Van wereldreiziger naar vluchteling.
Dit wordt een heel ander verhaal dan de voorgaande verhalen. De wereld is veranderd door de maatregelen omtrent het Coronavirus en de vraag is of we ooit nog zo onbekommerd zullen kunnen rondreizen zoals de afgelopen 6 maanden. De veranderingen gaan heel snel, haast niet bij te benen en de laatste dagen is onze status van wereldreiziger omgeturnd naar vluchteling en potentiële besmettingsbron en moeten we nadenken over hoe we gaan overleven in een land waar we niemand kennen, de taal niet van spreken en waar al enge dingen gebeurden afgelopen half jaar (rellen, politie die gericht op demonstranten schiet, plunderingen enz….) voor dat er überhaupt een Coronavirus was en de regerende macht het in het verleden niet zo nauw nam met de mensenrechten.
We zijn sinds 2 maart in Chili en hebben een groot deel van de Carretera Austral, de hoofdweg door het Chileense Patagonië gereden door een prachtige omgeving van hoge bergen, gletsjers, mooie blauwe rivieren en groene bossen. Op sommige plekken doet het ons zelfs aan Thailand denken door de vorm van de bergen, de grote wilde rabarberbladen, bamboe en hoge bomen.
We volgen van een afstand het nieuws over het Coronavirus, het voelt erg ver van ons bed en we zijn nog in de modus van “ach het is maar een griepje”, de wereld is gek geworden, wat een massahysterie. Zo hebben we afgelopen week nog een prachtige kayaktocht gemaakt en heeft Michiel zondag met een groep toeristen nog een excursie naar en op een gletsjer gemaakt.
Als we afgelopen zondagavond in Puerto Rio Tranquilo met een groep toeristen in een cerveceria een biertje zitten te drinken en horen dat de grenzen hier mogelijk in de toekomst gesloten gaan worden en dat er ten zuiden van ons een besmetting heeft plaats gevonden door een toerist op een cruiseboot die aankwam in een dorpje en dat dat dorpje nu afgesloten is, valt het kwartje bij ons. Dit zou wel eens vervelend kunnen gaan worden. We bespreken onderling wat de mogelijke gevolgen zouden zijn en zijn het over één ding eens we willen geen van allen hier zijn als het winter wordt, dan liever ergens aan een strand in het noorden waar de temperatuur aangenaam blijft (we denken dan nog ongestoord aan een strand te kunnen gaan staan). Dus beginnen met inpakken voor het vertrek op maandag.
In dit deel van Chili zijn veel backpacker en fietsers op pad, we hebben er ook al een aantal meegenomen die stonden te liften. Op zondagavond vraagt een jonge Duitse fietser aan mij of hij de volgende dag mee mag rijden naar Coyhaique want vanaf daar kan hij met het openbaar vervoer verder. Hij smeekt me en zegt astma te hebben en daarom in de doelgroep te vallen van vatbare mensen. Hij wil zo snel mogelijk naar Santiago om naar huis te vliegen. Ik zeg hem zich de volgende ochtend om 9.00 te melden. We slapen slecht en lezen ‘s nachts de verhalen die gaan binnendruppelen van toeristen die stranden en hoe besmettelijk het virus eigenlijk is. We krijgen spijt van onze beslissing om nog lifters mee te nemen, maar als Jacob zich de volgende ochtend meldt, besluiten we hem toch maar mee te nemen op voorwaarde dat hij vanaf Coyhaique zelf z’n boontjes dopt. Als we zijn fiets staan in te laden, melden zich meer fietsers die mee willen, maar er past maar één fiets binnen, dus moeten we nee zeggen, wat al behoorlijk vervelend voelt.
In Coyhaique merken we dat de sfeer is veranderd, locals zijn minder aardig en bij kassa’s ronduit bot, de eigenaresse van een klein winkeltje waar ik 8 pakken melk en twee dozen havermout “hamster” zegt op boze toon dat m’n creditcard niet werkt en ik zie dat ze het machientje expres niet goed gebruikt, ik betaal cash en vertrek snel. We voelen de angst toenemen en zien een lange rij mensen voor een keetje staan waar ze een griepprik kunnen krijgen. Wij lachen er nog om dat ze zo naïef zijn dat ze denken dat dat helpt. Bij de Mercedesgarage vraagt de verkoper of we uit het zuiden of noorden komen, als we zeggen zuiden, zien we zijn angst ook toenemen en krijgen vervolgens te horen dat de reparatie die nodig is aan ons koppelingspedaal niet op korte termijn gedaan kan worden, te druk. Maar wij willen door naar het noorden.
