Deze periode staat in het teken van veel regelen, formulieren invullen, permits verlengen, boottickets zoeken, verzekeringen afsluiten, simkaarten kopen, brief zorgverzekering aan laten passen, Western Union zoeken met voldoende geld om uit te betalen, spullen aanschaffen om gas, licht en elektra functioneel te maken, meedenken met onze reisgenoot Peter die het toch wel ingewikkeld vindt nu hij alleen reist enz.. enz…

Het lijkt wel of ik weer aan het werk ben! Net als vorige keer toen ik eerste hulp moest verlenen aan een visser op het strand (zonder mondkapjes, het ging allemaal zo snel).

Deze visser trouwens, bleek niet alleen visser maar gebruikte zijn boot ook om iedere dag honderden toeristen naar de pinguïns mee te nemen voor een tripje. Terwijl ik hem mijn hulp, verband en aandacht geef, geeft hij mij ook iets, namelijk CORONA!!!! En dank je wel! De eerste dagen heb ik het nog niet door. Ik ben wat snotterig maar heb hier geen argwaan over omdat we zo in onze eigen bubbel leven in de camper en alleen in de buitenlucht contact hebben met anderen.

We verlaten Chiloé nadat we bij een mooi uitzichtspunt nog walvissen zien zwemmen, en gaan richting Puerto Montt. Daar lukt het eindelijk bij een oud opaatje om onze gasflessen bij te laten vullen. Zo, we kunnen weer een jaartje koken, yessss! Ook vinden we een laadregelaar die past en binnen no time doen de zonnepanelen weer wat ze moeten doen, ons voorzien van gratis en voldoende stroom, nogmaals yessss! Omdat we nog een middag moeten wachten tot de was klaar is, besluiten we in Puerto Montt nog even boodschappen in te slaan voordat we deze griebusstad zo snel mogelijk achter ons laten. Als we een winkelcentrum binnen lopen, wordt er rechts van ons ineens hard “HOLAAAAA” geroepen. Het blijkt Claudio met zijn dochter, vader en moeder! Hoe klein is de wereld toch!! Zij zijn op vakantie in de buurt en moeder moest voor controle naar het ziekenhuis hier. We huggen iedereen, doen ter plekke samen een bakkie en kletsen gezellig bij. Claudio nodigt ons uit om ‘s avonds te komen eten en we spreken af later nog even te appen over waar en wanneer. Ondertussen voel in me anders dan anders, licht in m’n hoofd, raar. En ineens valt het kwartje, het zal toch niet! Snel halen we 2 zelftests bij de apotheek en inderdaad ik test positief, Michiel overigens niet gelukkig. Ik leg de familie uit dat onze afspraak niet door kan gaan en ben blij dat zij recent al Corona hebben gehad en dat Claudio met ons een boostershot heeft gehaald. Ook Peter heeft gelukkig in januari al Corona gehad en had daar weinig last van. We rijden naar Puerto Varas, (slechts 30 km verder maar een wereld van verschil), een gezellig, schoon en mooi stadje aan een groot meer met uitzicht op de Osorno vulkaan, en vinden daar een prachtige plek aan het strand. Hier blijf ik een paar dagen in quarantaine voor zover dat kan op 10 vierkante meter. Michiel slaapt tijdelijk op de bank en ontwikkelt ook later gelukkig geen klachten.

Deze dagen kunnen we mooi gebruiken om na te denken over hoe verder. We lezen ons in over wat er allemaal nog te zien is hier in de omgeving. Het idee om het merengebied in Chili rond te rijden en daarna de Andes over te steken naar Argentinië blijkt ineens niet door te kunnen gaan. De grensovergang die we op het oog hebben blijkt opnieuw te zijn gesloten na de opkomst van Omikron. Er zijn 2 alternatieven waar de grens nog wel geopend is, óf doorrijden naar Santiago (1000 km omhoog en dan weer 1000 km omlaag aan de Argentijnse kant), óf terug naar Patagonië met de peperdure pont (vliegen is 5x goedkoper!) die trouwens voor de komende 3 weken volgeboekt blijkt te zijn. De laatste optie is de minst erge, maar dan moeten we dus wel minimaal nog 3 weken in Chili kunnen blijven terwijl de permits voor de campers en onze motor over 2 weken verlopen. Ik mail met de douanier waar Ad en Annemarie tot nu toe goed zaken hebben kunnen doen en stuur hem de benodigde paperassen. In afwachting van zijn antwoord bezoeken we die imposante vulkaan waar we nu al dagen tegen aan zitten te kijken.

Het is een prachtige rit zo langs het meer naar de vulkaan, daar aangekomen kronkelt de weg zich vrij steil omhoog door een mooi bos richting de kale punt die bovenop bedekt is met sneeuw. Halverwege is een uitzichtspunt waar we even stoppen. Zodra we stil staan ruik ik een brandlucht en komen er zwarte wolken rook onder de truck vandaan! Dat ziet en ruikt serieus echt niet goed! De mannen blijven er rustig onder terwijl ik in m’n hoofd al een afgebrand huis zie. Het blijkt allemaal erg mee te vallen. Er is wat olie gelekt op de hete uitlaat, zodra Michiel dat afveegt is de rook al gelijk een stuk minder en na een lunchpauze is de uitlaat afgekoeld en vervolgen we onze weg naar de top. Daar zien we een magnifiek uitzicht over de Andes, het meer, en in de verte zelfs het eiland Chiloé. We dansen en slapen op de vulkaan. De zonsondergang is er out of this world en ‘s morgens worden we boven de wolken wakker, echt prachtig!

