Zo bijzonder om na bijna 10 jaar dromen aan te zijn gekomen in Ushuaia! Deze stad sprak zeer tot onze verbeelding.

Ten eerste omdat het in Vuurland ligt. Toen ik deze naam voor het eerst op de lagere school hoorde, zag ik een rood gekleurd land voor me met overal vulkanen en vuur, zoiets als men zich voorstelt bij de hel. Daarna werd er boeiend verteld door m’n geschiedenisleraar over de ontdekkingsreizigers en de vele schepen die hier vergingen bij hun zoektocht naar kortere wegen, de straat van Magellaan, Kaap Hoorn en het Beagle kanaal.

Ten tweede is het de meest zuidelijke stad ter wereld die je over de weg kunt bereiken en gelegen in een regio vol indrukwekkende bergen en ijslandschappen. Voor onze truck is het dus tot hier en niet verder, the only way is north!

En ten derde omdat Ushuaia vaak een eind- of beginpunt is voor reizigers. Er wordt veel over geschreven en gesproken door overlanders, maar ook door zeilers, cruisebootvakantiegangers, Antarticafanaten en hikingliefhebbers. We verwachten er dus een smeltpot van verschillende soorten reizigers in een stadje dat helemaal toegerust is op al die avonturiers, gelegen in een prachtige omgeving aan het einde van de wereld. En dat blijkt inderdaad ook zo te zijn!

Maar voordat we aankomen hebben we nog zo’n 600 km te gaan en maken we nog van alles mee. Voor we op reis gingen, gaf Michiel aan eigenlijk het liefst ieder half jaar naar Nederland terug te gaan. Niet voor z’n geliefde vrienden en familie, niet uit heimwee, niet voor z’n huis, niet om te gaan werken, maar voor z’n mondhygiënist! De enige die hij z’n gebit toevertrouwt nadat z’n vorige tandarts er een zooitje van had gemaakt. Gelukkig draait hij bij na het zien van de prijzen van vliegtickets (voor één vliegticket kunnen we samen een maand reizen) en gaat hij in Rio Gallegos op zoek naar iemand die z’n gebit kan ontdoen van tandsteen. Wat na twee pogingen uiteindelijk goed gedaan wordt door een tandarts die ook Engels spreekt, wat het een stuk gemakkelijker maakt om uit te leggen wat er nu eigenlijk moet gebeuren.

Van David hadden we als tip gekregen om naar Cabo Virgenes aan de kust te gaan, deze kaap ligt 120 km van routa 3, vlak voor de Chileense grens, aan een doodlopende weg en we doen er 4 uur (!) over. Het is een gravelweg met veel wasbordhobbeltjes. Hier rijdt de truck normaliter vrij makkelijk overheen. Maar in deze weg zitten ook nog eens heel veel potholes (kleine diepe kuilen), waardoor we soms zo langzaam en heen en weer schuddend rijden dat ik een compliment van m’n stappenteller krijg dat ik goed bezig ben! Maar uiteindelijk vinden we het de lange en moeizame rit meer dan waard, want we komen uit bij een piepklein parkeerplaatsje gelegen midden in een grote pinguïnkolonie, waarschijnlijk de enige plek op de hele wereld waar je kunt overnachten tussen duizenden pinguïns. En terwijl we genieten van weer zo’n prachtige zonsondergang en heftige hoge golven die op het strand beuken, wordt de truck langzaam en voorzichtig omsingelt door nieuwsgierige pinguïns die koddig schuin omhoog kijken naar dat blauwe gevaarte dat in hun buurtje is verschenen. De volgende dag rijden we de slechtste weg tot nu toe weer terug en zien alleen maar lege pampa en één verdwaalde boerderij. We overnachten bij Lago Azul, een kratermeer midden in een lavaveld, een opvallende verschijning in het verdere vlakke landschap. Daar verstoppen we onze etenswaren in de truck die we eigenlijk niet mee mogen nemen naar Chili waar we de volgende dag de grens over gaan en Vuurland bereiken.