We krijgen van Marcel en Imke te horen dat zij in quarantaine zijn gezet door de politie op een camping in Argentinië, ze zijn daar de enigen en er wordt een politieagent voor de uitgang van de camping gepost. Eten krijgen ze van de staat en ze moeten minimaal 14 dagen blijven waar ze zijn. We schrikken enorm en proberen in te schatten hoeveel dagen we in Chili nog hebben om door te rijden. Ondertussen druppelen steeds meer berichten van overlanders binnen. Inge (de global nomad uit Ushuaia) appt dat ze een gesloten camping 800 km ten noorden van ons heeft gevonden waar ze mag blijven van de eigenaar. Er zijn douches en toiletten, ziekenhuis, supermarkt en drinkwater in de buurt en 4g dus internet. Hoewel internet, onze telefoons zijn na 30 dagen door de Chileense provider geblokkeerd, vaste procedure als je je telefoon niet hebt geregistreerd wat alleen kan als je een Chileens BSN nummer hebt. We beseffen ons dat communicatie wel eens heel belangrijk kan worden en kopen een Chileense telefoon waar we een hotspot mee maken zodat we toch onze telefoons kunnen gebruiken.
Peter en Francien (van de rode brandweerwagen) appen dat ze in Puerto Cisnes zitten (één dag reizen boven ons) en of we het fijn zouden vinden dat ze op ons wachten om daarna samen door te reizen. We geven aan dit heel fijn te vinden en samen met Floor en Jorn waar we de laatste dagen mee zijn opgetrokken reizen we daar dinsdag heen. We komen door het dorpje Villa Manuales. Een aangetrouwd nichtje van mij heeft een paar dagen geleden op mijn blog gereageerd dat als we iets nodig hebben we daar bij familie van haar kunnen aankloppen. We twijfelen even maar rijden toch door aangezien we afgesproken hebben met z’n zessen naar de pont te rijden en het is toch ook wel heel fijn om met bekenden te zijn die onze taal spreken en waar we mee kunnen discussiëren en reflecteren of we niet te lichthartig maar ook niet te dramatisch over zaken denken. Onderweg zien we wanhopige lifters en met pijn in ons hart laten we ze staan in de hoop dat ze nog met openbaar vervoer mee kunnen.
Aan het eind van de dag treffen we elkaar op het strand waar we parkeren voor de nacht, BBQ-en met verse zalm en bespreken hoe verder, wat we lacherig crisisberaad noemen. Ondanks de zorgen, is het heel gezellig. De wagen van Floor en Jorn is niet geschikt voor winterkou, en zij hebben geen douche/wc. Francien en Peter willen ook liever door naar het noorden i.v.m. de aankomende kou. Voor ons maakt het niet uit, wij zijn totaal zelfvoorzienend, maar willen graag bij de anderen blijven en vinden kou/regen ook niet zo aantrekkelijk en de plek die Inge heeft gevonden lijkt te voldoen aan wat we denken nodig te hebben de komende tijd. Rond 22.30 arriveert de plaatselijke wijkagent en zegt dat de plek waar we staan gesloten is ivm het virus en of we willen vertrekken. Uiteindelijk vindt hij het goed dat we blijven op voorwaarde dat we de volgende ochtend vertrekken, wat we ook doen. Het is ondertussen woensdag. We hebben wederom slecht geslapen en liggen zoals voorgaande nachten in bed internet af te speuren naar berichten om een inschatting te kunnen maken hoe ver we nog kunnen komen in de verwachting dat het ieder moment verboden kan worden om je nog verder te verplaatsen. Als dat punt daar is willen we wel op een plek zijn waar we een tijd kunnen doorbrengen op een redelijk aangename manier.
