Reizen is zó 2019! Dat is een mooie maar ook trieste titel voor een boek over deze hele shit situatie waar de wereld zich nu in bevindt en ik heb er alle tijd voor denk ik al drie weken. Maar op één of andere manier heb ik nog niet de rust om er voor te gaan zitten of er überhaupt m’n gedachten over te laten gaan. Want mijn gedachten vliegen voortdurend alle kanten op en proberen te anticiperen op de situatie die iedere dag weer verandert. Knettergek worden we er van en we zijn niet de enigen van wat ik om me heen zie en hoor en dat biedt dan wel weer enige troost.

Daarom bedankt voor al jullie reacties, berichtjes, telefoontjes en videocalls! Het helpt ons heel erg door deze compleet rare tijd heen, om de boel samen te relativeren en om gewoon af en toe eens heerlijk te lachen met en om jullie. Want wat worden mensen creatief in tijden van crisis en de ene na de andere grap, leuke foto, huiskamerconcert of hart onder de riem komt voorbij. Echt heel fijn en ik besef me des te meer hoe belangrijk menselijk contact is en merk een steeds grotere behoefte om te weten hoe het met iedereen gaat, ook mensen waar ik het contact mee verloren ben of die ik normaal weinig spreek. Gelukkig is er facebook en allerlei andere social media en hoewel er vaak negatief of lacherig over gedaan wordt, ben ik er heel blij mee! Sharing is caring blijft voor mij het motto en in plaats van de social distancing die ons opgelegd is, probeer ik juist zoveel mogelijk mensen te bereiken vanuit dit kleine dorpje ver weg in het afgelegen Patagonië.

Villa Mañihuales is één van de weinige dorpjes aan de Carretera Austral, de hoofdader die met z’n 1240 km door de provincie Aysen in zuidelijk Chili één van de mooiste roadtrips ter wereld is. Een dorp met 3000 inwoners in een provincie 2,5 keer zo groot als Nederland en met totaal maar 108.000 inwoners met tot nu toe nog maar 8 besmettingen in de hele provincie, met 0 in dit dorp. Want ook wij blijken na twee weken zelf quarantaine gelukkig niet besmet en kunnen letterlijk en figuurlijk opgelucht ademhalen.

Die twee weken van ogenschijnlijke rust omdat we niet anders kunnen dan in de camper verblijven hebben we echter ervaren als een op hol geslagen rollercoaster waarin we iedere ochtend weer veel te vroeg wakker worden, het internet op gaan, gaan piekeren en vervolgens weer in een onrustige slaap weg zakken, halverwege de ochtend wakker worden en dan via Janette het laatste nieuws over Chili horen, we met elkaar weer bespreken of we moeten blijven of naar Nederland moeten gaan, dit weer voorleggen aan vrienden, familie en andere overlanders, weer denken de juiste beslissing te hebben genomen om te blijven om vervolgens weer op zoek te gaan naar vliegtickets die we tot twee keer toe ook daadwerkelijk kopen (waar ik dan verschrikkelijk verdrietig van wordt omdat dat einde reis betekent), en waarvan de vluchten weer gecanceld worden (waar ik dan ook weer verdrietig van wordt omdat ik me ondertussen had ingesteld op een spoedige hereniging met vrienden en familie).

Ondertussen staan we met de truck onder een half afgemaakte garage bij Claudio en zijn ouders in de tuin met uitzicht op de bergen waar de eerste verse sneeuw valt. Iedere dag brengt weer verrassingen, zeker ook in positieve zin. Het geluid van vele haviken in de lucht, de briesende paarden van de buurman, het hinnikende veulen dat gewoon los door de straat loopt, gaucho’s die zwaaiend voorbij komen op hun paard en roedel honden om zich heen, de drie katten die ons dagelijks bezoeken, de vrolijke, energieke, knorrende hond Picho van de familie, de rommelende kippen om de truck. Lieve Claudio die ons iedere dag weer op een wonderbaarlijke manier weet gerust te stellen, ons welkom laat voelen daar waar wij ons bezwaard voelen en denken de familie te belasten met onze komst. Ons allerlei lekkers brengt (grote moten zelf gevangen zalm, kersen en kersenjam uit eigen tuin, vruchtentaart voor z’n verjaardag, limoentaart omdat hij hoort dat dat m’n lievelings is, blikjes bier enz... enz..), en ons ondertussen heel veel vertelt over Chili, z’n werk, z’n familie en de tradities, waarden en normen die hier in Patagonië gelden. Hij spreekt goed Engels, stuurt mij zelfs berichtjes in het Nederlands via google translate wat echt heel grappig is, maar probeert ons ook Spaans bij te brengen, wat super is. Zelfs Michiel leert deze weken meer dan in de afgelopen 6 maanden. We houden ons verder bezig met lezen, series kijken, foto’s uitzoeken, zelf brood bakken, klusjes doen, gitaar spelen en heel veel appen, bellen en nieuws lezen.

