Gillende sirenes begeleiden mijn tocht in de ambulance naar het ziekenhuis, high tea in de woestijn, omsingeld door duizenden pinguïns op het strand, van een modderige berg afglijden met een onbestuurbare vrachtwagen, waarschuwingsborden voor puma’s op de plek waar 24 uur vast komen te zitten, aanval van een grote mannetjeszeeleeuw, heksen in Puerto Deseado, 100 dronken jongelui op een zaterdagnacht om de camper, kangoeroes in de woestijn, het aanbod om met een legertank te mogen rijden, zumba les op het dorpsplein, suïcidale guanacas op de snelweg, gratis overnachten bij een luxe lodge in the middle of nowhere, Michiel op struisvogeljacht, laffe broodjes bij de benzinepomp met kerst, ettelijke flessen wijn bij een onverwacht heel gezellig uiteinde, bijzondere ontmoetingen en 1500 km dichterbij Ushuaia. Wie zei dat een tocht van twee weken door de pampa van Patagonië saai zou zijn?

Maar laat me bij het begin beginnen. Gaiman, een klein dorp wat meer landinwaarts, is ooit opgericht door immigranten uit Wales. Het ligt midden op de pampa maar heeft bomen en mooie tuinen omdat er een riviertje doorheen loopt, het lijkt en blijkt een oase in de woestijn. Er zijn meerdere theehuizen waar je een high tea kan nuttigen voorzien van scones, sandwiches en wel 10 soorten taartjes en natuurlijk een oneindige pot thee compleet met gehaakt warmhoudjasje. Wat een genot! In een volgend dorp is een optocht met gaucho’s op paarden, zijn er vele foodtrucks en staat er een podium met geluidsinstallatie klaar voor een optreden. We halen een paar IPA biertjes en installeren ons op de bankjes er om heen in afwachting van een goed concert. Echter blijkt het de wekelijkse zumba les te zijn waar zo’n 40 vrouwen in alle vormen en maten zeer enthousiast de danspassen van het zumba team op het podium nadoen. Het bier is niet sterk genoeg om ons ook aan het dansen te krijgen maar het is wel vermakelijk om naar te kijken. Wat een verademing om te zien dat de vrouwen zo’n lol hebben en het ze blijkbaar geen reet interesseert hoe ze er uit zien.

Op weg naar één van de grootste pinguïnkolonies bij Punta Tombo worden we ingehaald door tig toeristenbusjes. Dit doet ons besluiten om door te rijden naar het verder afgelegen Cabo dos Bahias, waar ook (zoals vele plekken aan de kust van Patagonië blijkt later) veel pinguïns zijn met ons als enige bezoekers. In de verte liggen zeeleeuwen op een zandplaat en de wilde lama’s lopen dwars door de kolonie heen. Overal piepen kuikens om eten, ze zijn nu zo’n 5 á 6 weken oud en zien er uit als pluche knuffelbeesten, zo cute. We overnachten aan een mooie baai waar we een kampvuur maken van drijfhout en alweer zo’n spectaculaire zonsondergang zien. Doordat het vaak waait zit er veel stof in de lucht waardoor de hemel iedere avond schitterend rood kleurt, echt prachtig.

Bahia Bustamante bestaat uit een voormalige zeewier boerderij aan de kust en verder niets, het eerstvolgende dorp ligt 200 km verder, echt in the middle of nowhere dus. De estancia is omgebouwd naar een luxe lodge voor rijke toeristen en wordt in glamourbladen en op internet gepromoot als de “verborgen Galapagos van Argentinië”. Mattias, de eigenaar, is zelf een overlander en laat ons gratis op z’n erf staan en we mogen gebruik maken van alle faciliteiten. Het is een supervriendelijke en relaxte gast die net als z’n personeel enthousiast (en in vloeiend Engels) kan vertellen over de historie van de boerderij (opgericht door z’n grootvader) en al het natuurschoon om ons heen. Hij neemt ons mee in z’n boot voor een excursie langs de eilanden in de baai. Het is een mooi getijdengebied vol met zeekraal, er leven allerlei zeer zeldzame vogels, verschillende soorten aalscholvers, en natuurlijk zeeleeuwen (met net geboren pups) en pinguïns die nieuwsgierig om de boot heen zwemmen. Helaas geen orka’s, walvissen en dolfijnen deze keer, maar genoeg te zien met boeiende verhalen, koffie, mate en zelfgebakken koekjes onderweg. Mattias is erg weg van onze truck (“dit is wel de mooiste die ik ooit gezien heb!”) en vraagt net als David wat dat nou zou moeten kosten. Hij neemt foto’s en stelt voor dat wij er mee naar Alaska rijden zodat hij ‘m dan kan kopen over twee jaar en er mee naar Argentinië kan terug rijden. Strak plan! Dus wie weet! We blijven een paar dagen, Michiel kan er lekker mountainbiken tussen de nandu’s die de camper soms omsingelen met hun jonkies of langs sjokken op het strand (ik zal een filmpje uploaden voor wie het nog niet op facebook heeft gezien) en ik vermaak me met strandjutten en het maken van een vliegengordijn van drijfhout en repen stof.