We racen door naar de volgende stad zo’n 300 km verder en voelen de tijd dringen. Daar eindigt de weg en is de enige mogelijkheid om verder te komen een ferry naar Puerto Montt of een ferry naar Hornopirén. Jorn en Floor zijn sneller op de weg en komen een uur eerder aan dan ons, zij kopen snel een ticket voor vrijdag (waar je je paspoort en autopapieren voor nodig hebt, dus kunnen zij dit niet voor ons doen) en als wij aankomen vertelt de dame achter de balie dat er net besloten is geen tickets meer aan buitenlanders te verkopen! What the fu……!!!! We kunnen nog wel een ticket kopen naar Hornopirén bij een andere maatschappij, maar dat is pas voor zondag, over 5 dagen. We kopen toch maar een ticket (120 euro) en gaan ook hier in Chaiten weer flink inkopen doen en cash geld pinnen voor als we straks alleen nog maar bij boeren terecht kunnen voor eten. Het voelt alsof we in een slechte film zijn beland, een aflevering van Black Mirror, een nachtmerrie, een oorlog, en weer liggen we heel de nacht te piekeren. Wat als de pont niet meer vaart straks, wat als we er niet meer op mogen, wat als we ook hier weg gestuurd worden, wat als we de provinciale grens niet meer overkomen, wat als we gelijk in quarantaine worden gezet op een hotelkamer met het telefoonnummer van een bezorgservice voor een paar maanden (dit gebeurt in Argentinië momenteel), wat als ons straks ook diesel, boodschappen, gezondheidszorg enz….. ontzegd gaat worden? Wat als we nu ziek worden of misschien al zijn? Verschrikkelijke scenario’s gaan door m’n hoofd, van opgejaagd wild worden tot opgesloten worden in een concentratiekamp. We lezen de verschrikkelijkste verhalen op internet van backpackers die in de woestijn belanden zonder eten en drinken, toeristen die als paria’s behandeld worden en net als ons weg gestuurd worden. Hostels en campings sluiten, vliegtuigen worden gecanceld, toeristen aan hun lot overgelaten. Als we nog naar huis zouden willen, kunnen we niet eens meer bij het vliegveld komen. We worden emotioneel en raken in paniek.
De afgelopen dagen hebben we steeds via whatsapp contact gehouden met veel anderen om te overleggen, o.a. met Janette (mijn aangetrouwde Chileense nicht). Zij is journaliste en weet als geen ander waar ze haar nieuws vandaan moet halen en houdt ons voortdurend op te hoogte van de ontwikkelingen in Chili. Haar aanbod om hulp te krijgen van de familie wordt steeds aantrekkelijker, maar ondertussen zijn we dus met z’n zessen en zijn de andere wagens niet geschikt om een winter door te brengen in Patagonië. Na lang beraad beslissen we voor ons zelf te kiezen omdat we er ondertussen vanuit gaan dat we de camping bij Inge niet meer gaan halen en niet opgesloten willen worden terwijl we een prima huis hebben met ondertussen voldoende voorraad voor een maand. Ik overleg met de familie, zij hebben plek voor één wagen. Dat betekent dat we als een malle terug moeten gaan rijden want we zitten ondertussen in een andere provincie en de provinciegrenzen zijn per 0.00 uur gesloten afgelopen nacht! We gokken er op dat die regels hier in het verre zuiden nog niet helemaal doorgedrongen zijn en besluiten om 8.00 donderdagochtend snel te vertrekken. Dit betekent dat we afscheid moeten nemen van de anderen wat ons zeer zwaar valt. We worden allemaal emotioneel en wij hebben het gevoel dat we de anderen in de steek laten. We kunnen niet eens een knuffel of een kus geven ter afscheid, het is verschrikkelijk, huilend rijden we weg. We halen nog meer boodschappen (er is nu nog zat te krijgen) voor als we onderweg vast komen te zitten en bellen met vrienden en familie over de genomen beslissing.
Daarna beginnen we aan een zeer spannende tocht. Janette spreekt voor ons in het Spaans een voicebericht in, dat we politie bij roadblocks kunnen laten horen, dat we al 6 maanden in Zuid Amerika zijn en in quarantaine willen bij familie (lang leve de Chileense telefoon, beste aankoop ever! En lang leve Janette!!!). Ze blijft de hele dag stand by zodat we haar kunnen bellen als we een tolk nodig hebben, zo wordt ze onze lifeline onderweg naar de familie in het zuiden. De weg is leeg op een paar campers van toeristen na die we naar het noorden zien rijden, waarschijnlijk met de zelfde hoop als ons gisteren om met de pont naar veiligere oorden te komen. Na twee uur rijden bereiken we de provinciegrens. Die ligt in the middle of nowhere en daar is geen roadblock, maar dat zegt nog niets. En ja hoor bij het eerstvolgende dorp staan pionnen over de weg en twee politieagenten. Ik heb ook weer even internetbereik en vraag Janette of ze er nog is, en dat is ze. De agent die ons aanhoudt spreekt onverstaanbaar Spaans en ik lepel mijn verhaaltje op van Google translate dat we op weg zijn naar familie om daar in quarantaine te gaan en dat Claudio, waar we heen gaan, dit telefonisch kan bevestigen. Hij knikt een paar keer en wijst naar de motor en naar zichzelf en herhaalt een paar keer een voor mij onverstaanbare zin. Uiteindelijk maak ik er uit op dat hij de motor wil hebben, iets anders kan ik er niet van maken!! Ik zeg een paar keer no no no en dan schiet ik in m’n “no entiendo” scenario. Dan vraagt hij onze papieren, bedenkt zich (waarschijnlijk wil hij ze niet aanraken) en klopt op de wagen en zegt zoiets als rij maar door. Ik roep naar Michiel “GAS” en weg zijn we! We komen verder geen problemen meer tegen en vlak voor het donker wordt, komen we aan. Uitgeput en gespannen, maar ook juichend en opgelucht. We hebben het gehaald!!
