Schrik niet van de titel, deze is letterlijk en niet figuurlijk bedoeld aangezien we afgelopen weken door een paar mooie valleien en een diepe kloof reden met in de verte uitzicht op de hoogste bergen van Zuid Amerika. Met ons zelf gaat het uitstekend en we kunnen geen genoeg krijgen van dit vrije leven! Toch wordt er deze episode een plan gemaakt voor de laatste twee maanden die nu ingaan en voor de 4 maanden die we straks in Nederland doorbrengen en zelfs al een sneakpeek naar de volgende etappe waarin Bolivia, Noord Chili, nogmaals Noord Argentinië, Paraguay en vooral 3 maanden Brazilië het doel worden. Vanuit de luie stoel (Kiek) en hangbank (Giel) regelen en plannen we e.e.a. via internet, zoals belastingaangifte, tandartsafspraken, werk, concerten, festivals, feestjes, etentjes, en weekendjes weg met vrienden, vriendinnen en familie. De zomeragenda loopt al aardig vol. En dat voelt helemaal prima na zolang luieren, ongepland lummelen en alleen maar mooie dingen zien. Hoewel dat zeker ook heel fijn is!!

Na ons hachelijke avontuur, waarbij we ons huis bijna kwijt waren in de woestijn, komen we opgelucht aan in Malargüe, een klein stadje met brede vlakke wegen waar alles goed op de fiets te bereiken is. Volgens de enthousiaste jongen bij de “i” (toeristinformationpoint) is er enorm veel te doen en hij laat ons een gelikte presentatie op z’n computer zien, en ik moet zeggen de foto’s zijn prachtig. Helaas vallen het museum (wat dicht is), het zonnestralingsobservatorium en het planetarium erg tegen. Door ons toch nog gebrekkige Spaans begrijpen we niets van de uitgebreide uitleg in filmpjes en van de gidsen. Wel kunnen we er lekker uit eten, wordt de was weer eens goed gewassen en staan we op een goedkope maar fijne camping municipal met veel hoge bomen die beschermen tegen de Zonda. Een harde hete wind die hier soms dagen waait en zorgt voor hoge temperaturen terwijl de gele herfstblaadjes van de bomen waaien en zwieren door de straten. Hier kunnen we ook de bagagedrager van de motor laten lassen en vindt Michiel een nieuw achterlicht. Door de rammelende ripio gaat er zo her en der nog wel eens wat kapot.

Op aanraden van de “i” rijden we naar Las Leñas, een skigebied in de bergen, waar nu echter nog geen sneeuw ligt. De rit er naar toe is prachtig. We rijden door een vallei waar een oranje rivier door stroomt, het ziet er bizar uit. Volgens een local komt dit door een modderig zijriviertje, eenmaal daar voorbij stroomopwaarts is het water inderdaad gewoon weer doorzichtig. We bezoeken ook een soort Lourdes, waar een Mariakapelletje staat dat samengaat met een indianenlegende over een prinses aldaar. Er is een wonderlijk meertje waar uit de diepte licht lijkt te schijnen. Blijkbaar komt dit door zonlicht dat breekt op de calciumdeeltjes op de wanden van het diepe meer. Nog een eindje verder is een sinkhole, ontstaan door een onderaardse rivier. We rijden er bijna voorbij omdat het vanaf de weg helemaal niet opvalt. Op de dronefoto is echter goed te zien hoe enorm dit gat in de aarde is! Tegen lunchtijd komen we aan in las Leñas. De appartementencomplexen staan er verlaten bij, de stoeltjesliften draaien wel en nemen af en toe een sporadische wandelaar hoger de bergen in. Het asfalt houdt hier op. Wel loopt er een smalle kronkelige ripioweg 27 km verder naar Valle Hermosa over een hoge pas. We doen er twee uur over en het is best eng. Michiel moet op de speldenbochten soms een paar keer steken en éénmaal over de pas is het steil naar beneden de vallei in die z’n naam eer aandoet. Het is er prachtig, leeg, stil, omringt door kartelige bergen en met een mooi meer in het midden. We wanen ons weer alleen op de wereld en genieten van het mooie licht op de bergen aan het einde van de dag.

