Na Fiji lijkt in Nieuw Zeeland alles een paar versnellingen hoger te zitten. Iedereen is actief en jogt, kayakt, zwemt, fietst, zeilt, roeit, wandelt, of skate voorbij langs onze camper die we de 1e middag langs het strand boven Auckland hebben geparkeerd. Het is even omschakelen, maar al snel worden we er door aangestoken en krijgen zelf ook zin weer 's 'in de benen' te gaan. Eerst moet er een grote zak was van twee weken gedaan worden en we kunnen daar mooi onze eerste NZdollar voor gebruiken (tnx honnies!).

De campings zijn goed voorzien van allerlei gemakken, er is altijd een grote keuken, wasmachines, droger, internet, stroom enz.....Het valt ons op dat sowieso alles goed geregeld is hier, soms zelfs té, er wordt weinig aan de verbeelding overgelaten. Zo worden we op het vliegveld al overladen met welkomstboekjes, maps en informatiefolders. De stapel groeit deze week enorm omdat we ze overal aangereikt krijgen, bij de camperverhuur, op de ferry, bij de benzinepomp, in musea, infocentra, supermarkt, campings enz...Ik word er gek van, want dwangmatig als ik ben, moet ik ze allemaal lezen, stel je voor dat ik wat mis. Hier gaat veel tijd in zitten waardoor ik soms vergeet gewoon om me heen te kijken en het op me af te laten komen. In de camper zit zelfs een GPS, niet voor de route, maar om te bepalen waar we zijn, zodat Jane (we noemen haar Sjaan) ons via de radio kan vertellen wat er op die plek te zien en te doen is. Ook hier gaat veel tijd in zitten. We stoppen om de haverklap en nemen allerlei zijweggetjes die we van Sjaan echt moeten nemen om 'the incredible views' en 'most fantastic place in New Zeeland' niet te missen. In het begin vinden we haar geweldig, na een week kunnen we de betweterige Sjaan niet meer uitstaan en laten we onze eigen ipod bepalen wat er op de radio komt en maken we zelf wel uit waar we wel of niet stoppen.

De camper is echt heel gaaf en niet te groot/klein, precies goed. We kunnen er in staan, er zit een heerlijk bed en een klein keukentje in. Voorin is ruimte voor 3, dus MariAnne kan in december gewoon aanschuiven, gezellig!! Helaas werkt de kraan niet goed en blijken we een essentieel deel van de krik te missen. Als we na een week weer langs Auckland rijden en bij de camperverhuur langs gaan (gelukkig geen lekke band gehad), zijn deze zaken binnen 5 minuten geregeld, zo makkelijk kan het zijn.

Afgelopen week hebben we een rondje door Northland gemaakt. Dit is (het woord zegt het al) het noordelijkste deel van NZ. Er zijn veel mooie baaien, stranden en bossen. Er groeien megagrote Kauribomen en er is een hoop te zien en te beleven. De eerste dag beklimmen we Rangitoto, dit is een slapende vulkaan op een eilandje vlakbij Auckland. We varen er met de ferry heen en wandelen er de hele dag langs en over grove, poreuze lavavelden (fijn voor de enkels) met mooie vergezichten. We ontdekken er de Tui, een saaie, kleurloze vogel maar met een uitgebreid repertoir inclusief vreemde metaalachtige klanken die ons de hele week tijdens onze wandelingen zal vergezellen.

Daarna rijden we langs de oostkust omhoog richting de Bay of Islands, onderweg stoppen we om (op advies van Sjaan) met een glassbottomboot rond Goat Island te varen. We zien geen koraal (het water is te koud), maar wel veel kelp, een grote rog, twee dolfijnen en een pinguin. Een eindje verder moeten we weer stoppen van Sjaan, dit keer om een grot te bezoeken. Als de gids in de grot het licht uit doet, licht het plafond van de grot op, glimwormen! Net of je naar de melkweg staat te kijken, a real glow-in-the-dark experience. Als we onderweg gebruik maken van één van de vele openbare toiletten, blijkt dit ontworpen door Hundertwasser, mijn favoriete architect na Gaudi, die ook veel met mozaiek heeft gewerkt. Het is de mooiste wc waar ik ooit op zat en ik doe weer veel ideetjes op.

