Als een stel dwazen zijn we afgelopen dagen door de woestijn gescheurd. Zo'n 5000 km in 11 dagen, dwars door de outback, van Airlie Beach aan de noordoostkust naar Adelaide in het zuiden (net zoveel km's als in 7 weken Nieuw Zeeland!). Waarom niet wat langer gebleven of rustiger aan gedaan? Nou het was er echt niet te harden zo heet! De enige manier om het uit te houden was rijden, rijden en nog 's rijden (de airco doet het alleen als we rijden.). We hebben nog nooit zoveel benzinestations in zo'n korte tijd gezien, de camper had natuurlijk ook aardig dorst. De temperatuur was voortdurend boven de 40 graden, met uitschieters van dagen met 45 graden en de voorspelling voor komende week met 49 graden! Het was soms zelfs moeilijk ademen met het gevoel dat je longen verbrandden bij inademing. 's Nachts dreven we de camper uit en het uurtje voor zonsopgang werd heilig verklaard, het enige uur dat het lekker was. Wolken, de kleinste boompjes, gebouwen, alles wat schaduw betekende, werd ineens zeer belangrijk. Nooit geweten dat ik de zon nog 's zou vervloeken, meedogeloos brandde ze me in standje apatisch en tot niets meer komende. Daarnaast waren er nog die vliegen, die als een soort kamikazepiloten op alles wat vochtig is afschieten zodra je één voet buiten de deur zet, dus vooral je mond, neusgaten en ogen, echt te goor!

In Alice Springs zien we veel Aboriginals. In ieder museum, informatiecentrum en reisgids wordt benadrukt hoe geweldig de culturele bijdrage van de Aboriginals is geweest. De manier waarop ze eten verzamelden, hun grottekeningen en schilderijen, hun kennis van de natuur enz......Het enige wat wij zien is een ontzield volk dat doelloos en passief op straat rond hangt en absoluut niet in deze tijd lijkt thuis te horen. Dik van westers junkfood, schreeuwend onder invloed van alcohol, om geld bedelend, haveloze kleding, een verwilderde blik en dito bos haar. Ik kan het echt niet mooier maken, dit is wat we overal zien in de outback. Alsof een tijdmachine het volk naar 2011 heeft geflitst en ze absoluut niet kunnen dealen met deze moderne tijd. Triest om te zien. Australie probeert de Aboriginals hun eigenwaarde terug te geven door hun culturele erfgoed op te hemelen. Mijns inziens wordt hierdoor juist benadrukt hoe groot de kloof is tussen de levenswijze van toen en de moeilijkheden met aanpassing in het hier en nu.

Behalve dat we als een gek door de woestijn racen, proberen we natuurlijk ook nog de (weinige) bezienswaardigheden mee te pikken onderweg. Zoals gezegd de outback is vooral heel erg leeg en stil, dit is niet negatief bedoeld, het geeft namelijk ook een bijzonder soort rust en mogelijkheden tot reflecteren. Dus ja, ik ben deze dagen wat zweveriger dan normaal, ik droom heel levendig en veel (w.s. ook door de hitte) en blijf overdag in de sfeer van m'n dromen hangen, heel apart (is dit wat de Aboriginals bedoelen met 'the dreamtime'?). De voorspellende en richtinggevende droom over hoe verder na deze reis, blijft helaas uit. Blijkbaar moet ik dit gewoon op bewust niveau uitknobbelen.

We gaan twee dagen naar de West MacDonnell Ranges, ten westen van Alice Springs. Hier loopt een bergkam met mooie kloven en een paar waterholes. Het schijnt dat je er prachtige wandelingen kan maken, maar het is gewoon echt te warm (en die agressieve vliegen), we kunnen niet langer dan een half uur uit de auto, en ik blijf soms gewoon zitten terwijl Michiel toch nog een poging waagt om lopend iets van het landschap te zien. De waterholes lokken ter afkoeling, maar uit vrees voor enge beesten kiezen we toch voor de lauwe campingdouche, waar trouwens ook black widows in hun net heen en weer krioelen, bleeeh. We kamperen bij een afgelegen boerderij en de volgende dag rijden we dezelfde weg (er is er maar één) terug naar Alice Springs. Daar zien we 's avonds rockwallabies op de camping. Opvallend is dat we gedurende die 5000 km geen één levende kangaroo onderweg zien. Af en toe ligt er een karkas langs de weg, maar daar blijft het dan ook bij. Mijn verwachting dat er overal kangaroos, koala's en slangen te zien zouden zijn in Australie, moet ik compleet bijstellen. Tot nu toe blijft het dierentuinenwerk.

De dagen daarna zien we Uluru (Ayers Rock heeft z'n orginele aboriginalnaam terug), Kings canyon, mount Connor en Kata Tjuta (de Olga's). Allemaal geologische uitzonderingen (lees bergen en rotsen) in het verdere vlakke land. Het is erg mooi, maar toch begrijp ik de ophef niet zo. Oorspronkelijk had ik deze bezienswaardigheden dan ook niet opgenomen in het reisplan, maar ja nu we hier toch zijn..........Ik ben meer onder de indruk van de uitgestrekte zoutmeren, de grote zwermen knalgroene grasparkieten (soms duizenden!), het rode zand (door ijzeroxide), de roofvogels en papegaaien en vooral van het grote niets en niemand om ons heen.

In Coober Pedy wonen veel mensen onder de grond. Het is een dorpje midden in de woestijn waar begin vorige eeuw begonnen is met opaal delven tot op de dag van vandaag. De woestijn er omheen ligt dan ook vol hopen zand dat uit de grond gegraven is op zoek naar de (m.i. oerlelijke) stenen. De oude mijnen worden gebruikt als woning i.v.m. de hitte boven de grond. Er zijn zelfs ondergrondse kerken en hotels. Helaas is de camping bovengronds en we brengen een groot deel van de middag in de airco receptie door. De volgende ochtend bezoeken we nog een mijnmuseum, natuurlijk onder de grond, dat verrassend leerzaam en leuk is. Daarna is het doorracen naar Port Augusta dat aan de zee ligt. Het is hier een 'aangename' 38 graden met zeebries en voor het eerst sinds de outback maken we een wandeling langer dan een half uur. Ik voel m'n energie terugkomen en als we de volgende dag over de boulevard bij Adelaide langs het strand rijden met later op de avond een prachtige zonsondergang (zoals het hoort met de zon die in de zee zakt) en een verfrissende onweersbui, heb ik er weer helemaal zin in. Weg met de apathie, weg met dat gezweef, actie, leuke dingen doen, fietsen, zwemmen, wandelen enz........ Voor het eerst in Australie pakken we onze slaapzakken uit voor de nacht. We slapen heerlijk in de koelte en het vooruitzicht voorlopig geen lange afstanden meer te hoeven rijden. We nemen drie weken vakantie aan de great ocean road tussen Adelaide en Melbourne. Michiel wil leren golfsurfen en ik wil vooral gewoon bij de zee zijn, daar voel ik me toch altijd weer het allerbeste. Geen dodelijke kwallen hier in het zuiden en die great white sharks zullen wel net als die kangaroos, koala's en slangen nergens te bekennen zijn.