We zijn stilgezet, iedereen is stil gezet en naast dat het wennen is in deze “nieuwe wereld” brengt het ook heel veel goeds. Het wij-gevoel is groot en niet alleen tussen Michiel en mij maar ook met familie, vrienden, kennissen, oud-collega’s en vooral ook met de andere overlanders die verspreid over heel de wereld zijn stil gezet en benieuwd zijn of ze ooit weer kunnen doen wat ze het liefste doen, namelijk reizen in deze nieuwe realiteit waarin reizen juist not done is en de veroorzaker is van het verspreiden van het “bijroes” zoals Claudio het meest uitgesproken woord van de laatste tijd zo mooi zegt. (Ja zeg het ook maar even hardop op z’n Spaans, hahaha, klinkt een stuk minder gevaarlijk hé?).

We berusten ons er steeds meer in dat we voorlopig blijven en inwoners zullen zijn van Villa Mañihuales in het mooie maar steeds kouder wordende Patagonië. De camper voelt wel erg klein als het hard regent en koud is, en we voelen ons ook nog steeds een beetje indringers en afhankelijk zolang we bij de familie in de tuin staan, dus vragen we Claudio of het mogelijk is om een huisje te huren in het dorp voor de komende maanden. We bezoeken een paar cabanas en vinden uiteindelijk precies wat we zoeken. Een leuk houten huisje aan de rivier met een gezellige houtkachel en een hottub in de tuin! Wow zo voelt het als een vakantie i.p.v. wachten wachten wachten op wat eigenlijk? Helaas is het huisje al verhuurd aan een lerares, echter zijn de scholen hier ook dicht i.v.m het “bijroes” en is de lerares tijdelijk naar haar geboortedorp terug. Mogelijk komt ze in mei terug als de overheid besluit de scholen weer te openen, maar dat wordt pas duidelijk in mei. Als de lerares niet terugkomt, mogen wij het huren, aldus de eigenaresse.

Ondertussen vullen we de dagen toch weer met wandelen. Het was niet vol te houden om steeds binnen te moeten zitten en we hebben gelukkig een weggetje achter het dorp gevonden waar niemand komt en wij 5 km heen en 5 km terug kunnen lopen. Ondanks dat het steeds dezelfde weg is, zien we steeds nieuwe dingen en is het ook heel leuk dat Picho zo super enthousiast is. Elke ochtend zit hij voor de deur op ons te wachten en raakt iedere keer helemaal buiten zinnen als blijkt dat hij mee mag de tuin uit, we worden er zelf ook helemaal blij van. Zijn fascinatie met de rivier is ook heel grappig, hij lijkt vooral steeds even z’n buik te willen koelen want verder gaat hij er niet in tot hij op een dag (na een paar dagen flink regenen) door de sterk stromende rivier wordt meegesleurd. We schrikken ons dood en zien hem al spartelend naar de overkant zwemmen en net zo makkelijk zwemt hij ook weer terug! Grapjas. Af en toe komen we een stuurs kijkende gaucho te paard tegen, die toch altijd weer heel vriendelijk een praatje probeert aan te gaan in onverstaanbaar dialect. We zien de kleuren in het landschap langzaam veranderen van groen naar geel, oranje en rood, iedere dag een beetje meer, en vanaf de toppen van de bergen steeds meer naar beneden. Ook ligt er steeds vaker sneeuw als we ‘s ochtends naar de bergen kijken.

Op 13 april ben ik jarig, normaal vier ik dat niet en zorg ik dat ik dan lekker een weekendje weg ben met m’n moeder of zo om te vieren dat het lente wordt. Dit jaar is een hele andere verjaardag. In Chili wordt veel waarde gehecht aan familiedingen, dus ook verjaardagen. Michiel heeft Claudio buiten mijn weten ingelicht en die heeft Rita en Fito opgetrommeld. Ik word gevraagd naar de woonkamer te komen en word daar onthaald door de zingende familie begeleid door vader op de accordeon. Er zijn kadootjes, een grote limoentaart en een paar flessen appelcider en weer word ik geraakt door de warmte en hartelijkheid van deze lieve mensen. We hebben een gezellig middag, maar ook uit andere delen van de wereld komen gelukswensen, de camper hangt vol slingers met foto’s van alle vrienden en we videochatten er op los, echt superleuk!

