Het voelt als thuiskomen, terug in de truck op de Chacra (boerderij) waar we allerhartelijkst ontvangen worden door iedereen. De neiging is dan ook weer groot om daar langer te blijven dan gedacht met de gezellige gezamenlijke maaltijden en borrels, het heerlijke weer, dagelijks baantjes kunnen zwemmen en alle aaibare dieren. Michiel knutselt nog e.e.a. aan de truck, zo moet er bijvoorbeeld een nieuwe thermostaat in de koelkast. Ook mcGyvert (werkwoord n.a.v. de t.v. serie McGyver, die alles op zeer alternatieve wijze wist te fixen) Michiel de motorfiets aan de praat en fietst een paar rondjes in de omgeving nadat hij nieuwe banden op z’n mountainbike heeft gezet. Ik vind m’n zelfgemaakte bordje van drijfhout terug op het kippenhok en restaureer de uitgebeelde Grimaldiboot die ons 3 jaar geleden naar Montevideo bracht, terug naar oude glorie. We toeren samen in de zon langs de witte stranden op de motor, kopen lekker dingen op de markt en lunchen in een strandtent aan zee. Wat een gelukzaligheid dit weer te kunnen doen, wat een bofkonten zijn we toch besef ik me nu nog meer nadat ik de aanrijding afgelopen juli heb overleefd en helemaal als we het trieste bericht ontvangen van een kennis dat hij zijn reisdroom niet meer waar kan maken door gezondheidsproblemen, heftig, ik denk er veel aan. Dat we nu werkeloos zijn en dat er één of ander pensioengat aan het ontstaan is ergens, boeit me dan ook helemaal niet. In tegendeel ik ben zo blij met onze keuze en blijf me oprecht verbazen dat niet veel meer mensen dit doen. Ik zou wel van de daken willen schreeuwen “Leef nu!”

We genieten van de streeploze, blauwe luchten, van de stilte, de zee, de fijne temperatuur en de vriendelijkheid van de mensen hier in Uruguay. Op de kaart zien we een bijzondere brug ergens halverwege de kustlijn van het land. Een mooi doel om naar toe te rijden en een goede reden om de plekken nog eens te bezoeken waar we al geweest zijn 3 jaar geleden. Dus vertrekken we na een week uit Atlantida voor onze eerste reiskilometers met de truck richting noorden. Onderweg zien we bekende dingen zoals de klassieke vuurtoren bij José Ignacio, gouden eieren op het strand, lagunas met flamingo’s, Nandu’s (struisvogels) in de weilanden, grote cactussen, de luxe jetset bij Punta del Este, krabben met puntige schilden, en een gordeldier. Maar ook nieuwe dingen zoals een grote leguaan die de weg oversteekt, een beeldentuin vol moderne kunst, bosjes met bordeauxrode bloemen, tuku tuku’s (een soort marmot/mol achtige), de perfect ronde brug die we met de drone goed op de foto krijgen, de prachtige opkomende volle oranje november maan boven het strand en een ijssalon die punta G (Gspot) heet, wat ik persoonlijk hilarisch vind. Het ruikt her en der heerlijk naar Eucalyptus.

We gaan ook doelbewust naar Barra de Valizas. Toen we 2 jaar geleden terug in Nederland kwamen met de Coronarepatriëringsvlucht uit Chili, waren we letterlijk en figuurlijk even de weg kwijt. Wat gaan we doen nu we ons plan om 3 jaar te reizen niet kunnen uitvoeren door een wereldwijde pandemie? Vele plannen en ideeën kwamen voorbij tijdens onze lockdownbrainstormsessies. Op facebook kwam o.a. ook een aanbod voorbij om voor een paar jaar een B&B over te nemen in Barra de Valizas van een Duitser. Wow ook leuk! We doken er serieus in en hadden een aantal gesprekken met o.a. Jan en Marieke en een Nederlandse die ook in de toeristenbusiness zat in die plaats. Uiteindelijk hebben we het niet gedaan door alle Corona onzekerheden en de vraag of er überhaupt wel toeristen zouden komen als de lockdowns nog veel langer zouden duren. Wel vonden we Barra de Valizas toen al een geweldig dorp, mooi gelegen in de duinen aan de monding van een rivier met overal leuke gekleurde zelf gebouwde huisjes, straten van zand en loslopende paarden. Dus gaan we er nu heen om live te kijken bij de B&B en te zien wat er van geworden is. Ik verwacht dat we het makkelijk kunnen vinden, het staat op google maps, het dorp heeft maar 6 straten, en ik heb de foto’s toentertijd uitgebreid bekeken op Booking.com. Maar hoe we ook zoeken, we vinden het niet. Op de plek waar het zou moeten staan, staat een enigszins vervallen woning met dichte luiken en een overwoekerde tuin wat me helemaal niet bekend voor komt. Toch moet dit het zijn en bestaat de B&B dus niet meer, wat jammer, het heeft de pandemie duidelijk niet overleefd. Weer zijn we blij met de keuzes zoals we die gemaakt hebben.

