Het is dus toch Argentinië geworden en hoe! Ook daar weer ontzettend veel te zien en te beleven, dus ons gemiddelde van 100 km per dag (zoals ik het thuis bedacht en ingecalculeerd had), halen we bij lange na niet en na twee weken zijn we nog maar zo’n 400 km verder. Maar dat geeft helemaal niets want tijd hebben we genoeg gelukkig en wat is het fijn om gewoon ergens langer te kunnen blijven als er veel te beleven is of gewoon omdat het goed voelt. En vandaag merk ik dat het echter ook weer super is om verder te rijden en te ontdekken dat het verderop ook weer zo leuk is!

Het verhaal eindigde vorige keer bij de warmwaterbaden van San Nicanor waar we relatief veel betalen om er te mogen overnachten (alle voorgaande plekken waren gratis of bijna gratis) en waar we na twee dagen ook wel weer klaar mee zijn. We zijn vlakbij de grens met Argentinië maar we hikken er een beetje tegenaan om er heen te gaan. Ten eerste omdat we Uruguay heel leuk vinden, maar vooral ook omdat we veel problemen verwachten bij de politiecontroleposten waar we de uitgelezen melkkoe zijn voor corrupte politieagenten omdat we een motorfiets voorop hebben, wat in Argentinië bij wet verboden is. Via veel blogs en Facebook reacties lees ik dat we er echt serieus rekening mee moeten houden dat we bij iedere post aangehouden gaan worden en dat men zal proberen om ons te laten betalen ook al mogen agenten zelf officieel geen boetes innen. We hebben thuis al een paar scenario’s bedacht wat we dan zullen doen zoals b.v. doorrijden en net doen of we het stopteken niet begrijpen (het Bonny en Clyde scenario), net doen of we geen Spaans spreken (het no comprendo scenario), de politie een zeer uitgebreid fake formulier van de zogenaamde toeristenpolitie laten invullen (het luie agent scenario), onze nepverklaring in het spaans op papier geven dat onze koningin het goed vindt dat we de motor voorop hebben (het “hé Maxima komt ook uit Argentinië” scenario) of flink gaan afdingen (het allerlaatste en slechtste noodscenario). We besluiten toch maar te gaan want Argentinië belooft ons een hoop moois en is een stuk goedkoper qua boodschappen en diesel wat toch wel van essentieel belang is als je werkeloos bent.

Bij de grens is ons niet helemaal duidelijk hoe het allemaal werkt. Wel hebben we er voor gezorgd dat alle Uruguayaanse peso's op zijn (zoals echte Nederlanders betaamt) en dat alle fruit en groente verstopt is, want de controles hierop zouden streng zijn. We worden echter helemaal niet gecontroleerd, alleen een stempel in ons paspoort en hoppeta we mogen 8 maanden blijven! Wel nog even tol betalen om de brug, over de rivier die de twee landen scheidt, over te mogen en nee euro’s nemen ze niet aan. Gelukkig wil het taxfreewinkeltje wel wat wisselen, mits ik er wat koop. Ik kan kiezen uit wijn, parfum, chocolade of een pistool dus met een potje nutella van 6 euro en weer een zak vol Uruguayaanse peso's gaan we uiteindelijk de grens over. Gelukkig mag ik er mee betalen in de eerstvolgende supermarkt in Argentinië, blijkbaar gebeurt dit vaker. Dan de snelweg op richting Buenos Aires. Het is er een stuk drukker dan in Uruguay en overal staan reclameborden, even wennen weer al die prikkels. Het landschap verschilt niet zoveel, ook hier is het vlak met veel weilanden vol koeien. Wat wel anders is, zijn dus die vele politieposten en vooral dit stuk snelweg staat bekend om z’n corrupte agenten. Als we de eerste post zien aankomen, bereiden we mentaal al onze scenario’s voor om vervolgens te zien dat de agent te druk is met z’n mobieltje en ons helemaal niet ziet! Bij de volgende post rijden we achter een hoge bus die wordt aangehouden en zien ze de motor voorop pas op het allerlaatste moment. We zien dat de politie er voor gekozen heeft om steeds onder een viaduct te gaan staan, dus bij de derde post rijden we gewoon de snelweg af, het viaduct over en er aan de andere kant weer af, de snelweg op. We krijgen er lol in totdat we nog na lachend ineens een rij tolhokjes zien opdoemen en nee creditcard en euro’s nemen ze niet aan. Tjonge staan we dan op de snelweg, er is één klein eetcafeetje, maar daar wisselen ze ook niet. Een gezin dat daar zit te eten biedt aan om wat te wisselen en zo kunnen we weer verder. Al met al een vermoeiende dag en we overnachten in een bos vlakbij de snelweg om de volgende dag weer verder te rijden richting hoofdstad. Onderweg lunchen we bij een BBQ restaurant bij een benzinepomp en daar wordt ook net een bus Turkse zakenmannen uitgeladen om te gaan eten. Ze zijn enorm enthousiast als ze ons en de truck zien en er wordt gelijk een liter bier gehaald voor ons, we worden aan alle kanten gefeliciteerd met ons geluk, worden getrakteerd op hapjes en belanden met een foto op Facebook. Als we in het Turks dankjewel zeggen (ooit geleerd op reis door Turkije dat het klinkt als “twosugerd’rin, je hoofd onthoudt soms de raarste dingen), vinden ze ons helemaal geweldig en kan hun dag niet meer kapot. We zijn er beduusd van.