Zo zijn er vele gezellige middagen en avonden waar we over en weer voor elkaar koken en bijzondere dingen proeven. Zo eten ze in Chili nooit gekookt fruit en wordt er met argwaan naar de gestoofde peren gekeken die toch goed samengaan met de hutspot en gehaktballen, ook de Thaise curry is hier niet bekend maar de pasta a al mama met bruscetta kennen ze wel en vindt gretig aftrek. Wij eten Chileense sopaipillas (gefrituurde broodjes), picarones (donuts van pompoen), aardappelballetjes gevuld met kaas, Rita’s zelfgemaakte schapenworst in darm, gekookte koeietong en gekookte hersenen en kalfslapjes gebakken met hele tenen knoflook boven een houtvuurtje. We drinken veel goede wijn (el Diablo, uiteraard uit Chili), bier met Calefatebessen en Terramotos (aardbevingen), wat bestaat uit grenadine, jonge witte wijn en een schep ananasroomijs, waar je er zo drie van weg klokt en als je dan probeert op te staan, val je onverwachts om, vandaar die aardbeving! Het Spaans spreken lijkt ook steeds soepeler te gaan, maar dat kan ook door de alcohol komen.

Regelmatig komt er een autootje langs met heerlijke gevulde empanadas. Ik leg ook contact met de plaatselijke bakkerij via facebook waar ze wekelijks met speekseltrekkende foto’s van allerlei baksels adverteren en er voor zorgen dat ik ‘s avonds in het donker door de regen (dan val ik minder op) een “once” haal, wat het tussendoortje is tussen de lunch en het avondeten in Chili, maar vaak zo uitgebreid dat het avondeten komt te vervallen. Zo bakken Michiel en Claudio bijvoorbeeld pannenkoeken (wat niet meevalt met een nederlandse koekepan met dikke bodem op een houtfornuis) als tussendoortje voor een heel weeshuis, dik belegd met dulce de leche en zelfgemaakte kersenjam.

We zeggen niet meer dat we vastzitten in Chili maar dat we wonen in Patagonië, dat klinkt veel leuker en geeft gelijk een positief gevoel. We raken steeds meer ingeburgerd en mensen zwaaien in het voorbij gaan en zeggen gedag in de supermarkt, ik maak praatjes met de bakker en de mevrouw van de groentewinkel en kroel met de paarden in de straat. Claudio laat Michiel mee klussen aan het bouwen van een metalen kast voor de plaatselijke vrijwillige brandweer (hij is ook brandweerman deze alleskunner!) en hij laat ons zijn auto gebruiken zodat we wat minder afhankelijk zijn en redelijk low profile de omgeving wat verderop kunnen verkennen. Dit zijn heerlijke uitjes en het voelt alsof we weer samen op reis zijn. Zo houden we het wel een tijdje vol en eigenlijk is het super leuk om een kijkje te krijgen in het leven van een gezin in Patagonië. We maken via videobellen ook kennis met Claudio’s dochter Matilda en zijn zus die ver weg in het noorden van Chili woont. Ook heb ik nog steeds dagelijks contact met Janette (Claudio’s nicht in Holland).Via facebook hebben we contact met Claudio’s vriendin die ook ver weg woont en door de coronamaatregelen niet kan langs komen. Ik maak een zakje met Nederlandse kadootjes voor Matilda die 10 wordt. We appen en videobellen veel met het thuisfront en we raken er aan gewend op deze manier te communiceren met ouders en vrienden.

