Nog zo’n befaamde route is Ruta 40, die zich bijna 5000 km uitstrekt van zuid naar noord Argentinië. Ondertussen mogen we de sticker van deze route die je in ieder stadje kunt kopen, wel op de achterkant van de truck plakken, vinden we, aangezien we momenteel al op km 2998 zitten. Twee weken geleden zaten we nog een stuk zuidelijker en tussen daar en hier hebben we weer een hoop meegemaakt. Ik neem me steeds voor om de interval tussen de reisverhalen wat langer te maken, zodat het bij te lezen is voor iedereen en jullie geen overdosis krijgen. Maar sorry ik moet gewoon iedere twee weken m’n ei kwijt om alle ervaringen een plekje te geven en weer open te staan voor de volgende gebeurtenissen.

Het is nooit saai en net als ik dat wel begin te vinden, gebeurt er wel weer wat of zien we weer iets dat we nog niet eerder zagen. Af en toe pakken we een zijweg van de 40 om de bezienswaardigheden verderop ook mee te pakken. Deze wegen zijn vaak in slechte staat, altijd wasbord ripio, maar stellen nooit teleur hier in de provincie Neuquén. Vreemd gevormde steenformaties, diepe kloven, vele vulkanen, verre uitzichten, bijzondere bomen, prachtige watervallen en honderden kilometers leegte, we houden er van!

De weg naar Caviahue en Copahue, twee dorpjes tegen de grens van Chili aan, is prachtig en we doen er een paar dagen over. Onderweg zien we veel Araucaniabomen in een soort hoge duinen staan. In Nederland had de buurman er ook één in z’n tuin (apenboom), oerlelijk vonden we hem (die boom) en we waren voor één keer blij met zijn overmatige snoeidrift toen de boom verdween. Hier komen ze echter volkomen tot hun recht in het landschap en ziet het er schitterend uit. Er staan exemplaren tussen van honderden jaren oud, 40 meter hoog en er zitten grote bollen vol met piñones in, een soort megagrote pijnboompitten. Ze zijn rijp nu in de herfst en we zien onderweg veel Mapuches die ze aan het rapen zijn. Als we op vrijdag aankomen in Caviahue worden we door een local geattendeerd op het jaarlijkse festival dat zaterdag en zondag zal plaatsvinden ter ere van de oogst van de pitten, en besluiten we nog een paar dagen te blijven.

Ik licht Peter, Ad en Annemarie, die in de buurt rond rijden, in over de komende festiviteiten en zo hebben we op zaterdag samen een genoeglijke dag op het rodeoterrein net buiten het dorp met als perfecte achtergrond de tafelbergen vol met Araucania’s. De zon schijnt, er zijn heel veel gaucho's op paarden, er is live muziek, er staan allerlei eettentjes, er is een soort braderie met plaatselijke producten en iedereen heeft z’n beste traditionele kleren aan.

Bij de ingang krijgen we een bakje gegrilde piñones in onze handen gedrukt, tenslotte is het feest ter ere van deze pitten. Het smaakt naar bruine bonen, niet heel bijzonder, maar wel een zeer goede bron van eiwitten en vezels voor de plaatselijke bevolking die het in deze regionen vooral met geitenvlees lijkt te moeten doen gezien de grote kuddes geiten die we hier overal tegen komen.

Het festival heeft een heel programma van rodeo activiteiten. Zo zien we peuters zich vastgrijpen in de wol van een schaap waar ze zo lang mogelijk op moeten blijven zitten terwijl zij naar haar vriendinnen rent aan de andere kant van het terrein, een komisch gezicht. Daarna mogen pubers (vrouwen en mannen apart) op hun paard racen tegen elkaar, halverwege het parcours wordt er twee keer behendig om een olievat gecirkeld om dan hard terug te rijden naar de finish.

Vervolgens worden er 10 koeien losgelaten en gaan er overal mannen met lasso’s rennen om ze te vangen. Zodra dit gelukt is moet de koe gemolken worden en wie het eerste een flesje vol heeft, heeft gewonnen. De rest van de middag wordt er door de macho gaucho’s geraced tegen elkaar waarbij de paarden al slalommend door een lijn van vaten gestuurd worden.