Claudio ontvangt ons zeer gastvrij en enthousiast en we voelen ons heel welkom en veilig. Naast het huis waar hij met z’n ouders woont is hij een loods aan het bouwen. Met een slijptol haalt hij spontaan een stuk weg, zodat we naar binnen kunnen rijden. We maken kennis waarbij we 1,5 meter afstand in acht houden, want we kunnen besmet zijn, zonder dat we het weten. Via Janette en mijn neef Casper communiceren we e.e.a. met Claudio en we spreken uiteindelijk af dat we voorlopig in zelf quarantaine gaan in onze truck tot we zeker weten dat we het virus niet hebben. Daarna kunnen we een gezondheidsverklaring regelen waarmee we ter zijner tijd hopelijk weer op reis kunnen. We gaan er nu echter vanuit dat we hier voorlopig wonen en denken in termen van maanden.
Ondertussen bedenken we hoe we ons hier nuttig zouden kunnen maken zodra we gezond blijken. Michiel kan helpen met klussen en ik zou kunnen helpen in het huishouden en bij de verzorging van Claudio’s moeder die half verlamd is en niet kan praten door een CVA. Mogelijk kunnen we t.z.t ook iets voor het dorp betekenen, maar zo ver vooruit durven we nog niet te denken. Voor nu zijn we veilig bij deze lieve familie en zijn we heel dankbaar en ontroerd, ook voor de hulp van Casper en Janette, zonder hen was dit nooit gelukt. We zijn weer eens ontzettend blij met onze truck die ons weer heeft gered en overal heen brengt. We snappen een stuk beter hoe vluchtelingen zich voelen en leven mee met alle reizigers en locals die we hier in Zuid Amerika hebben leren kennen maar ook met al onze vrienden, familie, kennissen en cliënten in Europa die in hetzelfde onzekere bootje zitten als ons. Van een oud collega hoor ik dat ze cliënten niet meer mag bezoeken wat verschrikkelijk is, dit spookt dagelijks door m’n hoofd en ook hier heb ik een dilemma, moet ik terug om te gaan helpen. Maar we kunnen niet meer terug voorlopig en we zijn aan de andere kant ook blij dat we hier dicht bij de natuur zitten in een piepklein dorpje zonder besmettingen omringt door fruitbomen, los lopende kippen en een grote voorraad zalmen en forellen in de meren en herten en everzwijnen in de bossen. Voor nu is het goed zo.
Sterkte allemaal in deze heftige tijd en laat ons alsjeblieft weten hoe het met jullie gaat en hoe jullie deze tijd doorkomen.
Liefs Michiel en Marieke
Reacties
Reacties
Hoi Marieke en Michiel.
Hier is het ook behoorlijk spannend alles lig stil qua vrijwilligers werk
Geen activiteiten heel stil
Wij bidden voor jullie elke dag dat jullie gezond blijven.
Ik heb ook even goed nieuws voor je inmiddels ben ik zeven weken geleden geopereerd en viel me als herboren ben nog wel herstellende de operatie is goed verlopen.
Groetjes van Pascal en Anja
Verschrikkelijk zeg je verhaal. Ik zit met tranen in mijn ogen dit te lezen. Zorg goed voor jezelf en ik duim voor jullie dat alles weer goed komt. Dikke kus Karin
Lieve Marieke en Michiel,
Wat lees ik dit stuk met een heel ander gevoel dan de voorgaanden! De spanning en in dit geval , niet met fijne lading, maar met neeeee... zo geschreven dat ik dat luidkeels wil uitschreeuwen . Het is bizar wat we met zijn allen ervaren en dan moeten wij hier een beeld maken bij jullie belevenissen . Blij dat jullie bij deze lieve mensen zijn en wij hopen dat jullie voor dit virus zelf bespaard blijven en alles kunnen gaan doen wat jullie nu bedenken ! Kracht , liefde en zorgzaamheid gewenst en op naar betere tijden ?
Wat een afschuwelijke toestand is het toch. Hier ook. Vroeg toevallig van de week nog aan je moeder (Emmy) hoe het jullie daar nu verging. Dat het zo erg was had ik niet begrepen. Sterkte daar en blijf gezond.
