Accu’s dus, nou ik kan je er nu dus alles over vertellen en dan ook nog in het Spaans! Wat een zoektocht was dat!

Op de motor scheuren Michiel en ik een paar dagen van Repuestos naar Repuestos (auto-onderdelen zaken) door Mardel (zoals de locals Mar del Plata noemen) op zoek naar accu’s, kabels en een digitaal voltagemetertje. Ik zal jullie verder niet vermoeien met de details maar uiteindelijk bleek dat er maar één soort en merk accu’s was te krijgen voor ons doel en dat alle winkels die we bezochten met dezelfde leverancier belden die zeer verbaasd was over de plotselinge hoge vraag naar deze dure, grote accu en dan nog vier stuks ook. Na twee dagen kreeg één van de winkeliers dan ook te horen “oh die Hollanders staan zeker aan je balie”, het was hem ondertussen duidelijk dat wij overal aan het informeren waren. Uiteindelijk was het dus een kwestie van prijzen vergelijken, een keuze maken en daarna nog 4 dagen wachten op levering. Wat ook nog een punt was dat zwaar mee woog, was op welke manier we konden afrekenen. Betalen met creditcard is in Argentinië heel ongunstig, je betaalt extra kosten en krijgt een hele slechte wisselkoers, dit geldt ook voor geld pinnen. We hadden vernomen van andere reizigers, dat je via Western Union veel pesos krijgt voor een euro, zo’n 30% meer dan bij alle andere manieren van wisselen! Echter betaal je in Argentinië voor dure spullen niet in pesos maar in Amerikaanse dollars (volg je het nog?). Gelukkig vonden we een zaak waar we met pesos mochten betalen, waarna we nog een dag bezig zijn geweest om een Western Union kantoor te vinden die zoveel pesos in huis had, en met letterlijk een rugzak vol bankbiljetten hebben we uiteindelijk de accu’s voor 1300 euro kunnen kopen, waar ze anders 2000 kostten. Alle moeite meer dan waard dus!

Ondertussen verkennen we de stad iedere dag beetje bij beetje. We staan op een camping (zodat we elektriciteit hebben) met een zwemparadijs met grote glijbanen waar het iedere dag mudje vol kinderen op schoolreisje is. Iedere avond wordt er een disco georganiseerd in de grote tent pal naast onze truck met zulke bizar harde muziek dat het te grappig is om ons er aan te irriteren, en als ze één keer wat later beginnen dan normaal, missen we het gewoon een beetje. We bbq-en iedere avond, het vlees is hier super lekker en goedkoop, voor 4 euro heb je een kilo biefstuk die zo mals is dat je ‘m met een lepel kunt snijden! Naast maar ook door de zoektocht naar onderdelen zien we veel van de stad. Deze is mooi gelegen aan zee en heeft vele verschillende stranden. In de haven zien we een grote kolonie zeeleeuwen, wat er enigszins vervreemdend uitziet met de hoge flats in de achtergrond. We bezoeken het museum van de moderne kunst en onderweg daar naar toe stoppen we bij een rijtje mooie oldtimers en felgekleurde hotrods (zelfgebouwde auto’s ) en ontdekken dat er een gave hardrockband speelt in het daarnaast gelegen motorrijderscafé. Het museum kan wachten, dus met een paar grote pullen bier mengen we ons in het publiek dat er zeer ruig uitziet, maar die ons meerdere keren netjes een barkruk aanbieden, wat een schatjes. Ik ga ook nog een dagje winkelen terwijl Michiel een eind langs de kust fietst op z’n mountainbike. En omdat je alles toch een keer moet proberen, gaan we later in de week naar het enige naaktstrand van Argentinië, en verbrand ik op plekken waar ik nog nooit ben verbrand! (sorry to much information?). Het is vreemd dat topless of laat staan naakt hier verder op alle stranden een “no go” is, terwijl ze er wel in de kleinste en meest sexy bikini’s lopen die ik ooit gezien heb.In een “tenedor libre” (vrije vork), dat in feite het concept is van een all you can eat restaurant, laat ik mezelf een middagje gaan en ben ook daar maar zo’n 6 euro kwijt. Fijn hoor die goede wisselkoers!

