“In een roestbak de oceaan over” stond er boven een artikel dat maanden op m’n prikbord in de keuken hing. Het artikel ging over de boottocht op een vrachtschip van Grimaldi van Montevideo naar Antwerpen. Ik kon me maar niet voorstellen dat ik ooit op een dag aan zo’n zelfde tocht zou beginnen, wat een avontuur! Bij het inlezen en regelen van deze reis, kwam ik allerlei verontrustende foto’s en verhalen tegen van omgevallen en op de kust gelopen schepen van Grimaldi. Na het boeken van onze tickets, zonk er zelfs nog eentje voor de kust van Bretagne onderweg naar Montevideo en kwam het door ons in eerste instantie geboekte schip aan de ketting te liggen in Dakar i.v.m. cocaïnesmokkel. Ik heb mijn sterke voorgevoel om maar niet op de boot te stappen ferm onderdrukt en verleden maand letterlijk m’n angsten overboord gegooid en toch maar ingecheckt op de Grande Amburgo.

We zijn nu een maand verder, wow en wat een avontuur was het inderdaad, van zeer afwisselend tot dodelijk saai en alles er tussen in. Zou ik het nog een keer doen? Nee. Heb ik spijt? Absoluut niet!! Lees hieronder hoe het was en laat me weten of je ook zou gaan.

Donderdagavond 19 september worden om precies 0.00 uur de trossen los gegooid in Antwerpen. Ik ben de enige passagier op het bovendek die onze reis daadwerkelijk ziet beginnen. De rest ligt al te slapen. Michiel slaapt sowieso veel de eerste dagen, de andere passagiers, 3 Fransen, zien we bij de maaltijden en bij mooi weer aan dek. Gelukkig spreken ze goed Engels en bezitten ze een goede dosis humor, gezellig! De eerste dagen varen we door wouden van windmolens naar Hamburg. Daar mogen we een paar uurtjes van boord de stad in. Bij terugkomst heeft de rest van de passagiers zich ingecheckt, 7 Duitsers waar we de hele reis maar geen echt contact mee op kunnen bouwen, zelfs niet als we een rondje bier regelen bij de kok of andere gezamenlijke activiteiten proberen (puzzelen, karaoke, reisplannen bespreken, de steden bezoeken waar we aanmeren). Ze doen nergens aan mee en blijven stug Duits praten in ons bijzijn. Jammer. Pas de laatste dagen ontdooien ze een beetje.

Naast de 12 passagiers zijn er ook nog zo’n 20 Filipijnse werkmannen en 10 Italiaanse officieren aan boord. Ook met hen hebben we niet heel veel contact. Ze zijn vaak druk aan het werk en m.n. de officieren lijken het vooral lastig te vinden dat er ook nog 12 passagiers aanwezig zijn. We hebben onze eigen steward toegewezen gekregen, Vincenzo, die iedere ochtend onze kamer schoonmaakt en ons ‘s middags bedient bij zowel de 4 gangen lunch als het 4 gangen diner. Wat een luxe! De kok, Nicola, is een Italiaan uit Napels die al 40 jaar op schepen kookt en ons dus unbelievable verwent met z’n kookkunsten. Hij lijkt zo weg gelopen uit de muppetshow met z’n wilde bos haar, grote snor, zwart/wit geruite broek, vlekkerige hemd en peuk in z’n mond. Maar koken kan hij en ondanks dat we iedere dag sporten en/of minimaal 1 a 2 uur per dag “kustwandelingen” maken op het bovendek, vliegen de kilo’s er aan. (en dan drink ik nog niet eens de halve liter wijn die we iedere dag bij de maaltijd krijgen!).

Onze dagen vullen zich rondom de maaltijden (7.30 ontbijt, 11.00 lunch, 18.00 diner) met sporten, lezen, puzzelen, film/series kijken, gitaar spelen, Spaans leren, maar vooral heel veel aan dek naar de zee turen, al wandelend of vanuit hangmat en luie stoel, en ik kan zeggen dat dat nooit verveeld! Het is iedere dag weer anders. De kleur van de zee wisselt van de grauwe Noordzee naar de stralend blauwe en doorzichtige zee bij de Canarische eilanden, tot de bruine zee voor de kust van Brazilië waar veel rivieren uitmonden. Ook zijn er veel mooie luchten te zien, zonsondergangen, regenbogen, hoge cumuluswolken, strakblauwe hemels, prachtige sterren maar ook potdichte mist. En dan is er natuurlijk nog het leven in en om de zee, grote scholen dolfijnen die spelen op de boeggolven, vliegende vissen die echt wonderlijk ver komen door de lucht, Jan van Genten die azen op de vliegende vissen, vlinders, schildpadden (altijd met z’n tweeën), fregatvogels, een sunfish (heel bijzondere vis, nog nooit eerder gezien!), een witte walvis, bultruggen en zelfs 2 orka’s!

