Zo alweer een week verder, wat vliegt de tijd. Van heimwee en zorgen over het thuisfront hebben we gelukkig weinig last dankzij allerlei leuke whatsappjes van iedereen, mailtjes van de buren en een lief filmpje van de kat door Gaab gestuurd.

Deze week begon zowiezo relaxed, met drie dagen in Broome, waar we iedere avond prachtige zonsondergangen aan het strand zien, veel kamelen voorbij zien komen, boeken lezen, lekker uit eten gaan, shoppen (kiek) en wat reparaties aan de camper verrichten (chiel). We nemen afscheid van Anni en Nick onder het genot van engelse thee en cheesecake en bedanken ze voor al hun tips en enthousiasme, zonder hen hadden we wel wat highlights gemist.

De weg naar Karinjini is lang, bijna 1000 km, dus stoppen we halverwege bij eighty miles beach. Daar is een kleine camping aan het strand en verder helemaal niets. Broome ligt 400 km naar rechts en Port Hedland ligt 250 km naar links. Daartussen alleen maar leeg strand met daarachter de lege outback. We kunnen met de camper het strand op en we vermaken ons hier de rest van de middag. Het strand ligt bezaaid met de mooiste schelpen en sanddollars (zie foto). Overal zien we sporen van grote schildpadden die hier tussen november en maart 's nachts hun eieren in de duinen komen leggen. Als we eind van de middag naar de camping terugrijden, zien we er een paar het strand op komen. Je ziet ze denken, "hmmm toch nog een beetje te licht" waarna ze omdraaien en terug de zee in gaan om later in het donker nog eens een poging te wagen. Op de camping nodigt de ranger ons uit om mee te helpen met plaatsen van paaltjes bij de nesten van de schildpadden, hier zetten ze dan camera's op zodat ze het via internet kunnen zien als de jonkies er uit komen. Je mag alleen een paaltje plaatsen als je ook daadwerkelijk de schildpad al eieren leggend hebt gezien. Ze legt namelijk slechts 1 op de 3 keer ook echt eieren, de andere keren vindt ze het zand te warm/koud, lukt het graven niet uit vermoeidheid (het is een hele klim naar de duinen vanuit zee), of is ze gestoord door iets en gaat ze snel terug naar zee. Na lang zoeken zien we eindelijk als de zon is ondergegaan, een schildpad die ook echt richting duinen gaat. We volgen haar op gepaste afstand en zien haar het zand hoog opwerpen wanneer ze begint te graven. Eerst met haar voorpoten (het grove werk) daarna de eierkamer met haar achterpoten. Dit neemt veel tijd in beslag en het blijkt een kieskeurige schildpad want pas vier gaten en twee uur verder vindt ze het ok en legt ze in een kwartier zo'n 50 eieren ter grote van een pingpongbal. Snel plaatsen we het paaltje en maak ik een waypoint op m'n GPS zodat de ranger het morgen makkelijk terug kan vinden om de camera te plaatsen. Foto's kunnen we helaas niet maken, dat lukt niet zonder licht, en we willen haar niet storen. Slechts met het licht van de sterren (die je hier uiteraard bijzonder mooi en goed ziet), lopen we terug naar de camping en voor ons vrijwilligerswerk krijgen we een BBQ aangeboden, die heerlijk smaakt na al die uren op het strand. Het is al 21.30, normaal eten we rond zessen en liggen we om 19.00 uur op bed (we staan ook iedere ochtend voor vijven al op, zo hebben we het meeste daglicht.).