Na een week ontvangen we het verlossende whatsappje, de accu’s zijn gearriveerd. Binnen een uurtje zijn de accu’s omgewisseld en zijn we weer zelfvoorzienend en niet meer afhankelijk van de camping, heel fijn! Ik krijg nog een knuffel van de klusjesman van de camping en eindelijk kunnen we weer op pad. We volgen de kust verder naar het zuiden. Her en der staan we op prachtige afgelegen plekken aan het strand, wat een rust en stilte, tot het soms plotseling gaat stormen. Het lijkt dan wel of er ineens een knop omgezet wordt. Ik wist dat Patagonië bekend staat om harde wind, maar was er niet op voorbereid dat het zo snel kan wisselen. Zo zit ik nog rustig buiten op m’n hurken te plassen bij een windkrachtje 2 en zo waait de straal tegen m’n enkels aan en voor ik m’n onderbroek weer omhoog heb, is het dus windkracht 7 á 8 en krijgt ik ternauwernood de deur van de camper nog open en word ik volledig gezandstraald. Het is haast eng!

Patagonië betekent ook fruit en vlees controles en een flink aantal politieposten. We zien deze nu met wat meer vertrouwen tegemoet, maar het blijft een beetje spannend. Zo worden we een keer aangehouden en wil de agent ons bekeuren voor het niet dragen van een gordel, wat verplicht is in Argentinië. Maar onze wagen heeft geen gordels en we proberen uit te leggen dat el camion viejo (oud) is en dus geen gordel hoeft, oldtimer, oldtimer. Maar de agent houdt vol dat het verplicht is en dat we het dan maar in moeten laten bouwen. Daar stappen we over op het “no entiendo” scenario en als Michiel dat drie á vier keer heeft herhaald, geeft de agent het op en zegt zuchtend “rij maar door en een goede reis verder”. Dat verstaan we dan weer wel en snel rijden we weg.

De volgende agent vraagt om onze papieren. Deze heb ik standaard gekopieerd en gelamineerd klaar liggen, we geven nooit meer onze echte papieren nadat een agent in Marokko ooit weigerde ons paspoort terug te geven als we hem niet betaalden (wat we overigens met een lange adem bleven weigeren, waarna hij boos onze paspoorten in de auto smeet en weg liep). Deze Argentijnse agent ziet overduidelijk dat het niet onze echte papieren zijn, maar ook hier helpt het dat hij dit niet weet uit te leggen aan twee domme toeristen die geen Spaans spreken. Wat ook helpt is het feit dat wij in onze truck heel hoog zitten en de agent letterlijk onder ons staat, dit vinden ze zichtbaar niet prettig en lijken ons daarom ook vaak snel door te wuiven. Overigens altijd heel vriendelijk en beleefd over en weer.

In El Cóndor aan de kust, zo’n plaatsje met twee straten en meer niet, huist de grootste papegaaienkolonie van de wereld. Dat willen we niet missen, dus nemen we de kustweg i.p.v. de snelweg en overnachten boven op de kliffen, het lijkt noord Frankrijk wel. Als de zon ondergaat, keren de duizenden (er wonen 37.000 paartjes en ze hebben allen jongen) papegaaien terug naar hun nesten in de klifwanden en het is echt een magisch gezicht. Ik ben een tijdje zoet met mooi gekleurde veren rapen op het strand terwijl Michiel zorgt voor foto’s van boven af zodat je goed de kleuren van de vogels kunt zien. ‘s Ochtends bij zonsopkomst herhaalt het ritueel zich maar dan andersom, alle vogels worden wakker en vliegen uit met een hoop gebabbel en geklets vlak langs de truck, ik wordt wakker in een wolk van blauwe en groene tinten, wow! Er is die nacht een grote camper bij ons op de parkeerplaats komen te staan en we maken kennis met het Argentijnse stel dat met hun dochter woont en reist, hij doet aan parapenten en de kliffen zijn de perfecte plek voor hem. Zij is creabea en ik krijg nog een mooi zelfgemaakt schilderijtje van een cactus als ze mijn voorliefde voor deze plant in de camper weerspiegeld ziet en hun dochter is superblij met de Hollandse houten schoenen sleutelhanger.