Vuurland is in feite een groot eiland met duizenden eilandjes er omheen. Dat grote eiland is voor de helft van Chili en de onderste punt is dan weer van Argentinië. We gaan in een half uurtje met de pont de straat van Magellaan over en zouden in één dag door het Chileense deel kunnen rijden, zo’n 150 km. Echter besluiten we te overnachten bij één van de weinige dorpjes, Cerro Sombrero. Een populaire plek want uiteindelijk staan we er met 7 andere voertuigen, de meeste overlanders bij elkaar tot nu toe. Dat is heel gezellig en er worden veel ervaringen uitgewisseld en bij elkaar in de voertuigen gekeken, die echt allemaal zo verschillend zijn, super leuk. Ute en Ralph staan er ook met hun Unimog, we ontmoeten Jorn en Floor met hun geweldige mooie gele oldtimer bus, een Pools gezin met twee kinderen met een kant en klaar gekochte expeditiecamper, twee kleine volkswagenbusjes, een paar reizigers op de motor en nog een andere Mercedestruck (zoiets als de onze) uit Duitsland. We vertrekken pas begin van de volgende middag om verder te rijden en onderweg nog een pinguïnkolonie te bezoeken, maar dan geen Magellaen pinguïns die we tot nu toe steeds gezien hebben, maar de zeer imposante, grote en prachtig gekleurde koningspinguïns. De enige kolonie ter wereld die zich pas sinds 10 jaar op het vaste land heeft gevestigd, alle andere kolonies bevinden zich op eilandjes rond Antartica, maar door het veranderende klimaat lijken ze op zoek naar nieuwe visgronden. Ze staan met z’n vierentachtigen bij elkaar (ik heb ze geteld!), sommigen hebben een groot ei tussen hun voeten en sommigen waggelen een beetje rond, wat echt een komisch gezicht is. Ik voel me live in een National Geographic documentaire, wat een voorrecht om dit allemaal mee te mogen maken!

Eind van de middag gaan we weer de grens over, nu van Chili naar Argentinië, en het gaat er allemaal zeer gemoedelijk en ontspannen aan toe, we moeten een paar stempels halen in een klein kantoortje in de middle of nowhere waar de radio keihard “shape of you” van Ed Sheeran laat horen en binnen 5 minuten rijden we weer verder. We hebben geen zin meer om verder te rijden en parkeren de truck langs de kant van de weg. Michiel “jaagt” een grote zeebaars bij één van de vissershutjes aan zee en redt ons van droge crackers met leverworst. Wonderlijk genoeg hebben we internet (er is in de verste verte geen dorp) en spieken we op YouTube hoe je zo’n vis nou eigenlijk fileert en klaar maakt. Het is een fantastisch maal!