Bij de Bay of Islands blijven we een paar dagen in Russell en maken een zeiltocht met een grote catamaran. Als we onderweg een groepje dolfijnen tegenkomen, roept de (overigens vrouwelijke) kapitein dat we het water in mogen! We krijgen een wetsuit en een snorkel en worden geacht midden op zee van het varende schip te springen. Echt iets voor Michiel, die normaal in tropische landen al 30 minuten doet over 'doorgaan'. De plotselinge kou beneemt zelfs mij even de adem, ook de grote, snelle dolfijnen die om ons heen scheren en ons uit lijken te lachen, doen mij snakken naar lucht. Ik heb gelukkig geen tijd om stil te staan bij het verhaal dat ik jaren geleden hoorde, over een vrouw die de diepte in werd gesleurd door een dolfijn en verdronk. Het gaat allemaal zo snel, de dolfijnen verdwijnen na 10 minuten spelen, de zeilen zijn ondertussen gestreken en we moeten weer aan boord voor er onderkoelingsverschijnselen optreden. Na een wandeling over één van de eilanden en een BBQ-lunch zijn we weer opgewarmd en zeilen we terug naar Russell. Echt een lekkerdagje.nl zeg maar! (zie video)

Al een paar weken ontvangen we mail met onbekende afzender met vragen/opdrachten betreffende geocachen (we vermoeden de afzender ergens in Zuid-Holland, zijn we warm?). In de laatste mail staan coördinaten en de opdracht op die plek naar een cache te zoeken. Het blijkt vlak bij Russell en na even zoeken, vinden we in de bosjes langs de weg een doosje met daarin een briefje. Er staat op 'hallo Marieke en Michiel, het nummer is 4'. Met grote verbazing kijken we elkaar aan, hoe kan dit nou?? Iemand met connecties in Nieuw Zeeland? We snappen er niets van. Het is wel heel erg grappig en goed bedacht. Ooit zullen we het verhaal over hoe en wat wel te horen krijgen (toch? hahahaha).

Als we de volgende dag een heuvelrug langs de kust beklimmen, zien we vanaf de top in de afgelegen baai onder ons dolfijnen zwemmen. Als we na een uurtje aan de rand van de lagune staan, blijken ze er nog te zijn. Ik probeer hun aandacht te trekken door wat stenen in het water te gooien, het werkt niet, ze zijn te ver weg. Plots krijg ik een idee, ik loop het water in (kououououououd!) met twee stenen en sla deze onder water ritmisch tegen elkaar. Dit werkt wel!! Als een speer zwemmen ze op me af (waar komt dat irritante geluid vandaan?) en even ben ik bang dat ze de aanval inzetten met z'n zessen. Maar ze zwemmen een paar rondjes om m'n benen in het ondiepe water en schieten er daarna weer vandoor. Een bizarre ervaring rijker wandel ik daarna met gemak de berg weer op.

De dagen er na bezoeken we Waitangi (met een barslechte culturele voorstelling), een kaleidoscoopstudio (heel gaaf), en een gumdiggersmuseum (mwoah). We eten (volgens Sjaan) de beste fish and chips in Mangonui (geef mij maar een lekkerbekkie van de markt) en zien de grootste Kauriboom, mooie grote varens met prachtige krullen en knuffelende JanvanGenten als we laatste dagen via de westkust weer naar Auckland rijden.

De hele week heeft de zon geschenen en was het met zo'n 18 graden heerlijk weer om te wandelen en inderdaad alles in een hogere versnelling te zetten. Ik kook de hele week zelf, heerlijk weer m'n eigen gerechtjes, dat bevalt prima. Hoewel boodschappen niet goedkoop zijn, maar uit eten gaan ook niet. Nieuw-zeelanders hebben een grappig accent, weer heel anders engels als in de USA. Hier bijvoorbeeld een gehoorde zin. Wie weet wat er gezegd wordt? 'konne tik a bih in di bah on di haba' (het helpt als je de zin hardop zegt). Nou kom maar op met die antwoorden, een biertje voor de eerste die het goed heeft!