Na twee maanden zien we eindelijk weer de zee! Daar ben ik blij om want daar op de rand tussen land en zout water voel ik me altijd op m’n best. Het leeft, het bruist, het is altijd verrassend, er is van alles te doen en te vinden en de zonsondergangen zijn er vaak spectaculair. En niet geheel onbelangrijk er is een overvloed aan zuurstofrijke lucht , die lekker ruikt naar zilt, zeewier en gewoon naar zee (dit in tegenstelling tot in de Andes waar we later heen gaan en de lucht ijl is).

We beginnen in Puerto Cisnes, wat zich vertaalt als zwanenhaven. Er zwemmen inderdaad een hoop witte zwanen met zwarte nekken. Hier hadden we twee jaar geleden “crisisberaad” met een groepje andere overlanders en werden we weg gejaagd door de plaatselijke politieagent die er op uit gestuurd was door de angstige dorpsbewoners aan het begin van de Coronashit. Nu is het er super relaxed, de zon schijnt en iedereen is echt heel vriendelijk. De restaurants zijn open en er is live muziek. Fijn om het zo ook mee te maken.

De volgende dag klimmen we met de truck een hoge pas over, een prachtig stuk van de Carretera Austral door het regenwoud met dikke, hoge bomen, steeds groter wordende Nalca bladeren, bloeiende fuchsia’s en af en toe een doorkijkje op de omliggende gletsjers. Op de motor bezoeken we National Park Quelat, de weg is te smal voor de truck. Daar maken we een mooie wandeltocht door de jungle. De bomen zitten vol epifyten, varens en mossen. Goudkleurige grote kevers verdedigen hun territorium tegen soortgenoten en ze vechten het uit met hun grote gewei op hun kop, af en toe valt er daardoor één uit de boom en kunnen wij ze mooi van dichtbij zien, het zijn net sieraden, wondertjes der natuur (al nieuwsgierig naar de foto’s?). Chucoa’s (een soort roodborstjes) komen nieuwsgierig uit de dichte ondergroei aan hippen, ze zijn totaal niet bang en volgen ons zelfs een stukje. Na een uurtje klimmen eindigt het pad bij een prachtig uitzicht punt op de “hangende gletsjer”, die inderdaad over een hoge bergrand lijkt te hangen en eindigt in een hoge waterval. Super mooi!

In Puyuhuapi staan we aan een fjord dicht bij de waterlijn, we zien zeeleeuwen voorbij zwemmen en een mooie ijsvogel vliegt iedere morgen naar z’n vaste uitkijkpaaltje. We zijn omsingelt door los lopende koeien, schapen en varkentjes die ook af en toe afkoelen in het water want het zijn een paar warme dagen. Het is een grappig gezicht. De 2^e nacht komt de vloed hoger dan gedacht en staan we met de wielen in de zee, gelukkig drijft 12 ton niet zo snel weg! Michiel maakt een paar mooie fietstochten in de omgeving. Ik maak kennis met de nieuwe achterburen die hun tenten met houten stokken hebben opgebouwd. Het blijken zigeuners. Oma zit pontificaal tussen de kussen en de pluche op haar prachtige bed in de tent. Op de grond liggen Perzische kleden en aan de wanden hangen doeken als versiering. Het lijkt wel een sprookjestent! Vanaf haar bed deelt ze bevelen uit aan de rest van de familie en haar twee kleine hondjes. Zo komt haar kleinzoon gedwee met een grote glimmende koperen pan aan lopen. Of ik die wil kopen? Nou nee. Ook goed. Vriendelijk zwaaiend nemen we afscheid.

Drie giebelende studentes architectuur uit Santiago komen ook kamperen. Ze spreken goed Engels en zijn zeer geïnteresseerd in de truck, het is hun grote droom zo horen we van hun (en dagelijks van heel veel andere voorbijgangers) om ooit met een camper ook zo op reis te gaan. Maar ook vanuit hun studie tonen ze interesse, hoe bouw je zoiets, hoe zelfvoorzienend kun je zijn, welke materialen gebruik je? Ondertussen vertellen ze ook veel over zichzelf, hun leven, hun ideeën en hun land. Het is een leuk gesprek en voor ze hun tent gaan opzetten eindigen ze met de vraag of het hier wel veilig is. Veilig? Hoezo niet? Nou met die gitanos (zigeuners) zo vlakbij, aldus de meiden. Tja de vooroordelen zitten hier ook diep geworteld.