Bij de golf van Biskaje komen we terecht in een storm 8 bft, het schip deint behoorlijk heen en weer, iedereen voelt zich een beetje katterig en is er stil van. Maar niemand is echt ziek en bij mij werken de zeeziekpillen prima. De rest van de reis verloopt redelijk kalm en het waait nergens meer zo hard als in die eerste week. Vanaf Hamburg varen we dezelfde weg weer terug langs de noordwest kust van Nederland om 8 dagen later Dakar binnen te varen. De volgende dag mogen we een dagje van boord, wat een heerlijkheid! Het ruikt er zalig naar land, nooit geweten dat je dat kunt ruiken. Het stoffige zand in de straten, de kruiden van de markt, het fruit, kookluchtjes, heerlijk om weer even aan land te zijn. De Duitsers blijven aan boord (zoals in alle volgende havens), lekker veilig. Michiel en ik bezoeken Ile de Goree, een klein eilandje voor de kust van Senegal vol koloniale huizen, keienstraatjes, geen verkeer, soezende katten, prachtige vrouwen in kleurige gewaden, baobabbomen, veel kunstenaars en een superrelaxte sfeer. Het is warm en de zon schijnt, we steken erg wit af bij de plaatselijke bevolking als we eind van de middag een verfrissende duik nemen, nieuwsgierige kinderen raken me stiekem aan onder water. We zijn 3 uurtjes op het eiland, maar het voelt als een lang weekend, zo blij dat we gegaan zijn!

Daarna volgen weer 6 dagen op zee, wat dan ineens toch wel erg veel niets is. Het enige heugelijke dat er gebeurt is dat we de evenaar passeren en dat we dit moment mee mogen maken op de brug. Een paar jonge officieren krijgt een plens water over zich heen van Neptunus (gespeeld door het enige Braziliaanse bemanningslid, die overigens wel heel aardig en spraakzaam is) en ook de passagiers worden gedoopt. We krijgen zelfs een certificaat van de kapitein met daarin onze nieuwe zeenamen shrimp (ik) en tuna (Michiel). De enige naam die blijft hangen is shark voor de stugge Duitse vrouw van wie ik als enige haar eigen naam niet kan onthouden, dat heeft de kapitein goed uitgekozen.

Op maandagochtend 7 oktober staan we allemaal met onze verrekijker aan dek omdat we weten dat we Zuid Amerika naderen. We zijn nu totaal 19 dagen onderweg en hunkeren naar land, even internetten, even lopen, even wat anders, input! Maar voordat we land zien, zien we eerst nog zo’n 40 bultruggen die ons met hun grote vinnen al flappend op het water welkom heten in de “nieuwe wereld”. Prachtig!! En dan eindelijk land! We zien mooie bergen bedekt met jungle de zee in rollen , hagelwitte stranden en een hoge brug in de verte die de monding van de rivier bij Vitoria overbrugd en waar wij onderdoor getrokken worden door twee sleepboten. We kijken onze ogen uit, een bruisende stad met wolkenkrabbers maar ook kleine gekleurde huisjes in de favela’s, de sloppenwijken in de buurt van de haven. We kunnen de boot niet af. We zijn er te kort. Jaloers kijk ik naar de joggers in het park en het dagelijkse leven aan de overkant van de rivier waar we aangemeerd liggen. Vannacht varen we naar Rio de Janeiro, hopelijk kunnen we er daar wel af.

Rio is één van de meest tot de verbeelding sprekende steden ter wereld. De screensaver van de computer op m’n werk was een foto van de bergen en baai rondom Rio. Tjonge wat ben ik daar vaak bij weg gedroomd en dat ik de maanden, weken en uiteindelijk de dagen telde dat ik daadwerkelijk die kant op zou gaan! Als ik de volgende ochtend wakker word, spring ik dan ook gelijk m’n bed uit om mijn screensaverworld in werkelijkheid te zien. Het regent echter pijpenstelen, de bewolking hangt laag en de boot ligt aangemeerd in een lelijk havengebied naast grauwe en volle viaducten. Hmmmmm niet helemaal wat ik er van verwacht had. We mogen even van boord en komen uiteindelijk (door tijdgebrek) niet verder dan het busstation, waar we gelukkig nog wel een paar simkaarten scoren en zodoende eindelijk weer contact kunnen hebben met de rest van de wereld. Het blijft de hele dag kletteren van de regen, maar vlak voor het donker wordt, trekt de bewolking wat omhoog en door de optrekkende flarden zie ik vanaf de boot toch nog even de Cristo Redentor, het monumentale christus beeld dat met z’n armen gespreid de grootte van Rio lijkt aan te wijzen. Erg indrukwekkend! Leuk ook dat m’n boek (de zeven zussen) precies hier speelt en over het beeld gaat, nooit geweten dat het helemaal gemozaïekt is.