Na twee weken zijn we bewezen niet besmet en neemt Claudio ons mee naar Coyhaique. Het voelt als een schoolreisje en ik raak ontroerd door het mooie landschap onderweg waar we de eerste keer veel te snel en gehaast door heen zijn gereden in onze “vlucht” naar het noorden. Het is prachtig nazomer weer met zon en 20 graden. Het is echt genieten er weer op uit te kunnen. Claudio laat ons watervallen zien en vertelt trots over dit prachtige land. In Coyhaique lopen nog best veel mensen op straat, we zien wel meer mondkapjes en ook wij dragen die in de stad. De bedoeling was om bij een notaris een document te laten maken waarin wij toestemming geven aan Claudio om onze truck te beheren zolang we in Nederland zijn. Dit is nodig om te voorkomen dat de douane de truck in beslag kan nemen zodra de Temporary Import Permit (TIP) verloopt over twee maanden. Echter maak je hier geen afspraak bij een notaris, je gaat gewoon langs. Er staan lange rijen voor alle kantoren waar we langs rijden, daarnaast krijg ik net een email dat de vlucht naar Nederland weer gecanceld is, dus is de noodzaak ook minder groot. We slaan de notaris dus even over voor nu. Ook gaan we langs de douane om ons visum te verlengen, maar die vertellen ons dat dit pas twee weken voor het aflopen van ons visum kan, gewoon via internet. Een klusje dat we voor eind mei in de agenda zetten. We doen nog wat boodschapjes en gaan ook nog even langs Puerto Aysen een ander dorp in de buurt vlak aan de zee, hier zien we honderden gieren in een weiland zitten, een bijzonder gezicht. Eind van de middag zijn we weer terug na een heerlijk dagje uit.

De volgende dagen maken we heerlijke, urenlange wandelingen samen en verkennen de omgeving. Picho gaat steeds dolenthousiast mee, rent blaffend om ons heen, duikt in iedere rivier en zelfs Michiel, die helemaal niets met honden heeft, moet om hem lachen. We zien zalmen zwemmen van meer dan een meter, vele vogels, mooie herfstkleuren en wederom een prachtig landschap. We komen tot rust en prijzen ons gelukkig dat we zijn gebleven.

Claudio blijkt de Crocodile Dundee van Patagonië te zijn! Hij heeft zelfvoorzienend zijn hoog in het vaandel en jaagt op herten, everzwijnen, zalmen en forellen. Hij lost zoveel mogelijk problemen zelf op, bouwt en knutselt zelf, recycled van alles, kan slachten, fileren, koken en naait zelfs mondkapjes met vrijwilligers van het dorp. Hij vertelt dat Vito en Rita (een oom/tante van hem) helemaal zelfvoorzienend zijn. Zij hebben een huisje aan de rivier 15 km buiten het dorp met een grote moestuin en 25 schapen. Het enige wat ze nodig hebben om te overleven is zout, aldus Claudio, om etenswaren in te kunnen conserveren. Een poema heeft gisteren echter twee schapen doodgebeten en dan komt de voedsel en wol voorziening in het geding. Claudio is gevraagd of hij kan komen helpen met dit probleem. Hij heeft een val geplaatst en vraagt ons de volgende dag mee om te kijken of de poema gevangen is. Om bij het huisje te komen moeten we de diepe en snel stromende rivier over. Er is geen brug, geen weg maar wel een kabelbaantje met een gammele oude ijzeren kooi er aan hoog boven de rivier. Oh neeeeeee moeten we daar mee naar de overkant? Claudio stelt ons gerust met verhalen over wat er allemaal al mee naar de overkant gebracht is, waar onder koeien en zelfs een klein autootje. We laden onze hengels en Claudio z’n grote geweer in en klimmen in het bakje, Claudio trekt eerst Michiel en mij naar de overkant waar Rita staat te wachten en dan volgt Claudio. We worden hartelijk ontvangen door Vito en Rita en ze nemen ons mee het land op waar de dode schapen liggen en waar de val is. Die is leeg en daar ben ik stiekem blij om want ik geloof niet dat dat een heel fijn gezicht zou zijn! Voorzichtig lopen we er om heen om ons de rest van de dag bezig te houden met ons bekwamen in vissen op forellen. Claudio leert ons van alles onderweg lopend langs de rivier. We eten de vruchtjes van de fuchsia die hier overal in het wild groeit, hij lokt een paar meerkoetachtige vogeltjes die nieuwsgierig komen kijken als hij langdurig “WetWet” roept en vangt bij de eerste inworp al gelijk een kanjer van een forel!! Het is wederom prachtig weer, een groot gevoel van vrijheid en plezier overmant ons en we genieten van het “intothewild” landschap en fijne idee iets nieuws te leren.

