michielenmarieke.reismee.nl

Twee weken terug naar Argentinië.

Om van zuid Chili naar boven te kunnen rijden, moeten we terug naar Argentinië of op een boot stappen. Er is geen weg. Dus hebben we de afgelopen weken in Argentinië door gebracht en daar ook weer prachtige dingen gezien.


Maar eerst moeten we nog de grens over van Torres del Paine met z’n mooie bergen en meren naar de vlakke, dorre en lege pampa aan de oostkant van het Andesgebergte. Daar krijgen we een berisping omdat Michiel gesnapt wordt op 100 meter spookrijden als hij parkeert voor de grensovergang, voor de agent duidelijk een aanknopingspunt om eens uitgebreid te socializen met ons over Holland, voetbal en de harde wind in Patagonië, hij raakt maar niet uitgepraat, maar blijft er wel ernstig bij kijken, grappig.


Op de zoutvlaktes zien we weer rhea’s (nandu’s, kleine struisvogels), guanacos en wilde paarden. Dus niet helemaal leeg, maar het is wel een lange rit naar El Calefate, het eerst volgende dorp van betekenis aan deze kant van de grens, dat zo’n 300 km verder ligt. De pauze bij de tussenliggende benzinepomp is dan ook een welkome break, waar we uitgebreid lunchen en ik voor weinig een schapenvel koop waar op ik heerlijk met m’n blote voeten op het dashboard zit.


In El Calefate is het een drukte van belang, dit dorp ligt vlakbij de gletsjer Perito Moreno, één van de grootste toeristische trekpleisters van Zuid Amerika en het is hoogseizoen. Er is een groot podium in het midden van de stad waarop iedere avond die hele week concerten worden gegeven. We zijn er drie avonden en het blijkt een bovenmaats podium voor ondermaatse artiesten waar vooral gezinnen met kinderen en zwerfhonden op afkomen. Wat opvalt is o.a. het machtsvertoon van de grote hoeveelheid agenten bij de ingang (haast meer agenten dan publiek en tot de tanden toe bewapend), er wordt geen alcohol verkocht, niemand rookt en er ligt helemaal niets op de grond in tegenstelling tot een concert in Nederland waar de grond bezaaid ligt met lege bekers en allerlei andere troep. Dit alles maakt dat we steeds al snel belanden in de cerveceria om de hoek waar ze heerlijke tapas hebben van onder andere gerookte lam en guanaco, en natuurlijk ook lekkere biertjes, hier hebben we ook een gezellige avond met Jorn en Floor, de Nederlanders met de mooie gele bus die we her en der weer tegenkomen.


Natuurlijk gaan we ook een dag naar de gletsjer. We overwegen nog even een boottocht, maar het lopen gaat beter dan verwacht, het is een mooie zonnige dag en we wandelen een paar uur over de houten trappen en terrassen die op de heuvel tegenover de gletsjer zijn aangelegd en waar vanaf we een spectaculair uitzicht hebben over het blauwwitte ijs dat af en toe met een donderend geraas afbreekt aangezien de gletsjer eigenlijk een rivier van ijs is en voortdurend verschuift. Een zeer imposant gezicht én geluid.


Ondertussen drupt er al een tijdje olie uit de cilinder van het koppelingspedaal. Michiel legt uit dat als de olie op is, hij niet meer zal kunnen schakelen. Tijd dus om rond te gaan zoeken naar een nieuwe cilinder. Via de app Ioverlander zoeken we naar een garage waar ook Engels gesproken wordt, daar worden we echter verwezen naar “M&M Frenos” en komen terecht bij Martin, die alleen Spaans spreekt, maar toch wel begrijpt wat er nodig is. Hij legt uit dat de cilinder vanuit een grotere stad moet komen en dat hij het dan morgen kan maken. Echter komt hij toevallig ‘s avonds langs joggen bij het meer waar wij staan en vertelt dat het toch wel wat langer gaat duren, zeker een paar dagen. Daar hebben we niet zo’n zin in, dus vult Michiel de olie zelf bij en gokken we er maar op dat dit goed blijft gaan tot de volgende grote stad Puerto Montt in Chili over een maand of zo.