Wat vind ik dit naar om te horen. Ik vroeg me al af hoe het bij jullie zou zijn. Maar zo akelig, daar had ik geen voorstelling van. Fijn dat jullie op dit moment bij deze mensen terecht kunnen.
Hier is het ook best angstig aan het worden.
Ik wens jullie heel veel sterkte hoor. ??
Hoi Marieke en Michiel, hier gelukkig nog geen zieken, maar dat is een kwestie van tijd ben ik bang. Team doet het goed. Er wordt hard gewerkt. Onze reis is uitgesteld. Voorlopig genoeg te doen hier en de grenzen zijn dicht en toerisme licht plat. Sterkte daar! En blijf gezond.
Plots voor dergelijke keuzes komen te staan vergt veel van jullie. Ik hoop op het beste voor iedereen en dat jullie daarna de reis kunnen voortzetten
Ach jongens toch wat heftig! Gelukkig dat jullie veilig zijn, ook voor jullie geliefden die hier peentjes voor jullie zaten te zweten. In het kikkerlandje heeft de aanvankelijke nuchterheid ook plaats gemaakt voor de keiharde realiteit, een zeer nasty virus dat wel s behoorlijk verwoestend huis kan gaan houden als we ons niet aan bepaalde leefregels houden. In de thuiszorg zijn we uiterst voorzichtig met onze kwetsbare cliënten maar helaas hebben we ook nog te maken met een tekort aan materialen, dus het voelt soms ?....nou ja je snapt t, ik denk hetzelfde gevoel als in jouw branche je cliënten niet mogen bezoeken . Afijn, roeien met de riemen die we hebben en proberen iedereen gezond te houden. Pas goed op jezelf en elkaar en hou ons op de hoogte. Een dikke virtuele knuffel x
Hoi Michiel en Marieke , heel veel sterkte daar, hier in Nederland is het ook nog niet te beseffen, scholen zijn dicht bedrijven werken allemaal met aangepaste dienstregeling. Pas goed op je zelf en je vrouw. ???
Ongelooflijk hoe je ( het ) leven in hele korte tijd compleet kan veranderen!
Mooi verwoord en toon je emoties maar hoor!
Ik vlieg zelf vandaag met misschien wel één van de laatste kansen van Sri Lanka naar NL.
Jullie situatie herken ik hier, alles is zwart wit omgeslagen.
Reizen zal anders zijn in de toekomst.
Sterkte!!!
Wat een spannend verhaal, joh. Zou zo uit een boek kunnen komen.
Fijn dat jullie een plek hebben gevonden waar je je veilig voelt. Ben benieuwd voor hoelang, weken, of maanden.
Wij zitten ondertussen ook al 2 weken thuis, het eten is hier af toe en schaars en dan is Holland een goed ontwikkeld land.
Sterkte daarooo.
Lieve Marieke en Michiel, wat een spanning! Zo blij dat jullie een veilig plekje gevonden hebben. Ik hoop jullie vrienden daar ook.
Hier is de situatie ook heel surrealistisch. We zijn allemaal veilig thuis, maar de onbezorgdheid is wel weg. Continue maak je de overweging of iets veilig is. Kan ik bij mijn ouders langs? Nee ik bel wel. Even bakkie doen bij vrienden? Nee dus. Kan mijn kind wel buiten spelen? Euh ja, beweging is ook belangrijk. Kan ik naar de kapper? Toch maar gedaan, met schuldgevoel.
Ik heb veel contact met collega’s in noord-Italië, Spanje en Manilla. Daar is alles al een stap verder geëscaleerd. We bereiden ons daar ook op voor. Mentaal dan vooral. Zonder te hamsteren, dat vinden we nog niet nodig. Wel springtouw en bal gekocht voor beweging op een vierkante meter. Werkplekken op de slaapkamers ingericht. We zijn er klaar voor. Dit kan nog wel even duren helaas.
Sterkte in Chili. Geniet van het leven in een klein dorpje. Dat wordt een bijzondere ervaring.
Dikke knuffel voor jullie allebei ?
Ben blij dat jullie nu veilig zijn.Zorg goed voor elkaar! Liefs xxxJeanne
Wat spannend allemaal. Hoop dat jullie het veilig kunnen overleven. Veel sterkte voor jullie en alle overlanders die nog onderweg zijn. Wie had dit kunnen bedenken als je zo’n reis start. We leven met jullie mee!
How bizar...