Ondertussen voel ik me een stuk beter en ben ik enorm opgelucht dat mijn afweersysteem nu dusdanig functioneert dat ik ondanks mijn overgewicht en leeftijd niet zieker ben geweest dan bij een normale verkoudheid, en dat ik, voor zover ik weet, niemand heb aangestoken.

We krijgen een mail van de douanier dat alle permits zijn verlengd met drie maanden, zo makkelijk kan het soms zijn! Dat geeft weer wat lucht. We zijn echter wel heel dichtbij de grensovergang waar we het liefst over wilden gaan. Ik stel voor dat we er gewoon heen rijden en kijken wat er gebeurt. Vrachtverkeer is wel toegestaan, wie weet kunnen we door als zijnde een vrachtwagen, nee hebben we en tja ja kunnen misschien wel krijgen. Als we na een paar uur rijden door het Duits aandoende landschap (hier wonen veel Duitse immigranten), met z’n rechte lappen landbouwgrond, koeien, heuvels, boerderijen en kerkjes bij de grens aankomen geeft de mevrouw vanuit haar hokje op de weg aanwijzingen waar we kunnen keren want ja hoor de grens is gesloten voor toeristen. We mogen er echt niet door. Ik ga in m’n beste Spaans de discussie aan, we hebben toch niets te verliezen. Ik lepel een verhaal op dat er vrienden op ons wachten aan de andere kant en dat Santiago echt te ver rijden is en alle veerboten naar het zuiden zijn volgeboekt voor de komende weken. Ze zegt dat zij daar allemaal niet over gaat en dat we dat maar moeten uitleggen aan de politie die toevallig ook vlakbij het hokje bezig is een automobilist hetzelfde te zeggen namelijk dat de grens dicht is voor gewone voertuigen. Ik herhaal mijn verhaal en blijkbaar maakt het indruk, want hij zwicht en zegt dat hij gaat proberen ons de grens over te krijgen! Hij checkt nog wel of we alle benodigde formulieren voor Argentinië hebben, namelijk een gezondheidsverklaring (die ik ‘s morgens voor ons alle drie online heb gemaakt), ons volledige vaccinatieschema en een brief van de zorgverzekering. Ja dat hebben we allemaal. Een PCR test is gelukkig voor Argentinië niet nodig omdat we al langer dan 14 dagen in Chili zijn. Hij regelt dat we onze Chileense stempels krijgen en we kunnen door naar de Argentijnse grenspost 30 km verderop.

Verbouwereerd rijden we de strook niemandsland in, het is gelukt! Halverwege stoppen we nog even om alle fruit, groenten, worst en kaas te verstoppen omdat het anders in beslag genomen wordt. Ondertussen is het hard gaan regenen, het is al einde van de middag en we moeten nog doorrijden over de hoge pas om voor sluitingstijd bij de douane te komen. We komen op tijd, maar waar we denken er bijna te zijn, blijkt dat er bijzonder moeilijk wordt gedaan over onze zorgverzekeringsbrieven. Niet geheel onterecht want in de brieven van Peter en Michiel staat specifiek dat ze voor Chili verzekert zijn, terwijl de verzekering gewoon wereldwijde dekking heeft, wordt er nu een brief geëist dat we ook in Argentinië verzekerd zijn. Zucht, dit wordt echt een lang verhaal maar ik schrijf het toch maar allemaal op zodat andere reizigers er misschien nog wat aan hebben. Na veel gekissebis tussen 5 beambten, waarin regelmatig de woorden “stomme buitenlanders” vallen, mogen we toch door naar het volgende loket waar onze autopapieren gecheckt worden. Ook die roepen nogal wat vragen op, want hoe kan het dat de voertuigen 2 jaar in Chili zijn geweest en wij pas 2 maanden in Zuid Amerika zijn? Wat ben ik blij met m’n nachtdiensten waarin ik Spaans heb zitten zwoegen, hierdoor weet ik het afdoende genoeg uit te leggen. Wel wordt alles dubbel dubbel gecheckt en willen ze zelfs onze papieren zien van de auto- en motorverzekering. Ook hier ben ik heel blij met het groene printpapier van Joyce en het feit dat ik dit thuis allemaal al geregeld heb. Echter….. Peter heeft nog geen autoverzekering voor Argentinië, meestal is dit wel aan de grens of in het eerstvolgende dorp te regelen, maar nu niet. Het is zaterdagavond, het plenst van de regen en de douaniers zijn onverbiddelijk. Peter moet terug naar Chili! Neeeeee, dit zou betekenen dat hij belandt in niemandsland, waar hij geen PCR test kan regelen (die voor Chili weer wél nodig is), voor een grens die al dicht is, met geen kennis van de Spaanse en nauwelijks van de Engelse taal, die het lastig vindt om zich een weg te banen in de online papieren tijgers van nu en ook geen internet/telefoon meer heeft waarmee we hem er eventueel nog mee doorheen zouden kunnen loodsen. Ik stel voor dat we Claudia bellen, zij woont in Argentinië en heeft een paar maanden geleden onze verzekeringen geregeld. Ik ga op zoek naar haar telefoonnummer, maar ook ik heb geen internet meer, tjonge jonge, zo staan we te tobben met z’n drieën. Na een dik kwartier zoeken naar een oplossing zonder er één te weten hoor ik één van de douaniers zeggen laat hem toch met hen mee gaan joh, tegen zijn collega’s. Ook hier nog wat discussie over en weer en uiteindelijk mag Peter toch mee met de belofte dat we inderdaad in het eerstvolgende dorp stoppen en niet verder rijden tot de rode brandweerwagen verzekert is. Pfffew….we zijn toch over, geheel onverwacht en met de nodige engeltjes op onze schouders weliswaar. Argentina here we come!