We rijden door naar El Chalten, het is heerlijk weer, zon, weinig wind, 25 graden en het is een mooie rit met werkelijk fantastisch uitzicht op het Andesgebergte waar we proberen een iconische foto te maken met de truck op de voorgrond. Zulk helder weer is het hier namelijk maar zelden en vaak zijn de bergen door wolken aan het zicht onttrokken horen we van anderen. In El Chalten is er maar één plek waar je mag overnachten in een camper en dat is op een groot veld vlak voor het dorp. Daar staan dus nog veel meer campers en ook hier komen we weer een aantal bekenden tegen maar ook weer nieuwe mensen zoals hipsters Arie en Berber en hun grijpgrage zoontje van 4 met de wonderlijke naam “Atlas” wat later natuurlijk gewoon Ad wordt. Zij hebben in Ushuaia een busje gekocht en daar ontzettend veel pech mee, ze hebben al veel garages gezien. Tja zo kan het dus ook.


In de drie dagen dat we hier zijn, maken we een aantal wandelingen. Michiel loopt ook nog een keer in z’n uppie een tocht van 25 km waarbij hij net als “into the Wild” halverwege met een diepe snelstromende rivier geconfronteerd wordt maar het toch haalt naar de overkant gelukkig. Ik doe die dag een ritje op de motor en loop naar een mooie waterval. De omgeving is prachtig met al die bossen, bergen en rivieren, het dorpje genoeglijk laid back ondanks de vele backpackers, en het is leuk om bij te praten op de “camping” waar Jorn en Floor ons verrassen met een zelfgebakken brownietaart, heerlijk!


De benzinepompen in dit deel van Patagonië zijn schaars en soms is hun voorraad diesel op en kan het dagen duren voor de tankwagen met nieuwe diesel langs komt. Daarom vult iedereen z’n tank bij iedere pomp die je tegenkomt, want je weet maar nooit. Zo ook bij de enige pomp in El Chalten. Voor we vertrekken staan we dus eerst een uur in de rij en is de pompbediende behoorlijk chagerijnig, wat ik begrijp als hij uitlegt dat de rij de hele dag doorgaat en hij in z’n uppie moet werken van 8.00 tot 22.00. Er staan veel lifters bij de uitgang van het dorp en ze doen van alles om een lift te krijgen, b.v. gekke dansjes of saxofoon spelen. Echter is er ook een busstation 100m verder en hebben wij niet zo’n zin om 300 km met mensen opgescheept te zitten. Na 100 km zien we echter twee jongens in het midden van de pampa langs de kant van de weg zitten, tja die kan je echt niet laten staan op een weg waar 1 auto per uur voorbij komt. Dus nemen we ze mee. Ze vertellen er al 12 uur te staan en zijn superblij dat ze mee kunnen.


José en Matias komen uit Chili, zijn 20 jaar en spreken een klein beetje Engels. Ze vertellen een wat wazig verhaal over op reis zijn en lijken niet echt een doel te hebben of te weten voor hoe lang. Verder is het wel gezellig en weer heel goed voor ons Spaans, we leren zelfs wat Chileense “slang”. Ze willen ook heel graag naar het volgende Parque National dat nog eens 240 km verder ligt en waar geen openbaar vervoer heen is. Dus pikken we ze de volgende ochtend weer op bij het benzine station waar ze gekampeerd hebben in hun tentje en rijden in vijf uur door de grote leegte en stofstormen naar het NP Perito Morene dat dezelfde naam heeft als de wereldberoemde gletsjer van een week geleden, maar er dus verder helemaal niets mee te maken heeft. We leren de jongens beter kennen en het zijn twee jonge knullen op roadtrip die zonder angst en zorgen maar ook met 0,0 voorbereiding op pad zijn gegaan na hun studie en wel zien waar ze uitkomen. Ze hebben dus ook niet voldoende eten bij zich en ik geef ze een zak rijst, een pak tortilla’s, wat smeerkaas en een heel brood mee, waar ze ook weer superblij mee zijn en ze vertrekken met hun veel te zware rugzakken richting de refugios (hutjes) in de bergen om een paar trektochten te gaan maken.