Zo’n 100 km verder naar het noorden ligt Puerto Raul Marin Balmaceda, een mondvol voor een piepklein dorpje dat slechts bestaat uit een paar zandstraatjes aan de monding van twee grote rivieren. Om er te komen moeten we één van die rivieren over met een pontje waar 6 auto’s op passen, of 3 auto’s en wij. We moeten er achterstevoren op rijden, wat best spannend is maar Michiel is een excellent driver en met 2 centimeter tussen de ingeklapte spiegels en de stuurhut van de pont varen we in 10 minuten naar de overkant. Daar staan we ook weer 3 dagen aan de zee, het is een prachtplek. Dolfijnen zwemmen zo dichtbij langs dat we ze steeds horen ademhalen, ook hier weer zeeleeuwen en zelfs een paar pinguïns. Vanaf de pier naast ons gooien locals met opkomend tij een hengeltje uit. Je ziet de robalos goed zwemmen in het heldere water. Gemotiveerd haalt ook Michiel z’n hengel ergens achter uit de garage en binnen no time blinkert hij 3 vissen uit het water! Tja en nu? You tube filmjes kijken hoe verder? We vragen aan een vissende moeder en zoon om hulp en krijgen les in “hoe maak ik een zelf gevangen vis schoon” en eten ‘s avonds gebakken fileetjes. De volgende dag vang ik er ook een paar die eindigen in Ceviche volgens Claudio’s recept. Heerlijk!

Ruta 7, zoals de carretera austral ook heet, eindigt in Chaiten. Nog zo’n slaperig dorpje aan een mooie baai vol zeeleven omringt door regenwoud, vulkanen en eeuwige sneeuw op de toppen. Ook hier staan we een paar dagen aan een prachtig strand. Michiel beklimt er een vulkaan in de buurt.

Je kunt hier alleen verder met een ferry of de grens over naar Argentinië. Aangezien we nog een maand hebben qua visa en permits besluiten we de ferry te nemen naar het eiland Chiloé, zo’n 5 uur varen verderop. Tevens hopen we ten noorden van dit eiland, in Puerto Montt, een laadregelaar te kunnen kopen. Wat we ondertussen ook hard nodig hebben is gas. Dit is na 8 maanden gebruik op en koken zit er voorlopig niet in want buitenlandse gasflessen bijvullen is hier in Chili not done. Gelukkig kunnen we op het strand BBQ-en en gaan we gewoon wat meer uit eten waar dit kan. Zo eten we o.a. een fantastische Chupa de Centolla (krabsoep met kaas), Lomo a lo Pobre (biefstuk met een gebakken ei en ui er op), Churrascos con Palta (broodjes met gegrild vlees en avocado), en Empanadas con Camarones (deegenvelopjes vol met kaas en garnalen). Wat we wel missen is ons dagelijks ontbijt met warme havermoutpap met noten en fruit.

Chiloé overvalt ons met z’n drukte, overal files, enorm veel toeristen en nergens kunnen parkeren omdat het zo vol staat met auto’s. Het is echt shocking na weken ruimte, natuur, rust en stilte. De Chilenen kunnen na 2 jaar eindelijk weer op vakantie maar niet de grens over, vandaar dat iedereen hierheen gaat, het is hoogseizoen.

De eerste nacht horen we veel sirenes en zelfs het luchtalarm gaat een tijdje waardoor we een doorwaakt uurtje tsunamiangst hebben aangezien ook de baai voor ons ondertussen is leeg gelopen. Gelukkig blijkt er gewoon een groot getijdenverschil te zijn hier en waren de sirenes verder niet voor direct gevaar bedoeld. Het landschap is totaal anders dan in Aysen. Het doet denken aan Bretagne met z’n groene rollende heuvels, begroeiing, klifrotsen, lange stranden, kleine eilandjes, leeggelopen baaien met drooggevallen scheve vissersbootjes, oesters en smalle asfaltweggetjes. De huizen zijn kleurrijk en bekleed met allerlei vormen houten shingels, sommigen staan op palen in het water. Er staat in ieder dorp een compleet houten kerk met bijzonder uiterlijk van binnen en van buiten, er klinkt in sommigen kerken gezellige salsamuziek, overal staan planten, bloemen en frutsels, en ze zijn knalgeel of zelfs pimpelpaars geverfd . Zo anders als de vaak kale, kille, statige kerken die we kennen.