Eind van de middag lopen we terug naar het huisje van Vito en Rita, daar zijn ook vriend Claudio (een andere Claudio) met z’n vrouw en zoontje van 10. We stellen ons een beetje onhandig voor, wel/geen hand, wel/geen omhelzing) en worden binnen gevraagd, aan tafel gezet en we krijgen een groot bord met gerookte schaap, aardappelen en verschillende salades voor gezet, met een glas vruchtensap! Wow allemaal van eigen land! Ik kijk om me heen, het huisje is niet veel groter dan ons tuinhuisje met een groot brandend houtfornuis in het midden met daar op allemaal pruttelende en lekker ruikende pannetjes. We zitten er met z’n achten en de kat om heen en het is er heel behaaglijk en gezellig, het eten smaakt verrukkelijk na zo’n dagje buiten. Aan het plafond hangen allemaal kruiden te drogen, zakjes vol knoflookteentjes en andere zaken uit de tuin en strengen wol waar Rita prachtige beenwarmers voor Vito van breit. We kletsen over en weer over de Coronasituatie en Claudio beantwoord vragen over hoe je het beste ontsmet en hygiënisch te werk gaat. Zijn werk is namelijk virus, schimmel en bacterie bestrijding in de zalmkwekerijen hier in zuid Chili en ook van dit onderwerp weet hij veel.

Na het eten schieten de mannen om de beurt (bij gebrek aan een poema) op een blikje in de verte, en hier heeft Michiel dus jaren op de kermis voor geoefend bij het fotoschieten, hij schiet meteen raak en oogst hiermee grote bewondering bij de anderen! We nemen afscheid en krijgen nog zakken sla, koriander en blauwe bessen mee van Rita. We doen het avontuur met het bakje over de rivier nog een keer en zo eindigt deze dag met een gouden randje, met recht een lekkerdagje!!

In het weekend worden we uitgenodigd om mee te eten met de familie, Rita, Vito en andere Claudio met z’n gezin zijn er ook. Claudio legt uit dat zij bijna wekelijks zo met elkaar eten, een soort eetclub dus. Er wordt varken, koe en chorizo gebakken en weer heerlijke salades en aardappels er bij. De wijn vloeit rijkelijk. Na het eten komt er een gitaar en een accordeon te voorschijn en wordt er de rest van de avond gespeeld en gezongen, zelfs ik doe nog een paar liedjes. Het is super gezellig en ook dit voelt weer zo authentiek, we maken Patagonië van dichtbij mee en deze ervaringen hadden we nooit willen missen ondanks alle ellende van de Coronacrisis om ons heen. Zondagmiddag eten we met z’n allen de restjes van de vorige avond en ik beloof volgende week Hollands te koken voor iedereen wat met groot enthousiasme wordt ontvangen.

Echter worden de berichten over Corona in Chili ook steeds heftiger en daarmee de maatregelen van de overheid en de angst onder de bevolking ook. Claudio vertelt dat het leger in het dorp is gearriveerd om nieuwe regels te handhaven. Er is een avondklok, tussen 22.00 en 6.00 mag niemand op straat. Je overdag onnodig op straat begeven mag van de overheid in deze provincie nog wel maar wordt door de meeste dorpsbewoners zelf als zeer ongewenst gezien. Zij willen liever nog strengere maatregelen. Het is dan ook not done om nog te gaan wandelen en zelfs boodschappen doen we nu samen met Claudio met de auto. We zitten weer opgehokt in de camper en m.n. Michiel heeft het daar binnen twee dagen helemaal mee gehad. Claudio probeert nog wat klusjes voor hem te verzinnen en kijkt zelfs voor ons om in het dorp een huisje te huren zodat we wat meer bewegingsruimte hebben. Dat is de situatie nu en we houden de vluchten naar Nederland goed in de gaten. Echter hebben we al bijna 3000 euro aan tickets uitgegeven die allemaal gecanceld werden en waar we maar van moeten afwachten of we het geld gaan terug krijgen. Er komen steeds minder vluchten en in Chili zitten te weinig Nederlanders om een repatriëringsvlucht te sturen. Wel konden we volgens de ambassade misschien mee met een Duitse repatriëringsvlucht maar dat was ook erg onzeker. We zitten 1400 km onder Santiago en om nou op de bonnefooi daar heen te gaan met het gevaar vast te komen zitten en/of besmet te raken, vinden we een te groot risico. Hopelijk gaan er over een tijdje weer vliegtuigen vliegen, maar ergens weten we ook wel dat dit nog heel lang gaat duren. Bijna alle overlanders die we ontmoet hebben, zijn ondertussen terug naar eigen land. Ook de Nederlandse stellen die we achter hebben gelaten in Chaiten. We hebben gelukkig nog steeds contact met elkaar en hopen met z’n allen dat deze nachtmerrie voor iedereen snel overgaat en dat we ooit weer de draad op kunnen pakken. De afgelopen 6 maanden waren geweldig en die hebben we maar mooi mee mogen maken. We voelen ons nog steeds ontzettende bofkonten en dankbaar dat we hier bij Claudio en zijn ouders mogen zijn. Hoe het verhaal verder gaat, weet niemand, maar vooralsnog kan ik het nog steeds zien als een avontuur en dat houdt mij op de been. Weet iemand nog een leuk bezigheidstherapietje voor Michiel? Tenslotte is iedereen nu ervaringsdeskundige. Veel sterkte en liefs voor jullie en blijf ons op de hoogte houden en contacten, dat doet ons goed!