Daar zitten we dan, weg te smelten in een oververhitte camper op een plek waar je rond deze tijd helemaal niet moet zijn, namelijk de woestijn in de zomer! Eerst moeten we nog lachen om het advies dat we van meerdere kanten krijgen om de oostkust te schrappen en via Alice Springs naar het zuiden te rijden. Dat is net zo iets als via Moskou naar Italië rijden i.p.v. via Frankrijk, hahaha, dat doet toch ook niemand. Maar als we na de catamarantrip horen dat de wegen naar het zuiden nog steeds gesloten zijn en dat nu zelfs Brisbane overstroomd is, wordt de woestijn steeds meer realiteit. Na maanden rijden langs vele mooie kusten en na 4 dagen op zee lijkt het ook eigenlijk helemaal niet zo erg om 's van landschap te veranderen.

De zeiltrip was trouwens erg leuk. Het bleek vooral een boot ingericht voor duikers en ik kreeg de kans van m'n leven. Leren duiken bij het Great Barrier Reef! Helaas doet een voorhoofdsholteontsteking (grrrrrrrrrrrr, ik ben nooit ziek!) me de das om en kan ik m'n hoofd niet dieper dan 20 cm onder water steken zonder dat ik het gevoel heb dat m'n hoofd explodeert. Michiel doet nog wel een opfriscursus, maar na twee keer duiken waarbij hij misselijk wordt, houdt ook hij het bij snorkelen de rest van de trip. We zeilen met een klein groepje (13 man i.p.v. 26, de helft heeft het niet gehaald vanwege de overstromingen) door de Whitsundays, een eilandengroep bij het grote barriere rif. We zien hagelwitte stranden, prachtige riffen en gelukkig niet al te veel kwallen. Duikinstructeur Richie (cool guys!) lokt haaien door met een plastic fles onder water te kraken. De haaien denken dan dat een soortgenoot bezig is met een prooi te vermorzelen (het geluid van brekende botten) en hopen een hapje mee te kunnen pikken. Het water is kraakhelder en wij snorkelaars zien veel van wat de duikers onder ons ook zien. De laatste dag trekt de wind aan tot 40 knopen (windkracht 8) en omdat we met zo'n klein groepje zijn, durft kapitein Stewie het aan om onder vol zeil de meters hoge golven in te duiken. Hierbij heeft hij keihard zeer dramatische klassieke muziek aangezet en omdat hij er zo'n lol in heeft (zo'n kans krijgt hij niet vaak), vergeet ik bang te zijn en dank ik nogmaals de uitvinder van de zeeziekpillen.

Eenmaal weer aan de wal denken we nog een dagje na over de te volgen route. We besluiten de kust te skippen, 200 km terug te rijden naar het noorden en daar de weg pal west te nemen de outback van Australië in. Het is 2300 km naar Alice Springs en daar tussen ligt zo om de 400 km een dorpje met één bezinepomp en één camping. Verder is er helemaal niets en ik blok het woord 'autopech' uit m'n hoofd. We hebben voldoende water en proviand bij ons om de komende dagen mee door te komen. De dagen rijgen zich aanéén met grote groene lege vlakten met rode aarde, af en toe zien we roofvogels of papagaaien vliegen, vee in de verte en prachtige grote onweersbuien vormen zich halverwege de dag. Helaas brengen ze geen koelte, het is en blijft ongelooflijk warm, zo'n 40 graden, en zelfs de campingzwembaden brengen geen verkoeling. Zowel het landschap en de temperatuur doen ons erg aan Namibië denken, waar we ook, net als vandaag, de kreeftskeerkring zijn overgereden. Het zou ons niets verbazen als er ineens giraffen aan de horizon verschijnen. De termietenheuvels zijn er al. Op de weg komen we af en toe een roadtrain tegen, dat is een vrachtwagen met vier trailers erachter. Iedereen zwaait hier naar elkaar, je zou elkaar zomaar 's nodig kunnen hebben.

Bij de devils marbles zien we mooie ronde keien die rood lijken te gloeien in het namiddaglicht. Een welkome afwisseling in het monotone landschap. De camping cq benzinepomp (roadhouse) waar we overnachten maakt reclame voor ufosightings, het restaurant hangt vol met krantenknipsels over ufo's en er zouden hier veel alien abductions plaatsvinden. Gelukkig worden we de volgende dag gewoon in ons eigen campertje wakker en volgt nog een laatste etappe naar Alice Springs. Hier zullen we een paar dagen blijven, er zijn mooie canyons in de buurt en natuurlijk Ayers Rock, het icoon van Australië. Hoewel dit ook weer zo'n 500 km verder ligt. Afstanden zijn hier bizar. Het zal ook weer een paar duizend km duren voor we aan de zuidkust zijn. Radiozenders zijn er niet, onze ipod is grijsgedraaid. Nog tips om deze eindeloze roadtrip op te leuken?