Om van zuid Chili naar boven te kunnen rijden, moeten we terug naar Argentinië of op een boot stappen. Er is geen weg. Dus hebben we de afgelopen weken in Argentinië door gebracht en daar ook weer prachtige dingen gezien.

Maar eerst moeten we nog de grens over van Torres del Paine met z’n mooie bergen en meren naar de vlakke, dorre en lege pampa aan de oostkant van het Andesgebergte. Daar krijgen we een berisping omdat Michiel gesnapt wordt op 100 meter spookrijden als hij parkeert voor de grensovergang, voor de agent duidelijk een aanknopingspunt om eens uitgebreid te socializen met ons over Holland, voetbal en de harde wind in Patagonië, hij raakt maar niet uitgepraat, maar blijft er wel ernstig bij kijken, grappig.

Op de zoutvlaktes zien we weer rhea’s (nandu’s, kleine struisvogels), guanacos en wilde paarden. Dus niet helemaal leeg, maar het is wel een lange rit naar El Calefate, het eerst volgende dorp van betekenis aan deze kant van de grens, dat zo’n 300 km verder ligt. De pauze bij de tussenliggende benzinepomp is dan ook een welkome break, waar we uitgebreid lunchen en ik voor weinig een schapenvel koop waar op ik heerlijk met m’n blote voeten op het dashboard zit.

In El Calefate is het een drukte van belang, dit dorp ligt vlakbij de gletsjer Perito Moreno, één van de grootste toeristische trekpleisters van Zuid Amerika en het is hoogseizoen. Er is een groot podium in het midden van de stad waarop iedere avond die hele week concerten worden gegeven. We zijn er drie avonden en het blijkt een bovenmaats podium voor ondermaatse artiesten waar vooral gezinnen met kinderen en zwerfhonden op afkomen. Wat opvalt is o.a. het machtsvertoon van de grote hoeveelheid agenten bij de ingang (haast meer agenten dan publiek en tot de tanden toe bewapend), er wordt geen alcohol verkocht, niemand rookt en er ligt helemaal niets op de grond in tegenstelling tot een concert in Nederland waar de grond bezaaid ligt met lege bekers en allerlei andere troep. Dit alles maakt dat we steeds al snel belanden in de cerveceria om de hoek waar ze heerlijke tapas hebben van onder andere gerookte lam en guanaco, en natuurlijk ook lekkere biertjes, hier hebben we ook een gezellige avond met Jorn en Floor, de Nederlanders met de mooie gele bus die we her en der weer tegenkomen.

Natuurlijk gaan we ook een dag naar de gletsjer. We overwegen nog even een boottocht, maar het lopen gaat beter dan verwacht, het is een mooie zonnige dag en we wandelen een paar uur over de houten trappen en terrassen die op de heuvel tegenover de gletsjer zijn aangelegd en waar vanaf we een spectaculair uitzicht hebben over het blauwwitte ijs dat af en toe met een donderend geraas afbreekt aangezien de gletsjer eigenlijk een rivier van ijs is en voortdurend verschuift. Een zeer imposant gezicht én geluid.

Ondertussen drupt er al een tijdje olie uit de cilinder van het koppelingspedaal. Michiel legt uit dat als de olie op is, hij niet meer zal kunnen schakelen. Tijd dus om rond te gaan zoeken naar een nieuwe cilinder. Via de app Ioverlander zoeken we naar een garage waar ook Engels gesproken wordt, daar worden we echter verwezen naar “M&M Frenos” en komen terecht bij Martin, die alleen Spaans spreekt, maar toch wel begrijpt wat er nodig is. Hij legt uit dat de cilinder vanuit een grotere stad moet komen en dat hij het dan morgen kan maken. Echter komt hij toevallig ‘s avonds langs joggen bij het meer waar wij staan en vertelt dat het toch wel wat langer gaat duren, zeker een paar dagen. Daar hebben we niet zo’n zin in, dus vult Michiel de olie zelf bij en gokken we er maar op dat dit goed blijft gaan tot de volgende grote stad Puerto Montt in Chili over een maand of zo.

We rijden door naar El Chalten, het is heerlijk weer, zon, weinig wind, 25 graden en het is een mooie rit met werkelijk fantastisch uitzicht op het Andesgebergte waar we proberen een iconische foto te maken met de truck op de voorgrond. Zulk helder weer is het hier namelijk maar zelden en vaak zijn de bergen door wolken aan het zicht onttrokken horen we van anderen. In El Chalten is er maar één plek waar je mag overnachten in een camper en dat is op een groot veld vlak voor het dorp. Daar staan dus nog veel meer campers en ook hier komen we weer een aantal bekenden tegen maar ook weer nieuwe mensen zoals hipsters Arie en Berber en hun grijpgrage zoontje van 4 met de wonderlijke naam “Atlas” wat later natuurlijk gewoon Ad wordt. Zij hebben in Ushuaia een busje gekocht en daar ontzettend veel pech mee, ze hebben al veel garages gezien. Tja zo kan het dus ook.

