Onze reis begint met volkomen Nederlands weer. Een week lang regen en storm bij slechts 14 graden. We zijn in New England, dat bestaat uit 6 staten en deze gaan we komende 18 dagen bereizen als ware “leaf peepers” op zoek naar de mooiste herfstkleuren.

We zijn begonnen in Conneticut na een misselijk makende hobbelvlucht, het was opvallend stil in het vliegtuig, op het vullen van de vomitbags na dan. Bij het vliegveld wordt Michiel helemaal blij als we de auto upgraden en er een vette Dodge Charger voor komt rijden. Ik vind ‘m ook wel leuk, hij is zwart. We draaien in de stromende regen de interstate op en zien in de verte de mooie skyline van New York . De Big Apple moet nog even wachten, eerst richting fall foliage.

We rijden in twee dagen naar Cape Cod, onderweg eten we in het plaatsje Mystic een pizza waar de jaren 80 herleven doordat de feelgood movie “Mystic Pizza” hier is opgenomen. Ook maken we een mooie klifwandeling langs de kasten van huizen in Rhode Island bij Newport waar de rijken der rijken hun zomeroptrekje hebben.

Ondanks het weer gaan we op Cape Cod toch twee nachten kamperen. Wat een armoede zeg, brrrrrrrr. We worden van het strand geblazen en fietsen door de zeikregen 55 km op een cruiser over het schiereiland. Het zal hier vast leuk zijn in de zomer. Nu is het eigenlijk gewoon afzien. Dus trakteren we ons zelf op een luxe hotel met uitzicht op zee, dat door het couponnenboekje (thx voor de tip Peet) ineens een stuk goedkoper blijkt te zijn.

Ook in Boston is het nog steeds vreselijk herfstweer, we verdrinken ons verdriet bij cafe “Cheers” en zien in een Imaxtheater hoe het er 3D in fiji uit ziet, mmmmmm, fijn! Via skype zie ik de zon schijnen in m’n eigen achtertuin.

Alles is groot en veel in Amerika. In de supermarkten wordt ik gek van alle keus die er is. Bij de benzinepomp kan ik kiezen uit 12 soorten verse koffie in 7 verschillende maten bekers. We gaan naar LL Bean, een mega outdoor zaak, waar je makkelijk een dag kunt verblijven. De parkeerplaats is er net zo groot als bij de Efteling en helemaal vol. Ik wordt er prima geholpen en koop een mooie trekkingrugzak. De service in winkels en restaurants is erg goed. Wel wordt ik wat moe van de vraag hoe het met me gaat, iedereen wil dit blijkbaar weten.

Na een week begint ineens de zon te schijnen. We zijn ondertussen via Massachusetts en New Hampshire in het bosrijke Maine terecht gekomen. De verhalen van Stephen King komen tot leven als we door stadjes als Salem, Bangor en New Castle rijden. We wandelen door een spooky moerasbos en ik moet erg denken aan de “Blair Witch Project”. Veel in de USA lijk ik al te kennen door films en boeken. Dat is fijn bij het feelgoodgenre, minder leuk als je zoals ik vroeger ook veel horror gelezen/gekeken hebt. We zijn dan ook zo klaar met onze wandeling door het bos.

Nu zijn we in Acadia National Park, dit ligt op een groot schiereiland in het noorden, vlak bij Canada. De kleuren hier zijn nauwelijks te beschrijven. Ik had al foto’s gezien van de herfstkleuren. Maar in het echt is het veel en veel mooier, van knalrood, roze, oranje, geel, groen enz…… We toeren rond met de auto, maken her en der wandel- en klimtochten langs de grillige rotskust en door de prachtige bossen. We kamperen bij een supermooie camping (hij komt in de top 10) aan een fjord bezaaid met eilandjes en zien vanuit de tent een zeehond voorbij zwemmen. Morgen gaan we mountainbiken.

De volgende dagen gaan we meer het binnenland in. Hopelijk blijft de zon schijnen. Het is nog steeds wel erg koud met harde wind en 12 graden. Het is heerlijk om alle tijd van de wereld te hebben. Wat een luxe!