We doen een paar dagritten samen op de motor omdat dat door de drukte overal gewoon veel handiger is. Het is al die tijd heerlijk weer. Op verschillende plekken huren we kajaks en peddelen voor de drukte met toeristen begint door de verstilde ochtenden met magische mistsluiers boven het water langs verzonken bomen, pinguïns en een zeeleeuw. Met z’n dikke kop boven water lijkt hij in eerste instant op een grote kluit zeewier. Pas als hij me begint te achtervolgen zie ik dat het dus een joekel van een man is van rond de 400 kg. Die wil je niet in de buurt hebben van je kanootje! Gelukkig verliest hij z’n interesse na een kwartiertje en kan ik weer wat rustiger peddelen en genieten van de stuntelige pinguïns die struikelen over hun eigen en elkaars voeten op de eilanden voor de kust. In het water bewegen ze zich een stuk sierlijker en hoe ze uit het water het land op schieten is ronduit kunstig en geestig om te zien. Er zitten mooie rode zeesterren op de rotsen en boven ons hoofd vliegen de aalscholvers, meeuwen en zwarte scholeksters onrustig roepend rondjes om ons heen. Op het strand azen gieren op het visafval van de locals.

We ontmoeten veel mensen onderweg, niet alleen enthousiaste Chilenen (die ons dagelijks feliciteren met ons geluk) maar ook overlanders die het reizen weer opgepakt hebben of buitenlandse toeristen die het weer aandurven om voor een paar weken door Chili te reizen, hoewel die nog steeds zeer ondervertegenwoordigd zijn. Zo hebben Erwin en Janneke een camper gehuurd en gaan ze aansluitend naar Antarctica, die schepen varen dus blijkbaar ook weer. Jochen en Samantha komen we her en der tegen, zij delen hun chocoladebier bij de BBQ op het strand bij zonsondergang en we doen samen een kanotochtje in Chepu. Beatriz, keeper bij het Chileense hockeyteam, vertelt dat ze in juni naar Nederland gaat voor het WK hockey en is nu een patagoniatripje aan het doen voordat ze straks maanden hard moet trainen. En de afgelopen dagen heeft Peter zich bij ons aangesloten met z’n rode brandweerwagen. We wisselen onderling nuttige informatie uit, maar het is vooral ook heel gezellig om in je eigen taal gewoon lekker te ouwehoeren zonder te hoeven nadenken over iedere zin en woord. Hoewel ik moet zeggen dat ons Spaans nu echt wel vooruit gaat. Het gaat er niet alleen om dat je woordjes leert en werkwoorden kan vervoegen maar vooral ook dat je de melodie en intonatie van een taal leert aanvoelen. Zodra je dat door hebt, hoef je nog niet eens te verstaan wat er letterlijk wordt gezegd, maar begrijp je vaak wel de strekking van het verhaal. Plus dat ons vaak dezelfde vragen worden gesteld natuurlijk, waar kom je vandaan en waar ga je heen, zo kunnen we ons standaard riedel al zeer vloeiend oplepelen en zelfs een paar vragen terug stellen.

Het reizen bevalt heel goed zo en mijn angst dat ik het thuis geïdealiseerd zou hebben, was ongegrond. Het is echt heel fijn. We zijn uitgerust en ontspannen en genieten van de vrijheid en nieuwe indrukken. Ik mis het werk niet, hoewel ik me vanmorgen nog even nuttig kon maken door de hand van een visser te verbinden die zich flink gesneden had. We vinden het beiden wel een goed idee om af en toe eens te werken in Nederland om feeling te houden met ons beroep en de reispot weer wat aan te vullen. Zo zouden we het heel lang kunnen uitzingen, mogelijk zelfs tot ons pensioen ooit ver weg. Weer vragen we ons af waarom niet veel meer mensen dit doen, zo moeilijk en duur is het niet, en voor je het weet is je leven geleefd. Gelukkig lijkt de Coronatijd er wel voor gezorgd te hebben dat het besef gegroeid is dat werk niet alles is en dat het belangrijk is om vooral gezond te blijven en een leuk leven te leiden. Just do it!