De lezerskring wordt steeds groter, hartstikke leuk, bedankt weer voor al jullie enthousiaste reacties! Ik heb deze week veel aan jullie en aan Nederland gedacht. We bespraken of we in Nieuw Zeeland zouden willen wonen (er stond een heel leuk guesthouse te koop). Toen Michiel vroeg waarom niet, was het eerste dat in me opkwam 'Ik ken hier niemand' en ik merk dat dit toch wel heel zwaar telt. Dus de emigratieplannen zijn, wat mij betreft, een eind naar de achtergrond verdwenen. De vakantieplannen verwezelijken we natuurlijk wel en ook deze week hebben we weer een hoop gedaan en gezien.

In Taupo hebben we een boottochtje gemaakt naar de maoricarvings, die in de rotsen boven het meer zijn uitgehakt. We dachten dat ze heel oud waren. Maar niets in dit land is echt oud, en de carvings blijken in de jaren '70 te zijn gemaakt. Ook zien we de Hukafalls, slechts 10 meter hoog, maar toch wel indrukwekkend. De rivier wordt 4x per dag een uurtje 'aan' gezet door een dam open te zetten, dit om in piekstroom te kunnen voorzien. Raar gezicht zo'n droge bedding die binnen een kwartier verandert in een kolkende rivier. We lunchen in een café. Deze zijn in NZ allemaal zeer goed voorzien van allerlei heerlijkheden en natuurlijk lekkere koffie in allerlei soorten en maten. Vaak zit er een kunstgallerie en/of een mooie tuin bij. Dit café heeft een tuin vol mozaiek, ik kijk m'n ogen weer uit, prachtig, en jemig wat een werk!

In Napier hebben we onze eerste echte regendag. In de camper draaien we ons knus nog 's om en verzuchten hoe fijn het is om lekker droog te liggen terwijl de regen op het dak klettert. Prompt begint het raam te lekken en binnen no time is het laken nat en het veilige, knusse gevoel is ook gelijk ver te zoeken. We bellen met de camperverhuur en er wordt geregeld dat we de volgende dag het raam kunnen laten repareren. Gelukkig stopt het met regenen en kunnen we de mooie Art Deco gebouwen waar het stadje mee vol staat, bewonderen. Leuke stijl, het lijkt alsof we in een decor voor een jaren '30 film lopen. Michiel z'n conditie blijkt tijdens stadswandelingen altijd wel een stuk minder dan wanneer hij een vulkaan moet beklimmen, vooral als er veel leuke winkeltjes zijn. Gelukkig voor hem is het zondagmiddag en blijft het bij de het bewonderen van de buitenkant van de gebouwen.

De volgende dag rijden we naar Wellington, daar parkeren we de camper bij de raamzetter in het centrum en als we 's middags terugkomen is het allemaal weer gefixt en zou het in theorie weer mogen gaan regenen. Gelukkig blijft de zon maar schijnen en is het heerlijk weer met zo'n 22 graden. We bezoeken een groot, modern museum, Te Papa, waar je alles mag aanraken en er veel interactieve dingen te doen zijn. Het gaat over de flora, fauna en cultuur van NZ. Erg leuk opgezet en we zijn er uren zoet. 's Avonds zien we in de bioscoop de film 'the social network' over de bedenker en ontwikkeling van 'Facebook'.

We nemen de 'interislander' naar het zuidereiland, onderweg zie ik zo'n 30 hectordolfijntjes over de boeggolven springen, de ferry kantelt haast van alle toeristen die naar één kant lopen om dit te zien, helaas is michiel op dat moment net elders met z'n fototoestel. We varen het laatste uur door de Marlborough Sounds met vele eilandjes en baaien, erg mooi.

We rijden langs de bochtige kust naar Havelock en regelen daar voor de volgende dagen vervoer en verblijf voor de Nydiatrack (dank voor de tip Marleen, het was een supertrack, we zagen je naam nog in het guestbook!). We varen met een watertaxi naar het beginpunt van de track en wandelen in 5 uur over de bergen naar de Nydiabaai. Hier zijn geen wegen naar toe, dus je kunt er alleen met een bootje of lopend komen. Wel is er een heel leuk guesthouse, dat erg hippieachtig aandoet met z'n paarse kozijnen, zitzakken en tibetaanse gebedsvlaggetjes. De eigenaren zijn echte Greenpeacestrijders, ze varen al jaren op de Rainbow Warrior en in de zomer runnen ze deze lodge. Natuurlijk op een erg eco-achtige manier, zelf brood bakken, groente verbouwen, alles composteren, geen bestrijdingsmiddelen, vegetarisch, enz.....Het is goed geregeld, we krijgen er diner en ontbijt (scheelt sjouwen) en kunnen er zelfs een warme douche nemen. De volgende dag lopen we verder door de bergen naar een volgende baai met prachtig blauw water, en als we, na even pootje baden, zitten te lunchen aan de waterkant komt er een grote rog langs zwemmen om te kijken of we nog wat te eten hebben losgewoeld. Eind van de middag worden we door een busje opgehaald dat ons terugbrengt naar Havelock. Tijdens het wandelen zijn we geen mens tegengekomen en we kunnen weer 31 km bijschrijven.

Op de camping staat een weegschaal. Deze geeft aan dat ik 15 stenen weeg, na wat rekenwerk blijkt dit slechts 1 kilo lichter dan 8 weken geleden toen we uit Nederland vertrokken. Tjonge, dat schiet ook niet op zeg, nog heel wat stenen te lozen. Dat zou ook een stuk makkelijker lopen. Nou, op naar de volgende track dan maar. De komende dagen zullen we vertoeven in het Abel Tasman National Park. Blijkbaar moet het activiteitenlevel nog een stukje verder omhoog geschroefd worden. Pffffffffffffff.