In de drie dagen dat we hier zijn, maken we een aantal wandelingen. Michiel loopt ook nog een keer in z’n uppie een tocht van 25 km waarbij hij net als “into the Wild” halverwege met een diepe snelstromende rivier geconfronteerd wordt maar het toch haalt naar de overkant gelukkig. Ik doe die dag een ritje op de motor en loop naar een mooie waterval. De omgeving is prachtig met al die bossen, bergen en rivieren, het dorpje genoeglijk laid back ondanks de vele backpackers, en het is leuk om bij te praten op de “camping” waar Jorn en Floor ons verrassen met een zelfgebakken brownietaart, heerlijk!

De benzinepompen in dit deel van Patagonië zijn schaars en soms is hun voorraad diesel op en kan het dagen duren voor de tankwagen met nieuwe diesel langs komt. Daarom vult iedereen z’n tank bij iedere pomp die je tegenkomt, want je weet maar nooit. Zo ook bij de enige pomp in El Chalten. Voor we vertrekken staan we dus eerst een uur in de rij en is de pompbediende behoorlijk chagerijnig, wat ik begrijp als hij uitlegt dat de rij de hele dag doorgaat en hij in z’n uppie moet werken van 8.00 tot 22.00. Er staan veel lifters bij de uitgang van het dorp en ze doen van alles om een lift te krijgen, b.v. gekke dansjes of saxofoon spelen. Echter is er ook een busstation 100m verder en hebben wij niet zo’n zin om 300 km met mensen opgescheept te zitten. Na 100 km zien we echter twee jongens in het midden van de pampa langs de kant van de weg zitten, tja die kan je echt niet laten staan op een weg waar 1 auto per uur voorbij komt. Dus nemen we ze mee. Ze vertellen er al 12 uur te staan en zijn superblij dat ze mee kunnen.

José en Matias komen uit Chili, zijn 20 jaar en spreken een klein beetje Engels. Ze vertellen een wat wazig verhaal over op reis zijn en lijken niet echt een doel te hebben of te weten voor hoe lang. Verder is het wel gezellig en weer heel goed voor ons Spaans, we leren zelfs wat Chileense “slang”. Ze willen ook heel graag naar het volgende Parque National dat nog eens 240 km verder ligt en waar geen openbaar vervoer heen is. Dus pikken we ze de volgende ochtend weer op bij het benzine station waar ze gekampeerd hebben in hun tentje en rijden in vijf uur door de grote leegte en stofstormen naar het NP Perito Morene dat dezelfde naam heeft als de wereldberoemde gletsjer van een week geleden, maar er dus verder helemaal niets mee te maken heeft. We leren de jongens beter kennen en het zijn twee jonge knullen op roadtrip die zonder angst en zorgen maar ook met 0,0 voorbereiding op pad zijn gegaan na hun studie en wel zien waar ze uitkomen. Ze hebben dus ook niet voldoende eten bij zich en ik geef ze een zak rijst, een pak tortilla’s, wat smeerkaas en een heel brood mee, waar ze ook weer superblij mee zijn en ze vertrekken met hun veel te zware rugzakken richting de refugios (hutjes) in de bergen om een paar trektochten te gaan maken.