De volgende dag dezelfde spannende weg weer terug en dan, eenmaal uit de bergen, verder richting San Rafael waar we een hele dag over doen door het vlakke, saaie landschap. We hebben gehoord dat daar een mooie canyon is, wat we ons niet voor kunnen stellen gezien de uren pampa die voorbij schuiven. De dagen er na worden we echter weer aangenaam verrast door de veelzijdigheid van Argentinië en rijden we over de bodem van de diepe kloof langs de rivier. Het staat er vol met pampa gras (cola de zorro = staart van de vos), grote cactussen, en af en toe een groep bomen in mooie herfsttooi. Om ons heen steile wanden en vreemde rotsformaties met donkerrode kleuren. Halverwege vinden we ineens een smeerput met verhoging waar Michiel de truck op rijdt zodat hij de smeerpunten weer eens in kan vetten zonder dat hij op de grond hoeft te gaan liggen. De kolibrietjes en vlinders vliegen om ons heen, niet te fotograferen overigens.

Aan het einde van de kloof gaat de weg omhoog en rijden we ineens aan de rand van een bijzonder blauw stuwmeer met een eiland in het midden. Bij een uitzichtpunt stoppen we en turen vanaf het randje de diepte in. De andere (Argentijnse) toeristen, lijken ineens allemaal verdwenen en als ik omkijk staan ze de truck te bewonderen en fotograferen i.p.v. het uitzicht. Het blijft een vermakelijk gezicht. Ook hier hebben we weer een praatje en beantwoorden we vragen maar horen we ook veel over Argentinië en waar mensen zich mee bezighouden. Dagelijks geven we op verzoek meerdere rondleidingen in ons huisje en ontmoeten we zo heel veel mensen uit alle windstreken van het land. Veel mensen geven ons bij het afscheid hun telefoonnummer met het verzoek altijd contact op te nemen als we hulp nodig hebben of om langs te komen. Een knuffel en een kus zijn ook van de partij (hoezo afstand houden?) en soms komen mensen zelfs kadootjes brengen omdat ze het zo leuk vinden dat we hun land bezoeken. De vriendelijkheid maar ook het enthousiasme en hulpvaardigheid van de Argentijnen ontroert ons en maakt het toch al zo aantrekkelijke land (mooi, gevarieerd, warm, zonnig, veilig, vrij kamperen, heerlijk vlees, lekkere wijnen, goedkoop) nog fijner! We leren er veel van en hopen deze eigenschappen zelf ook te kunnen uitdragen naar anderen.

De volgende bestemming is ook fijn. Mendozastad en omgeving! Vruchtbare grond door z’n vele riviertjes vanuit de hoge bergen (6000 meter plus)waar altijd sneeuw op ligt, veel zon en koele nachten. Hierdoor zeer geschikt voor wijngaarden. In valle de Uco, weer zo’n mooie vallei aan de voet van de Andes, zijn meerdere beroemde bodega’s. Dit zijn grote wijngaarden met daarin een verwerkingsstation en vaak een mooie boerderij, of modern gebouw met wijnkelders en een restaurant, waar proeverijen plaatsvinden. Ingesteld op toeristen met rondleidingen en mooie tuinen om een dagdeel in te verblijven zodat het alcoholpercentage kan zakken en je weer kunt verder rijden naar de volgende Bodega. We laten ons een dag informeren en verwennen op de Bodega van Jean Bousquet, met heerlijke wijnen en een viergangen lunch. Hier ontmoeten we ook de eerste buitenlandse toeristen die georganiseerd reizen, waaronder Amerikanen (waar 90% van de wijn van deze Bodega naartoe geëxporteerd wordt). Ook komt er een jong Nederlands stel aanwaaien net als ons met een camper. Sam en Nienke wonen in Rotterdam en we hebben gelijk een hoop te bespreken en kletsen ‘s avonds nog uren verder als we een eindje verder in de bergen overnachten.