Dan is er een ereronde voor de beste rodeorijder van de regio waarna de echte rodeo begint, aan elkaar gepraat door een soort gauchorappers met gitaren. Jonge ongetrainde paarden worden aan een paal vastgebonden en krijgen ineens een berijder op hun rug met hele lange gemene sporen aan z’n laarzen, de paarden worden stuk voor stuk opgehitst en dan plots losgelaten van de paal. De verschrikte dieren proberen dan in alle macht de berijder met z’n prikvoeten van zich af te werpen. Degene die het langst blijft zitten is natuurlijk het meest macho. Opvallend is dat dit onderdeel het grootste enthousiasme oproept bij het publiek, er wordt gefilmd, geklapt en ooooh en aaaaah geroepen, terwijl wij het vooral zielig vinden voor de paarden en voortijdig afhaken.

Zondag gaan we dan ook niet terug maar gebruiken het mooie weer om te wandelen in de omgeving en prachtige watervallen te zien, waaronder Salto de Agrio, één van de mooiste die ik ooit zag. De rivier valt daar precies in een oude krater van een vulkaan(tje), die mooi symmetrisch rond is, waardoor het van boven af net een oog is. Het water heeft een bijzondere kleur blauw en de stenen aan de rand van de rivier en de krater zijn oranje door het hoge ijzer gehalte in het water. De rivier Agrio komt aanstromen vanuit Copahue, dat er heel anders uitziet dan Caviahue ook al zit er maar zo’n 15 km tussen de twee dorpen. Copahue ligt 500 meter hoger op 2000 meter en heeft daardoor geen bomen. Het ligt aan de voet van een hoge vulkaan en is in de winter een skigebied. Er is veel vulkanische activiteit, er komen overal pluimpjes rook uit de grond, we zien fumaroles (pruttelende modder die omhoog komt) en de rivier dampt en kookt, het ruikt er enorm naar zwavel. In het midden van het dorp staat een groot sanatorium waar mensen met huid-, gewricht- en weetikwatvoorklachten nog meer, dagen tot weken vertoeven om te genezen in de thermale buiten baden en allerlei wonderlijke behandelingen kunnen ondergaan. Bij de infobalie leg ik uit dat we uit Nederland komen en vraag ik of er iemand is die in het Engels wat uitleg kan geven over wat hier allemaal te doen is. Prompt haalt het meisje er de hoofdarts bij, die als enige Engels spreekt, en laat hij doodleuk de volle wachtkamer meer dan een half uur wachten om met ons te prietpraten over wie we zijn, wie hij is, dat zijn voorouders uit Europa komen (dat is statusverhogend in Argentinië en trouwens ook in Chili), waar hij allemaal in Amsterdam geweest is, dat hij onze truck en vooral de motor zo gaaf vindt, dat hij zelf ook 3 motoren heeft, dat hij al 20 jaar in het sanatorium werkt en dat we hem altijd mogen whatsappen als er wat is. Vervolgens neemt hij alle mogelijke behandelingen met ons door, informeert hij naar onze gezondheid en vullen we samen een gezondheidsverklaring in die nodig is om gebruik te mogen maken van de baden hier. Enigszins opgelaten door al die persoonlijke aandacht, bedanken we hem hartelijk en gaan we naar de volgende balie om een tijdslot te reserveren voor het modderbad (laguna del chancho, meer van het varkentje). Met de doktersverklaring en de reservering moeten we dan langs een kassa om te betalen (2 euro). Vervolgens dwalen we door het oude megagrote gebouw, alles is lichtgroen binnen, her en der zitten ziekelijke mensen in een badjas voor gesloten behandelkamertjes te wachten op hun behandeling. Het is vergane glorie en zou zo passen in een horrorfilm met heftige martelscenes, m’n fantasie gaat hier weer z’n volledige gekke gang. Eindelijk komen we achter het gebouw bij een groot vierkant bad aan met ook weer een balie, waar onze papieren gecontroleerd worden en onze namen genoteerd. Maria en Miguel (zoals we hier gemakshalve heten) mogen maximaal 20 minuten in het bad en de man drukt een timer op z’n telefoon in. Wat een gedoe allemaal! Snel trekken we onze zwemkleren aan, smeren we ons in met de warme modder die in een ton op de kant staat om ons vervolgens in het grijze hete water te laten zakken. Het is echt héél heet! Uit de dikke modder op de bodem voelen we de hete luchtbellen omhoog komen en moeten we oppassen dat we er ons niet aan branden. Het heeft iets bijzonder weldadigs om ons weg te laten zakken in die dikke warme modder. Ik snap die varkens wel! Langs de kant zit een indiaan op een fluit te spelen. Al met al een zeer vervreemdende ervaring. Als na 20 minuten onze namen worden omgeroepen, gaan we met tegenzin onder de koude douche en laten we Copahue achter in z’n stoomwolken. We ruiken nog dagen naar rotte eieren.