We reizen nog steeds te snel en “dreigen” veel te vroeg in Ushuaia aan te komen, daarom blijven we een paar dagen in Rio Grande, een flinke stad met 50.000 inwoners en dus genoeg winkels, musea en een bioscoop ter onzer vermaak. Helaas blijkt de film nagesynchroniseerd te zijn en snap ik er heel weinig en Michiel helemaal niets van, het leukste is eigenlijk dat het publiek vaak moet lachen en aan het eind enthousiast applaudisseert. Als we uit de bios komen ligt er een grote plas onder de truck en sijpelt er flink water uit de bodem van ons huis. Het is zoveel water dat we vermoeden dat de plastic watertank van 400 liter gescheurd is op de slechte hobbelwegen. Dit moeten we eerst zeker weten voor we actie kunnen ondernemen, dus zal de watertank er uit moeten. Michiel heeft deze echter zeer stevig ingebouwd in de overvolle garage en er daarna allemaal waterleidingen en andere zaken voor gebouwd. Dus zal de garage leeg moeten en moet er e.e.a. gesloopt worden om bij de watertank te kunnen komen, zucht. De volgende dag regent het ook nog eens pijpenstelen, het is nog geen 10 graden, het waait hard en is het dus geen weer om dat nou eens even op straat te doen. We gaan op zoek naar een plekje waar we overdekt kunnen werken, maar dat valt niet mee met een grote vrachtwagen. Dus rijden we rondjes in een soort groot industriegebied a la Spaanse Polder. Na een uur zoeken, zie ik een grote hoge hal waar een paar jongens aan een brommertje sleutelen. Het blijkt een autowasserij met op dat moment geen klanten en als ik vraag of we binnen even onze watertank kunnen bekijken worden we enthousiast ontvangen door Gustavo en zijn team. Dat “even” wordt een flink aantal uren en iedereen helpt mee, er worden zelfs heerlijke broodjes gehaald door de zoon van Gustavo en als we eindelijk de tank uit de truck hebben, is deze tot ons grote geluk (want waar haal je in godsnaam in Zuid Amerika een nieuwe passende tank van 400 liter?) nog helemaal heel! Het blijkt te lekken bij de uitlaat van de tank, en dit wordt verholpen door inventief te veilen en uit een stuk rubber een nieuwe afsluitende ring te maken, waarna het probleem opgelost is, iedereen blij is en het nog eens een flink uur duurt om alles weer in te bouwen. Ondertussen kletsen we over Holland, Argentinië en reizen en laat Gustavo foto’s zien die hij op dat moment van z’n vrouw via de whatsapp binnen krijgt. Het blijken foto’s van de truck die ze de dag ervoor heeft gemaakt toen we langs de boulevard stonden. Hoe toevallig is dat! Als we eind van de middag eindelijk klaar zijn, nemen we afscheid. Gustavo wil absoluut niets hebben voor z’n hulp, z’n tijd, de broodjes en het droge onderkomen. Dus zet ik z’n bedrijf als dank op Ioverlander in de hoop dat de zaak meer klanten krijgt, plak ik de bedrijfssticker op onze bumper voor extra reclame en ben ik weer eens heel blij met m’n voorraad Nederlandse sleutelhangers zodat ik een cadeautje kan geven. We zijn opgelucht dat het voor elkaar is voordat Michiel vertrekt naar Antarctica zodat ik gewoon in ons huis kan blijven en niet in een hotelletje hoef te gaan zitten.

We komen steeds meer in de buurt van Ushuaia, we zien het landschap veranderen van pampa met droge prikkelbosjes vol met guanacas naar golvende heuvels met wapperend hoog gras en kleine riviertjes, af en toe een estancia en heel veel schapen maar soms ook koeien en groepjes paarden. Het doet ons een beetje aan Schotland denken. We rijden richting een merengebied en zien steeds meer bomen her en der afgekloven door bevers die hier ooit geïmporteerd zijn, maar nu een plaag vormen. In de verte verschijnen de eerste echte bergen, op sommigen ligt zelfs nog een beetje sneeuw. Echt een “Bob Ross” landschap. Bij Tolhuin staan we ook aan zo’n prachtig meer met uitzicht op de bergen, daar hebben we een gezellige middag met Peter en Francien die we na ruim twee weken weer tegenkomen in hun brandweerwagen en die ondertussen al in Ushuaia zijn geweest en ons voorzien van allerlei nuttige info. We werpen ook nog een hengeltje uit aangezien dit een beroemd forellengebied is, maar hebben hier geen geluk mee, wel zien we nog twee bevers voorbij zwemmen.