Het woord park is niet helemaal van toepassing hier. We zijn namelijk beland aan de voet van het Andesgebergte waar gletsjers de bergen gevormd hebben met de vreemdste kleuren en vormen en voor een paar bizar blauwe meren hebben gezorgd. Het is enorm afgelegen en daardoor komen er ook nauwelijks mensen. Als we ons eind van de middag melden bij de ranger, die in een klein huisje midden in al die leegte van honderden kilometers woont, zijn we de eerste die dag en de komende 5 dagen komen we 3 auto’s tegen. Er zijn wel veel dieren. Over de prairie lopen honderden guanacos en tientallen rhea’s, ook zien we vossen, en heel veel vogels o.a. flamingo’s, El Paraiso! Er wonen ook poema’s en chinchilla’s, maar die zien we niet helaas. Als ik op een ochtend wakker word, zie ik vlakbij een stinkdier scharrelen. Ik ga naar buiten waar hij me direct opmerkt en keihard op me af komt rennen met z’n mooie pluimstaart recht omhoog. Mijn wil om een foto te maken overwint het van de angst om ondergespoten te worden door een stinkend goedje en ik blijf staan. Eenmaal vlakbij ziet hij dat ik niet z’n mogelijk nieuwe maatje ben maar een vreemd zwart en wel erg hoog dier dat hij nog nooit eerder zag. Ik hoor een hard sissend geluid en bereid me voor op het ergste, maar het geluid komt uit z’n bek en niet vanonder z’n staart gelukkig. Langzaam, op z’n hoede en mij goed in de gaten houdend loopt hij blazend achteruit en kan ik nog een mooi plaatje van hem schieten. ‘s Middags zien we een dode guanaco met 6 condors en een adelaar aan de lunch. Gefascineerd loop ik er heen en denk aan de condorveer (70 cm!) die ik bij de ranger heb zien hangen. De condors kiezen daarop het luchtruim (prachtig!) maar de adelaar peuzelt onverstoorbaar verder en ik krijg een biologielesje over hoe een guanaco er van binnen uitziet, bijzonder! Helaas geen veer gevonden. Verder maken we mooie wandelingen en zien we weer vreemde ufowolken boven de bergen die met de ondergaande zon nog beter uitkomen. Naast het huisje van de ranger is een oude smeerput die Michiel gebruikt om de wat slippende V-snaar vast te zetten en om een onderhoudsbeurt smeerpunten vullen te doen. Ik vermaak me ondertussen met de tamme vogeltjes die op de truck zitten. Dan verlaten we dit paradijs, nog steeds verbaasd dat hier zo weinig mensen zijn.


Onderweg zien we in de verte een wagen aankomen met een Nederlands nummerbord. Het blijken Gert en z’n vrouw, waar ik in El Chalten al een babbeltje mee had gemaakt en we stoppen midden op de weg (er komt toch niemand) voor een bakkie met elkaar, gezellig. Bij de volgende stop eind van de middag, waar we gaan overnachten, parkeert ook een Frans gezin in een campertruck die ons veel tips kunnen geven over Chili, waar ze net een maand hebben rondgereisd. De volgende ochtend bezoeken we gezamenlijk Cueva de las manos, een rotswand in een canyon waar recent tekeningen van 8000 jaar geleden zijn gevonden, een soort graffiti from the past, indrukwekkend. We wisselen gegevens uit, en het is leuk dat je elkaar zo kunt blijven volgen via Facebook, Instagram, Polarsteps en/of een persoonlijke blogsite. We hebben nog veel app contact met andere reizigers die we ontmoet hebben, maar ook met locals die nog regelmatig vragen hoe het gaat, waar we zijn en of we iets nodig hebben, zo lief. Via Facebook ontmoet ik ook veel overlanders (opvallend vaak mannen) waar ik contact mee heb en Michiel maakt schunnige grapjes over dat ik een zwak heb voor mannen met een dikke uitlaat, tsssssss.