En dan komt er plotseling een mail van de Nederlandse ambassade in Chili en slaat de appgroep “stuck in Chili” met bijna 200 deelnemers op hol. Er komt een repatriëringsvlucht vanuit Frankrijk en mogelijk mogen er ook andere nationaliteiten mee, het is niet gegarandeerd dat we een plek krijgen maar of we interesse hebben. We kijken elkaar aan, hebben we interesse? En zo begint de hele riedel weer van voren af aan, onrust, slapeloze nachten, heftige emoties, alle voors en tegens doorlopen en opschrijven, wat gaan we doen in Nederland, wat gaan we doen als we blijven maar we maanden niet kunnen reizen, wat willen we nu eigenlijk, wat is belangrijk, wat is leuk, wat is avontuurlijk, wat is handig. We komen er niet uit en de klok tikt door. De ambassade heeft een deadline gezet tot wanneer we ons op kunnen geven en dat doen we uiteindelijk maar, nee zeggen kan altijd nog en we piekeren weer verder. Dan komt er een mail van Air France, zij verzorgen de vlucht en er zijn twee stoelen voor ons beschikbaar, of we willen bevestigen dat we mee gaan. Hmmmm Air France daar krijgen we nog geld van i.v.m. de gecancelde vlucht in maart, misschien kunnen we het verrekenen, dat zou het een stuk aantrekkelijker maken. En weer beginnen we ons voorzichtig te verheugen op de leuke dingen van het terug naar Nederland gaan. Helaas volgens Air France is het een “computer says no” gevalletje aangezien de terugbetaalprocedure al gestart is. Dat het geld er na de beloofde 21 werkdagen nog niet is en waarschijnlijk ook nooit zal komen, daar kunnen ze niets aan veranderen want dat is door een ander kantoor van Air France geregeld. Dus we kunnen mee, maar dan moeten we wel (voor de 3^e keer) 1600 euro betalen. Dit word op deze manier het duurste enkeltje ooit en we denken aan de uren die we daarvoor weer moeten werken of de drie maanden die we daarvan kunnen reizen (als je kunt reizen).

Ja als je kunt reizen en dat is nou precies het hete hangijzer, niemand weet wanneer en hoe dit nog kan en dat geeft uiteindelijk de doorslag. Want wonen in een klein dorpje in Patagonië is natuurlijk hartstikke leuk en avontuurlijk, maar eigenlijk is reizen het liefste wat we doen. De vrijheid hebben om van omgeving te veranderen, gelijkgestemden te ontmoeten, en ons te verwonderen over nieuwe input. Lang op één plek is nooit ons ding geweest. Michiel gooit een ideetje in de lucht om in Nederland een oud campertje te kopen en daar voorlopig in Nederland mee rond te reizen. Ondertussen kunnen we ons reispotje aanvullen door te werken (we kunnen allebei zo weer aan de slag) in de hoop op betere tijden. De truck rijdt al 32 jaar en zal het over een paar maanden, jaren (?) ook nog wel doen. Claudio zal er goed op passen, hij staat binnen in de garage, wordt wekelijks gestart en de Temporary Import Permit mag van de douane in Chili iedere 6 maanden weer met 6 maanden verlengd worden door Claudio. We kijken samen op marktplaats wat er zoal te koop wordt aangeboden en ondertussen horen we berichten van meerdere overlanders in Nederland die eigenlijk precies dat zelfde idee hebben opgevat en ineens worden we enthousiast, ja dit gaan we doen!