Drie dagen rijden we door het eindeloze kale berglandschap verder naar het noorden, af en toe zien we in de verte een plukje hoge populieren en weten we daardoor dat er een estancia (boerderij) ligt die de bomen aanplanten als windscherm tegen de eeuwige westen wind die van het hoge Andesgebergte komt vallen. Af en toe stoppen we in een dorpje voor wat vers brood, zoals in Huecú, waar een deel van “Floortje naar het einde van de wereld” recent is opgenomen. Een toepasselijke naam voor een programma over dit gebied, waar we regelmatig overnachten in de middle of nowhere ergens aan een rivier of bij een mooi uitzichtpunt en ons alleen op de wereld wanen.

Soms komt er een gaucho voorbij op z’n paard en zijn roedel honden zoals eind van een lange rijdag wanneer we de wagen naast een rivier hebben gezet en Michiel wat aan het klussen is aan een lekkend koelwaterslangetje. Hij wil alles weten over de motor terwijl hij er verliefd naar blijft kijken. Tja 125cc is niet veel voor een motorfiets maar vergeleken met wat hij onder z’n kont heeft toch nog altijd 12 (paardenkracht) keer sterker. Of we ‘m niet willen ruilen? Dit grapje horen we vaker maar dan meestal over de truck. Hij lijkt echter serieus en kan echt z’n ogen niet van de motor afhouden. Wat heeft hij te ruilen dan, vragen we. Hij biedt z’n kudde geiten aan. We leggen beleefd uit dat we dat niet gaan doen en teleurgesteld neemt hij afscheid en trekt de bergen weer in.

De omgeving wordt steeds mooier, met bijzondere steenformaties, grote basaltwanden en hoge rotstorens. Boven het dorpje Las Ovejas (de schapen) liggen Los Bolillos, gladde hoge torens van steen met een soort hoedje op, het lijkt Cappadocië wel. Het is er warm, 28 graden en we maken er een mooie wandeling. De volgende dag rijden we op de zelfde hoogte door naar Aguas Calientes, een verzameling warm water poeltjes waar we ons niet bijzonder op verheugen gezien de zon en de warmte. Echter slaat het weer in een uurtje volkomen om! Er komen al snel donkere wolken aan en het begint te stormen en te regenen. Tegen de tijd dat we op onze bestemming aankomen gaat de regen over in sneeuw en we kunnen onze ogen niet geloven, het blijft nog liggen ook! De omgeving ziet er gelijk totaal anders uit, nog mooier, zo’n wit maagdelijk kleed over al die rare rotsen. De waterval, rivier en poeltjes beginnen te stomen door het temperatuurverschil en de witte mistflarden en sneeuwvlokken kolken rond ons hoofd.

