We hebben deze week meer dan 2000 km gereden en hebben daarom al heel wat tankstations cq roadhouses gezien. De camper heeft er wat moeite mee en heeft dit laten merken door ons verleden week de stuipen op het lijf te jagen met grote rookwolken onder de motorkap vandaan in de middle of nowhere. We reden van Katherine richting Kununurra, een rit van meer dan 500 km, en dat is nu precies wat de camper niet zo leuk vond, veel km's met continue de airco op volle toeren. Gelukkig bleek er niets essentieels beschadigd en konden we na een uurtje afkoelen (ondertussen zelf aardig oververhit in de brandende zon) en bijvullen van het koelwater toch nog onze reis vervolgen met onze blik voortdurend op de temperatuurmeter.

Onderweg passeren we de staatsgrens, de camper wordt genadeloos gefouilleerd en ja de rijst en rozijnen mogen gelukkig gewoon mee. Campers achter ons worden gestript van o.a. aardappelen en appels. Daarna is het nog een half uurtje rijden naar of Lake Argyle (links af) of Kununurra (rechtdoor). We kiezen voor de stad omdat we toch wel geschrokken zijn van de overkokende motor. Daar kamperen we onder de mangobomen die overdag geplunderd worden door bont gekleurde papagaaien en ons. Na zonsondergang zijn de grote kalongs (fruitvleermuizen) aan de beurt. Ze flapperen vlak boven onze hoofden rond en ik ben altijd bang dat er één vast komt te zitten in m'n haar.

Van meerdere kanten horen we dat het Purnululu NP (de bungle bungles) al dagen dicht is vanwege bosbranden. Het zal ook niet meer open gaan nu zo tegen het einde van het seizoen, normaal sluit het zowiezo eind november. Het is er dan te heet en de kans op overstromingen is groot vanwege de dagelijkse onweersbuien (die gelukkig alleen 's nachts voorkomen) waardoor de toegangsweg onbegaanbaar wordt. Ik ben hevig teleurgesteld, het zou één van de hoogtepunten zijn van deze reis, het is een afgelegen wildernis met prachtige, bijzondere rotsformaties (in de vorm van bijenkorfen) waar je alleen met een 4wd kunt komen. Er stonden zeker twee dagen voor in m'n planning, but what to do? Dan toch maar terug naar Lake Argyle (de camper lijkt ondertussen cool genoeg) om daar een hele dag te genieten van de infinity pool.

De volgende dag rijden we op ons gemak verder, we hebben geen haast aangezien we ineens dagen over hebben. Onderweg komen we langs de afslag naar naar het Purnululu NP en inderdaad het hek is dicht en er staat een groot bord met ROAD CLOSED. Er ligt wel een cache in de buurt dus stoppen we toch even. Bij het hek zit een stel op campingstoeltjes onder een boom, we raken aan de praat en Nick, een jongen uit Engeland en zijn finse vriendin vertellen dat ze gehoord hebben dat de weg toch nog open zal gaan eerdaags. Ze zijn daarom 100 km terug komen rijden en zitten daarom nu te wachten bij het hek. Verheugd klappen ook wij de campingstoeltjes uit en we krijgen nog gezelschap van twee jongens uit Nieuw Zeeland. Twee gezellige uren later mogen we het hek door en kunnen we alsnog richting de bungle bungles! De toegangsweg is slechts 53 km, maar we doen er toch zo 2,5 uur over. De weg is een en al wasbord met heel veel ribbels, kuilen en stenen, en we moeten vijf keer een kreek door. Een spannend weggetje dus en ik ben blij dat ik weet dat er nog twee auto's in de buurt zijn. Als de zon bijna ondergaat komen we aan bij de rotsformaties, ze zijn prachtig zo in het late licht, we wandelen door een mooie kloof en ook de volgende dag maken we nog een mooie wandeling, ik kijk m'n ogen uit. Her en der liggen nog boomstammen te smeulen, maar het ene natuurgeweld (de bosbrand) is door het andere natuurgeweld (de onweersbuien) getemd. Wat ben ik blij dat we het toch nog hebben kunnen zien.

Nick heeft enthousiast verteld over de Wolf Creek Crater, één van de grootste meteorietinslagen op onze aardbol, miljoenen jaren geleden maar nog steeds zichtbaar in de vorm van een grote krater met een doorsnee van 850 meter. Het ligt zo'n 300 km omrijden aan de rand van de Great Sandy Desert in de middle of nowhere, we halen het net met één volle tank. De weg er heen is ook een en al wasbord, maar we hebben gemerkt dat je hier het minste van voelt als je er met minimaal 80 km per uur overheen raast, wat natuurlijk wel link is omdat de kuilen en stenen dan ook wel erg snel op je af komen. Michiel ontpopt zich echter tot een ware 4wd-driver en alles blijft heel behalve ons serviesgoed. Oh ja en later op de rand van de krater waar we serieus gepest worden door honderden vliegen blijkt mijn telefoon ongeschikt voor vliegenmepper en valt het scherm voor de 2e keer dit jaar kapot op de rotsen, grrrrrrrr. En oh ja als ik nog wat later de buitenspiegel van de camper probeer bij te stellen, kan deze de spanning niet aan en knalt ook kapot. Maar het uitzicht is geweldig, en scherven brengen geluk.