Whow wat een rare wendig zo ineens. Van een ongedwongen vakantie naar een hachelijke vakantie. Zooo blij dat jullie nu komende tijd een top plek hebben, waar er gelukkig voor jullie ook zat te doen is?. Laat alle narigheid nu even los, kom even bij van deze enge trip en probeer te focussen op de mooie dingen van get leven. Hiero gaat het langzamerhand doordringen dat het serieus is. Helaas nog steeds mensen te dicht op elkaar in grote groepen, geen mondkapjes, toch nog handen schudden☹ e.t.c. De echte harde klap zal begin april wel komen. Dan kan de teller dik over de 38.000 besemttingen staan maar dat is een een aaname en geen feit. Misschien dat er dan echt de ernst wordt ingezien.
Op mijn werk worden alle 500 collegas (veelal buitenlandse werknemers ) elke dag getest op verhoging temperatuur. Ook hier, ondanks alle dagelijkse pogingen om ze afstand te laten houden valt het kwartje nog niet. Soms vergeet je het zelf ook even te doen want het is nog zo onwennig soms.
Ik hoop dat het jullie aardig voorbij waait en dat jullie een rustige tijd meemaken, kunnen genieten van de omgeving, zorg kunnen geven aan de hulpbehoefende, lekker kunnen klussen rn over enige tijd als het weer normaal gaat zijn lekker bijgetankt op pad kunnen.
Sterkte een dikke knuf van het thuisfront ?
Lieve Michiel en Marieke, wat fijn dat het jullie gelukt is, ongelooflijk! Stay Safe en heel veel sterkte en succes met alles!
Hé Marieke, dit had je nooit van te voren kunnen bedenken!
Van droomreis naar nachtmerrie.. Gelukkig hebben jullie nu een goed en veilig onderkomen..
Hopelijk nu even Rust en bijkomen van dit avontuur..
Sterkte...
Liefs Bianca
Stap voor de eerste keer in.
Één ding je kunt fantastisch beeldend schrijven.
Het blijft een politiestaat dus goed onder de radar blijven?.
We waren er zelf in 1972/1973 ook geen leuke dingen meegemaakt compleet oorlog.
Heb nog een goede kennis wonen in de buurt van Valparaiso hij Nederland zij Chileens kinderen en kleinkinderen ondertussen .
Ik kan jullie alleen sterkte en wijsheid wensen de eerstkomende weken zal het wel gaan .
Sterkte met alles.
Peter en Marie-Louise de Jonge.
Jeetje Marieke, wat een horrorverhaal, wat zullen jullie in spanning hebben gezeten. Fijn dat jullie nu een plekje daar hebben , dat geeft even rust. Nu tot jezelf komen. Sterkte, het gaat goed komen! Lieve groetjes
Hoi Marieke en Michiel ja inderdaad een heel ander verhaal. Gelukkig zijn jullie veilig bij familie. We hebben zoals je weet veel familie in Chili en houden nauw kontact met ze. Alle grenzen zijn voor 90 dagen gesloten. Het zijn rare tijden en de coruptie slaat toe. Op Aruba zijn supermarkten de prijzen van het hoog nodige aan het verhogen. De regering heeft maatregelen aangekondigd hoop dat ze er wel wat aandoen. Lucho zijn operatie is geslaagd. In het EZT heeft de virus ook gehuishoud dus ik ben bang als hij enigszin hoest of zich niet lekker voelt. Tot nu toe gaat het goed. We blijven in kontact met het zh ivm ontsteking van zijn operatie. En hebben antibiotica gekregen voor 1 week. Gelukkig hoeven we daar niet heen. En kijken het even aan het grootste gedeelte is mooi aan het genezen alleen een klein stukje onder is gaan onsteken. Heb gisteren persoonlijk kontact met de neuroloog gehad. Dus hoop ik dat het goed gaat nu. Zoals jullie nu weten neemt de regering hier verstrekkende maatregelen en alles is op slot. Het grootste piek qua besmetting moet nog komen. Ik hou mijn hart vast. We wensen jullie heel veel sterkte. Heel veel liefs en dikke knuffels. Saludos Lucho en Renata
Allereerst wensen wij jullie heel veel sterkte. Wij zijn met camper in november naar Portugal gegaan maar moesten terug Ivm sterfgeval. Nu terugkijkend heeft het zo moeten lopen. Kennissen van ons zitten in Spanje vast met hun camper en kunnen niet terug naar NL. De grenzen zijn gesloten. In Frankrijk totaal verbod om naar buiten te gaan Je moet een briefje hebben om boodschappen te doen en om dokter te bezoeken. Onze camper staat bij ons achter in de tuin. Zo genieten we ook van onze camper. Wij hopen dat jullie bij je familie toch een fijne tijd doormaken.
Groetjes Wim en Tanny vanuit Hellevoetsluis.
