Afgelopen 2,5 week hebben we weer veel gezien en beleefd in Argentinië met hoogtepunten als Michiel z’n verjaardag vieren in een 5 sterren Bodega, de top van een berg bereiken met de truck op 5200 meter (letterlijk hoogtepunt), maar natuurlijk ook dat Argentinië wereldkampioen voetbal is geworden! Het gepolariseerde en failliete land en z’n bevolking hadden dit hard nodig. De winst verbroederd en maakt de Argentijnen trots en blij, superleuk om te zien en mee te maken.

Maar Argentinië was voor ons al kampioen voordat ze schitterden in een zinderende finale. Wat een heerlijk, divers en mooi land is het toch. De mensen die we ontmoeten zijn zo relaxed, (behalve dan bij voetbal, dan komt het hele emotiespectrum voorbij, we zien huilende mannen, schreeuwende vrouwen en uiteindelijk uitzinnig geluk voorbij komen). Het kan niemand iets schelen als we de truck voor hun huis parkeren voor een paar nachten of pal voor de kerk waar die dag een hoge bisschop van ver op bezoek komt om de volgende dag de heilige communie van een groepje dorpskinderen te doen. We worden niet weg gejaagd, er wordt geen politie gebeld, nee men komt vragen of we iets nodig hebben, of ze iets voor ons kunnen doen en of we alsjeblieft hun lieve dorpskerkje van binnen komen bekijken terwijl de mis aan de gang is. We leren weer een hoop van hun gastvrije, positief geïnteresseerde en altruïstische inborst t.o.v. ons, vreemdelingen. Hun openbrekende gezichten in een grote glimlach en opgestoken duimen als we aan komen rijden ergens, verwarmen ons hart keer op keer.

We zijn dus ondertussen in de Andes beland na een mooie, bochtige rit omhoog naar Tafi del Valle langs een kronkelende rivier en grote nevelwouden. We kunnen weer lekker onder het dekbed tegen elkaar aan kruipen, want hier zijn de nachten koel, overdag is het heerlijk zonnig en rond de 25 graden. Michiel maakt een flinke tocht op z’n mountainbike, we relaxen er een paar dagen en zien en horen de Argentijnen de halve finale winnen. We ontmoeten Beto en Cema, een Braziliaans stel op vakantie in hun camper en we blijken in het Duits met elkaar te kunnen communiceren omdat ooit hun opa’s en oma’s uit Duitsland/Zwitserland zijn geëmigreerd. We herinneren ons weer, van de vorige episoden in Zuid Amerika, dat veel bewoners hun oorsprong in Europa hebben, daar veel status en waarde aan hechten en er graag over vertellen. We zijn nog weinig in aanraking geweest met de oorspronkelijke bewoners van het continent, maar dat gaat vast nog wel gebeuren nu we meer richting noorden gaan.

De dagen daarna bevinden we ons op bekend terrein, omdat het een gedeelte overlapt met waar we vorige keer geweest zijn. Maar dat is helemaal niet erg, ook juist leuk om de lekkere eettentjes van toen weer te bezoeken en te weten waar we het beste boodschappen kunnen doen en geld kunnen halen. Ook bezoeken we museum Pachamama nog een keer waar kunstenaar Hector Cruz met z’n fantastische mozaïeken het hele gebouw tot één groot kunstwerk heeft gemaakt. Het blijft indrukwekkend en mooi. We pikken onderweg de Franse liftster Carolina op, die gezellig haar reisverhaal vertelt terwijl we langs groene wijngaarden en bloeiende cardon cactussen (vorige keer was het herfst en zag het er heel anders uit) naar Cafayate rijden, waar we gezellig met een paar biertjes in de kroeg met nog wat andere Fransen, Frankrijk de halve finale zien halen. Weer blije mensen om ons heen, altijd leuk!