Het woord park is niet helemaal van toepassing hier. We zijn namelijk beland aan de voet van het Andesgebergte waar gletsjers de bergen gevormd hebben met de vreemdste kleuren en vormen en voor een paar bizar blauwe meren hebben gezorgd. Het is enorm afgelegen en daardoor komen er ook nauwelijks mensen. Als we ons eind van de middag melden bij de ranger, die in een klein huisje midden in al die leegte van honderden kilometers woont, zijn we de eerste die dag en de komende 5 dagen komen we 3 auto’s tegen. Er zijn wel veel dieren. Over de prairie lopen honderden guanacos en tientallen rhea’s, ook zien we vossen, en heel veel vogels o.a. flamingo’s, El Paraiso! Er wonen ook poema’s en chinchilla’s, maar die zien we niet helaas. Als ik op een ochtend wakker word, zie ik vlakbij een stinkdier scharrelen. Ik ga naar buiten waar hij me direct opmerkt en keihard op me af komt rennen met z’n mooie pluimstaart recht omhoog. Mijn wil om een foto te maken overwint het van de angst om ondergespoten te worden door een stinkend goedje en ik blijf staan. Eenmaal vlakbij ziet hij dat ik niet z’n mogelijk nieuwe maatje ben maar een vreemd zwart en wel erg hoog dier dat hij nog nooit eerder zag. Ik hoor een hard sissend geluid en bereid me voor op het ergste, maar het geluid komt uit z’n bek en niet vanonder z’n staart gelukkig. Langzaam, op z’n hoede en mij goed in de gaten houdend loopt hij blazend achteruit en kan ik nog een mooi plaatje van hem schieten. ‘s Middags zien we een dode guanaco met 6 condors en een adelaar aan de lunch. Gefascineerd loop ik er heen en denk aan de condorveer (70 cm!) die ik bij de ranger heb zien hangen. De condors kiezen daarop het luchtruim (prachtig!) maar de adelaar peuzelt onverstoorbaar verder en ik krijg een biologielesje over hoe een guanaco er van binnen uitziet, bijzonder! Helaas geen veer gevonden. Verder maken we mooie wandelingen en zien we weer vreemde ufowolken boven de bergen die met de ondergaande zon nog beter uitkomen. Naast het huisje van de ranger is een oude smeerput die Michiel gebruikt om de wat slippende V-snaar vast te zetten en om een onderhoudsbeurt smeerpunten vullen te doen. Ik vermaak me ondertussen met de tamme vogeltjes die op de truck zitten. Dan verlaten we dit paradijs, nog steeds verbaasd dat hier zo weinig mensen zijn.

Onderweg zien we in de verte een wagen aankomen met een Nederlands nummerbord. Het blijken Gert en z’n vrouw, waar ik in El Chalten al een babbeltje mee had gemaakt en we stoppen midden op de weg (er komt toch niemand) voor een bakkie met elkaar, gezellig. Bij de volgende stop eind van de middag, waar we gaan overnachten, parkeert ook een Frans gezin in een campertruck die ons veel tips kunnen geven over Chili, waar ze net een maand hebben rondgereisd. De volgende ochtend bezoeken we gezamenlijk Cueva de las manos, een rotswand in een canyon waar recent tekeningen van 8000 jaar geleden zijn gevonden, een soort graffiti from the past, indrukwekkend. We wisselen gegevens uit, en het is leuk dat je elkaar zo kunt blijven volgen via Facebook, Instagram, Polarsteps en/of een persoonlijke blogsite. We hebben nog veel app contact met andere reizigers die we ontmoet hebben, maar ook met locals die nog regelmatig vragen hoe het gaat, waar we zijn en of we iets nodig hebben, zo lief. Via Facebook ontmoet ik ook veel overlanders (opvallend vaak mannen) waar ik contact mee heb en Michiel maakt schunnige grapjes over dat ik een zwak heb voor mannen met een dikke uitlaat, tsssssss.

De volgende dagen rijden we via het plaatsje Lago Posadas naar de grensovergang Paso Roballo. Ook hier is het landschap weer enorm indrukwekkend, het doet ons denken aan death valley en de prairie in de USA met tafelbergen en canyons maar dan nog grootser en weidser. We komen de hele dag één buggie tegen die zo uit een Mad Max film komt, verder niemand. Als we stoppen voor een plaspauze vindt Michiel de holy grail, een condorveer!! Wow, het mooiste souvenir uit de Andes! Die krijgt een mooi plekje in de truck, waar we overigens nog steeds geen naam voor hebben tot verbazing van veel andere reizigers. Ik vraag aan Michiel hoeveel PK de truck eigenlijk heeft en hij antwoordt “250 paarden” en zo wordt het dus “250 horses with no name” waarmee we door de “desert” rijden (zie ook videofilmpje met geluid) en die de steilste hellingen met gemak omhoog ploegt (zolang ze niet nat en blubberig zijn) en waarin we ondertussen veel vertrouwen hebben gekregen omdat-ie zich het afgelopen half jaar (wááááát een half jaar al?) bewezen heeft als een veilige, betrouwbare en zeer gebruiksvriendelijke wagen die ondanks z’n 32 jaar altijd start en altijd door rijdt waar nodig. En aan de verhalen van de andere overlanders te horen, is dat dus niet altijd even vanzelfsprekend!

En nu dus in Chile, waar we de legendarische Carretera Austral willen gaan rijden, of dat lukt (de weg is in slechte staat volgens de berichten), lees je in het volgende verhaal waarin we ook terugblikken op ons eerste half jaar on the boat and on the road. Superleuk als je een berichtje achter laat, daar genieten we echt van! Tot de volgende…….