Als we vertrekken is het eerste kerstdag. Na een lange rit komen we ‘s avonds aan in Comodoro Rivadavia (moet je ‘ns een paar keer snel achter elkaar zeggen, hahaha). Wat een desillusie! Het is een oerlelijke, stoffige grote stad met allemaal boefjes (volgens Mattias) die slechts bestaansrecht heeft omdat er olie gevonden wordt. Bij een ongezellig, kaal en met tl lampen verlicht benzinestation eten we een goor broodje kip als kerstmaal. Geen leuke overnachtingsplek, dus zoeken we nog even verder, in het volgende dorp staan allemaal verbodsborden, dus dat wordt ‘m ook niet en als we met zonsondergang een verlaten strand oprijden, blijkt daar ineens bewaking in een keet te verblijven. Ik voel me ondertussen net Jozef en Maria, moe en op zoek naar een plekje om te overnachten zo met kerst. Dus kloppen we netjes aan om om toestemming te vragen. Twee agenten met geweren openen de poort en reageren zeer enthousiast en met hun lange verhalen in rap Spaans zijn ze duidelijk blij dat ze ook even aanspraak hebben. Ze blijken het strand te bewaken omdat er ooit een woonwijk gebouwd gaat worden, het is dus eigenlijk een bouwterrein. We zijn van harte welkom en zoeken een beschut plekje in een duinpan. De volgende dag lopen we er nog een rondje en de kliffen blijken vol fossielen te zitten, dus even schat zoeken maar weer, heerlijk.

Verderop is weer een zeeleeuwenkolonie, we blijven het leuk vinden. Route 3, zeg maar de snelweg naar het zuiden, loopt er pal langs en vanuit de wagen zijn de dieren al te zien. Ze lijken geen moeite te hebben met het langs razende verkeer en ook niet met mensen op het strand. De vrouwtjes en jonge dieren zijn zelfs erg nieuwsgierig en zwemmen steeds langs waar ik zit op het strand, tot één van de grootste mannetjes het zat is dat ze meer naar mij kijken dan naar hem en mij jaloers verjaagt door in een verbazend rap tempo het strand op te schuiven, luid blaffend en met groot vertoon van z’n angstaanjagende gebit mij aan het rennen krijgt, wat normaal niet snel gebeurt en voorlopig ook niet meer zal gebeuren na wat me in het volgende dorp overkomt! (voel je de spanningsopbouw?).

