De afgelopen twee weken hebben we Uruguay verkend. Zonder gids of reisboek (die melden alleen maar dat Uruguay geen hoogtepunten en geen bezienswaardigheden heeft) maar met behulp van alle tips en adviezen die we overal krijgen van enthousiaste en trotse bewoners van dit prachtige land. En dat we een hoop mooie dingen hebben gezien en veel leuke ervaringen hebben gehad, merk ik als ik de foto’s voor deze editie probeer te sorteren. Het zijn er gewoon te veel! Daarnaast laten we ons (vage) plan om naar zuid Brazilië te gaan, varen om nog wat langer van Uruguay te genieten. Het is hier ook heerlijk weer, iedere dag zon en gemiddeld zo’n 25 graden.

Vanaf de boerderij van Jan en Marieke vertrekken via de kust richting het noorden. Het is zo’n 300 km naar de grens van Brazilië, maar we nemen de tijd en doen er acht dagen over met een paar mooie tussenstops. Eerst gaan we naar Punta del Este. Ik had er nog nooit van gehoord maar het is een decadente badplaats a la Monaco/St Tropez die van december t/m februari afgeladen vol is met allerlei beroemdheden en de crème de la crème van de wereld. Nu is het er uitgestorven stil en zo bevalt het ons prima. We bezoeken Casa Pueblo, een bijzonder gebouw zonder hoeken, gemaakt door kunstenaar Carlos Páez Vilaró die ook prachtige schilderijen en keramieke figuren heeft gemaakt. Me gusta mucho! Ook maken we een wandeling over het schiereiland waar de stad op ligt. De stranden liggen bezaaid met gouden eieren ter grote van pingpong ballen, het is een surrealistisch gezicht. Later in het Museo del Mar leren we dat dit de eieren zijn van schelpen, zoiets als onze wulk, die hier veel voor de kust voorkomen. In de haven zwemmen zeeleeuwen in afwachting van het slachtafval van de visafslag en op de parkeerplaats vlakbij waar we ook de nacht doorbrengen worden we veel bezocht door nieuwsgierige passanten met allerlei vragen, wat een dagelijks ritueel wordt gedurende onze reis door Uruguay. De parkeerplaats blijkt ook een datingsite voor zo’n 50 plaatselijke papegaaitjes die druk kwetterend om elkaar heen draaien en duidelijk op zoek zijn naar een partner. Tja lente hé.

Voor de volgende nacht parkeren we weer aan de zee voor een paar miljoenenvilla’s, nu in La Barra, we genieten er gratis van hetzelfde uitzicht in onze eigen milliondollartruck waartoe ons huisje op wielen verheven wordt door alle enthousiaste reacties en ook door ons zelf. Want wat bevalt dit goed en iedere dag zeggen we tegen elkaar dat het precies aan onze wensen voldoet en dat je meer eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Voor mijn gevoel zou ik zo de rest van m’n leven wel door kunnen en willen brengen. Ik hoef nooit te stofzuigen, bezempje erdoor en klaar. Ik hoef geen was te doen, dat gaat naar de wasserette. Ik hoef minder te koken, uit eten is vaak goedkoper. De wereld is onze achtertuin, het uitzicht kiezen we zelf uit, we zijn dicht bij de natuur en zien veel dieren van dichtbij vanuit onze “mirador”. Maar goed uit ervaring weet ik dat ik over niet al te lange tijd heimwee krijg naar iedereen die me lief is in Nederland en dan zal ik wel weer anders piepen. We zien het wel. Voor nu alleen maar heel blij dat we doorgezet hebben en hier nu zijn met deze truck die zonder enige moeite over wasbordwegen, kuilen en gaten en door rivieren rijdt en echt voelt als een veilig en knus huis.

In de volgende twee dorpjes aan zee staan vuurtorens en uiteraard overnachten wij daarnaast want dat verhoogd ons thuisgevoel en ook daar is het uitzicht op zee natuurlijk weer prachtig. Naast de vele Urugayanen die ons ook daar weer bezoeken, komt er ook een Australische kreeftenvisser (type lang blond haar, jong, surfer, dude) langs. Hij eet een bord macaroni mee, we delen zijn fles wijn, wisselen reisverhalen uit en kijken samen de zonsondergang. Hij biedt me een blow aan (nee dank je), wiet is vrij verkrijgbaar in Uruguay, alleen niet voor toeristen. Hij vertelt dat hij het van een dankbare lifter heeft gekregen die hij een stuk mee heeft genomen in z’n huurauto waar hij ook in overnacht bij dezelfde vuurtoren als ons.