De dagen daarna verkennen we de stad met z’n brede lanen vol platanen, en mooie pleinen en parken vol waterpartijen. We doen onderhoud en schoonmaakwerkzaamheden aan de camper en socializen met andere overlanders op een groene camping vol vogels net buiten de stad. Daar zien we Ad en Annemarie weer, Sam en Jochen uit België komen later ook en we ontmoeten er nog een jong Nederlands stel, Bas en Karin. Met z’n achten hebben we een gezellige BBQ avond en ons eigen wijnproeverijtje, waar we nog dagen suf van zijn. Het is erg leuk de reisverhalen en ervaringen van de anderen te horen en we wisselen tips en adviezen uit. Ondertussen laten we de motorolie vervangen, vindt Michiel eindelijk een nieuw passend pompje voor de ruitensproeiers en vervangt hij zelf een aantal filters. Ook kopen we nieuwe koelvloeistof, zodat we dat ook een keer kunnen vervangen.

Tijd om de bergen en de natuur weer in te gaan. We rijden omhoog richting Chileense grens en ik merk aan m’n ademhaling dat de lucht nu echt ijler wordt nu we hoger zitten. Wij rijden langs een politiecontrole zoals we dagelijks tegenkomen. Maar waar we normaliter door mogen, worden we nu naar de kant gedirigeerd. Ik mopper omdat alle papieren ver weg in de kluis opgeborgen liggen, maar daar gaat het deze agent helemaal niet om gelukkig. Hij knikt goedkeurend naar de camper en het enige dat hij zegt is “ESPECTACULAR!”. Wel wil hij even binnen kijken, maar meer uit nieuwsgierigheid dan dat hij nu lijkt te verwachten dat we mensen of drugs smokkelen, en binnen 5 minuten rijden we weer verder na een vriendelijk “Buen viaje y suerte” (goede reis en geluk) van de agent.

Tussen al die hoge bergen vinden we weer zo’n mooie vallei met prachtige landschappen, zoutmeren, murmelende riviertjes en multicolor heuvels door de rijke mineralen in de grond. We zien eindelijk weer guanaco’s en condors. Ook vinden we er een stuk land vol grote en indrukwekkende kunstwerken en steenlabyrinten van beeldhouwer Fausto Marañòn, die we daar ook ter plekke ontmoeten. Wat een bijzonder werk, wat een bijzonder mens, en wat een prachtig decor voor zijn kunst heeft hij uitgezocht! We kijken onze ogen uit.

We vertoeven een week in de Calingastavallei, maar niet alleen omdat het er zo mooi is helaas!

De laatste dagen lekt er weer water uit de truck. Michiel dacht “het lek boven” te hebben toen hij een tijd geleden een druppelend slangetje had gedicht. Maar de plassen worden steeds groter iedere keer als we ergens stil staan. Tot op een dag Michiel de truck (weer in the middle of nowhere, waarom is dat altijd zo?) plots aan de kant moet zetten omdat het koelwater aan de kook gaat.