Onder het rijden, lees ik in de lonely planet dat het in Tigre, een voorstad van Buenos Aires, ook heel leuk is. Het ligt in een rivierendelta waar je met een watertaxi de eilanden kan bezoeken. We verblijven er twee dagen en fietsen, varen en wandelen door de mooie omgeving. Het doet ons heel erg denken aan Warmond en de Kagerplassen met mooie villa’s en leuke weekendhuizen voor de rijken uit BA. Daarna door naar de daadwerkelijke hoofdstad. Ik navigeer ons dwars door de stad over een soort Coolsingel van 20 km lang (we doen er 2 uur over) en er is een hoop te zien. Wij blijken echter ook een bezienswaardigheid en overal staan mensen te fotograferen en te filmen. Bij één van de vele stoplichten steekt er een groep musicerende Hara Krishna aanhangers over en zelfs zij stoppen met zingen om ons allerlei vragen te stellen, zo grappig! Ik heb nog nooit zoveel mannen bewonderend hun duim naar me zien opsteken en waar de rit voor Michiel behoorlijk stressvol is door die megadrukke stad met soms wel 16 banen (!) naast elkaar, geniet ik van al die verwonderde gezichten, maar ook van de mooie gebouwen en de statige avenues met prachtige bloeiende Jacaranda bomen, de hele stad ziet er paars van. We parkeren uiteindelijk aan een boulevard in het centrum en staan daar een week vlakbij een opgepimpt havengebied a la de Wilhelmina pier in Rotterdam maar dan 3x zo groot en i.p.v. de oudehoert (loopbruggetje bij Katendrecht) een prachtige brug van Calatrava, m’n favoriete architect. De eerste dag als we internet geregeld hebben in het centrum, stromen de berichten binnen met o.a. veel waarschuwingen voor berovingen in BA. Ik kijk op m’n telefoon naar een foto die ik die ochtend heb genomen van de truck en zie tot mijn grote ontzetting dat het raam van de badkamer nog open staat! We snellen door de stad terug naar de camper ondertussen opsommend wat er allemaal verdwenen zal zijn en we worden steeds chagrijniger. Echter is alles nog in orde tot onze grote verbazing en geluk, het raampje heeft de hele dag opengestaan!

Op onze fietsen verkennen we de stad dagenlang, het is het perfecte voertuig, er zijn overal fietspaden en we kunnen stoppen waar we willen en het is minder vermoeiend dan slenteren. B.A. is een superleuke stad met heerlijke koffietentjes (lees heerlijke gebakjes) en veel bezienswaardigheden. We bezoeken een aantal musea op de regenachtige dagen, de megagrote begraafplaats van Recoleta waar ook Evita Peron ligt begraven, een boekenwinkel in een oud theater, een Japanse tuin en de kleurrijke wijk la Boca en San Telmo met z’n leuke markt (soort swanmarket met kunst, artiesten en veel zelfgemaakte spullen). Op veel plekken in de stad wordt de tango gedanst. Als de zon schijnt zitten veel mensen in hun zwemkleding op bankjes in de parken. Ook in het park waar wij geparkeerd staan. Regelmatig komen mensen vragen of ze agua caliente kunnen kopen voor hun mate, ze denken dat we een foodtruck zijn, we vullen hun thermoskan en leggen uit dat elektriciteit voor ons gratis is en zo ontstaan de leukste gesprekken. Doordeweeks staat er ineens een parkeerwachter naast de truck en wordt er om ons heen druk geparkeerd door forenzen. De parkeerwachter probeert ons duidelijk te maken dat wij ook moeten betalen en we passen het “no comprendo” scenario toe, dat goed werkt. Aan het eind van de week geef ik hem een sleutelhanger met twee Hollandse klompjes aangezien hij tot ons dagelijks uitzicht tijdens het ontbijt is gaan horen en altijd vriendelijk gedag zegt. Hij drukt het cadeautje ontroerd tegen zijn hart en met een grote glimlach, een ferme handdruk en enthousiast zwaaiend nemen we afscheid van hem.