Cabo Polonia is ook een dorpje aan zee, alleen ligt dit 8 km van de weg. Om er te komen moet je dus lopen door het bos en de hoge duinen of meerijden met de “taxitrucks” die er om de twee uur rijden. We besluiten heen te lopen en terug met de truck te gaan. Het valt niet mee door het mulle zand en stiekem ben ik blij dat we geen toestemming hebben om met onze eigen truck te gaan. In het dorpje wonen veel creatievelingen, er staan allemaal gekleurde huisjes met muurschilderingen langs de zandpaadjes en er is een zeeleeuwenkolonie. We hebben er een leuke dag, eten chevice in een prachtige strandtent met muren bemozaiekt met schelpen. De rit met de taxitruck is ook gaaf, we zitten boven op het dak en rijden kilometers over het strand met de wind in onze haren.

In Punto del diablo blijven we drie nachten, het is liefde op het eerste gezicht. Prachtige kust (doet ons aan Australië denken) met rotsen en uitgestrekte stranden, een rollende blauwe zee, ook hier allerlei verschillende hutjes/huisjes, zandweggetjes maar net iets meer leven en infrastructuur als het vorige dorp. We maken lange wandelingen, zwemmen in de zee en kijken naar de surfers vanaf de bank. Als daarna het weer een paar dagen wat minder is, trekken we het binnenland in. Daar maken we een wandeling door de stromende regen in een ravijn (Quebrada de los Cuervos) en gaan op weg naar een vallei in het noorden van het land (Valle de Lunarejo) wat ons van meerdere kanten is aangeraden. Het rijden gaat niet snel, op z’n hardst 75 km per uur en de wegen zijn her en der erg slecht. We besluiten daarom het voor die dag voor gezien te houden en een plek langs de weg te zoeken om te overnachten. We vinden een zijweggetje dat openbaar lijkt en rijden langs een kleine chacra en twee km verder parkeren we in the middle of nowhere en zien donkere onweerswolken op ons afkomen. Even later komt er ook een jonge man met hond en een flink geweer (!) met grote passen door het weiland op ons af. Hij richt z’n geweer en voor we kunnen overleggen hoe we dit moeten interpreteren, schiet hij……...gelukkig in de lucht. Tja hier moeten we wel in actie komen, ik spreek het beste spaans en werk als vrouw hopelijk letterlijk ontwapenend dus verlaat m’n veilig huis en stap op de man af met een grote gefakete glimlach. Ik leg uit dat we toeristen zijn en of het ok is dat we daar de nacht doorbrengen. Het is natuurlijk helemaal geen probleem zegt Sebastiaan die zich ondertussen aan me heeft voorgesteld en ook een big smile heeft, maar dan een echte en hij legt uit dat hij op vogels en ratten jaagt voor het avondeten (voor zover ik z’n verhaal begrijp). Ik stel Michiel nog even aan hem voor, die nu ook uit de truck durft te komen, maar dan is m’n Spaans op en staan we nog een beetje naar elkaar te glimlachen. Met een “no pasa nada aqui” (er gebeurt hier niets, of te wel hier ben je veilig) neemt hij afscheid en wenst ons een goede reis voor morgen. Pffffeeew……

De volgende dag bezoeken we een oud gouddelversdorpje en lunchen daar in een hotel dat zo uit een western komt, ik krijg m’n koffie en melk in zilveren kannetjes. Daar is ook de oudste hydro-elektrische waterkrachtcentrale in Zuid Amerika (18 honderd zoveel), totaal verwaarloosd en spooky. In een stadje onderweg kopen we extra internet na wat rondvragen bij een mannetje die aan de weg zit met een klein tafeltje en een soort rekenmachine. Als we hem 5 euro geven, typt hij wat nummers in z’n rekenmachine en wonder boven wonder ontvangen we een sms-je dat we weer 3 Gb internet hebben. Eind van de middag bereiken we de vallei en rijden we een paar keer heen en weer door de rivier gewoon omdat het kan en omdat het leuk is dat het kan. Dit blijkt ook de beste plek om te overnachten (hoewel in een rivierbedding?). Michiel macgyvert nog even een lek luchtslangetje (wat is het toch een handige gozert!) en daarna doen we snel alles dicht want het stikt er van de muggen. Ik zoek op wikiloc (app met wandelingen) een leuke wandeling in de buurt, die blijkt 5 km verder en we rijden daar na het ontbijt naar toe en ik beleef daar één van mijn top tien perfecte dagen tot nu toe, alle juiste ingrediënten zijn aanwezig. Het begint met het vriendelijke ontvangst van Cesar die een kleine schapenfarm heeft (en camping blijkt later) bij de start van het wandelpad. Hij vertelt ons over de wandeling, geeft bruikbare tips, biedt aan om mee te gaan als gids maar vindt het ook helemaal goed als we aangeven liever zelf te wandelen. Hij blijkt zelf de routes op wikiloc te hebben gezet zodat je het ook zonder gids kan doen. Hij nodigt ons uit om