We denken nog maar even niet na over hoe we straks de smalle bergweggetjes terug rijden en genieten van de aangenaam warme baden (45 graden) midden in de natuur. Eind van de middag schijnt de zon weer en de meeste sneeuw verdwijnt zo snel als het kwam. Veilig rijden we naar de voet van de Domuyo vulkaan die met z’n 4709 meter hoog boven ons uit steekt en overnachten daar na een prachtige zonsondergang in volkomen stilte, de wind staat weer even uit. ‘s Ochtends wandelen we een paar kilometer een vallei in naar de enige geisers van Argentinië. Ik heb hierover van te voren gelezen dat ze 1,5 meter hoog spuiten en ook hier zijn onze verwachtingen niet hoog (we zijn net verwende kinderen na de geisers in Yellowstone in de USA).

Maar het is prachtig! Zowel de wandeling er naar toe, er lopen zo’n 100 geiten mee en er is verder niemand, als de geisers zelf waar de ochtendzon voor een prachtig lichtspel zorgt in combinatie met het spuitende hete water en de grote stoomwolken. We maken er vele foto’s en filmpjes en experimenteren er op los qua sluitertijden, isowaardes en hyperlapsen en hebben veel lol.

Het was een eind omrijden en we moeten zeker 140 km (= 4 uur rijden) dezelfde slechte weg terug om weer op Ruta 40 te komen, maar het was het dubbel en dwars waard. Wat een mooie dagen waren dit.

Chos Malal is een redelijk stadje met z'n 14.000 inwoners en ik probeer maar weer eens geld te scoren via Western Union. Het blijft een uitdaging met computers die hun medewerking weigeren, kantoren met te weinig geld op voorraad of die alleen binnenlandse transacties doen en werknemers die ineens m’n echte paspoort willen zien i.p.v. genoegen nemen met een kopie en natuurlijk is mijn gebrekkige Spaans ook geen pro. Ook hier weer een gevalletje van “computer says no” en aangezien ons geld aardig op is en ik toch al niet zo’n held ben in het tactvol verbergen van mijn boosheid en frustraties, krijgt de arme postbeambte de wind van voren. Wanhopig nodigt hij mij uiteindelijk achter de balie uit om dan maar eens zelf te proberen met zijn computer. En dan begrijp ik het probleem, bij het vakje documentnummer kan ik alleen maar nummers invullen en geen letters. Echter heeft onze Nederlandse overheid verzonnen dat er ook letters in je paspoortnummer moeten staan als enige land ever. Tja dat snapt die computer natuurlijk niet! Zucht….. Ik bied mijn excuses aan en verlaat met een rood hoofd van schaamte en woede het postkantoor. Ook bij drie grote supermarkten krijg ik “No hay”. Dat wordt vanavond een droog broodje i.p.v. uit eten. In een piepklein dorpje 100 km verder lukt het de volgende dag gelukkig wel bij een achteraf supermarktje met een übervriendelijk jonge man met een computer en printer uit het jaar nul, die gelijk ook uitgebreid de toeristische waarde van z’n dorp midden in het kale niks aan de man probeert te brengen maar waaruit we snel weer verder rijden zodra de buit binnen is.

Die dag rijden we de provinciegrens over en bevinden we ons in de provincie Mendoza, die bekend staat om z’n wijngaarden. Maar dan hebben we eerst nog zo’n 700 km te overbruggen door een gebied waar ogenschijnlijk niets te beleven valt. En juist daar beleven wij gek genoeg ons spannendste avontuur tot nu toe.

Ik heb al drie reisgidsen en twee roadmaps miniscuul bestudeerd om te kijken of er nog bezienswaardigheden zijn te vinden de komende ogenschijnlijk saaie dagen door de woestijn. Ik ontdek dat we een bijzonder gebied passeren namelijk Payunia, een gebied waar niemand woont, maar waar de hoogste concentratie vulkanen is ter wereld, zo’n 800 stuks! Inderdaad zien we aan de horizon allemaal conische vormen verrijzen. Annemarie appt me dat ze daar tussen de lava heeft overnacht en dat lijkt ons ook wel wat ter afwisseling.

Als we aankomen bij de afslag richting het vulkanenveld zo’n 90 kilometer verderop, lezen we een bord waarop staat dat je alleen met een gids uit Malargüe dit gebied mag bezoeken. Deze stad ligt 120 km verder naar het noorden, dat gaan we natuurlijk niet doen. Who needs a guide these days, alles is te vinden op internet. Daarnaast hebben we toch onze Maps.me en Wikiloc apps die ons offline de juiste weg kunnen wijzen? De beslissing is snel genomen, we vertrouwen de blauwe lijn op mijn telefoon meer dat dit oude bord langs de weg en off we go.