Via Facebook vraag ik de overlandersgemeenschap of ze een goede garage weten om al onze olie te verversen. Dit hadden we in Nederland al willen doen, dan start je namelijk met een “schone lei”, maar we hebben er gewoonweg geen tijd meer voor gehad. Vele antwoorden met dat doe je toch gewoon zelf, en anderen zeggen weer dat ze nooit een Argentijnse monteur aan hun wagen zouden laten zitten. Hierop reageert ene David uit Argentinië furieus dat er juist heel veel goede Argentijnse monteurs zijn en stuurt mij vervolgens een privé bericht met de uitnodiging om langs te komen bij hem, tenslotte woont hij dichtbij, 300 km verderop in Mar de Ajo aan de kust. Via messenger raken we aan de praat en nodigt hij ons ook uit om met hem mee te gaan kijken naar autoracen in het aankomende weekend. Nou dat lijkt ons wel wat en in twee dagen rijden we er heen. Onderweg is niet heel veel te zien, behalve veel kraampjes langs de weg met huisgemaakte salami’s en kazen. We stoppen er bij een en daar prijst de verkoopster de Goudse kaas aan en vertelt ze over haar Nederlandse voorouders. We mogen van alles proeven en de Goudse is net plastic, dus kopen we een stukje kruidenkaas, daar zit tenminste nog wat smaak aan. De salami’s zijn wel heerlijk! We rijden een keer verkeerd en komen zo midden in een dorpje terecht. Net voor we de snelweg weer opdraaien, blijkt er een elektriciteitskabel lager te hangen dan de truck hoog is. Hij knapt, we weten niet goed raad met de situatie en automatisch kiezen we de Bonny and Clyde strategie. Achteraf vinden we dit heel asociaal van onszelf, maar is het helaas niet meer terug te draaien.

Op donderdag komen we bij David aan, hij komt ons tegemoet in een dikke Dodge RAM pick-up, omhelst en kust ons beiden en zegt dat de camper wel bij zijn appartementencomplex in de tuin past en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Hij geeft ons direct een bos sleutels van één van de appartementen en de buitendeuren en we mogen zo lang blijven als we willen. Hij spreekt vloeiend Engels aangezien hij een tijd in de USA heeft gewoond en blijkt een gewiekste zakenman en ondernemer die ons graag wil laten zien hoe mooi en gastvrij Argentinië is, maar ook vooral wil laten zien hoe geweldig hij het zelf allemaal voor elkaar heeft. Na drie uur praten over zichzelf en z’n familie, zegt hij “zo genoeg over mij, morgen hoor ik jullie verhaal, welterusten”. Onze oren tuten nog na en ook hier zijn we nogal overdonderd en beduusd. Ik kijk naar het grote, luxe maar kille en onpersoonlijke appartement (met van die handdoekzwanen op het bed) en besluit dat ik eigenlijk veel liever in m’n eigen knusse huisje slaap. Michiel denkt er gelukkig ook zo over en als ik de volgende ochtend pap sta te koken in de camper is David zeer verontwaardigd en begrijpt hij er niets van dat we zijn appartement niet gebruiken, ik krijg het ook niet uitgelegd, maar gelukkig wordt het “gedoogd” door de teleurgestelde David die zegt dat hij nu het gevoel heeft dat hij ons niets geeft. Terwijl wij ons juist opgelaten voelen om gratis gebruik te maken van zijn aanbod. Pffff ingewikkeld die verschillen in cultuur. Hij geeft ons allerlei tips over wat te doen in de omgeving. We bezoeken o.a. een soort Seaworld met dolfijnen en een orka, verkennen Mar de Ajo en zwemmen in het prachtige zwembad dat zich in de tuin naast onze camper bevindt. Tijdens een lunch in de stad ontmoeten we Melanie die ons serveert en enthousiast vraagt waar we vandaan komen. We doen ons verhaal en zij blijkt een Duitse toeriste die 5 jaar geleden in Argentinië is gaan wonen voor de liefde. Er is gelijk een goede klik en ze nodigt ons uit om de maandag samen door te brengen want dan is haar vrije dag, ‘s avonds mogen we dan aanschuiven bij de asado. We wisselen in ieder geval onze gegevens uit en ze geeft me wel drie keer een knuffel als we afscheid nemen. De mensen hier doen dit zo makkelijk. David en z’n vader doen dit b.v. ook iedere dag met hun (vrouwelijke) personeel. In Nederland wordt je dan gelijk aangeklaagd voor ongewenste intimiteiten of seksuele intimidatie. Ik vind het wel wat hebben en het voelt in ieder geval heel vriendelijk en oprecht.

