Een laatste verhaal om deze heerlijke reis af te sluiten. Niet te lang, want ik wil ook nog even genieten van Bali waar we gisteren gearriveerd zijn en slechts twee dagen blijven, eigenlijk veel te kort. Het vorige verslag eindigde alweer meer dan twee weken geleden net even ten noorden van Perth. Daar zijn we met de camper nog allerlei kustplaatsjes langsgereden. Ik merk dat ik de namen al niet meer weet. Het werd richting Perth steeds drukker op de weg en de bebouwing nam toe. Enigzins benauwend na al die weken van leegte en ruimte. Het heeft ook wel weer z'n voordelen, leuke winkeltjes, terrasjes, mensen kijken i.p.v. dieren, biertje drinken bij de little creatures brouwerij in Fremantle en de juiste spullen kunnen kopen ter voorbereiding op onze trekking. Begin december leveren we na een maand onze redelijk trouwe camper af bij Apollo, ondanks meerdere warmlopers, een fluitende V-snaar, gebroken spiegel en gladde banden zijn we op meer plekken gekomen dan we dachten te kunnen komen. Soms wel met wat hulp van anderen, maar toch voor ons perfect. We nemen na het inleveren een taxi terug naar de stad waar we kunnen logeren bij Cameron, een collega van Marc. Die heeft een supertof huis vlak bij het centrum en een prachtige kamer waar we zowel voor als na de trekking mogen slapen en tussentijds ons overtollige bagage mogen opslaan. Helemaal goed! We nemen de bus naar het zuidwestelijkste puntje van Australie, het is toch nog zo'n 6 uur rijden en de dag is al te ver heen om nog te starten met de hike die van Cape Leeuwin naar Cape Naturalista loopt. Dus dat doen we de volgende dag. De zoon van de campingbeheerder brengt ons met de auto van Augusta naar de vuurtoren waar de hike officieel begint. Van daar is het 140 km naar het noorden. Je kunt zelf bepalen hoe lang je er over wilt doen, je kunt onderweg op verschillende gratis campings terecht die heel basic zijn, een wc, een regenton voor drinkwater en paar plekjes gras met een picknicktafel. Wij lopen er uiteindelijk 8 dagen over en het is best zwaar, zwaarder dan ik dacht. We lopen voornamelijk langs de kust waarvan behoorlijk wat stukken door mul zand. We hebben zware backpacks want er moet veel eten en drinken mee aangezien er onderweg niet veel te verkrijgen is. En wat nog het meest irritant is, en dat kun je je moeilijk voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt, al die vliegen! Er hangt voortdurend een zwerm van zo'n 100 vliegen rond ons hoofd die proberen in je neus, ogen, oren en mond te kruipen. We lopen standaard met een takkebosje om ons heen te zwiepen en stilstaan (rusten) is haast geen doen want dan worden we ook nog eens belaagd door een grote meute horzels. Verder blijken de trekkingsokken van de Lidl en de Xenos geen goed idee deze keer. Ik loop verschrikkelijke blaren op hielen en tenen. Wat maakt dat ik toch doorzet is het prachtige landschap en de dieren om ons heen. Het is heel afwisselend, van stranden naar kliffen met grotten en blowholes naar bossen met gigakaribomen. We komen af en toe een paar vissers of surfers tegen en 1x per dag wandelaars die ook de trekking doen maar dan van noord naar zuid. Iedere ochtend worden we wakkergefloten door de magpies met hun typische australische sound, we zien kangaroes, slangen, leguanen, bobtail lizards, grote roggen en dolfijnen en zelfs een keer een walvis in de verte. Het weer is heel afwisselend met prachtige luchten en zonsondergangen. De duinen staan vol voorjaarsbloemen en het ruikt er heerlijk naar munt, citroen, eucalyptus, lavendel en natuurlijk de zee. We wassen ons in de riviertjes die naar zee stromen. En ondanks de vliegen, de blaren en het mulle zand is het een geweldig avontuur dat ik niet had willen missen. Als we de laatste nacht in een hostel in Dunsborough overnachten, schrik ik van alle herrie en drukte en krijg het zelfs aan de stok met een groepje zwaarbezopen australiers die om twee uur 's nachts nog steeds de muziek keihard hebben aanstaan, beetje jammere afsluiting van de trekking en ik ben blij als ik weer veilig en wel in de bus terug naar Perth zit. Daar ontvangen we het verdrietige bericht dat Piet, een fijne collega van Michiel, is overleden. Het raakt ons zeer en doet ons weer extra beseffen om vooral zoveel mogelijk de dag te plukken voordat het zomaar afgelopen is. We staken ons geshop naar souvenirs en gaan proosten op het leven met matso's mangobier tot we ons weer wat beter voelen. We logeren nog een nachtje bij Cameron en vliegen de volgende dag naar Bali, waar we nu dus zijn. Ik zit heerlijk aan het zwembad, omringt door palmbomen en schattige balinese tempeltjes. De zon schijnt en ik voel me een zeer bevoorrecht mens dat ik dit soort avonturen mag beleven samen met m'n beste maatje. Het leven is goed. Bedankt voor het meelezen en alle berichtjes, zeer zeer gewaardeerd en stimulerend om dit verslag bij te houden. Ik hoop jullie allen snel weer te zien en vind het altijd weer jammer dat niet iedereen mee kan op reis. Ik hoop dat ik jullie zo een beetje mee heb kunnen nemen en dat het jullie stimuleert om zelf ook op avontuur te blijven gaan!