In het geheim bereiden we ons voor op Michiels verjaardag, als de dag daar is, en hij nietsvermoedend is gaan douchen, versieren we snel de camper met ballonnen en slingers, zetten taartjes met kaarsjes klaar, leggen een berg kadootjes op tafel en vertellen hem dat we vandaag niet via de saaie kust naar Christchurch rijden maar terug gaan z'n geliefde bergen in en dat we bij de hoogste berg een kayaktocht zullen maken op een gletsjermeer. De uitdrukking op z'n gezicht is goud waard, helemaal als 10 minuten daarna (wat een timing!) Gaby, Joyce, Ingrid, Ferry, Rene, Claudia en Robin via skype (ook compleet met gebak en slingers) hun felicitaties toezingen. Hij blijft maar 'nou ja zeg' herhalen en de glimlach zit voor de rest van de dag op z'n gezicht verankerd, zingend rijdt hij de extra 200 km naar Mount Cook. Daar moeten we flink tegen de wind in peddelen en zijn de beloofde ijsschotsen gesmolten, maar het uitzicht op de vier gletsjers en daarachter Mount Cook is fantastisch en zeker de moeite waard.

De volgende dag rijden alsnog het saaie stuk richting Christchurch. We arriveren ruim op tijd in Akaroa waar we met een busje naar het begin van de track, die we komende 4 dagen gaan lopen, zullen worden gebracht. De Banks Peninsula track loopt over privéland en wordt door 8 families onderhouden, zij zorgen ook voor de accommodatie die iedere nacht weer heel verschillend maar uitstekend verzorgd is. Er mogen maar 13 personen per dag lopen en als we op de bus zitten te wachten zien we twee gezinnen arriveren, één met twee en de ander met vier kinderen. MariAnne en ik kijken elkaar aan, dit is niet het gezelschap dat we verwacht hadden en zuchtend leggen we ons neer bij de verwachting dat het veel herrie, gegil en gejank gaat worden. Dit valt achteraf gezien 100 % mee en ik wordt zelfs aangenaam verrast als twee van de zes prachtig piano blijken te spelen.

Het busje brengt ons naar de Onuku lodge, deze ligt op de helling van een oude vulkaankrater en heeft uitzicht over de baai onder ons waar soms orka's en dolfijnen gespot worden. Er zijn genoeg bedden in verschillende kamertjes en hutjes, dus gelukkig niet met z'n allen op één slaapzaal zoals bij de Milford track, zo hebben we geen last 'vroege vogels' en wat meer privacy. We hoeven deze keer niet te sjouwen met bestek, borden, bekers, pannen enz.... Alle lodges hebben een complete keuken en de laatste twee dagen is het zelfs mogelijk om etenswaar te kopen. Als ik, na een lange dag rijden, eindelijk op de veranda zit met een bakkie thee, prachtig uitzicht op de baai met mooi avondlicht, m'n beste maatjes om me heen, de geur van lekker eten en de bloemen in de tuin, een paar heerlijke dagen in het vooruitzicht, zingende vogels en het pianospel op de achtergrond, lopen ineens de tranen over m'n wangen. Als MariAnne vraagt waarom ik huil, piep ik 'omdat het allemaal zo mooi is'.

De track begint de volgende dag gelijk met een steile klim de vulkaanhelling op, m'n gegroeide vertrouwen in m'n eigen loopmogelijkheden wankelt als ik voor m'n gevoel geen meter opschiet en er nog zoveel voor de boeg heb. Toch halen we ook nu weer de top en hebben zo vrij uitzicht over de zee aan de andere kant. We dalen af naar Fleabay waar een schattig pastelkleurig huisje van 145 jaar oud aan het strand op ons wacht. 's Avonds worden we door de landeigenaar rondgeleid langs de pinguinkolonie die hier nestelt. Ook zien we hem aan de slag met een kudde schapen en een paar honden, wat een kunst is dat zeg, geweldig gezicht hoe er perfect samengewerkt wordt.

De wandeling wordt vervolgd langs de kust, het waait hard maar het is droog en regelmatig schijnt de zon. We komen langs meerdere baaien, kliffen en grotten. De track gaat op en neer. We zien overal zeehonden die naar ons lijken te zwaaien. De volgende lodge bestaat uit een paar kleine 'HansenGrietje' huisjes compleet met een lekkernijenhuisje waar we een paar heerlijke steaks uit de koelkast toveren. Er is een douche onder een grote, oude boom, twee ligbaden buiten die met een houtvuurtje verwarmd worden, een heerlijke schommel, een biljart (ook buiten) en ja hoor, eindelijk na drie maanden kan ik weer 's een gitaar vasthouden en na diep graven gaan er in m'n hoofd een paar laatjes open en komen er toch nog een paar liedjes uit. Met een fles wijn vieren we de langste dag (bij jullie de kortste, wat raar toch) en de zon gaat rond 21.15 uur onder.

De volgende dag verheugen we ons op de mooie boogbrug in zee, deze blijkt echter ingestort door de aardbeving. We zien onderweg meerdere waarschuwingsbordjes bij kliffen die onstabiel zijn geworden na september. Het is prachtig weer, eigenlijk te warm om te wandelen. We doen het dus rustig aan, verfrissen ons in riviertjes en watervallen onderweg of zwemmen in de zee waar nieuwsgierige zeehonden naar ons kijken en zwaaien maar op gepaste afstand blijven. Ook in de volgende lodge is een gitaar en een fijne veranda. Hier ligt zelfs een cache, dus we kunnen op jacht naar de schat. De laatste 10 kilometer moeten we weer terug de kraterrand over, gelukkig iets minder steil als de heenweg, maar nog steeds een hele klim. Afdalen blijkt trouwens ook niet zo makkelijk, even ben ik blij dat ik niet meer omhoog hoef te zeulen, maar al snel beginnen heupen en knieën te protesteren tegen de voortdurende remstand. Beneden ons ligt Akaroa te bakken in de zon. We installeren ons op een camping, doen bergen was en mijmeren nog even op de boulevard. Maar dan wordt het zachtjes aan tijd om in te pakken. De BanksPeninsulaTrack is echt een aanrader voor mensen die nog naar NZ gaan, plan deze zeker in als je van wandelen, ruige kusten en leuke accommodatie houdt. We hebben veel van wat NZ mooi maakt tijdens deze track gezien.

Vandaag moeten we ons trouwe campertje inleveren. We gaan nog twee dagen naar Christchurch. MariAnne heeft daar familie waar we met kerst op visite gaan. Daarna vliegen we zondag naar Sydney en MariAnne naar A'dam. Is het nog wit in Nederland? In ieder geval wensen we jullie hele fijne feestdagen toe!