David vertelt ons meer over de races van a.s. zondag. Het blijkt dat hij zelf een aantal jaar autoracer is geweest maar er 7 jaar geleden mee is gestopt omdat hij altijd maar won (yeah yeah). Nu wil zijn zoon van 19 het ook gaan doen, dus gaat hij het hem a.s. zondag leren. David gaat dus zelf racen, dat is leuk! Hij legt uit dat ze afgelopen week nog even de racewagen in elkaar hebben gezet en dat er geen tijd is om te oefenen, maar ach dat heeft hij ook niet nodig, aldus David (yeah yeah). Hij loopt zo over van zelfvertrouwen dat het grappig is. Zondagochtend is het zover, we rijden naar het raceterrein in de duinen 70 km verderop en daar start David met z’n zoon David jr. als laatste. Omdat hij zo lang niet gereden heeft, is hij niet geclassificeerd. Hij zet echter wonder boven wonder de tweede snelste tijd neer en mag daarom bij de “echte” race aan het eind van de middag als derde starten! Tussendoor ontmoeten we de rest van de familie en het raceteam, we eten mee met de BBQ en Davids vader (die ik standaard opa noem en hij mij Maxima) maakt het beste broodje vlees dat ik ooit at, met supermalse biefstuk, chorizo, gebakken paprika en ui, echt heerlijk! David zegt dat hij nog even met de organisator heeft gepraat en geregeld heeft dat de loterij die ze altijd doen in ons voordeel zal uitvallen zodat we een rondje mee mogen rijden met een racewagen (yeah yeah). De echte race is heel spannend, het duurt een half uur. De 14 auto’s rijden zo’n 15 rondjes door het mulle zand en het wisselt sterk wie er voor op ligt. Er komen er ook nog een paar met een lekke band of andere pech te staan, maar David en z’n zoon racen gestaag door, steeds dichter naar de eerste positie. We kijken elkaar aan, zou hij het echt gaan winnen? En ja hoor, hij wint!! We rennen naar de finish en zien de mannen op hun auto klimmen, elkaar omhelzen en juichen. David jr. is in tranen en z’n vader geeft me een knipoog en zegt “I told you I would win”, om vervolgens de beker en champagne in ontvangst te nemen. Wat een geweldige dag weer! Dat we de uitslag van de loterij niet hebben meegekregen, kwam omdat wij geen Spaans spreken en David toen net even lag te slapen, aldus David. (yeah yeah)

Voor de volgende dag heeft David zijn eigen monteur gevraagd om Michiel te helpen met het verwisselen van de olie. Ze werken samen de hele dag en de monteur wil niet meer hebben dan 40 euro. De olie (zo’n 70 liter) betalen we uiteraard zelf. We zijn heel blij dat dit nu geregeld is en we zijn heel dankbaar wat David allemaal voor ons betekend heeft, maar ondertussen zijn we er ook wel weer aan toe om verder op pad te gaan. Dus dat doen we. We lopen zodoende een aantal asado’s mis, maar dat is dan maar zo. Zowel David als Melanie zijn gelukkig niet beledigd en snappen het wel, ze zijn zelf ook fervente reizigers. Soms is het gewoon weer tijd om verder te gaan.

Dus zijn we gisteren verder naar het zuiden gereden, en hebben we overnacht in Mar Chiquita, een klein dorpje aan een grote lagune. Vandaag zijn we niet verder gekomen dan Mar del Plata, 30 km verder. Vanmorgen bleken de accu’s in het leefgedeelte het namelijk niet meer goed te doen. Dit kwam niet geheel onverwacht. Toen we de truck kochten waren de accu’s al 7 jaar oud en nu dus 10 jaar. Dat is ook zo’n beetje de maximale levensduur van de accu’s. Eigenlijk hadden we gewoon nieuwe moeten kopen, maar door verkeerde zuinigheid (hoewel het is wel ff 2000 euro waar we het over hebben) hebben we nu een uitdaging. Namelijk zulke accu’s vinden in Zuid Amerika. Of dat lukt lezen jullie in het volgende verslag! Van de politie hebben we trouwens geen centje last, we zijn geen ene keer aangehouden en er wordt vriendelijk door ze gezwaaid in het voorbij gaan. Misschien hebben ze opdracht om toeristen met rust te laten in deze economische slechte tijd voor Argentinië. Voor ons is het gunstig, we krijgen veel pesos voor onze euro en zodoende is het hier echt een stuk goedkoper. Nou hopelijk vinden we in Mar del Plata (de laatste grote stad voor we Patagonië in gaan) dus accu’s en ook voor een redelijke prijs, we gaan het zien.