Na 50 kilometer komen we eindelijk in de buurt van de vulkanen en een volgende afslag naar rechts lijkt precies in de goede richting te gaan ook al is deze weg smaller en van een wat mindere kwaliteit. Na 10 minuten zien we een wash-out van de weg, een diepe geul waar ooit een zeldzame hoosbui de weg uitgehold heeft. Echter zien we sporen door het eerste, nog ondiepe deel van de geul heen en lijken de gidsen met hun pickups een alternatief omweggetje te hebben gemaakt. De weg verderop ziet er weer prima begaanbaar uit. We rijden de geul door en als we aan de andere kant verder willen rijden zakt ineens de weg rechts onder ons weg richting het diepe gedeelte van geul. Het gaat niet snel maar wel gestaag en de truck kraakt en komt steeds schuiner te staan. Het ziet er naar uit dat-ie gaat omvallen!! Ik zit aan de lage kant en spring er snel uit nu het nog kan en voor Michiel op me valt. Michiel verlaat ook het “zinkende schip” en trekt snel een paar scheppen te voorschijn terwijl hij roept “dit is foute boel, dit ziet er helemaal niet goed uit”!

We beginnen als een malle aan de hoge linker kant het zand onder de banden weg te scheppen in de hoop dat de boel stabiliseert en inderdaad na een tijdje scheppen hangt de wagen een stuk minder naar rechts en lijkt het gevaar op omvallen voor nu geweken. Wel ligt hij nu met z’n assen op de grond en kunnen we niet meer voor of achteruit. Elke beweging nu zou de situatie slechts verergeren en de truck zou alsnog kunnen kantelen. Al die tijd zien we geen mens, geen auto, niks, we staan midden in de woestijn, ver van de doorgaande weg. Ik bereken hoeveel water en eten we bij ons hebben en bedenk dat we altijd nog op de motor naar Malargüe kunnen rijden voor hulp. Ok we zijn dus niet in levensgevaar, maar het is wel zo’n beetje ons levenswerk én ons huis wat daar kapot dreigt te gaan! We nemen verschillende strategieën door, gaan we voor vooruit van het gevaar weg, of voor achteruit? In ieder geval moeten we de wand van de geul stutten dus sleep ik tientallen lavastenen weg uit de omgeving om het gat te vullen terwijl Michiel het gat verder vult met zand onder de assen vandaan en daarbij nog een flinke schorpioen tegen komt. We laten ons niet van de wijs brengen op onze teenslippers en graven en vullen stug door met de zon op ons kop in 30 graden+. Gelukkig zit de watertank aan de hoge kant en kunnen we drinken pakken, ongefilterd weliswaar maar nood breekt wetten. Het woongedeelte durven we niet in uit angst dat de boel verder zakt. Zo’n vier uur en 3 kuub zand verder durven we het aan om rijplaten en rubbermatten onder de banden te plaatsen. Michiel start de motor, zet ‘m in z’n vierwieldrive en zet de sperren vast zodat de wielen niet meer onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen. Langzaam rijdt hij achteruit, waarbij de truck zoals verwacht wel weer naar rechts zakt maar gelukkig toch overeind blijft en Michiel haalt het tot aan het goede stuk van de weg! Waar hij hard toeterend en ik blij schreeuwend onze grote opluchting uiten dat we gewoon weer verder kunnen met onze reis. De behoefte om het vulkanengebied alsnog te bezoeken is natuurlijk compleet verdwenen, zout lekker op met je vulkanen! Blij rijden we terug naar de 40 waar we overnachten onder de schitterende en goed zichtbare Melkweg en waar we ‘s morgens het paarse ochtendgloren bewonderen met 800 vulkaantopjes in de verte vanuit ons fijne en nog helemaal hele huis. Op naar het volgende avontuur!