Ondertussen kan ik wel met enige zekerheid zeggen dat ik Australie één van de leukste landen ter wereld vind. Alles is er anders en toch voelt het heel vertrouwd, maar vooral heel relaxed. De zon schijnt bijna altijd, de zee heeft hier de mooiste kleuren blauw, het ruikt er heerlijk naar eucalyptusbomen en overal zijn grappige dieren te zien. Rondrijden in een campertje is zowiezo een zeer relaxte manier van reizen, maar hier helemaal. Er is ruimte genoeg, het is niet druk op de wegen en er is altijd wat te zien.

We zijn hier nu voor de 3e keer. De 1e keer in 2011 reden we in 3 maanden van het noordoosten (Cairns) via het midden (Alice Springs) naar het zuidwesten (Perth). In 2012 reden we in 1 maand langs de oostkust van Brisbane naar Melbourne en bezochten daarna nog Tasmanie. Deze keer rijden we van Darwin via het noordwesten naar Perth. We hebben 6 weken en we zullen veel kilometers maken en hopelijk een hoop mooie dingen zien.

Na een lange reis van twee dagen komen we aan in Darwin. We landen midden in de nacht en de thermometer staat nu al op 26 graden, dat belooft wat. 's Ochtends halen we de camper op bij het verhuurbedrijf, deze keer hebben we een 4wheeldrive gehuurd, zodat we ook offroad kunnen zonder dat we vast komen te zitten. Ook willen we eens kijken of zo'n camper iets voor ons is als we ooit nog eens gaan reizen van zuid Amerika naar Alaska. Tot nu toe bevalt-ie zeer goed en voldoet de camper precies aan wat we nodig hebben. Veel power, comfortabel rijden, voldoende leefruimte en een groot bed wat je niet iedere ochtend af hoeft te halen.

We brengen de eerste dag rustig door, de hitte en de jetlag laten ons een paar versnellingen lager lopen. We doen boodschappen, regelen een telefoon/internet abonnement en luieren daarna aan het strand in de hangmat tot de politie ons wegstuurt omdat je daar niets in/aan de bomen mag hangen, tjonge. Eenmaal op de camping vechten we hard tegen de slaap, maar liggen we toch al snel aan het zwembad te snurken, we slepen ons naar bed en slapen gelukkig de hele nacht.

De volgende dag ruikt heel de camper naar salami, de koelkast blijkt niet te werken. Gelukkig zit de camping vlakbij de camperverhuur, nieuw zekeringetje erin en hopla klaar voor vertrek. We bietsen nog een bodyboard mee van de monteur en dan gaan we toch echt op pad richting onze eerste bestemming namelijk Kakadu National Park, zo'n 300 km verder. Onderweg stoppen we bij de wetlands, die nu aan het einde van de droge periode niet zo wet meer zijn. Bij een uitzichtspunt zien we veel verschillende vogels en raken we aan de praat met een enthousiast australisch stel uit Sydney. Ze gaan ieder jaar op vakantie naar "the top end" zoals noord Australie genoemd wordt, en weten een hoop te vertellen over het land en de dieren. Door dit gezellige praatje missen we bijna de boottocht over de Adelaide rivier, we racen met de camper over stoffige gravelpaadjes richting de rivier en als we aankomen blijkt dat de boot op ons gewacht heeft, want zo zegt de eigenaresse "we saw your dust coming darling". Haar man, een typetje crocodile dundee 1e klas, vertelt ons op z'n plat australisch van alles over krokodillen. Hij woont er al 30 jaar en vaart dagelijks over de rivier met een bak met vlees. De zoutwater krokedillen, salties, zijn aan hem gewend en springen hoog uit het water voor een lekker hapje. Best wel een toeristendingetje, maar toch spannend om te zien.

We rijden verder en worden ingehaald door verstoord kijkende mensen, na vijf minuten valt het kwartje, Michiel rijdt al een tijdje rechts, terwijl je hier links moet rijden, oeps! We komen eind van de middag aan in Ubirr, een plek in Kakadu met een prachtig uitzicht over de wildernis. Op de overhangende rotsplateaus vinden we oude tekeningen van de aboriginals, overal vliegen vlinders. Ondertussen pakken de wolken zich samen, de monsoon komt er aan en dat betekent grote kans op onweer. We zien de buien in de verte aankomen, een prachtig gezicht zo bij zonsondergang. Wat een sfeervolle plek.

De volgende dag bezoeken we nog een paar andere plekken in Kakadu. Het is erg heet, zo rond de 40 graden, geen weer voor lange wandelingen. Het is overal erg rustig, het toeristenseizoen is over. In het bezoekerscentrum is de dame achter de balie blij dat ze tegen ons aan kan praten, vrolijk vertelt ze ons allerlei wetenswaardigheden. Ze wijst ons ook een mooie plek om te overnachten op de kaart zo'n 100 km verder op (Kakadu is zooooo groot!). We rijden er heen, de laatste 40 km is over een 4wd weg, dus kunnen we de camper gelijk mooi testen, ook dit gaat prima. We zien een gele slang met een blauwe kop de weg oversteken. We komen uit bij een prachtige billabong (meertje in rotsplateau). We klimmen langs de waterval omhoog en vinden daar nog een paar meertjes waar we heerlijk afkoelen tot de zon weer verdwijnt achter snel groeiende onweerswolken. We maken een kampvuur van gesprokkeld hout en kijken naar de lichtshow die de natuur ons geeft.

Katherine Gorge oftewel Nitmiluk National Park is onze volgende bestemming, ook weer een halve dag rijden. Na twee dagen in de bushbush staan we nu weer op een echte camping lekker luxe met een zwembad. In Katherine doen we inkopen en we zijn als blanken in de minderheid, dit is aboriginalland. Eind van de middag doen we, ondanks de hitte, toch een poging tot een wandeling in de omgeving. Ook nu weer spannend door het naderende onweer wat steeds net niet doorzet of op afstand blijft. We zien veel verschillende vogels en er zijn veel kangaroes, ook met jonkies in hun buidel, een heel hoog aaaaaahhhh-gehalte, tot ze me omsingelen bij de camper en grommend hun stukje meloen opeisen, ineens een stuk minder schattig.

Vandaag hebben door de kloof gekanoed (jemig hoe schrijf je dat?). Vanmorgen was het nog redelijk koel. De ranger waar we de kano ophalen waarschuwt ons niet aan land te gaan bij strandjes in de kloof, hier leggen krokodillen namelijk hun eieren. Wel zouden we kunnen zwemmen zonder gevaar, want het zijn zoetwaterkrokodillen en die zijn niet agressief, aldus de ranger. Duuuuuhhhhh mij niet gezien dacht ik op dat moment, tot dat de temperatuur weer boven de 40 rees en het risico voor lief genomen werd. Onderweg dus toch een paar keer de verkoeling gezocht, anders was het echt niet te harden. Het was een erg mooie trip met een hoog outback/alleen op de wereld gehalte. De armspieren zijn weer getraind.

Morgen rijden we van the northern terrirory naar western australia en gaan we dus een staatsgrens over, dat betekent geen fruit en groente mee. Hoe dat dan zit met rijst en rozijnen horen we morgen wel, en horen jullie volgende week in episode 2. Wow wat een cliffhanger! ;)