Voordat we de route 3 verder afrijden naar Ushuaia, slaan we eerst nog even links af route “J” in. Ook dit is een doodlopende gravelweg nu van zo’n 90 km. Na 40 km door het bos rijden en waar we ook nog een oud Argentijns mannetje een lift geven (hij woont in het bos, waar we her en der een hutje zien staan gemaakt van hardboard en golfplaten), bereiken we het Beagle kanaal. De weg gaat vlak langs de kust verder en is prachtig, het lijkt heel erg op de Milford Sound in Nieuw Zeeland. Halverwege staat de Haberton Estancia bestaande uit een groot woonhuis, meerdere schuren en bijgebouwen en ook een museum met een restaurant (met zowaar Wifi, wat je gewoon niet verwacht zo bijna aan het einde van de wereld!). We rijden verder en helemaal aan het eind van de weg bevindt zich een klein huisje met de laatste politiepost. Dit is echt het aller zuidelijkst dat we kunnen rijden en dit is dus eigenlijk het begin van de weg naar Alaska, de Panamericana! We blijven 3 dagen in dit mooie stukje natuur en zien walvissen, dolfijnen, een zeeleeuw, heel veel verschillende soorten vogels, oude beverburchten en natuurlijk guanacas. De verrekijker draait overuren. De kiezelstranden zijn bezaaid met drijfhout, schelpen, botten, kelp en af en toe een zee-egel. Het weer is vier seizoenen in één dag en door de harde wind wisselt het beeld echt voortdurend van felle opklaringen naar hagel, naar regen, met jagende wolken en prachtige regenbogen. Uit de wind in de zon is het zo’n 14 graden en anders zo rond de 8-10 graden.

En dan is het eindelijk zo ver, we rijden door de uitlopers van het Andesgebergte naar de zuidelijkste stad, die veel groter is dan we dachten maar verder precies aan onze verwachtingen voldoet, hartstikke leuk. We gaan op zoek naar een mooie plek waar ik de komende weken kan doorbrengen. Er zijn geen campings hier, dus moet ik zeker 11 dagen zelfvoorzienend zijn. Dat gaat lukken met 400 liter water, twee gasflessen, de zonnepanelen, de kachel op diesel en de boiler voor warm water. Het enige wat nog even de vraag is of ik in m’n eentje genoeg heb aan de twee toiletcassettes of dat ik deze toch een keer ergens moet legen (wat we normaal op een ver afgelegen plekje doen, maar waar ik nu juist niet wil staan in m’n eentje). We proberen een paar plekken in en vlakbij de stad want ik wil wel graag internet hebben en komen uiteindelijk uit op de plek die Ute me al aangeraden had namelijk op de dam tussen de stad en het vliegveld in, ver genoeg van het lawaaierige verkeer maar op loopafstand naar de stad, met 4g én met een prachtig uitzicht op de haven en het Beagle kanaal aan de ene kant en de stad met daarachter de besneeuwde bergen en gletsjers aan de andere kant. Hier staan ook af en toe andere overlanders wat gezellig is. We zien daar ook Fabio en Giulia terug na 3 maanden, het Italiaanse stel waar we in Uruguay een paar gezellige dagen mee gehad hebben. Zij hebben als hobby koken en zijn gevraagd om in Ushuaia 2x een workshop Italiaans koken te geven, ze staan zelfs in de plaatselijke krant met een verhaal over hun reis en liefde voor koken. Ze nodigen me uit om ook te komen later in de week om te leren hoe je pasta maakt en dat lijkt me hartstikke leuk.

Voor Michiels vertrek zijn we ook nog een paar dagen in het National Park Tierra del Fuego, zo’n 15 km ten westen van de stad. Ook weer zo’n mooie plek met veel natuur, meren, bergen, dieren. Maar ook met veel toeristen deze keer, met busladingen worden ze in het park gedropt. Zo stopt er naast ons een grote toerbus waar zo’n 40 chinezen uit rennen om snel zoveel mogelijk foto’s te maken. Met dezelfde vaart rennen ze bij ons de camper binnen terwijl we daar op ons gemak zitten te lunchen en schieten het ene naar het andere plaatje om vervolgens weer verder te rennen. We kijken elkaar verbijsterd aan, gebeurde dit echt? En barsten daarna in lachen uit.

