Coral bay stond in eerste instantie niet in de planning. Maar toen bleek dat ik aan het eind wat dagen overhield bij het maken van de planning, heb ik Coral Bay er tussen gepropt, en gelukkig maar! Coral Bay is een piepklein dorpje, een paar huizen, 1 supermarktje, 1 hotel en 2 campings gelegen aan een prachtige baai met wit zand, blauwe zee en most of all een koraalrif voor de deur. We blijven zelfs een dag langer dan gepland want het blijkt een succesvolle combinatie en het is er heerlijk vertoeven. We snorkelen meerdere keren per dag over de prachtige koraaltuinen en maken lange wandelingen naar het eind van de baai, waar rifhaaien hun paaigronden hebben. Je mag daar niet snorkelen, en dat zou ik ook echt niet willen. Vanaf het strand zien we zo'n vijftig haaien op een paar meter afstand in het ondiepe water patrouilleren. Het zijn geen grote haaien maar wel veel, tussendoor zwemmen ook nog wat grote roggen. Dus blijven we lekker aan de kant en laten de GoPro onze herinneringen vastleggen, helaas crasht de SDkaart dus moeten we vertrouwen op ons eigen geheugen en jullie moeten het maar van ons aannemen dat het een indrukwekkend gezicht was. De zonsondergangen zijn er ook spectaculair. Lekker vertrouwd de zee op het westen.

Op iedere plek waar we ons kampement opzetten staat er altijd één meeuw voor ons tafeltje die hoopt een graantje mee te pikken van whatever wij eten. Aangezien ze allemaal op elkaar lijken, is het net of de meeuw ons al 7000 km volgt. We noemen hem Jonathan en hij wordt onderdeel van onze dagelijkse maaltijden. Hij krijgt nooit wat van ons, maar toch staat hij er iedere dag en moet hij heel hard werken (en schreeuwen) om de concurrentie op afstand te houden. Het is vermakelijk om te zien.

Van Coral bay naar Monkey Mia is weer een lange rit en we onderbreken met een nachtje kamperen halverwege ergens een paar km van de west coastal highway aan het water. De volgende dag rijden we door naar Shark bay, een world heritage site omdat het een bijzondere omgeving met bijzondere dieren is. Het is een grote zandbaai met veel zeegras, daarom leven er o.a. veel dugongs (zeekoeien) en schildpadden. Ook leven er de oudst bestaande levensvorm namelijk stromatolites, ik snap nog steeds niet wat het precies zijn. Een soort micro-organismen die samenklonteren en er dan uitzien als zwarte stenen die uit de zee steken. Ze zijn letterlijk de sfeermakers op onze aardbol, aangezien ze de zuurstof voor onze atmosfeer hebben geleverd miljoenen jaren geleden. Het is weinig spectaculair die ogenschijnlijk levensloze stenen in de zee. Shellbeach dat bestaat uit meters hoge lagen kokkels vind ik dan weer wel leuk. Tussen de middag lunchen we aan de boulevard van Denham, het enige stadje aan Shark bay. Het is er super rustig, mooi en relaxed, stiekem zie ik mezelf hier al weer wonen. We overnachten bij Monkey Mia, een resort met camping waar al sinds de jaren '60 iedere ochtend dolfijnen naar het strand komen om wat visjes te halen. Het is enorm toeristisch en als we 's ochtend met zo'n 100 man tot onze enkels in het water aan het strand staan om een stuk of 8 dolfijnen te aanschouwen, hebben we het vrij snel gezien en zetten we koers naar het Francois Peron national park waar je alleen met een 4wd heen kan en een groot deel van de toeristen dus alweer afvalt. Wat nog wel leuk is aan het resort is dat er emoes met jonkies rondlopen te dwalen op zoek naar voedsel en pelikanen op het strand koddig staan te kijken. (onze Jonathan heeft het zeer druk met al deze concurrentie). Ook zien we een groep Japanners, zij omsingelen onze camper en de caravan van de buren als ze uitleg krijgen van hun toeroperator hoe kampeerders leven, tsssss alsof we ook een zeldzame diersoort zijn, hun fototoestellen klikken er op los.