De volgende dagen rijden we via het plaatsje Lago Posadas naar de grensovergang Paso Roballo. Ook hier is het landschap weer enorm indrukwekkend, het doet ons denken aan death valley en de prairie in de USA met tafelbergen en canyons maar dan nog grootser en weidser. We komen de hele dag één buggie tegen die zo uit een Mad Max film komt, verder niemand. Als we stoppen voor een plaspauze vindt Michiel de holy grail, een condorveer!! Wow, het mooiste souvenir uit de Andes! Die krijgt een mooi plekje in de truck, waar we overigens nog steeds geen naam voor hebben tot verbazing van veel andere reizigers. Ik vraag aan Michiel hoeveel PK de truck eigenlijk heeft en hij antwoordt “250 paarden” en zo wordt het dus “250 horses with no name” waarmee we door de “desert” rijden (zie ook videofilmpje met geluid) en die de steilste hellingen met gemak omhoog ploegt (zolang ze niet nat en blubberig zijn) en waarin we ondertussen veel vertrouwen hebben gekregen omdat-ie zich het afgelopen half jaar (wááááát een half jaar al?) bewezen heeft als een veilige, betrouwbare en zeer gebruiksvriendelijke wagen die ondanks z’n 32 jaar altijd start en altijd door rijdt waar nodig. En aan de verhalen van de andere overlanders te horen, is dat dus niet altijd even vanzelfsprekend!


En nu dus in Chile, waar we de legendarische Carretera Austral willen gaan rijden, of dat lukt (de weg is in slechte staat volgens de berichten), lees je in het volgende verhaal waarin we ook terugblikken op ons eerste half jaar on the boat and on the road. Superleuk als je een berichtje achter laat, daar genieten we echt van! Tot de volgende…….


Reacties

Reacties

Jeanne V.

Zoals altijd weer een feest om te lezen .....wat een geweldige tijd hebben jullie en wat maken jullie veel mee. Zie alweer uit naar het volgende verhaal. liefsxxx

Karin van Keulen

Wat een belevenis weer . Met veel plezier gelezen. Als ik het lees dan beleef ik het ook een beetje haha?

Joke Hinskens

Hoi, blij weer wat van jullie te horen! Het klinkt allemaal bijna te mooi om waar te zijn en zo ziet het er ook uit. Wat een spectaculaire foto’s! De tijd vliegt ook aan deze kant van het verhaal maar dan anders. Fijne reis verder en tot horens?

Corrie van Gaelen Berkhof

Ik zit gewoon in de trein nu van Den Bosch naar Vlissingen.... maar heb weer genoten van jullie reisverhaal. Weer heel veel reisplezier , leuke ontmoetingen en prachtige flora en fauna!
En ... ik hoop dat de “250 horses with no name” zich voorlopig goed houdt.

Marieke C

Onwaarschijnlijke mooie foto's en weer een leuk verhaal. Voor ons nog 3 weken werken! En dan hopelijk op reis als het coronavirus niet teveel roet in het eten gooit. Bij jullie zit alles gelukkig mee. Houden zo en nog veel reisplezier.

Ineke Salij

Hallo luitjes, wat een heerlijk verhaal was weer genieten en ook van de foto’s!
Lekker weer even in een heel andere wereld!
Een heel fijne reis verder.

Wilma Daamen

Ik heb jullie site via Corrie van Gaelen gekregen! En geniet enorm van jullie avonturen, geweldig zo als je dat allemaal vertelt! Ik kijk uit naar de volgende etappe! Veel plezier!

Johan W

Als ik zo zit mee te lezen met jullie avontuur voel het een heel klein beetje alsof ik net als José en Matias op de achterbank mag meerijden... Thanks again for the ride!
Grtz, Johan

jannie s.

