Langzaam maar gestaag komen we waar we zijn willen, terug naar ons home away from home. De uitdagingen onderweg probeer ik te zien als een interessante puzzel en zo houd ik er de lol in om al m’n organisatieskills uit de kast te trekken en document voor document door te worstelen. Want wat een documenten rompslomp komt er op ons af! Ik heb nog nooit zoveel QR codes en gezondheidsapps op m’n telefoon gehad. Alles natuurlijk ook uitgeprint voor als de telefoon kwijt raakt of de batterij leeg gespeeld is in het vliegtuig. Gezondheidsverklaringen voor Chili maar ook voor Engeland omdat we daar een tussenstop hebben. Validatie van onze vaccinaties. Verse PCR testen, verklaringen van onze ziektekostenverzekeraars, gele boekjes op orde, verzekeringspapieren voor de truck en de motor op groen papier uitprinten enz. enz……

Maar dan is daar eindelijk het afscheid van Nederland, een heel ander afscheid dan de vorige keer. Geen uitgebreide borrel in de zon op het terras van onze favoriete kroeg, geen culinaire hoogstandjes meer bij de eetclub en geen bezoekjes en knuffels meer van familie en vrienden en geen persoonlijk afscheid van collega’s en cliënten (hoewel Michiel nog wel 50 pakken speculaas en een mooie fles whisky van zijn ploeg krijgt en ik een bestekset voor in de camper, gelukkig hebben we collega’s met veel humor!), geen stukje in de krant en geen afscheidsvideo bij de Hellevoetse vuurtoren.

In plaats daarvan vertrekken we met stille trom uit het donkere koude lockdowned Nederland. Nog even een kusloze afstandsknuffel (na meerdere zelftests) bij onze ouders, een laatste pak speculaas met lief briefje op de stoep en met dan toch nog de zwaaiende buren rijden we richting Schiphol.

De reis verloopt voorspoedig. We hebben mooi uitzicht over Salar de Uyuni in Bolivia vanuit het vliegtuig. In Chili wacht ons nog 3 uren in lange rijen voor alle documentcontroles en nóg een PCR test, maar dan lopen we toch plotseling in de warme zon door een levendig Santiago met z’n prachtig paars bloeiende Jacaranda’s, krijsende papagaaien en in de verte de besneeuwde toppen van het Andesgebergte. La vida es bella! Het verbaast, overvalt en verrast me iedere keer weer hoe we door over iets te dromen met een beetje plannen en organiseren tot een plan komen en het dan gewoon ook doen. Het duurt dan ook zeker een week voordat ik daadwerkelijk “geland” ben en mezelf niet meer iedere dag afvraag of ik wel echt wakker ben.

In Santiago ondernemen we minder dan verwacht. De hitte overvalt ons, het is er iedere dag boven de 32 graden, we lopen alles want onze Pase de Movilidad is nog niet compleet. De toeristische attracties zijn veelal niet open, er zijn geen toeristen, en we hebben nog e.e.a. te regelen voor we verder kunnen vliegen, 1400 km naar het zuiden, naar Patagonië. Zo moeten we 10 dagen lang dagelijks een gezondheidsrapport invullen en ondertekenen waarin alle klachten van Covid-19 aan bod komen en je dient aan te geven waar je je bevindt. We krijgen maar niet duidelijk of je je in die 10 dagen mag verplaatsen verder het land in. Uiteindelijk besluiten we het er gewoon op te gokken, we willen zo graag terug naar de Carretera Austral. We boeken vliegtickets, regelen opnieuw een PCR test en bestellen een taxi naar het vliegveld op de dag dat de spannendste verkiezingen ooit zijn in Chili. Als we ons appartementencomplex verlaten, wordt dat net helemaal dichtgetimmerd, blijkbaar verwachten ze nogal wat. Later lijkt dit allemaal erg mee te vallen, het gezicht van de studentenrellen van twee jaar geleden is uiteindelijk tot president gekozen, dus valt er niet veel meer te rellen.

Weer voel ik me Peter Pan die naar Neverneverland vliegt, onder ons hoge vulkanen en grote meren en uiteindelijk de groene regenwouden en hangende gletsjers van het Chileense Patagonië. Er volgt een heerlijk weerzien met Claudio, zijn ouders, de beestenboel en ons fijne huisje. De trap zit vastgeroest maar WD40 laat alles weer op rolletjes lopen en binnen no time wonen we gewoon weer tussen de kippen en de volle kersenbomen naast het huis onder de overkapping van de familie Cabezas!

Het is heerlijk wakker worden met de geluiden van de paarden in de straat, de schreeuwende haviken en de trompetjes van de zwarthoofd ibissen. Het is prachtig weer, de zon schijnt dagen aan één. We wandelen veel en zwemmen in de rivier tussen de forellen met Picho de hond, die ons steeds denkt te moeten redden zodra we ons al snorkelend mee laten drijven met de stroom. Het Bob Ross landschap is haast onwerkelijk, overal bloeien de lupines en het vingerhoedskruid, de wouden op de bergen zijn lekker groen, er is geen haast, geen herrie, zwoele avonden en ik voel de tijd vertragen.