Op de kaart zien we dat de kustroute 200 km verder weer uitkomt bij de snelweg, dus besluiten we langs de kust te blijven rijden over de gravelroad. Het gaat daardoor niet erg hard en onderweg zien we ook nog een zeeleeuwenkolonie, nog meer papegaaien, hagedissen, grote zwarte meeuwen met een spanwijdte van zeker 2 meter, gordeldieren, gieren die geplaagd worden door kamikazevalkjes, flamingo’s, dolfijnen, onze eerste wilde lama’s, sprintende nandu’s (struisvogels) met wel 20 jongen, een dode nandu, dus even veren plukken ter versiering van de cabine, naast de koeienschedel die ik al vanaf Uruguay daar heb liggen maar nog niet goed weet wat ik er mee moet. Het loopt al tegen het einde van de middag als we aankomen in Bahia Creek, een dorpje met maar één zandstraat op tweederde van de kustweg. Daar worden we staande gehouden door een man op een motor die aangeeft dat de weg weg is. Huh? De wind en de duinen hebben blijkbaar de weg bedolven onder een hoge laag zand, zo hoog dat de weg gesloten is. Maar zegt de man je kunt wel over het strand nu het nog laag water is en dan 5 km verder weer de weg op. Tja dit zorgt voor een groot dilemma. Michiel ziet avontuur en ik zie vast komen te zitten in het zand bij opkomend tij in the middle of nowhere en dan tegen de klok in een vrachtwagen van 11.000 kilo proberen uit te graven. We discussiëren met elkaar en met een aantal locale bewoners voor zeker een half uur. Veel overlanders zoals jullie doen dit hoor, ja er komen er wel eens een paar vast te zitten (tot groot vermaak van de dorpsbewoners) maar als je je bandenspanning maar laag genoeg maakt, is het geen probleem. Zodra je de weg weer op gaat, pomp je je banden gewoon weer op en rij je verder. En daar begint ook Michiel te twijfelen, we hebben nog nooit geprobeerd de banden leeg te laten lopen en later weer op te pompen via het luchtsysteem van de truck. Dit wil hij dus eerst eens even proberen (gelukkig!) en blijkt niet te werken (gelukkig!) omdat het benodigde luchtapparaatje niet werkt (gelukkig!) en het reserveapparaatje ook niet (gelukkig!). Dus heb ik niet veel overredingskracht meer nodig om Michiel er van te overtuigen dat we terug moeten en zo’n 300 km zullen moeten omrijden, wat ik ook niet echt tof vind, maar beter dat dan het dramascenario van vast komen te zitten. Chagrijnig draait Michiel de truck weer oostwaarts mopperend dat we daar toch juist een 4x4 voor hebben gekocht en ik houd wijselijk even een tijdje m’n mond als we dezelfde weg waar we de hele dag over hebben gedaan weer terug rijden. De volgende dag vinden we een afslag van de snelweg die ons 10 km voorbij Bahia Creek weer aan de kust brengt en pakken we (ondertussen weer vrolijk, maar wel 100 liter diesel lichter) de draad weer op. We overnachten in Puerto San Antonio waar de zeeleeuwen niet achter een hekje liggen, maar gewoon op het strand naast de camper en waar we een spectaculaire zonsondergang zien.

We rijden door naar Valdés, een groot schiereiland (het kost ons een hele dag om een rondje te rijden), vlak, bedekt met pampa en een paar zoutvlaktes. Het is een natuurreservaat, en we zien er pinguïns, zeeolifanten en nog meer zeeleeuwen, guanacas (wilde lama’s), gordeldieren en nandu’s. De walvissen en orka’s waar Valdés om bekend is, zijn er niet, het is niet het juiste seizoen. Als er jonge zeeleeuwen zijn die moeten gaan leren zwemmen in februari/maart zijn de orka’s in de buurt om zich bewust op het strand te storten om de jongen van de vloedlijn te snatchen, een spectaculair gezicht (zo zien we op de films en foto’s in het bezoekerscentrum) en de enige plek op de wereld waar orka’s deze jachttechniek toepassen. Er is een mooie film over gemaakt (el faro de las orcas), een aanrader en te zien op Netflix.

We vieren Michiel z’n verjaardag in Puerto Madryn, een stad vlakbij Valdés en zoeken contact met Ute en Ralph die we via facebook kennen omdat zij een maand eerder als ons aan dezelfde reis zijn begonnen met hun Unimog en ons op de hoogte hielden met handige tips en info over geldzaken, grensovergangen en mooie plekken om te kamperen. Ze zijn in de buurt en we brengen een paar gezellige dagen door aan de mooie woestijnachtige kust ten zuiden van Puerto Madryn. Vandaag gaan wij verder door naar the end of the world, Ushuaia, waar we over een week of drie/vier zullen aankomen. Onderweg zullen we heel veel lege pampa’s over trekken die volgens een hoop reizigers geestdodend en saai zijn, maar ook door velen juist erg gewaardeerd worden om hun leegte en verlatenheid. Gelukkig horen wij tot de laatste categorie en zolang we in de buurt van de zee zijn, vind ik het al lang fantastisch. We gaan dus een bijzondere kerst tegemoet en wensen ook jullie allen fijne en gezellige dagen en een goede jaarwisseling toe. Tot volgend jaar!! xxx