Na een week en een paar honderd kilometer verder langs de kust, keren we terug naar het zuiden omdat Jan ons heeft uitgenodigd om een weekend te gaan kamperen op “Abrazo del Solis Grande”. Daar is van vrijdag t/m maandag een rodeofestival met honderden paarden, gaucho’s, livemuziek van bekende artiesten uit Uruguay, braderie, BBQ’s enz.. op een eiland gelegen (omarmt = Abrazo) in een brede rivier, een perfecte plek hiervoor. We treffen er Inge, Tomasz en Sai en natuurlijk Jan die we allemaal al kennen van de Chacra Holandesa in de eerste week. Het voelt alsof we aankomen op Lowlands maar dan veel gemoedelijker, relaxter en iets kleinschaliger. We mogen gaan staan op het eiland waar we willen en vinden een mooie plek bij ons cluppie overlanders aan de rivier. Overal branden kampvuren, staan toffe oldtimer trucks, zetten mensen hun tentje op en komen er nog vele pickups aanrijden met matrassen op het dak en levende lammetjes die het einde van het weekend niet gaan halen. We zijn de enige toeristen. Ik geniet vooral van het kamperen met vrienden, zwemmen in de rivier, paardenraces kijken, de leuke kraampjes, gevulde churros en de livemuziek op het podium overdag, maar ook de muziek die op de camping overal klinkt. Michiel gaat met de anderen twee avonden naar de muziek tot in de vroege ochtend (iets wat mijn hoofd en been nog niet trekken) en heeft ook een topweekend. De derde avond regent het helaas heel hard en zitten alleen nog de diehard fans onder een parasol voor het podium.

Als we de volgende dag vertrekken, rijden we nog even langs Atlantida om de gasfles te laten vullen, een steun van de dieseltank te laten lassen en wat boodschappen te doen. Het gaat hard met het geld hier in Uruguay, alles is zo duur, zo kost een goed brood minimaal 5 euro en een liter diesel 1,65 euro, wat in Nederland natuurlijk best goedkoop is, maar in Argentinië kost het maar 0,65 euro per liter. Dus passen we onze eetgewoontes wat aan (havermoutpap ipv brood) en hebben we gelukkig nog heel veel diesel van de vorige keer uit Argentinië.

Het laatste doel in Uruguay is het stadje Colonia del Sacramento, hoog op de todolist van alle reisgidsen over dit land. Het ligt 250 km verderop en op ons gemak rijden we er in twee dagen heen door het zacht glooiende teletubbie landschap met z’n brede glad gemaaide bermen langs de wegen.

Vlak voor Colonia staat het ineens vol met grote oude palmbomen langs de weg, een mooi welkom van het leuke koloniale stadje met z’n keienstraatjes, oldtimers, sfeervolle terrasjes en prachtig bloeiende bougainville overal. We vinden de perfecte overnachtingsplek in het centrum aan de kust van de monding van de Rio del Plata met aan de overkant (50 km verder) de glinsterende skyline van Buenos Aires, waar ‘s avonds precies de zon achter onder gaat. We staan er drie dagen en hebben veel aanloop van allerlei nationaliteiten die daar o.a. de zonsondergang komen kijken, natuurlijk de locals, maar ook mensen uit Argentinië, Brazilië, Italië, Frankrijk, Ierland, Zwitserland, België en natuurlijk Nederland. Superleuke ontmoetingen met veel persoonlijke reisverhalen en verschillende manieren van reizen. Ook Sai en Tomasz komen we er weer tegen en samen onder het genot van een paar biertjes en pizza’s doen we een “sundowner” als perfecte afsluiting van een heerlijke 2,5 week en 1200 km in Uruguay. Op naar onze grote favoriet; Argentinië!!

Wat leuk al die enthousiaste reacties, superfijn om te lezen, dat maakt de reis extra leuk!!