Puerto Deseado betekent zoiets als haven van wensen en is ook alweer zo’n afgelegen dorp aan een doodlopende weg, dus iedere bezoeker is er een bezienswaardigheid, al helemaal als je uit het buitenland komt met een nogal opvallend voertuig. Als ik op de kaart naar een plekje om te overnachten zoek, denk ik nog “hé ze hebben hier zelfs een ziekenhuis”. We parkeren aan de monding van de brede rivier ook weer met veel getijdenverschil en een paar eilandjes vol met vogels en pinguïns. We facetimen met onze vrienden die derde kerstdag in ons huis vieren, zo grappig en fijn dat dit kan! Het stromende zeewater en geluid van scholeksters, meeuwen en kletsende pinguïns is heerlijk rustgevend en de volgende dag stap ik vol vertrouwen op de motor om de was weg te brengen naar de lavanderia. Michiel blijft achter om nog wat te klussen aan de truck. Ik toer op m’n gemakje door het dorp, het is er heerlijk rustig. Als ik de was heb weg gebracht, twijfel ik even welke route ik terug zal nemen en besluit op het laatste moment toch maar naar links te gaan. Als ik start aan het nemen van de bocht, remt de auto voor me onverwacht (waarom snap ik nog steeds niet, er kwam niets aan). Ik hang al scheef door de bocht en als ik m’n voorrem iets te fanatiek in knijp, voel ik gelijk dat de motor onderuit glijdt op de losse steentjes. Ik denk dit wel op te kunnen vangen, maar heb het gewicht van de motor behoorlijk onderschat en deze valt op m’n onderbeen terwijl ik nog aan het draaien ben om m'n val te breken. Ik voel en hoor wat knappen in m’n onderbeen en voel gelijk een waanzinnige pijn. Ik gil in het Engels dat die motor omhoog moet en in no time staan er zeker 20 mensen om me heen (waar die nou ineens vandaan komen?) en wordt de motor weg gehaald. Ik grijp naar m’n been en ben er van overtuigd dat er iets gebroken is gezien de knak en de pijn. Ik hoor de mensen in het Spaans zeggen dat ik die buitenlandse van die blauwe vrachtwagen ben. Ik word in het Engels aangesproken door Carlos. Hij is heel kalm en beheerst, waardoor ik ook gelijk weer kalm ben en hij neemt samen met mij het EHBO protocol door. Ik kan mijn voet nog bewegen wat een goed teken is, maar waarom doet het dan zo verdomde pijn? Ik zie ook geen afwijkende stand van mijn been en even hoop ik zo weer op de motor te kunnen stappen. Maar als ik probeer naar de kant van de weg te lopen (ik zit nog steeds midden op straat) doet het echt heel erg zeer. Ineens staat er een ambulance, krijg ik een brace om m’n been, word ik de brancard op getild en in de ambulance geschoven, Carlos rijdt met me mee en zorgt dat Michiel geïnformeerd wordt via whatsapp, tolkt voor me waar nodig en blijft me geruststellen. Met gillende sirenes rijden we drie straten verder naar het ziekenhuis(je), het is haast grappig. Ik ben de enige patiënt zo lijkt het en word gelijk onderzocht door een arts en er worden drie röntgenfoto’s gemaakt, het gaat allemaal heel snel. Volgens de dokter is er niets gebroken en ik word met zachte doch dwingende hand van de brancard geduwd want blijkbaar is er niets aan de hand. Ik gil het uit van de pijn, mijn lijf stelt een hele andere diagnose. Dan wordt er een injectie met pijnstilling in m’n bil gejast en moet ik toch echt weg wezen en nee ik hoef niets te betalen en ze hoeven verder geen gegevens van me, oh ok dan. Gelukkig werkt de injectie heel snel en is Michiel ondertussen gearriveerd. Er is ook nog 2 man politie die willen weten wat er gebeurd is. Carlos legt het voor me uit. Ik word in een rolstoel gezet en tot de buitendeur gereden, daar helpt de politie me de camper in. Ik bedank Carlos en zijn ondertussen gearriveerde vrouw van harte en neem geëmotioneerd afscheid, het treft me diep dat hij me zo fijn heeft bijgestaan en natuurlijk ben ik ook een beetje high door de injectie en de adrenaline. Onder politie escorte rijden we weer drie straten terug en daar blijkt een agent al die tijd op m’n motor te hebben gelet, wow wat een service! Maar nu moeten we dus iets illegaals gaan doen, namelijk de motor voorop de truck terug zetten onder toeziend oog van 3 agenten. Maar ze zeggen er niets van, ze vinden de truck geweldig en nemen zelfs foto’s! Als Michiel een grote doos Diclofenac heeft gehaald met het mee gegeven recept, vraag ik hem om alsjeblieft weer terug te rijden naar “ons” plekje buiten het dorp waar we vervolgens nog een paar dagen staan om bij te komen van dit avontuur.