‘s avonds mee te eten met de asado, legt uit dat er nog meer gasten zijn (3 meiden in een tentje en 2 stellen in de cabana, allen uit Uruguay) en dat wij ook welkom zijn om te blijven overnachten. Dat klinkt goed en we zeggen toe dat we mee eten en blijven, en beginnen aan de wandeling, deze is zo’n 8 km en gaat door het bos de berg af de vallei in, daar komen we bij een rivierbedding met allemaal glinstersteentjes, alsof er geplaveid is met edelstenen. De wandeling eindigt bij een mooie waterval met meerdere etages en hier brengen we heerlijk de middag door met zwemmen en picknicken met de eigengemaakte pasta van de vorige dag. Vlinders en libellen vliegen om ons heen, er staat een zacht briesje, de zon schijnt en ik heb een spannend boek bij me en af en toe koelen we af in de poeltjes bij de waterval. Als we de berg in de namiddag weer terug op geklommen zijn wacht ons daar een koud biertje, een hangmat, een paar katten, ganzen en schapen, en een paar natuurgidsen waarin ik de vogels kan opzoeken die ik allemaal gezien heb. Cesar en Santiago stellen ons voor aan de andere gasten, voorzien ons van hapjes en drankjes en pakken er een paar gitaren bij en blijken echt goed te kunnen spelen en zingen. De zonsondergang is spectaculair en goed te zien vanaf de berg, het kampvuur gaat aan en de matebeker gaat rond. Tot grote hilariteit van het gezelschap heb ik nog nooit mate op en wordt uitgeroepen tot matemaagd Maria en natuurlijk moet ik worden “ontmaagd”. De mate smaakt naar groene thee en is best lekker, maar het is vooral het sociale aspect dat het leuk maakt, het rond gaan van de beker en niet iedereen bezopen aan het eind van de BBQ (heeft ook zo z’n charme). Ondertussen wordt er nog steeds prachtig gitaar gespeeld en gezongen, er wordt ook een cajon (drum) en een mondharmonica bij gehaald en vanuit het donker komt er ineens iemand al saxofoon spelend aanschuiven (waar komt die nou weer vandaan?), echt geweldig! De oranje gloed aan de horizon neemt af, de sterren fonkelen boven ons hoofd en aan de andere kant komt de bijna volle maan omhoog. Vuurvliegjes fonkelen in het weiland om ons heen, er wordt gezellig gekletst en gelachen, er gaan grote lappen vlees op het oude ijzeren bed dat boven de gloeiende kooltjes staat, er worden pizza’s gebakken op een ijzere plaat boven het vuur. Als ik twee liedjes op de gitaar doe, word ik van alle kanten gefilmd en gefotografeerd en krijg ik het grootste applaus ooit. Als we om 23.00 (!) eindelijk aan tafel zitten nuttigen we het heerlijke vlees en blijkt de saxofonist één Nederlands woord te kennen namelijk “koe”, dus eten we chorizo de koe en asado de koe, wat leuker is als je er bij bent besef ik me nu ik het zo opschrijf, hahaha. Daarna vallen we zeer voldaan in slaap om de volgende dag wakker te worden met het geblaat van de schapen en “no woman no cry” door de mannen op de gitaar. Het weiland stroomt ondertussen vol met dagjesmensen, die ook allemaal de camper natuurlijk willen zien en als Cesar en Santiago ook nog even binnen komen kijken, vinden ze m’n gitaar (zo heee een echte spaanse!) en geven spontaan een huiskamerconcertje in de camper, echt geweldig. We nemen afscheid met wederom omhelzingen en kussen en het ontroerd me diep dat we hier spontaan zo’n fijne tijd hebben gehad.

We reizen verder door het groene platteland met her en der struisvogels in de weiden, af en toe een dorpje van 3 straten en vele andere vogels in de rivieren en meertjes (o.a. ooievaars, lepelaars en grote roofvogels) en bereiken na twee dagen de thermale baden bij San Nicanor. Het is zondag dus erg druk met bbq-ende gezinnen, vossen lopen over de camping om te kijken of er wat te snaaien valt. We vermaken ons aan en in het zwembad en ik neem de tijd om de foto’s uit te zoeken en dit verhaal te schrijven. We proberen toch een beetje een plan te maken voor het vervolg, maar dat valt niet mee met zoveel te kiezen. Waarschijnlijk gaan we komende week richting Argentinië, maar of dat daadwerkelijk zo is, lezen jullie in het volgende verhaal!

(p.s. we genieten ook enorm van jullie reacties, dus ga daar vooral mee door! Wil je er dan wel de eerste letter van je achternaam bij vermelden, we blijken aardig wat mensen te kennen met dezelfde voornaam, thnx allen en tot de volgende maar weer, liefs en groetjes Michiel en Marieke)