In zulke tijden ben je zo blij om iets van jullie te horen. Gelukkig hebben jullie een ‘veilige’ plek bereikt. We weten geen van allen hoe lang dit nog gaat duren. Wij horen allebei tot de risicogroep dus we blijven zoveel mogelijk thuis. We hebben iedere dag contact met de kinderen en kleinkinderen, lang leve face time!
Veel geduld en wijsheid. Maak er ook hier weer een mooie tijd van ondanks alles.
Dikke knuffel op afstand
Wat een onverwachte, bizarre (en ook letterlijke) wending in jullie reisverhaal is dit! Maar misschien is het meest bizarre eraan dat dit nu eigenlijk voor iedereen geldt, een wereldwijd onverwachte levenswending. We worden nu allemaal gedwongen om ons leven wat kleiner in te richten. Ik hoop dat deze pas op de plaats ook nog wat goeds voortbrengt.
Ik hoop dat jullie gezond zijn en blijven en dat deze fase in de reis uiteindelijk een verrijkende zal blijken (en een voorbijgaande uiteraard...)
Houd je haaks!
Grtz, Johan
Had jullie "reisverslag" gisteravond al gelezen, maar moest het eerst even laten bezinken.
Hoe we genoten hebben van jullie verhalen/foto's en belevenissen. We "voelden, ,hoorden, roken" gewoon alles, Fantastisch!!
Maar ook nu voelden we alles, jullie verdriet,angst, machteloosheid...........
Wensen jullie heel veel sterkte en hopen dat ook jullie goed en "ongeschonden" uit deze bizarre situatie komen.
Lieve groeten uit Hellevoetsluis.
Na het vorige bericht wachten met spanning op jullie nieuwe bericht,maar dit kan je in de zwaarte dromen niet verzinnen.Wij zitten zoveel mogelijk binnen alleen voor boodschappen gaan naar buiten.Wij wensen jullie en de mensen waar jullie logeren veel sterkte in deze bizarre tijd.Lieve groet Iris en Aad.
Fijn dat jullie nu bijkomen van een ontzettende spannende afschuwelijke afgelopen week...maar nu een welkom onderkomen hebben ,hulp kregen wijsheid hadden.....kortom, nu alles wereldwijd door de Corona totaal van de wijs is,ook jullie er het beste van maken,door daar evt. dienstbaar te zijn hoe dan ook.dat is de beste instelling ...hopende op goede oplossingen ,verstandige mensen die zich niet door angst laten leiden. Marieke en michiel …we denken aan jullie en jullie ""denkend aan Holland"' evenzo.....(waar Dinand elke dag een stukske spit want... de piepers en boontjes van eigen tuin mmm die zijn het lekkerst.....doorgaan..de lente op springen staat,vogels zingen en nesten bouwen,de zon schijnt , er brood genoeg is..... …..lieve groetjes dinand en jannie
Beste Michiel en Marieke,
Wat een verhalen, ik leef met jullie mee. Wil hierbij een vorm van hulp aanbieden.
Heb zelf een kleine reisorganisatie voor oa Chili en Argentinië. Zit momenteel zelf in locked down Argentinië.
Heb een nauw en goed contact met de ambassade hier in Buenos Aires. Mochten jullie hulp op dat niveau nodig hebben, laat het me maar weten. Zij hebben op hun beurt weer goede connecties met ambassade in Santiago.
Verder: registreer je online bij het ministerie van Buitenlandse Zaken/ambassade in Santiago zodat men weet welke Nederlanders zich waar in het buitenland bevinden. Jullie zijn zeker niet de enigen!
Veel sterkte!
Saludos, Marina
info@amedidatravel.nl
Dag travelers, hele spannende tijden op de hele aardbol. Voor jullie wel het ultieme gevoel van een reis en op jezelf aangewezen te zijn.. Heel veel succes en geluk de komende tijd.. P.s. super dat je een tolk hebt..
Super geschreven weer Marieke. Ongelofelijk hoe mensen reageer in tijden van crisis. Maar die reactie van Marina hier boven, daar hebben jullie wat aan.
“Winter is coming”
Stay safe.
Ja, dit is wel een heel ander verslag dan anders. Wat een spanning, maar wat een geluk dat jullie een plekje hebben gevonden en bereikt.
Wij zitten ook “gevangen” in ons huis, maar proberen toch 1x per dag te wandelen. En Tonie gaat 1x per dag naar de Jumbo voor boodschappen.
Verder vermaken we ons wel in huis. ( hoewel, vandaag achter, uit de wind, in het zonnetje gezeten!). Maar toch blijft de angst voor het virus.