Ik verras Michiel voor z’n verjaardag met een lunch bij Bodega Esteco, waar ik weken geleden al gereserveerd heb, want het is een kleinschalig en gewild restaurant in het prachtige witte koloniale landgoed gelegen midden in een grote wijngaard net buiten Cafayate. We eten verrukkelijke gerechten zoals gerookte aubergine in pindasaus, salade met lomoreepjes, gerookt draadjesvlees met quinoa, geitenkaas in een krokant jasje en panna cotta met gesuikerde walnoten. Bij iedere gang wordt een andere huisgemaakte wijn geserveerd die er perfect bij smaakt en zelfs de zoete dessertwijn vinden we geweldig. Gelukkig is er ook een winkel waar we de genoten wijn tegen weer verrassend lage prijzen kunnen inslaan en daarna buiken we uit bij het zwembad. Wat een lekker dagje weer!

Als Michiel de volgende ochtend nog wat extra wijn is inslaan voor we voor een tijdje naar de hoogvlakte (Puna geheten in Argentinië) verdwijnen en ik de wagen rijklaar aan het maken ben, komen Els en Dian langs, twee Nederlandse meiden die ook een half jaar op reis zijn door Zuid Amerika met een in Chili gekochte wagen met daktent. Het klikt meteen en al snel zitten we gezellig binnen te kletsen en tips uit te wisselen. Els blijkt fysiotherapeute en ik krijg nog wat nuttige (en helpende, blijkt nu) oefeningen voor m’n pijnlijke enkel en heupen van haar mee voor we afscheid nemen en ons social media gebeuren met elkaar uitwisselen.

We rijden de ons inmiddels bekende weg (ruta 40) terug naar Hualfin waar de weg begint van ons puna avontuur. Maar eerst blijven we nog een nacht bij de thermale baden daar, waar we heerlijk kunnen zwemmen in warm water en gebruik maken van de overdekte tweepersoons ligbaden om ‘s avonds samen uitgebreid te poedelen, wassen en drijven in het warme water dat daar opwelt uit de grond, super ontspannend. De schoonmaakster komt ons nog een zelfgemaakt brood (pan casero) brengen op het juiste moment, dat ons goed smaakt met een paar gebakken eieren.

Voor een paar dagen (denk ik) klimmen we met de truck verder de hoogte in om aan te komen op de Puna vol met zoutvlakten, woestijn, puntige vulkanen en kleurige rode, groene, witte en bruine bergen. Als ik me verdiep in de route en kijk hoeveel km’s we gereden hebben in de eerste dagen van dit avontuur, maak ik een nieuwe berekening en blijken we wel wat langer nodig te hebben om de 1000 km te overbruggen naar de Chileense grens, onze volgende bestemming. Uiteindelijk zijn we 10 dagen onderweg over deze prachtige, afgelegen route en halen we het precies met onze voorraden.

In een klein dorpje, (voor we de echte wildernis ingaan) met 200 inwoners, zien we Argentinië wereldkampioen worden in het enige restaurantje dat er is. De eigenaresse rent af en toe de keuken in en uit om ons te voorzien van lekkere empanada’s. De rest van de wedstrijd staat ze vooraan bij de megagrote t.v. het scherm te filmen en te fotograferen ondertussen luid kreten slakend als de bal dicht bij het doel van de Fransen komt. Haar jonge kinderen zijn nieuwsgierig en vragen ons waar we vandaan komen, als we Holanda noemen, roepen ze gelijk enthousiast dat ze hollandse klompjes hebben, ze herinneren zich niet meer dat ze die 8 maanden geleden van ons gekregen hebben en kijken stomverbaasd naar de foto’s die we toen van hun genomen hebben, te grappig.

De ripioweg (onverharde weg met veel stenen en wasbord ribbels) voert ons daarna langs onbewoonde en ver afgelegen gebieden zonder enige voorzieningen. Op de Puna lopen vicunas, de kleinste kameel achtige die door z’n gewilde fijne warme vacht bijna uitgestorven was. We zien er honderden, steeds in kleine groepjes van ongeveer 10. Ook zien we flamingo’s, nandu’s (soort struisvogels), wilde ezels, cavia’s, hagedissen en een vos. Blijkbaar is dit woeste gebied niet geheel onbewoonbaar. Wat er ook veel is te vinden, zijn kostbare mineralen en andere delfstoffen zoals zwavel, goud en lithium (het nieuwe goud). Zo stuiten we in the middle of nowhere ineens op een kantoortje met een stopbord (en wifi, whaaaat!!), het blijkt de ingang van een goudmijn die een eind verderop ligt en we mogen niet zelfstandig onze weg vervolgen, maar krijgen voor twee kilometer een escortwagen mee, daarna kunnen we alleen verder. Als de escortwagen is verdwenen, besluiten we ter plekke te parkeren en overnachten na een lange vermoeiende rijdag. Zo komt het dat we slapen op de goudmijn.