De volgende dag rijden we verder naar Karinjini, een nationaal park in de bergen met mooie kloven en billabongs. Onderweg stoppen we eerst nog in Port Hedland om wat boodschappen te doen. Het is een mijnwerkersdorp met een haven waar grote schepen ijzererts laden om naar China te brengen. Er komen treinen aan met 240 wagons, dat is best lang wachten bij de spoorwegovergang. In de supermarkt lopen alleen maar mannen in werkkleding. We lunchen aan de haven en rijden daarna snel weer verder. Port Hedland is lelijk. Er rijden ook veel grote vrachtwagens en dat geeft het laaste stuk dan wel weer wat afwisseling. Ook zien we veel dode koeien langs de weg. Af en toe raast er een stoftornado langs en ook hier komen we weer langs bosbranden. Eind van de middag komen we aan in het national park, we zien nog een prachtige regenboog. Michiel gaat aan het BBQ-en en ik denk wat te gaan relaxen in m'n hangmat. Als ik deze echter probeer op te hangen tussen twee bomen, stap ik blijkbaar op een mierennest, plots zwermen er dikke grote bullants (mieren) van minimaal 3 cm over mijn voeten en even heb ik het gevoel dat ik gek wordt. Gelukkig weet slechts één mij te steken, de rest heb ik in mijn grote paniek snel van mij afgeslagen. Het voelt als een bijensteek, zo'n pijn doet het, mijn enkel blijft nog dagen dik en rood.

In Karinjini is net een bosbrand geweest en het ziet er daardoor ongezellig uit, net een oorlogsgebied. De kloven zijn echter ongeschonden en we maken twee mooie wandelingen langs de ingesleten riviertjes, watervallen en verscholen billabongs waarin we lekker kunnen afkoelen. We zien een paar grote leguanen, verder eigenlijk opvallend weinig dieren, die houden zich natuurlijk verscholen zo op het heetst van de dag, begrijpelijk. Eind van de middag rijden we naar Tom Price, een klein mijndorpje, waar we boodschappen doen en de nacht doorbrengen op de dorpscamping die voornamelijk in beslag genomen wordt door mijnwerkers en enigszins opdringerige kaketoes en ander gevogelte die vechten om onze japanse zoutjes.

De weg naar Exmouth is lang, leeg en saai. We komen in de zeven uren rijden slechts één roadhouse tegen, waar we dan ook gelijk bijna een uur blijven plakken omdat daar wel van alles te zien is. Iedereen die langs rijdt, stopt er, het is de enige benzinepomp in een straal van 400 km. Toeristen met hun caravans/campers, grote roadtrains met vanalles beladen, de bus met aboriginals, een touringcar met een groep backpackers, mijn- en wegwerkers enz....Pas eind van de middag komen we in Exmouth aan, een klein dorp aan de zee waar vlakbij het Ningaloorif ligt, hier zullen we een paar dagen blijven om de onderwaterwereld al snorkelend te verkennen. Het is hier beduidend koeler, van de veertig naar de dertig is toch weer even wennen. 's Avonds eten we in Lucy's tavern omringt door 9 grote tvschermen waar country&western clips van af knallen. Michiel heeft al snel z'n buik vol en we houden het bij slechts één pint.

Het waait hard en bij het bezoekerscentrum van Cape range national park wordt gezegd dat dit de komende dagen wel zo zal blijven. Hierdoor is het water erg onrustig en het zicht minder goed, daarnaast stroomt het best flink en ben ik blij dat ik m'n flippers bij me heb. Ik vind het altijd weer even wennen als ik ergens voor het eerst ga snorkelen, je weet niet goed wat je zal aantreffen en ergens heb ik altijd nog zo'n kinderlijke angst voor grote monsters die ineens uit het niets opdoemen. Helaas wordt die angst deze keer toch echt bevestigd. De eerste vis die ik zie als ik m'n hoofd onder water doe is een grote rifhaai die in mijn linkerooghoek opduikt en snel op me afzwemt. Ik gil naar Michiel "HAAI HAAI" en voor het eerst sinds ik Michiel ken, is hij enthousiaster met snorkelen dan ik. De GoProcamera gaat bij iedere volgende snorkelplek mee op zoek naar haaien die we uiteraard (en gelukkig) niet meer zien. Wel zien we heel veel mooi koraal en allerlei bont gekleurde vissen. Vanaf de kant zien we ook nog een paar schildpadden. We kamperen twee dagen in de bush bush. 's Ochtends staan de duinen vol met allerlei dierensporen van dieren waar we overdag niets van zien. Pas als we vandaag via Exmouth weer terugrijden richting de doorgaande weg, zien we daar een emu door de straten stappen die toch meer op z'n plek zou zijn geweest in de bush bush waar we net vandaan komen.

Komende week zakken we langzaam van het noorden naar het zuiden langs de westkust, veel strand en zee dus. Fijn!!!!