Vervolgens ontmoeten we allerlei mensen die langs komen voor een praatje en ons uitnodigen om te komen eten. We hebben de insteek dat we nooit ergens nee tegen zeggen bij uitnodigingen omdat het altijd tot iets leuks en/of bijzonders leidt. Maar nu wordt de agenda echt te vol en besluiten we alleen op de uitnodiging van Carlos en Pamela in te gaan die via de app contact zijn blijven houden om te vragen hoe het met m’n been is. Hij blijkt majoor op de legerbasis en tankdivisie aan het begin van het dorp, waar hij ook woont. We gaan er lunchen samen met buren, hun zoontje en oma en we hebben een hele leuke, gezellige middag met heerlijk eten, een cursusje hoe het ritueel van mate werkt en een rondleiding over de legerbasis. Carlos vraagt of we de volgende dag weer willen langskomen, want dan kan hij zorgen dat we met een tank kunnen rijden. We spreken niet definitief af omdat we mogelijk ook gewoon verder willen. Het is heel gek maar Puerto Deseado voelt als een soort Twin Peaks dorp, afgesloten van de buitenwereld met übervriendelijke bewoners die ons zo overladen met aandacht, complimenten en kadootjes dat we er een beetje achterdochtig van worden en het zelfs benauwd krijgen. Zo komen er ook iedere dag twee vrouwen langs, die uren blijven zitten en heel enthousiast over van alles kletsen (in rap Spaans, wel leerzaam overigens), ze plaatsen foto’s op facebook van ons, nemen ook eten en cadeaus mee, blijken bevriend met Pamela (uiteraard, klein dorp), sturen allerlei berichtjes enz….Ik heb het er helemaal druk mee. En als Michiel me op een ochtend wakker schud omdat “m’n vriendinnen zo weer langs komen”, ben ik er klaar mee en we “vluchten” de stad uit. We gaan nog wel even gedag zeggen tegen Francien en Peter, twee gezellige brabo’s die in een supergave knalrode brandweerwagen rond reizen, we hebben heel wat over en weer te kletsen en de dag vliegt plots voorbij. Als we het dorp dan toch eindelijk verlaten, worden we nog staande gehouden door een man die ons een grote zak kersen geeft, gewoon omdat hij het zo leuk vindt dat we zijn dorp bezoeken en 500 meter verder biedt iemand aan om ons voor te rijden het dorp uit zodat we niet verdwalen! Ik slaak een zucht van verlichting als we eindelijk weer op de lege pampa rijden.

Lege pampa, eindeloos ver kunnen kijken en niets zien, waar een bocht een bijzonderheid is en een heuveltje in het landschap al snel aangemerkt wordt als heel mooi omdat het even wat anders is. Hoewel ik zeg leeg, maar dat is het eigenlijk helemaal niet. We zien honderden guanacas die langs de weg staan te grazen en paniekerig alle kanten op schieten (dus ook de weg op) als we langs rijden. Prachtige luchten, bermen vol bloemetjes en heel af en toe eens een andere overlander. De tankstations zijn welkome oases net als de roadhouses in Australië waar we even kunnen internetten, toiletteren, snacken en een bakkie kunnen doen. Ik geniet enorm van de rit maar mijn been is nog stijf en pijnlijk en ik kan bepaalde bewegingen niet maken en soms voelt het alsof m’n onderbeen los bungelt t.o.v. m’n bovenbeen. Ik heb een hele dikke knie. Na wat speur- en leeswerk kom ik er achter dat er een kruisband is afgescheurd. Dat was de knap die ik hoorde en voelde en daarom deed het zo’n pijn. Ik lees ook dat ik vooral moet bewegen om m’n spieren te trainen zodat die de functie gaan overnemen van de pees die het niet meer doet en dat het dan allemaal wel goed komt. Een hersteloperatie wordt alleen gedaan bij jonge en hele sportieve mensen, ben ik even blij dat ik beiden niet ben, hahaha! Dus doen we dagelijks een wandeling en merk ik dat dit inderdaad gelukkig helpt.

