De meters regen (er valt 9 meter per jaar in dit gebied!) zijn uitgebleven tijdens onze trektocht van vier dagen en op wat miezer na zijn we droog overgekomen. Natuurlijk wel ettelijke zweetdruppels vergoten, maar dat mag ook wel als je 53,4 km loopt met een klim van 800 m en een daling van 1000 m (we lopen richting zee). De regen viel voornamelijk 's nachts en zorgde alsnog voor tientallen watervallen, gladde wandelpaden en mooie laaghangende wolken tussen de bergen.

De track start met een leuke boottocht van anderhalf uur over Lake Te Anau naar het begin van het pad. Daar worden onze schoenen ontsmet om verspreiding van algen te voorkomen en mogen we aan onze wandeling beginnen. Eerst taped MariAnne m'n blaargevoelige hiel nog even in. Dit blijft de rest van de track zitten en doet z'n werk naar behoren, ik loop geen enkele blaar. Het eerste stuk is slechts 5 km, een mooie opwarmer dus. We lopen door het bos langs een brede rivier, die we één keer oversteken middels een lange hangbrug. Onze verblijfsplaats bestaat uit 3 hutten, waarvan twee gevuld met stapelbedden en één is de keuken en gemeenschapsruimte. Op de track mogen per dag 40 mensen lopen en deze druppelen 's middags binnen en zoeken een bed uit. Het gezelschap is zeer gemêleerd en bestaat uit een groep schoolmeiden incl. twee begeleiders uit Australië, een man uit Singapore met 4 vrouwen (Michiel is niet de enige bofkont met z'n twee 'schatjes'), een kluppie uit Israël, een stel Zwitsers, Belgen, Spanjaarden, Nederlanders en twee scandinavische blonde lachebekkies. Michiel bakt spekpannekoeken die scrambled uit de pan komen maar overheerlijk smaken na een dag in de buitenlucht. Eind van de middag geeft ranger Peter 'pinkeltje' Jackson (die week op/af in de hut woont) nog een korte rondleiding in de omgeving. Hij ziet er prachtig uit in z'n kiwistyle outfit (zie foto).

We sjouwen aardig wat gewicht mee in onze backpacks. Zo moet er voor 4 dagen eten mee, een slaapzak, toiletspullen, kookgerei, e-readers, spelletjes en voor alle seizoenen kleding. MariAnne neemt haar grote backpack mee en loopt dus met 90 liter op haar rug waarbij mijn 35 liter een beetje in het niet valt. Als ik achter haar loop zie ik een grote tas met een paar beentjes er onder. Ik voel me een beetje bezwaard dat ze mijn slaapzak draagt, maar de 'packs' blijken ondanks hun verschil in grootte, even zwaar. In de dagen die volgen worden de tassen steeds lichter en aan het eind voel ik 'm haast niet meer zitten.

De volgende dag is het bewolkt en begint het halverwege te miezeren. De regenkleding gaat aan en we lopen 16 km door een onwaarschijnlijk mooie vallei richting tweede hut. Omdat iedereen dezelfde kant op loopt en op verschillende tijden vertrekt, kom je haast geen mens tegen. Wel zien we wat medelopers bij de shelters onderweg waar zowel voor de regen als voor de sandflies (zeer agressieve muggetjes, hier in grote getalen aanwezig) geschuild kan worden. In de rivier zien we forellen zwemmen en eindelijk na vijf weken zoeken, zien we de Whio, de zeldzame blauwe eend waar iedere ranger, folder en infobalie het over heeft. We zijn niet onder de indruk en hij haalt de fotosite dus niet. Het laatste uurtje gaat behoorlijk omhoog en ik ben blij als we eindelijk bij de hut zijn en de natte kleding verwisseld kan worden voor een lekkere warme pyjama. Michiel gaat kiwistyle en terwijl MariAnne en ik hierdoor bijna in ons broek piesen van het lachen, gaat de rest van het gezelschap onverstoorbaar door met koken, eten en kletsen. De newzealandlook is blijkbaar modieus en algemeen geaccepteerd, hahaha.

's Nachts zeikt het van de regen en als we 's ochtends naar buiten kijken, zien we vele watervallen die er gisteren nog niet waren. We ontbijten op ons gemak en als we eindelijk klaar zijn om te vertrekken, houdt het op met regenen en kunnen we het klimmen continueren richting MacKinnonpass op 1069 m hoogte. Als we na anderhalf uur eindelijk boven zijn, is het uitzicht niet van deze wereld. Overal watervallen, prachtige valleien met hoge, steile, besneeuwde bergen er omheen, flarden bewolking die snel over de pas heen schuiven (het waait hard) en zorgen voor steeds weer een ander doorkijkje. Kea's (een soort grote papagaaien) scharrelen rond en kijken ons vragend aan (waar blijft die boterham?). We maken warme koffie in de shelter waar de scandinavische schonen prachtig tweestemmig 'Santa Lucia' voor ons zingen. Daarna maken we de afdaling naar een volgend schitterend dal. Michiel maakt daar nog even een omweggetje van 4 km naar een waterval. MariAnne en ik kunnen ondertussen geen waterval meer zien (waarom zijn ze eigenlijk nooit mooi op de foto?) en vinden 14 km voor vandaag ook wel genoeg, dus lopen wij alvast door naar de laatste hut. Vlak na aankomst begint het weer hard te regenen tot de volgende ochtend.

Deze dag moeten we op tijd lopen want we moeten een boot halen aan het eind van de track. Mijn angst om ergens te laat te komen valt in het niets bij de peopletjes uit Singapore die om 5.30 keihard een wekker laten aflopen en vervolgens een uur bezig zijn met krakende zakjes en pakjes in hun backpack doen om daarna bijna rennend aan de track te beginnen. Het weer klaart helemaal op en de zon gaat zelfs schijnen. De laatste 18 km zijn easy walking en iedereen haalt de boot ruim op tijd. Waarna we nog een cruise maken over de Milford Sound, een prachtige fjord waar het bijna altijd regent maar vandaag niet. Met een bus rijden we in twee uurtjes terug naar Te Anau, waar we eindelijk onder de douche kunnen, heerlijk!

De dagen daarna doen we erg relaxed, we rijden op ons gemak langs de mooie zuidkust, zien zeeleeuwen en pinguins op het strand en duizenden schapen op de groene heuvels. Langzaam verdwijnt mijn spierpijn en ga ik me instellen op de volgende trektocht, namelijk de Banks Peninsula track. Hier gaan we zaterdag beginnen aan een 5-daagse wandeling. Maar eerst gaan we Michiels verjaardag vieren morgen!

'LANG ZAL DIE LEVEN, LANG ZAL DIE LEVEN, LANG ZAL DIE LEVEN IN DE GLORIA'