Voor we het NP in rijden, dat alleen bestaat uit zachte zandwegen, is er een luchtdrukstationnetje waar je bandenspanning kunt verlagen zodat je meer grip in het zand hebt. Keurig volgen we de instructies op de borden op, want we willen uiteraard niet vast komen te zitten in the middle of nowhere. Ons doel van de dag is Skipjackpoint, zo'n 50 km verderop, waar een mooi uitzichtspunt is, je kunt er ook kamperen. Michiel vindt het allemaal erg leuk en spannend, ik zit met gekromde tenen en gebalde vuistjes te hopen dat we niet vast komen te zitten. En natuurlijk gebeurt dat uiteindelijk toch. Het was al een dik uur goed gegaan, ik begon er zelfs een beetje vertrouwen in te krijgen dat Michiel en de camper het wel zouden redden door het mulle zand. We zijn er bijna, dan komt er een bocht waar we vaart voor moeten minderen, de voorbanden verliezen de grip en de voorbumper hapt in het zand, plop, vast. Achteruit rijden lukt even, maar ook dan begint de achterkant zich in te graven. We zitten tot de bodemplaten muurvast in het zand. Ik krijg herbelevingen van eenzelfde gebeurtenis in Namibië, en maan mezelf tot kalmte. Michiel begint te graven en ik leg takken voor de voorbanden, het helpt allemaal niets. Ik hoor een paar zwitsers nog zeggen "you will have the beach to yourself in Francois Peron national park" omdat er zo weinig mensen komen. Dat betekent dus ook weinig kans op hulp. Er is geen telefoonbereik en 50 km is een eind lopen. Daarnaast is het zand zo heet dat je er met je teenslippers niet in kan staan.

Dan hoor ik toch in de verte motorgeronk! Het is een busje dat vlak bij ons stopt. Er stapt een breed lachende man uit die "welcome to Australia" roept. Na een half uur ploeteren en proberen zonder succes, komt er nog een auto aan, deze heeft een sleepkabel en dan is het vrij snel gepiept. We rijden in het spoor van het busje verder en eenmaal bij het uitzichtspunt bedanken we de chauffeur nogmaals uitgebreid voor zijn tijd en hulp. "You would have done the same for me if I got stuck in Amsterdam" roept hij vrolijk en even vraag ik me schuldbewust af of dit ook echt zo zou zijn.

Bij Skipjackpoint maken we een wandeling langs de kust, vanaf de kliffen kun je goed zien wat er allemaal beneden in de zee rondzwemt. Zo zien we weer grote roggen voorbij zweven, maar ook schildpadden, haaien en ook een dugong! Die hadden we nog nooit in het echt gezien en dachten we ook alleen maar te kunnen zien als we met een dure georganiseerde zeiltrip zouden gaan. Dus dat maakt het wel weer goed en even vergeet ik dat we ook nog een keer dezelfde weg terug moeten. Eerst overnachten we nog aan het strand en inderdaad is daar verder helemaal niemand. De volgende dag zit ik weer zwetend en met alle spieren gespannen als we door het mulle zand terugrijden. Maar Michiel houdt de vaart er in op het rotste stuk en als we dat eenmaal voorbij zijn ontspan ik wat, we zijn bijna weer in de bewoonde wereld. We zien nog een grote python op de weg liggen, hij ligt daar op te warmen in de zon en laat zich van alle kanten fotograferen (vanuit de veilige auto). Bij het stationnetje pompen we de banden van de auto weer op en nemen we een duik in de hottub daar in de buurt. De rest van de dag hebben we nodig om naar Kalbarri te rijden 400 km verder naar het zuiden.

Kalbarri is een dorp aan de zee waar een grote rivier in uitmondt. Deze rivier heeft een flinke kloof uitgesleten die we bezoeken en waar we een paar wandelingen maken. Ook huren we een zeilbootje bij de riviermonding en spelevaren hier een tijdje mee. Er zijn veel uitzichtspunten aan de zeekant en als we zitten te lunchen zien we een grote groep dolfijnen in de branding. We merken dat we steeds meer in de bewoonde wereld komen. Na weken van rood zand en lage bosjes langs de weg zien we nu ook af en toe akkers. Wat ook opvalt is dat hier gewone personenauto's rijden, die zag je in het noorden ook nauwelijks. Het wordt ook steeds koeler naarmate we zuidelijker komen, hier zo rond de 25 graden en in Augusta waar de cape to cape hike is, is het nu zelfs onder de 20 graden.

Nog een paar dagen en dan zijn we al bij Perth, woensdag moeten we de camper inleveren, dat zal wel even moeilijk afscheid nemen zijn. Het is echt zo ideaal reizen. Maar ik heb makkelijk praten, ik hoef niet te rijden. Michiel wordt het nu wel een beetje zat, we hebben dan ook al veel km's gemaakt, dus begrijpelijk. Het is maar goed dat we de laatste 10 dagen gaan wandelen. Maar daarover later meer.