Wat zijn wij blij dat we Japan uiteindelijk toch maar geschrapt hebben uit ons reisplan! Eén aardbevingbeleving vinden we wel genoeg en de golven zijn hier hoog zat. Alle natuurellende in dit deel van de wereld afgelopen half jaar hebben we gelukkig vóór cq achter ons kunnen laten. De Christoffel beschermingsmunten van Michiel's zusjes hebben hun werk heel goed gedaan (tnx girls!). We hebben ook geen ongelukken gehad, zijn niet ernstig ziek geweest, zijn nog helemaal heel en we hebben elkaar de tent (camper) niet uitgevochten. Helaas is Michiel vandaag wel door z'n rug gegaan (fijn nu we net met zo'n 60 kg bagage op pad moeten) en heb ik op de laatste stranddag in Australie een kwal (gelukkig geen dodelijke) geschept in m'n badpak en dus nu een grote felrode pijnlijke brandplek in m'n decolleté. Maar als het hierbij blijft, valt het natuurlijk hartstikke mee.

De laatste dagen down under brengen we door in het zuid-westen van Australië. Daar zijn veel bossen met hele grote Kauri bomen. We doen er een 'tree top walk', er zijn grote metalen hangbruggen tussen de toppen van de bomen opgehangen en zo krijg je een mooi birdseye perspectief. Michiel klimt in een volgend bos in één van de bomen, deze wordt gebruikt door de brandweer als uitkijkpost en je kan 'm via grote spijkers in de stam beklimmen. Op de foto die hij van mij neemt vanuit de top ben ik niet te zien, zo hoog is het (68m!).

Daarna is het weer tijd voor strand, snorkelen bij Greenspool, een prachtig door eilandjes beschutte baai en roggen begroeten bij Hamelinbay, waar ze haast het strand op zwemmen in de hoop dat je wat visafval voor ze hebt. (Er zijn slechts 3 mensen ooit door roggen gedood, 1 daarvan was Steeeeeeeeeve). We plannen een dagtocht lopen en beginnen aan een deel van de 'Cape to Cape walk'. Na twee lange baaien door het mulle zand te hebben gelopen, schrappen we de rest van de wandeling, en springen de zee in. We voelen ons net Adam en Eva, er is hier helemaal niemand, badkleding is niet nodig en m'n witte badpakafdruk verkleurt van roze naar rood.

In de golven verder naar het noorden bij Yallingup ziet het zwart van de golfsurfers, het lijkt of ze met z'n allen liggen te wachten op de tsunami uit Japan (het is the day after). We raken in gesprek met een local surfer, volgens hem is het inderdaad drukker dan ooit en waren er dit jaar nog niet zulke hoge golven ('great swell mate'). Het ziet er spectaculair uit en we brengen menig uurtje door met de capriolen van the boys en observeren hoe het echt moet. Verder bezoeken we nog een privéschelpencollectie (wauw nog nooit zoveel verschillende schelpen gezien!) in Margareth River, een onderwaterobservatorium aan het eind van de jetty in Busselton en een dolphindiscoverycentre in Bunbury zonder dolfijnen. Die komen daar normaal dagelijks langs zwemmen maar ze waren sinds de tsunami in Japan niet meer gezien in het ondiepe gedeelte van de baai. Zou het verband hebben met elkaar?

En dan bereiken we onze eindbestemming, Perth. We hebben meer dan 14.000 australische kilometers achter ons liggen. Er is geen camping dicht bij het centrum, dus verblijven we de laatste drie dagen op een camping in Fremantle, een kuststadje met mooie oude gebouwen. We gaan nog een dagje naar Rottnest Island en fietsen daar een leuk rondje, we zien er de Quoka, een soort kruising tussen een rat en een kangoeroe. De dagen vliegen voorbij en ineens moeten en willen we nog van alles, zoals souvenirs kopen, de stad verkennen, en de camper opruimen en schoonmaken. En dan is er natuurlijk nog de supercache. Gedurende onze hele reis bleven de geheimzinnige mailtjes van 'de organisatie' binnenkomen met opdrachten die we uit moesten voeren. Als beloning kregen we dan een getal toegezonden. Nu zijn de getallen compleet en vormen ze samen een coördinaat op de kaart waar de grote schat, de cache der caches zou moeten liggen. Het kruis op de kaart ligt zo'n 130 km ten oosten van Perth. Het souvenirjagen wordt gestaakt en we gaan voor de laatste keer in Australië op zoek naar de schat. We komen uit in een kneuterig plattelandsstadje, één van de leukste tot nu toe, en lopen met de GPS het laatste stukje en stuiten op een postkantoor. Aan de balie kijken we elkaar nog even twijfelend aan maar fluisteren dan toch maar het doorgemailde wachtwoord. Prompt loopt de postbeamte naar achteren en komt terug met een hele grote envelop. Het adres op de achterkant komt ons wel héél erg bekend voor en eindelijk begint ons te dagen wie nou eigenlijk 'de organisatie' is. De inhoud (Revu, Panorama, Viva, Esta, zak muntendrop, inpakzak, kaart van H'sluis en lief briefje) komt als een complete verrassing en vinden we echt héél gaaf! Lieve vrienden en familie heel erg bedankt en we hopen jullie snel allemaal 'live' te zien.