Blijf gezond en vermaak je daar.
Groeten, Tonie en Margriet
Hé lieve Marieke en Michiel,
Tjeempie... Wat een verhaal, wat een keuzes waag je dan opeens voor staat. Uiteindelijk fijn te lezen dat jullie een goed plekje hebben bereikt. We denken aan jullie!!
Veel liefs van achter de eet+thuiswerk tafel in Hellevoetsluis!
Henk en Marianne
Wat een heftig verhaal om te lezen, hopelijk hebben jullie toch een fijne tijd waar jullie nu zijn. En kunnen jullie over een tijdje de reis vervolgen.
Het is onwerkelijk wat er nu allemaal gebeurt... We horen en lezen veel trieste verhalen. Voor ons eigen gezin valt het tot nu toe allemaal nog wel mee. Miriam, onze jongste van 18, volgt nu thuisonderwijs/online les voor haar HBO opleiding, ze mist alleen de praktijkdagen. Stefan, de oudste van 22, heeft zijn kamer in Eindhoven verlaten en werkt voorlopig bij ons thuis voor Philips. Jonny's werk bij Volvo gaat tot nu toe nog door. Monique werkt op een gesloten afdeling met dementerende ouderen. Ze mogen geen bezoek meer ontvangen, uitjes en veel activiteiten zijn afgelast. En ze mogen niet meer naar buiten...en dat terwijl het na weken storm en regen eindelijk lente wordt ?. Maar het is niet anders, iedereen moet zich aan de richtlijnen houden van het RIVM. Zodat we hopelijk, over een paar weken..of maanden..., ons normale leven weer kunnen hervatten. Groetjes van Jonny en Monique en de kinderen.
22 mrt. 2020 21:05
Hoi Michiel en Marieke,
Wij zijn net, vanwege het corona virus, terug in Nederland.
We hebben onze Landcruiser ‘geparkeerd’ in Bariloche en zijn met het vliegtuig via Buenos Aires, Rio de Janeiro en Parijs naar Amsterdam gevlogen.
Allemaal best spannend!
En dat terwijl wij twee weken daarvoor samen met jullie nog gezellig koffie zaten te drinken (probeer een foto mee te sturen maar dat lukt niet) net buiten het park Perito Moreno en er volgens ons geen woord gesproken is over het corona virus.
Wij hadden afgelopen week net een paar dagen in de natuur gezeten en toen we WiFi hadden hoorden we de berichten uit Nederland over de situatie daar en de afsluitingen van zoveel landen met hun luchtruimtes.
We horen/lezen veel verhalen van medereizigers en wensen jullie heel veel sterkte!
Wij hopen zo spoedig mogelijk terug te keren naar Zuid Amerika maar verwachten nog wel een flink aantal maanden te moeten wachten.
Nogmaals sterkte en misschien tot ziens!
Gert en Irma (gertenirma@hotmail.com)
Hoi Marieke,
Wat sneu dat dit ***virus nu precies tijdens jullie wereldreis gebeurd!
Maar goed dat jullie veilig zitten daar!
Hier ook behoorlijke stress ... mijn schoonheidssalon moeten sluiten...inkomen ineens 0 !
Mn moeder van 84 eerder terug moeten laten komen uit Spanje , zij zat daar al opgehokt... de zaak van Ed minder opdrachten.... wijzelf waren net op tijd terug uit Thailand! Waar het heerlijk rustig was zonder de ( door mij gehate?) Chinezen! Voor thailand echt sneu, zeer weinig verdiensten...
Maar goed, we maken hier het beste ervan ?de tuin en het huis zijn al bijna spik en span ?
Voor jullie en ons allemaal hoop ik dat we er goed doorheen komen en we het gewone leven weer op kunnen pakken.
Ik hoorde van de week een mooie uitspraak:
“Wij staan met beide benen in de geschiedenis,” iedereen zal deze tijd aan zn kinderen voort vertellen...
Groetjes van mij!
Astrid
Xxx
Wat een bizar verhaal zeg. En wat hebben jullie in spanning en onzekerheid geleefd.
Nog steeds eigenlijk.
De wereld staat op zijn kop!
Gelukkig zijn jullie op een veilige plek waar nog geen besmetting is en zo te lezen voedsel genoeg.
Hou jullie haaks en sterkte de komende periode.
Groet Peter
Hallo marieke en michiel
Alles wat we kunnen zeggen is eigenlijk al algezegt
we leven met jullie mee en denken aan jullie hopen dat jullie bij je fam. een beetje tot rust kunnen komen we wensen jullie alle goeds
we blijven voor jullie duimen lieve groetjes van ons.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}
