Jeetje wat vliegt de tijd! Over nog geen 11 weken zitten we op de Grande Nigeria richting Montevideo en zou de camper klaar moeten zijn. Dat we met de boot meegaan is zeker, dat de camper dan af is zeker niet! Maar waar ik eerst dacht dat je dan niet weg zou kunnen (je kan toch niet met een halve camper op pad!), heb ik me nu door verschillende mensen laten verzekeren dat dit eigenlijk helemaal geen probleem is.

We hebben allebei zoveel bijgeleerd de laatste maanden, op het gebied van klussen maar ook op andere gebieden. Ik heb me sufgelezen (en nog) in allerlei reisblogs van anderen zodat ik een beetje weet wat ons te wachten staat in al die verre landen, hoe gaat het bij de grensovergangen, welke papieren heb je nodig, wat kost diesel eigenlijk daar, kun je makkelijk aan bepaalde levensmiddelen komen (pot sambal gaat mee!), hoe vervelend doet de politie, hoe makkelijk kom je aan onderdelen voor de truck enz...... Een ware schat aan informatie en ook leuke contacten gelegd o.a. met Jan en Marieke die 5 jaar geleden naar Uruguay zijn geëmigreerd en daar nu een camping runnen voor overlanders (reizigers die, met wat voor vervoermiddel dan ook, over land reizen). Zij hebben ons gevraagd wat spullen mee te nemen uit Nederland en wij kunnen onze reis door Zuid Amerika bij hun op de camping starten waar ook de mogelijkheid is om nog verder te klussen, dus dat is helemaal mooi.

Ondertussen scharrelen we alle onderdelen als puzzelstukjes bij elkaar en doet Aliexpress goede zaken. De postbode komt zo vaak pakketjes brengen (van horren, tot schroeven, scharnieren, camera's, beddengoed, motorhelmen, deurknopjes, lampjes, enz. enz....) dat hij regelmatig even een shaggie bij ons rookt terwijl hij informeert naar onze vorderingen. Er is sowieso veel aanloop van geïnteresseerden en nieuwsgierigen. Ons plan en ons vervoermiddel spreken blijkbaar tot de verbeelding en dagelijks beantwoorden we vragen hierover en gaan we ons steeds meer beseffen hoe bevoorrecht we toch zijn dat we dit kunnen doen. We zijn veel vrij in de aanloop naar ons ontslag per 1 september, omdat we onze vrije dagen moeten opmaken. Dit komt goed uit want zoals Sjors en Monique zo mooi formuleerden afgelopen week "niets droogt zo snel op als een zee van tijd". Zij zijn doorgewinterde overlanders, al jaren aan het reizen in hun truck en weten als geen ander hoeveel tijd er gaat zitten in het bouwen van een camper.

We regelen ook allerlei praktische zaken. Ik moet medicijnen mee voor minstens een jaar en dat gaat allemaal niet zomaar. Eerst moet ik de ambassades bellen van alle landen die we gaan bezoeken om te vragen of dit niet onder de verdovende middelen valt, aldus mijn huisarts. Volgens de supervriendelijke ambassade van Uruguay is het helemaal geen probleem, en ik besluit mijn huisarts te zeggen dat ik alleen naar dat land ga. Daarna is er nog wat overredingskracht nodig bij zowel huisarts als apotheek, maar lijkt het toch wel te gaan lukken. Onze zorgverzekeringen en de belastingdienst moeten we informeren over dat we straks geen werk meer hebben, we hebben dan geen recht meer op teruggaaf inkomstenbelasting, maar weer wel op zorgtoeslag. We zorgen voor oppas van ons huis inclusief kat. We regelen een reisverzekering die het goed vindt dat we een jaar aaneengesloten reizen en die voor een Engelstalige verklaring zorgt dat ze ons repatriëren indien nodig (brief is nodig om mee te mogen varen met het vrachtschip), ook een cargoverzekering voor aan boord (tenslotte zinkt er nog wel eens een Grimaldiboot) en een verzekering voor de truck in Zuid Amerika. Dit moet ook weer via via, aangezien je niet als buitenlander kunt verzekeren (je moet het allemaal maar weten!). De motor zetten we op mijn naam, omdat je geen twee voertuigen in mag voeren in bepaalde landen. Onze ontslagbrieven hebben we nog niet geschreven, het blijft een hele stap en allebei hikken we er een beetje tegenaan. Michiel heeft gelukkig wel een terugkomgarantie gekregen. Als hij binnen twee jaar terug is, kan hij zo weer bij de AVR aan de slag. Ik verwacht ook geen problemen in het vinden van een baan in de zorg bij terugkomst, maar toch. Op je 50ste een leuke en goed betaalde baan opzeggen is best spannend. Verder moeten we de auto nog verkopen, want om die twee jaar stil te laten staan is niet handig. Met het geld dat we dan eind augustus na 10 jaar bij elkaar hebben gespaard zouden we het zo'n 2,5 á 3 jaar kunnen uithouden inclusief af en toe een break naar Nederland van een paar weken.

Wat een heerlijk vooruitzicht om zo'n tijd helemaal niets te moeten! Hoewel ik ook wel uit ervaring weet dat dat heel snel went. Toen we 9 jaar geleden een half jaar op reis waren, misten we uiteindelijk toch wel het gevoel van je nuttig maken. Hier hebben we dan ook best wel veel over nagedacht en gepraat. We hebben afgesproken dat we samen veel leuke dingen gaan zien, doen en meemaken, maar dat we vooral ook onze eigen dingen blijven doen, andere mensen gaan ontmoeten en ook wel nieuwe dingen willen leren (b.v. Spaans en Portugees spreken/verstaan, zelf brood bakken, ukelele spelen, kiten, workaways, wijnproeverijen enz....). Zuid Amerika is niet echt een continent voor vrijwilligerswerk, maar wie weet zijn er toch wel mogelijkheden om anderen te helpen of om ons nuttig te maken. We gaan het allemaal beleven.

Nu dus nog 75 dagen om te kijken of we toch alle basics in de camper op orde krijgen. Er moet nog een bank in, een badkamer, en alle elektriciteit. Graag ook nog een dakraam, een schone reservedieseltank, nieuwe onderbouwbakken en alles geschilderd, maar dat heeft geen prio. In die tijd moeten we ook nog afscheid gaan nemen van iedereen, het moeilijkste stuk. Onze ouders die al op leeftijd zijn, onze vrienden en vriendinnen waar ik eigenlijk niet zonder kan, onze kat die mijn tweede schaduw is. De kanoclub, de eetclub, de pokerclub, het zwembad, m'n koor en ons heerlijke plekkie in Hellevoetsluis. Geen grote afscheidsparty maar het liefst ongezien weg glippen, ach nee dat kan toch ook niet. Gelukkig bestaat er whatsapp en facetime en zijn de mogelijkheden om contact te houden groot. Behalve de eerste maand op de boot, geen wifi, geen land en alle tijd om te onthaasten. Ben benieuwd!