Op ons gemak maken we de camper rijklaar. Deze start al een tijdje niet meer. Uiteindelijk vinden we nieuwe passende startaccu’s 75 km verderop en de truck start daarna in 1x! Een enorme opluchting! Michiel vervangt ook de koppelingscilinder omdat de oude al een tijdje lekte, smeert alle bewegende delen door met de vetspuit, popnagelt onze achtergevel beter vast en smeert wat roestplekjes in met hammerite. Ook de accu van de motorfiets en het pompje van de ruitenwisservloeistof zijn kapot, maar dat kan wachten. Ik maak ondertussen alles schoon, geef alles opnieuw een plekje, gooi zaken over datum weg, leg een nieuwe voorraad aan, regel internet voor onze Chileense telefoon en cashgeld bij de enige pinautomaat in het dorp die in een schuurtje zonder opdruk staat en die ik pas vind nadat het meisje van de plaatselijke VVV (die nu toch niet zoveel te doen heeft) met me meeloopt naar de andere kant van het dorp.

De feestdagen komen er aan en de kerstman wordt in het dorp binnengehaald zoals sinterklaas bij ons. Het gebeurt op de langste dag en dus pas om 23.00 ‘s avonds omdat je anders de feestverlichting niet ziet. Een hard toeterende truck met daar op de kerstman komt van verre door de bergen over de Carretera en de kindjes van Villa Mañihualis wachten vol spanning op het dorpsplein waar nog tot laat en niet altijd even zuiver maar wel zeer luid kerstliederen door de toneelvereniging worden vertolkt.

Claudio (de enige Engels sprekende) viert de kerst bij z’n dochter 500 km verderop en zo komt het dat wij op kerstavond een zeer interessant maar ook vrij zwijgzaam diner hebben met Claudio z’n ouders en z’n oom en tante op het platteland. We zien een lammetje geslacht worden, hoe de ingewanden aan de honden worden gevoerd en de kip in de oude houtoven in het keukentje verder gaart. Er staat een grote schaal ponche (punch) met kersen en aardbeien uit de tuin op tafel en we worden voortdurend bijgeschonken in de hoop dat we dan wel meer zullen gaan praten of begrijpen maar het tegenovergestelde gebeurt en uiteindelijk snappen we er helemaal niets meer van, behalve dat we de dag er na, kerstmis, welkom zijn om het lammetje te komen opeten. Dat dat al ‘s ochtend om 10.00 uur begint hadden we dus niet mee gekregen en we worden uit ons bed getoeterd door vader die ons maar extranjeros locos (gekke buitenlanders) vindt.

Vervolgens zitten we om 11.00 uur aan de kip en aardappelen van gisteren met wijn, krijgen we om 12.00 uur een cocktail van melk, limoen en aquavit (soort wodka) met kerstbrood, ga ik daarna twee uur knock out onder de fruitbomen liggend in de zon en het hoge wapperende gras, om daarna verder te gaan met het ondertussen geroosterde lam, ponche en nog meer wijn. Nog steeds wil het met ons Spaans niet goed vlotten. De oom wil weten hoe je “viejo de perra” zegt in het Nederlands. Ik vergis me in het geslacht en vertaal oude teef dus met oude reu, waarna oom gierend van de lach (en met een grote mok wijn die hij zelf steeds bijvult) voortdurend “Ouwerrrrrreu” naar z’n vrouw blijft roepen. Gelukkig komen de gitaar en de accordeon te voorschijn en spreken we daarna de alles verbindende taal die van de muziek. Zelfs Claudio’s moeder die niet goed meer kan praten door een CVA, zingt een liedje mee, tot verbazing van vader en tot grote ontroering van mij. Ook ontmoeten we nog een zoon en wat neefjes en nichten, die net zo makkelijk omhelzen en zoenen alsof Corona niet bestaat en of ze ons al jaren kennen. We worden nog meegenomen naar een paardenracebaan en trots wordt letterlijk het beste paard van stal geshowd. De paarden glimmen en zijn prachtig gespierd. Natuurlijk moeten we blijven tot zeker 8 januari, dan zijn de paardenraces van Villa Mañihuales, aldus oom, en dan kunnen we een hoop dollars vergokken. Ook is er nog oud en nieuw, dan gaat het lieve varkentje er aan (de familie vindt het hilarisch dat ik foto’s van het nu nog levende schatje maak).

Hmmmm oud en nieuw, 8 januari, gaan we hier ooit nog weg komen? We hebben nog steeds geen meter gereden met de truck en zijn eigenlijk wel heel nieuwsgierig of alles nog goed werkt en hoe het is om weer echt “on the road” te zijn. Maar deze zeer bijzondere kans, dit ultieme inkijkje in het leven in Patagonië zowel in het dorp als op het platteland, de wonderschone omgeving en de superlieve en gastvrije familie Cabezas zijn moeilijk om te verlaten. Er valt nog zoveel te zien en te leren. Wat een luxe zoveel keuzes, wat voel ik me weer een bevoorrecht mens, wat ben ik dankbaar. Had ik al gezegd dat het leven mooi is? La vida es bella!!