In Puerto San Julian komen we op oudjaarsdag de Fransen waar we een maand mee aan boord hebben gezeten, tegen. Echt superleuk! Even later komen ook Francien en Peter de camping op rijden en hebben we spontaan een hele gezellige oudejaarsavond met z’n zessen en later ook nog met andere mensen op de camping. Na het zien van alle lege wijnflessen de volgende dag, kruip ik terug m’n bed in om vervolgens twee dagen en nachten te slapen. Blijkbaar had ik dat even nodig!

Heb ik nu alles verteld? Oh nee het verhaal van de glijdende vrachtwagen nog!! Dat was echt eng afgelopen week! We bezoeken het Nationale Park Monte Leon. Het is vanaf de snelweg 25 km gravelroad naar de kust om daar ook weer pinguïns, zeeleeuwen en misschien dolfijnen en puma’s te zien. De weg gaat behoorlijk op en neer een aantal valleien en hoogvlaktes over en is goed te doen. De omgeving is prachtig en ook hier weer vele guanacas die ons het gevoel geven dat Patagonië één lange safaritocht is. Het enige waar de rangers ons voor waarschuwen is dat we er niet mogen overnachten en vóór 19.00 weer vertrokken moeten zijn, wat ik jammer vind want juist dan worden de puma’s actief. De pinguïns zijn weer superleuk en nieuwsgierig, je mag ze niet benaderen, maar ze komen zelf naar ons toe en gaan op het strand zelfs om me heen liggen (ook hier zal ik een filmpje van uploaden als het lukt). Tussen de middag lunchen we aan de kust in de truck en het begint te motregenen, dit wordt langzaam meer en harder. Na een uurtje komen de rangers langs rijden, ze vragen iedereen te vertrekken omdat de weg heel slecht wordt als het regent en je er dan mogelijk niet meer uitkomt. Er rijden een paar gewone auto's, een paar 4wd pickups en een motorfiets rond en wij dan met onze 11 ton. En juist dat gewicht nekt ons. Iedereen redt het over de blubberige en ondertussen spiegelgladde weg behalve de motor wiens wielen zo vol blubber raken dat ze gered moeten worden door de rangers. Wij komen ook een heel eind door 4x4 te rijden en soms zelfs de wielen te blokkeren m.b.v. de difflock functie op de truck als er een wiel slipt bij bergje op. De laatste heuvel is echter te veel gevraagd, we proberen het drie keer maar de banden zitten vol blubber, hebben hierdoor geen grip meer en ze slippen nu allemaal door in de gladde smurrie. Langzaam begint de wagen naar de zijkant te glijden die best wel schuin weg loopt en ik krijg visioenen van een gekantelde vrachtwagen in de berm. Michiel kan even niets meer doen. Ik vlucht de cabine uit naar buiten wat best lastig is nu de wagen zo schuin staat en met een zeer been (ik zit aan de hoge kant) en geef Michiel het advies zo snel mogelijk z’n rem los te laten en naar achteren te rijden nu hij nog op de weg staat, naar het vlakke gedeelte. Dit lukt gelukkig! Weer een ervaring rijker! De volgende dag einde van de ochtend is de weg iets opgedroogd en lukt het alsnog om weg te komen, yessss!

Dat was dus de tweede keer in korte tijd dat ik even dacht dat onze reis ten einde was, maar dat het allemaal wel weer meeviel en zelfs positief eindigde (toch nog overnachten in Monte Leon, zelfs met toestemming van de rangers). En maar goed ook want ondertussen heeft Michiel een reis van 11 dagen naar Antartica geboekt (ik wil en ga dus niet mee, veel te duur, veel te koud, veel te grote kans op zeeziek worden) en moeten we vóór 25 januari in Ushuaia zijn. Het ziet er nu naar uit dat we dat makkelijk gaan halen. Het is nog zo’n 600 km en we moeten zelfs een beetje langzaam aan gaan doen anders zit ik straks een paar weken in Ushuaia en zoveel is er nou ook weer niet te beleven aan het einde van de wereld. Eind goed al goed voor nu. Sorry voor het lange verhaal, maar het schrijft zich iedere keer weer vanzelf. En dan heb ik je nog niet eens verteld van de hangjongeren en de kangoeroes besef ik me nu ineens. Ach kijk de foto’s maar, die vertellen ook zo hun verhaal. Tot de volgende maar weer!