Blij dat alles zo goed met jullie gaat vooral Marieke weer goed ter been is, wandelen klimmen midden in prachtige verbazende natuur helemaal bij het Andesgebergte.. kan je wel 250 paarden in de truck hebben....te voet de aarde zelf voelend, deze schoonheid van moeder aarde te zien ….wat heet
G E L U K ?
wat een geweldige fotoos…...fijne vakantie van ehhh.. nog lekker lang..... groetjes

Sanny L

Wat een mooi reis verslag weer! Geniet er elke keer weer van. ??

Peter S

Ik ben net op m’n werk en voor ik aan het werk ga lees ik jullie nieuwe verhaal en bekijk jullie foto’s. Het is heel grappig hoe dat werkt eerst heb ik acuut geen zin meer om aan het werk te gaan, dan denk ik aan m’n eigen vakantie in Patagonië en besluit vervolgens nog maar even om on-line m’n eigen foto’s te bekijken om nog even onder te dompelen in herinneringen van toen. Als een collega binnen komt en vraagt of ik het weekend corona vrij ben doorgekomen is het dagdromen weer snel weg. O ja hier in Nederland gaat het over het corona virus. Heb je het, kun je het krijgen, hoe groot is de kans daarop en wat kun je er tegen doen om het niet te krijgen. Een beetje vermoeiend is het wel. Dan is het extra leuk om jullie verhalen te lezen en te beseffen dat wereld gewoon door draait.
Afgelopen weekend zijn we weer eens met ons campertje, die we Lizzy hebben gedoopt, naar de Ardenne afgereisd. We waren eerst van plan om gewoon in Nederland te blijven maar zijn naar Belgie gereden omdat het daar gesneeuwd had en het leek ons wel leuk om in de sneeuw te kamperen. We zijn wel in de sneeuw aangekomen maar de volgende dag ging het warm water regenen en was de sneeuw snel verdwenen. We hebben een heerlijke wandeling gemaakt door de Ardenne en dan kun je in een weekend ook echt een vakantie gevoel hebben. Heerlijk om er zo even van te genieten.
Veel plezier in de rest van Chilli. O ja ‘Vicente Pérez Rosales National Park’ vlak bij de Osorno vulkaan vond ik ook heel erg mooi.

Petra V

Was weer fijn lezen. Ik had eigenlijk nooit zo de "behoefte" om Patagonie te bezoeken...maar dat verandert langzaam toch een beetje...wie weet...ooit. Enne...welke vrouw heeft er nu geen zwak voor mannen met dikke uitlaten..ik ken ze niet :-D :-D. Daaaagggg xx

Peter O

Weer een super verhaal.

Remco

Waanzinnig weer wat je allemaal meemakt! Dan steken onze "avonturen" maar schril af. Werken, koken, slapen, eten en weer werken. Kano tochtje in de Bisbosch met overnachting is dan al wat uitzonderlijker, evenals een weekend "wandelen" in de Ardennen, inclusief dropping en overnachting onder de bewolkte sterrenlucht maar wel in het gezelschap van ca 60 voormalige commando's.... . Het hoogtepunt was weekje wintersporten, waarbij ik nog tijdens de buiteling met het snowboard, mijzelf gelukkig prijsde met het bezitten van een helm.

Groeten uit Hellevoetsluis

Bert

Goed geschreven weer !

En je verbaast je over de betrouwbaarheid van de Mercedes? Nou ja, beter is er toch niet!!

Francien

Nu ook het verhaal kunnen lezen! Geweldig Marieke en Michiel!

coby wandel

Hallo michiel en marieke,
Weer een prachtig verhaal met alles wat jullie zien en meemaken
wij vinden het een feestje om het via deze manier mee te mogen
reizen en vinden de foto's prachtig.
H.Gr.Coby

Mike V

Super leuk geschreven weer Marieke. Ik duim voor de koppeling !! Als dat fout gaat dan heb je een paard met no name en not going anywhere. :p

Joke Hinskens

Hebben jullie al last van Corona of genieten jullie gewoon verder?

Corrie v G

Hoe gaat het met jullie? Last van afsluitingen? Ik hoop het niet en dat jullie in goede gezondheid kunnen doorreizen.
Groet vanuit een beetje raar Nederland nu

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!