Met nog een paar dagen te gaan, wil Claudio ons nog van alles laten zien, laten proeven en laten meemaken. De familie heeft 1200 hectare grond in de bergen, 2 uur rijden vanaf het dorp. Het is weidegrond met daar omheen bossen en een groot meer, Lago Matilda vertelt Claudio trots. De weidegrond wordt verhuurd aan boeren die hun koeien er op laten grazen in de zomer. Er lopen ook een paar paarden. Claudio’s vader vertelt dat één van de paarden gewond is geraakt door het gewei van een agressief edelhert. De merrie heeft een grote diepe snee in haar voorbeen die flink aan het etteren is, daarnaast is ze ook nog zwanger. Claudio wil het hert gaan afschieten en vraagt of we mee gaan, tevens moet het paard naar het dorp om door een arts gezien te worden. En zo vertrekken we op een mooie ochtend met de familie richting de bergen dicht bij de grens met Argentinië. De zon schijnt en de ochtendmist komt als een waterval over de bergkam heen stromen, een prachtig gezicht. Het landschap en de herfstkleuren zijn onwaarschijnlijk mooi. Met de jeep rijden we door het bos de berg op over een megablubberige 4x4 weg, het is één grote glibber en schuifpartij, maar voor Claudio is dit een makkie en fluitend rijdt hij naar boven terwijl ik de nagels in m’n handpalmen heb staan. De dag vullen we met zorgen voor de paarden, hout hakken, vliegvissen, naar het meer wandelen, naar het edelhert zoeken, met de drone vliegen en een simpele maar overheerlijke BBQ buiten naast een rustiek huisje aan de rand van het rode/gele/oranje bos met uitzicht over de weidegronden in de vallei van het meanderende kraakheldere riviertje vol forellen (Claudio vangt er vier, wij 0). De stilte is er oorverdovend en het voelt of we ons in een Bob Ross schilderij bevinden. Het is een heerlijke dag en de perfecte afsluiter van ons verblijf.

We waren 40 dagen in Villa Mañihuales en we hadden het absoluut niet willen missen! Wat een mooie, leerzame maar ook heftige tijd, met vele piekende en dalende emoties waar we soms allebei horendol van werden maar waarvan we weten dat velen dit over de hele wereld ook mee maken. En regelmatig denk ik terug aan mijn bezoek aan een museum in het Nationaal Park Patagonia zo’n 8 weken geleden (vóór het “bijroes” wereldwijd toesloeg). Dit ging vooral over de (nadelige) invloed die de mens op de natuur heeft. Ik stond daar naar een grafiek te kijken die de bevolkingsgroei weergaf sinds het bestaan van de mens. De laatste honderd jaar was bijna een rechte streep omhoog! Ik heb er zeker een kwartier met open mond naar staan kijken en dacht “dit kan zo niet doorgaan!” Laat er alsjeblieft een virus komen dat een groot deel van de bevolking steriel maakt of zo zoals in de fictieve roman Inferno van Dan Brown die ik jaren geleden las en toen al een goed idee vond. En nu is er Corona en ook ik of mijn geliefden kunnen hier aan dood gaan, maar ergens vind ik het ook haast gerechtvaardigd dat de aarde met deze maatregel komt, jammer dat het zo’n klote manier van dood gaan is, dan liever zo’n virus als Dan Brown bedacht heeft, maar ja we hebben het niet voor het zeggen. Vooralsnog blijft het doel de tijd die ons gegeven is zo plezierig en zinvol mogelijk door te brengen. Volgens Claudio (en vele met hem) is dat het krijgen van een kind, je voortplanten en je kennis en talenten doorgeven aan de volgende generatie. Die discussie hadden we afgelopen week in het Spaans/Engels en onder het genot van 3 flessen el Diablo (hoe toepasselijk). Mijn woordenschat schoot tekort om uit te leggen waarom ik daar anders over denk en ook in het Nederlands kan ik het vaak niet uitleggen waarom ik absoluut nooit kinderen heb gewild, maar eigenlijk denk ik dat er gewoon teveel van ons zijn en grijpt de natuur nu in. En naast dat ik verdrietig ben dat het onze droomreis heeft verstoord en vele levens, ja eigenlijk ieders leven op z’n kop heeft gezet, snap ik het ergens ook als ik terugdenk aan die grafiek van 8 weken geleden. De tijd zal het leren (cliché cliché oladijee).

Ik weet niet of er de komende tijd nog verhalen te vertellen zijn, of dat dit pas weer aan de hand is als we terug vliegen naar Chili, wat ook zeker nog steeds een plan is.

Bedankt in ieder geval voor al jullie support, reacties, meeleven en eigen verhalen. Het heeft onze reis en ons leven enorm verrijkt, en we gaan jullie “fanmail” missen! Let’s stay in touch!!