In de Kimberley is het heel moeilijk om aan alcohol te komen. De aboriginals kunnen er slecht tegen en daarom wordt het pas na 12 uur 's middags verkocht of is het helemaal verboden, zoals in de meesten dorpen waar we afgelopen week doorheen zijn gekomen. En waarom is het toch altijd zo wanneer iets niet mag je het juist graag wilt? Ondertussen smachten we dus naar een koud wit wijntje en de macaroni is toch minder lekker zonder een aanvullende goeie rode. En hoe komt het dan dat de aboriginalmeneer bij het bezoekerscentrum ons met dubbele tong aanspreekt en met een gigakegel vraagt of we z'n handwerkje willen kopen terwijl wij droog moeten staan? Tsssss, oneerlijk.

Als we de volgende dag na lang hobbelen eindelijk het asfalt weer bereiken en de tank vullen in Halls Creek is het toch nog zo'n 450 km rijden naar Tunnel Creek en de Windjana Gorge waar we die avond willen overnachten. De camper begint in de middag weer boos te sissen dat hij het te ver vindt, maar we sussen hem met wat koud water. Tunnel Creek is een onderaardse tunnel van een kilometer met een rivier er door. Van de nieuw zeelanders weten we dat er zoetwaterkrokodillen zijn, dus als we aan het begin van de donkere tunnel staan, sta ik ernstig te twijfelen of ik dit wel ga doen. We zien twee lichtjes uit de duisternis op ons af komen het blijken Nick en z'n vriendin. Hun enthousiasme maakt dat ik toch overstag ga en gelukkig maar want wat een avontuur! We waden door het kniediepe water en zien grote garnalen nieuwsgierig op ons zaklamplicht afkomen. Gelukkig zijn de krokodillen net zo bang voor ons als wij voor hen en blijven ze op acceptabele afstand met hun rode ogen vlak boven het water naar ons staren. Ondertussen gaan de kalongs die aan het plafond van de grot hangen als een malle tekeer, hun gegil is oorverdovend. Aan het eind van de tunnel stroomt de rivier verder door groen bos en zien we weer een hoop vlinders en een grote leguaan. We moeten dezelfde weg terug om weer bij de auto te komen, er is verder helemaal niemand. Erg gaaf.

We rijden de laatste 50 km naar Windjana gorge, Nick staat al op de camping (alle toeristen bezoeken dezelfde bezienswaardigheden). Met z'n vieren lopen we door de kloof, waar de opgedroogde rivier slechts één grote poel heeft achtergelaten waar zo'n 30 krokodillen in liggen te wachten. Waarop merken we later als de zon ondergaat. Eerst zien we nog kangaroes door de kloof hoppen, horen we de kakatoes de zon gedag zeggen en dansen twee kraanvogels op een paar meter afstand om elkaar het hof te maken. This is discovery channel live!! De zon zakt weg en ineens zwermen er honderden (ja echt!) kalongs dorstig boven de poel. In de schemering kunnen we het niet meer goed zien maar we horen regelmatig harde klappen van kaken die op elkaar klappen tijdens de pogingen om een drinkende vleermuis te verschalken, bizar. Ondertussen zorgt een aanrollende onweersbui weer voor sfeervolle geluids- en lichteffecten en de bijbehorende storm maakt de sfeer kompleet (en de temperatuur wat dragelijker, het is nog steeds zo rond de veertig graden iedere dag).

Gisteren zijn we naar Derby gereden, maar daar is niet veel te beleven. Ondertussen hebben we al veel goeds gehoord over Broome, een stad nog eens twee uur verder rijden. Dat trekken wij en het campertje wel, dus op naar Broome. Het is ná twaalven als we aankomen, dus dat betekent WIJN! We vinden een mooie camping vlak bij cable beach, installeren ons daar, komen uiteraard weer wat bekende medereizigers tegen en trekken de koude (ze verkopen ze gekoeld, hoe cool is dat!) witte wijn open. Na een paar uurtjes relaxen is het tijd voor de beroemde zonsondergang bij cablebeach. Daarna gaan we uit eten (voor het eerst deze vakantie) in een sportsbar dichtbij en komt er een gezellig en bijzonder ontspannen einde aan episode 2.

In Broome zullen we een paar dagen blijven, wasje doen, camper ontdoen van alle blubber, de voorraad aanvullen enz...Tot de volgende week maar weer!