De volgende dag meren we aan in Santos na een prachtige tocht langs de zuidkust van Brazilië. Het is heerlijk weer, we zien vissersbootjes, nog meer walvissen en her en der eilandjes voor de kust. We mogen in de stad weer een paar uurtjes van boord, gelukkig liggen we vlak bij het oude centrum waar we met een oud trammetje langs de vergane glorie van de hoogtijdagen in de koffiehandel rijden. ‘s Nachts varen we weer verder, nu richting Paranagua. Echter als we de volgende middag vlakbij zijn, mindert de boot ineens vaart en gaat voor anker op zee waar we vervolgens 3 dagen in de mist liggen! Het is weekend/feestdag dus het werk in de haven ligt stil, geen pilots, geen sleepboten enz…. Nou ik kan jullie verzekeren dat waren drie hele lange dagen met als enige hoogtepunt een paar grote groene libellen aan boord. We zijn ondertussen ook wel zo’n beetje uitgepraat met de andere passagiers na bijna vier weken op elkaars lip. Gelukkig hebben we af en toe een vleugje internet vanaf de kust die verborgen ligt in een dikke grijze deken. Mijn Spaans gaat met sprongen vooruit, dat dan weer wel.

Maandag 14 oktober liggen we dan eindelijk weer in een haven en mogen we zelfs de stad in tot 17.00 uur, wat een feest!! Wel duurt het bijna twee uur voor we door de havenpoort en de douane heen zijn, maar dat hebben we er echt wel voor over. Paranagua heeft een liefelijk, rustig oud centrum met pastelkleurige huizen en gietijzeren balkonnetjes, het ligt aan een mooie rivier met mangrove waar kano’s en vissersbootjes af en aan varen. De zon schijnt weer, de wind waait zachtjes door de palmbomen, er zwemmen rivierdolfijnen voorbij. We bestellen een paar grote pullen bier op het terras bij de mercado en genieten van schalen vol vers zeevoedsel. Zo voel ik me weer helemaal in m’n element, mooi plaatsje ontdekken, lekker eten, precies de goede temperatuur, kleuren en geuren en m’n maatje die weer helemaal opleeft. Helaas komt aan deze mooie dag ook weer een eind en de volgende dag voelt totaal tegenovergesteld. Regen, harde wind, onduidelijk waarom we nog niet vertrokken zijn of wanneer we gaan vertrekken, kranen in de haven stuk, pilots die niet uit durven varen vanwege de wind, computersysteem dat niet werkt en daardoor 43 containers kwijt enz enz….. Uiteindelijk vertrekken we pas de dag er na. Ik reken uit dat we nog zeker een week te gaan hebben. We zijn wel in de buurt van onze eindbestemming, maar de route bepaalt nou eenmaal dat we eerst naar Zarate in Argentinië varen en dan pas naar Montevideo. Ook horen we dat er gestaakt wordt in Zarate. Pfffff het kan dus nog wel eens veel langer gaan duren voor we eindelijk weer in onze truck kunnen gaan rijden. Iets waar we steeds meer naar uitkijken.

Als we uitvaren miezert het nog steeds en staat er nog een flinke deining van de afgelopen storm. Geen weer om op dek te zijn, dus zitten we weer verplicht in onze hut zonder raam waar we, suf van het geschommel, veel slapen. Michiel komt in de gang de zwijgzame kapitein tegen die we normaal nauwelijks zien. Hij houdt Michiel aan en zegt goed nieuws te hebben, namelijk dat we eerst in Montevideo stoppen i.p.v. doorvaren naar Zarate! Dat betekent dat we overmorgen al aankomen i.p.v. volgende week!! Daarna klaart de stemming bij iedereen, zowel passagiers als de bemanning, aanzienlijk op. Ik begin met het uitzoeken van de foto’s voor op de site, pak m’n spullen in, haal de fotoslingers van de muur en schrijf dit verhaal. Als ik het zo terug lees is de tijd toch eigenlijk best wel gevlogen en hebben we veel meegemaakt en gezien voor een maand “heel veel niets”. Ik heb 8 boeken gelezen, 4 puzzels gemaakt, veel Spaans, Frans, Engels en een beetje Portugees gesproken en geleerd, (bijna) iedere dag gesport, 60 warme maaltijden op, 2x per dag vers fruit op, gezien hoe het werkt op een vrachtschip, heel veel Porsches en Jaguars uitgeladen zien worden, 3 BHV oefeningen gedaan, in een reddingsboot gezeten, veel buiten geleefd, lekker bruin geworden, uitgerust, 7 havensteden bezocht, veel zeeleven gezien en buiten de stugge Duitsers en de serieuze officieren veel lol gehad met de anderen, veel gezongen, muziek gemaakt en geluisterd en me welkom gevoeld (zwaaiende walvissen en supervriendelijke, behulpzame en goedlachse Brazilianen) in die nieuwe wereld die we de komende maanden verder gaan ontdekken. Kannie wachten!!