We maken een paar wandelingen. Met mijn knie gaat het steeds beter en zolang ik geen gekke bewegingen maak, heb ik geen pijn meer. Wel blijft er een instabiel gevoel tussen mijn boven- en onderbeen en lijkt er vertraging te zitten tussen de aansturing vanuit m’n hersenen en het daadwerkelijk uitvoeren van de opdracht in m’n knie en ga ik dus niet mee met Michiel op de wat langere hikes. Hopelijk verbetert dit nog voordat we naar Torres del Paine in Chili gaan, waar wandelen een must is. Michiel beklimt natuurlijk ook hier weer een berg en wordt op de top aangesproken door een man die hem zegt te kennen. Michiel moet even denken en dan ziet hij het. Het is de tandarts van 600 km en drie weken geleden. De wereld is echt soms zo klein!

Het geboekte Antartica-arrangement van Michiel start met één hotelovernachting in het sjieke 5sterren hotel Las Hayas waar ook de briefing plaats vindt de dag voor vertrek. Michiel legt uit dat hij die overnachting niet nodig heeft en probeert nog of hij korting kan krijgen. Maar nee, de overnachting hoort er gewoon bij aldus de organisatie. Dus gaan we naar de briefing en maken we kennis met Chris, een oudere Engelse heer, waar hij de kamer (en straks op de boot de cabin) mee deelt. We leggen hem uit dat hij vannacht de kamer lekker voor zichzelf heeft, want Michiel slaapt gezellig naast mij in de camper die we op het parkeerterrein van het hotel hebben gezet. Wel willen we gebruik maken van het uitgebreide luxe ontbijtbuffet waar Michiel ook gewoon recht op heeft, maar ik natuurlijk niet. Acting “rich and confident” kom ik toch binnen, er is nog even gedoe dat mijn naam niet op de lijst staat, maar uiteindelijk lukt het toch en hebben we er veel lol om samen en laten we het ons goed smaken. Via de snelle wifi van het hotel download ik ook nog even 10 films en een paar series voor de komende dagen. Heerlijk, ik verheug me er nu al op. ‘s Middags installeert Michiel mij en de vrachtwagen op de uitgekozen plek. Mijn fiets en motor staan klaar, ik maak het binnen gezellig en dan is het tijd om met Michiel naar de pier te lopen en hem gedag te zeggen. Dat voelt best raar en ik zal hem zeker missen. Ik zwaai hem uit en hoor ondertussen een berichtje binnenkomen van Jorn en Floor of ik een biertje kom doen in de kroeg, daarna gaan we gezamenlijk naar de workshop van Giulia en Fabio en leren we verschillende soorten pasta maken met vier Hollanders en 5 Argentijnen, wat heel leuk en gezellig is. De volgende dag ontvang ik een mailtje van Michiel dat hij heel zeeziek is geweest ondanks de tabletten (hij is nooit zeeziek!) en ben ik zo ontzettend blij dat ik niet mee gegaan ben.

Hoe het de komende dagen zal gaan geen idee, hoe het volgende reisverslag er uit gaat zien nu we feitelijk twee weken apart reizen, geen idee. Maar zoals ik vorige keer al zei, dit verhaal schrijft zich in feite vanzelf en terwijl ik dit zit te schrijven zie ik “Mexi” voorbij rijden, de camper van de twee Duitse doktoren die ook bij ons op de boot zaten vanuit Antwerpen. En zo kom ik steeds weer bekenden tegen of zijn er nieuwe mensen met een leuk verhaal of handige info (zoals de woestaantrekkelijke duikintructeur Gonzalo, supergezellige Duitsers Katja en Thorsten, digital nomad Inge en fietsmeisje Tomo uit Cuba). De lieve berichtjes en gezellige videogesprekjes vanuit Nederland zijn ook heel fijn en zorgen dat ik niet teveel heimwee krijg. Misschien leuk om een keer een Q&A (question&answer) te doen? Ik kan me zo voorstellen dat er vragen zijn over deze manier van reizen of over ons. Laat het maar weten, altijd blij met jullie comments, vragen en reacties!!