De motor, die voorop staat, moet er af om de motorklep te kunnen openen om te kunnen zien wat er aan de hand is. Dat is dan vrij snel duidelijk, het water spuit uit de radiateur. Mij zegt dat helemaal niets, a-technisch als ik ben. Maar als ik Michiel zorgelijk hoor zeggen dat dit nog erger is dan je huis op z’n kant in de woestijn, raak ik toch een beetje in paniek. Dan zegt hij ook nog eens dat we gaan proberen naar het volgende dorp te komen, maar dat ik dan op de motor moet zodat hij steeds het koelwater kan bijvullen en raak ik nog meer in paniek. Motorrijden heb ik al meer dan twee jaar niet gedaan na m’n valpartij en ik zeg dat ik eerst even wil oefenen. Gelukkig is er niemand op de weg te bekennen én is het asfalt! Ik rijd een klein stukje en als ik enigszins bibberig van alle commotie terug ga richting Michiel, rijdt hij al weg in de truck! What the f…! Nou er achter aan dan maar. Ehhh hoe ging dat schakelen ook alweer, oh nee hé m’n spiegels zitten nog helemaal niet goed, gatver Michiel niet zo hard! (we rijden niet harder dan 50, hahaha). Na 10 minuten (het voelt als een uur), ontspan ik een beetje en probeer ik te genieten van de rit die tenslotte door één van de mooiste valleien tot nu toe gaat. We halen het dorp (Barrial) en vinden een mechanico die het gat provisorisch dicht met een soort kauwgomspul. Reviseren of een nieuwe radiateur kunnen we hier wel vergeten in dit piepkleine dorpje. Mendoza en de volgende grote stad liggen op 200 km afstand en daar is komende week alles dicht i.v.m. Pasen. We rijden naar een uitzichtpunt bij de rivier naast het dorpje om ons te bezinnen en als we parkeren, lekt de radiator alweer en loopt de temperatuur weer gevaarlijk op. Grrrrrrr.

Nu Michiel weet waar de gaten zitten (er zijn een paar kanaaltjes versleten en gescheurd), schuurt hij die plek op de radiateur helemaal schoon, pakt z’n eigen vloeibare metaal er bij, en plamuurt een dikke laag in de linker boven hoek. Na 24 uur drogen doorstaat het een testrit en lijkt het te houden voor nu. Wel blijven we nog een paar dagen in Barrial om te genieten van het uitzicht en Pasen uit te zitten, geen betere plek dan hier dat volgens de Lonely Planet het mooist gelegen dorp van Argentinië is, en daar zijn we het mee eens.

Michiel gaat een paar keer mountainbiken, ik pak af en toe de motor voor een rondje, blij dat ik dat weer durf en samen maken we een mooie wandeling en vieren we m’n verjaardag bij het enige restaurantje in het dorp met een pizza en een soort lekkerbekje en een grote fles Andesbier, heerlijk! Het is nog steeds prachtig weer, iedere dag schijnt de zon, is het zo’n 25 graden en het voelt als één lange heerlijke nazomer. M’n haar was ik in de rivier.

Op goede vrijdag rijden we toch een dorpje verder na een slechte nacht vol gettoblasters en boemboem muziek, het lange weekend is luid en duidelijk begonnen.

In Calingasto bezoeken we een mooie adobekerkje en het plaatselijke archeologische museum waar we o.a. een mummie van 1000 jaar zien die hier in de buurt is gevonden. ‘s Avonds is er de Via Cruce waarbij de kruisiging van Jezus herdacht wordt door met een groot kruis en een Mariabeeld de berg achter het dorp omhoog te klimmen na zonsondergang, waarbij rond de honderd mensen met kaarsjes meelopen naar het grote moderne best mooie en goed uitgelichte jezusbeeld op de berg. De plek die wij toevallig ook gekozen hebben om de rest van het paasweekend te kamperen. Gelukkig is er ruimte genoeg en niemand kijkt er raar van op. Wel worden we opgemerkt door een journalist en een cameraman die opnames maken van de ceremonie. Ze willen Michiel graag interviewen en filmen voor hun programma zodat de kijkers zien dat er buitenlandse toeristen (we zijn de enigen hier) naar de provincie San Juan komen, wat dan bewijst dat het een bezienswaardige provincie is. Ik mag er met godsgratie naast staan als ik m’n mond maar houd, blijkbaar komt de boodschap beter over als een man het verhaal doet, tjonge jonge. Dus vertelt Michiel (in het Engels moet het, want dat klinkt natuurlijk echt buitenlands) wie we zijn, dat we uit Nederland komen, erg genieten van het landschap en het zeer bijzonder vonden om deze plaatselijke ceremonie bij te wonen. En zo was het. Op naar het volgende hoofdstuk.