Pfffff nu begrijp ik wat er met de uitdrukking “de laatste loodjes wegen het zwaarst” bedoeld wordt. Tjonge wat waren de laatste weken vol met van alles! Werk afronden, 12 jaar Pameijer overdragen aan collega’s, cliënten die extra in de stress schieten omdat ze hun persoonlijk begeleidster kwijt raken, nog even verhuizen met ons kantoor in mijn laatste week. Afscheid nemen van cliënten en verwanten, daarna van collega’s, daarna van familie, vrienden, buren, kennissen, zelfs de postbode en natuurlijk de pakjesbezorger, keer op keer op keer, best heftig. BBQ’s, supriseparty, feestjes, borrels. Nieuwe mensen spreken en ontmoeten die we leren kennen op onze zoektochten op het web naar info over overlanden in Zuid Amerika. Ons huis leeg en schoon maken (niet mijn beste eigenschap!), veel, heel veel spullen weg doen, minimaliseren, op zich wel prettig. Inpakken en natuurlijk nog heel heel heel veel klussen aan de truck!

Al drie jaar heb ik me verheugd op het jaarlijkse overlandersweekend in Ranst, België. We zijn daar twee keer eerder geweest, maar nog nooit met deze truck. In het weekend van 6,7, en 8 september zouden we er heen gaan, dit stond al heel lang vast. Ons eerste weekendje weg met de truck naar een evenement waar veel gelijkgestemden zijn, veel gave trucks staan en heel veel kennis en kunde te zien en te halen is. Wat een mooie gelegenheid om proef te draaien! Helaas gooit Grimaldi, de bootmaatschappij, roet in het eten. Vertrek vanuit Antwerpen is precies naar dat weekend verschoven, dus gaan we eerder weg dan verwacht, wat helemaal niet goed uitkomt, we kunnen de tijd ook goed gebruiken om zoveel mogelijk af te krijgen. De datum wordt echter nog wel een paar keer verschoven (naar voren én naar achteren) en uiteindelijk wordt het gelukkig toch later. Echter geeft Michiel een paar dagen voor het weekendje weg aan dat hij er niet overheen ziet om met de truck naar Ranst te rijden, er moet nog zoveel aan gebeuren. Ik zie ondertussen ook de wallen onder z’n ogen steeds donkerder worden, ik zie dat hij het moeilijk heeft met z’n baan los laten, ik zie dat hij zich rot klust om het af te krijgen, ik zie voor het eerst wat stresssymptomen, iets wat Michiel nooit heeft, en ik laat het weekendje Ranst schieten, trek mijn kluskleren weer aan en ga verder met schilderen.

Vanaf 1 september zijn we werkeloos, wat een raar gevoel. Als ik na de laatste werkdag thuis kom, weet ik niet hoe ik me moet voelen, moet ik huilen, moet ik lachen? Uiteindelijk klinkt er een grote gil door het lege, kale huis, YESSSSSSSS I did it, ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil voor de komende 3 jaar met m’n beste maatje, wat bijzonder en hoe fijn! Michiel moet nog even wennen aan het idee (hier is hij afgelopen negen jaar al mee bezig), wat als er geen werk is bij terugkomst (hij heeft een terugkomgarantie), wat als de truck allerlei kuren vertoont en er niets werkt van wat hij bedacht heeft (komt goed joh), wat als het tussen ons niet goed gaat als we straks 24/7 op elkaars lip zitten (was ik niet van plan, lekker je eigen dingen blijven doen), wat als we niet voldoende geld hebben (nou dan gaan we wat eerder naar huis), wat als het huis en de tuin in verval raken (joh daar wordt goed op gepast), wat als onze ouders of andere geliefde personen wat overkomt (vliegticket en je bent binnen 24 uur weer thuis). Enz…. Enz….. Zo praten we heel wat af en naar mate de datum van vertrek dichter bij komt, gaat hij er toch ook steeds meer in geloven (Gelukkig!).

En dan de laatste zondagmiddagborrel met onze lieve vrienden en buren, een prachtige nazomermiddag op het terras van de Barbier, op de achtergrond speelt een meisje mooi gitaar, een biertje in de hand, zo is het leven goed, wat gaan we dit missen, maar wat een fijne herinnering. En wat nog meer, de camper is af!!!!! Onverwachts toch nog gehaald! Trots showen we aan alle geïnteresseerden onze kikkebak (eigenlijk wel een goeie naam, dat schijnt namelijk te horen een naam voor je truck, raarrrrrr) en besluiten prompt om er alvast in te gaan slapen (toch een beetje proefdraaien op eigen oprit). Zo slapen we de laatste nachten in het toch wel wat krappe bedje met de kat tussen ons in, die haar kans nog even aangrijpt om nog meer zwaankleefaan te zijn (ze voelt duidelijk dat er iets gaat gebeuren wat niet in haar voordeel is). We worden ongelooflijk verwend met lieve berichtjes, fotoslingers, prachtige, lekkere en praktische kadootjes en heel veel knuffels. En dan is het tijd om echt te vertrekken, we gaan dit doen!

Woensdagochtend 18-9-2019 is onze reis officieel gestart, we zoenen en zwaaien nog een paar lieverds gedag en rijden naar Vlissingen voor een tussenstop bij mijn ouders. Daar worden we nog even in de watten gelegd voor we vandaag, donderdag 19-9 dan eindelijk naar Antwerpen rijden. Als we bij de immigratie parkeren, na twee keer fout rijden, horen we vanuit de toren een schril fluitje. Het blijkt een meneerke van de gendarmerie die het niet eens is met de plek die we daar voor uitgekozen hebben. Hij dirigeert ons vanuit z’n toren naar de parkeerplek onder hem waar Michiel gelijk een deel van de kroon van boom af rijdt. Pfffff en we zijn al zo nerveus (komen we de boot wel op, vinden ze het wel goed dat we zoveel spullen bij ons hebben, straks moet de motorfiets ingeleverd worden of moeten we bijbetalen, of vaart de boot niet enz…..). Maar het wordt ons verder niet kwalijk genomen en binnen twee minuten hebben zwart op wit toestemming dat we België mogen verlaten met de Grande Amburgo als zeelieden. De boot op gaat ook soepel en nu is het wachten op het echte vertrek, het echte begin van de reis. Een zeereis van 4 á 5 weken met een aantal tussenstops o.a. in Hamburg, Dakar en Rio de Janeiro. Hoe dat verloopt horen jullie in het volgende verslag! Trossen los!!