En zo belanden we in Villa la Angostura, een gezellig druk wintersportstadje, waar nu het zomer is ook veel toeristen heen komen voor de mooie omgeving met bergen, bossen en meren. Via Western Union krijgen we 2x zoveel pesos voor onze euro dan bij de bank, maar dan moet je wel een Western Union vinden die ook daadwerkelijk z’n medewerking verleent. Bij het postkantoor reageert de dame achter het loket alsof ze het uit eigen zak moet betalen, ze werpt verschillende barricades op (kopie paspoort nodig-heb ik, Argentijns telefoonnummer nodig-heb ik, niet meer dan 220 euro-heb ik niet) om uiteindelijk te eindigen met “the computer says no”, ze snapt zelf ook niet waarom, ik moet het maar ergens anders gaan proberen. De volgende dag lukt het gelukkig bij een klein supermarktje wel en zijn we ineens hartstikke rijk. We melden ons direct bij een parilla (bbq restaurant) waar de eigenaar hele verhalen over Maxima weet te vertellen die daar regelmatig zou komen en waar we ons weer herinneren hoe heerlijk het vlees in dit land is. Zo zacht, zo mals, zo lekker en….. zo veel!

Het lukt om via Claudia voor Peter een verzekering te regelen en we gaan op weg naar het zuiden waar ik graag naar el Bolson wil vanwege de leuke verhalen die ik er over gelezen heb. Hippiesfeer, kunstenaars, prachtige omgeving, super relaxed, lekker eten, artfair (soort swanmarket) en goede camping. Halverwege stoppen we om te tanken. Weer grote zwarte rookwolken maar nu bij Peter, fijn hoor die oude Mercedessen! Nu blijf ik kalm, zal wel weer niets zijn, maar de mannen lijken nu meer in de stress. Ik krijg de opdracht om een garage via internet in de buurt te zoeken, die er dus niet is. Peter en Michiel gaan zelf aan de slag, ik zie een krik te voorschijn komen, het achterwiel gaat er af, want dat lijkt geblokkeerd, vervolgens moet ook de remtrommel er af om te kijken of de rem deblokkeert wat helaas niet gebeurt. Zoals hier gewoon is, stoppen er meerdere mensen om te kijken of ze kunnen helpen, zo ook een vrachtwagenchauffeur die toevallig ook een Mercedes heeft. De handrem blijkt te strak te staan en Michiel draait deze wat losser. Yes, het wiel draait weer en we kunnen verder. Bij één van de mooie miradors onderweg ontmoeten we de Argentijnse familie Ridolfi. Zij rijden in een fantastisch gave Mercedes uit 1961 die we uitgebreid bewonderen.

El Bolson voldoet geheel aan de verwachtingen, wat een leuk stadje en wow wat een mooie omgeving weer. We fietsen, wandelen en motoren er op los en zo vliegt er weer een week voorbij.

We merken dat een praatje maken hier een stuk moeilijker is. Argentijnen gebruiken veel “sjjj” klanken, waardoor het soms niet eens op Spaans lijkt. We moeten opnieuw de melodie van de taal leren, maar dat zal met de tijd wel komen. Voor nu is het heerlijk om weer hier te zijn en waarschijnlijk gaan we wel een tijd in Argentinië blijven. Het scheelt echt heel veel dat het hier zo goedkoop is, zo gaat de reispot een stuk langer mee. Diesel is b.v. maar 0,44 eurocent per liter, tegen 1 euro in Chili en ik wil niet weten wat het momenteel in Nederland kost. Shocking nieuws dat er oorlog is uitgebroken zo dicht bij huis, heel verdrietig, blijkbaar leert de mensheid niets van het verleden en stuurt ze aan op haar eigen zelfdestructieve ondergang. Doet een virus het niet, doen we het zelf wel. Daarom lieve allemaal, geniet zolang het kan, doe zo min mogelijk tegen je zin, en vooral zoveel mogelijk wat je leven verrijkt en veraangenaamd zolang het weer, of moet ik zeggen nog, kan!