Zo’n 70 km verder ligt een oude zwavelmijn die al in 1979 gestopt en verlaten is omdat het niet meer rendabel was. Nu dus een spookdorp met ingestorte huizen en een oude lege kerk met klapperende luiken (het waait hier altijd en hard). De weg er naar toe is zo slecht en soms onvindbaar dat we 3 uur doen over 40 km. We komen niemand tegen. Groot is onze verbazing dan ook als de laatste 25 km geasfalteerd blijken te zijn, wat een geluk! We overnachten daar op 4000 meter hoogte en raken al aardig gewend aan de ijle lucht. Gelukkig hebben we geen last van hoogte ziekte, maar merken wel degelijk de invloed er van. Zo drogen we uit als oude besjes, zien m’n vingers er uit alsof ik weken in het het zwembad heb gelegen, moeten we om het uur plassen (ook ‘s nachts), hap ik regelmatig naar adem en haal ik zelfs die 5 km wandelen niet meer. We slapen allebei slecht. De waterkoker slaat niet meer af (en kookt daardoor droog, grrrrrr), de pasta wordt niet meer gaar en de havermoutpap blijft dun, wat een gekkigheid allemaal.

Een eindje verder ligt Mina Julia, nog een stuk hoger, waar de eigenlijke zwavel gedolven werd en met een kabelbaan naar Mina la Casualidad vervoerd werd. Die kabelbaan is ondertussen verroest en omgevallen, wel zien we nog een lichtgele streep door het landschap van 20 kilometer waar de wind het zwavelpoeder jarenlang uit de kabelbaanwagentjes heeft geblazen. Michiel wil er graag heen met de truck (die wil altijd tot het randje), ik zie er nogal tegenop en terecht. Door de hoogte raak ik versuft en ik voel de druk op m’n hoofd steeds groter worden. Ook onze horse with no name heeft het moeilijk en stoot grote witte wolken uit terwijl hij naar boven puft. Michiel durft, eenmaal bovenop de motor niet uit te zetten omdat die mogelijk niet meer zal starten. Enthousiast rent hij op de top van 5200 meter van de ene naar de andere kant om foto’s te nemen. Het uitzicht is prachtig 360 graden rond met aan de ene kant Argentinië en aan de andere kant Chili zover als het oog reikt zoutvlakten, woestijn en bergen. Ook zien we eindelijk de Llulaillaco berg met z’n besneeuwde top waar de geofferde incakinderen zijn gevonden die we in een museum in Salta hebben gezien vorige keer. Opgelucht dat we het gehaald hebben, zakken we na een half uur weer af naar beneden en rijden in een paar dagen terug naar de bewoonde wereld. Onderweg zien we veel glinsterende stenen, waardoor wij de naam Puna omdopen naar spiegeltjeswoestijn. Het blijkt Mica, natuurlijk glas in vele laagjes door vulkanen gevormd, we hebben het nog nooit gezien, het is een bijzonder gezicht en helaas niet te vangen in een foto.

In het eerstvolgende dorp van betekenis score ik een paar empanadas in het enige winkeltje dat er is en moet ik in het gastenboek een verhaaltje schrijven over wie we zijn en waar we vandaan komen. Nog twee dagen en veel woestijn en zandstormen verder, zijn we eindelijk in Jama bij de grenspost met Chili. Even zijn we in jubelstemming weer een benzinestation te zien, tot blijkt dat de wifi het niet doet, we er geen eten kunnen krijgen (het is kerstmis), de douche te goor voor woorden is en er de hele nacht een koelwagen met draaiende generator naast ons staat. Binnen no time verlangen we terug naar de Puna waar de stilte oorverdovend is en de schoonheid van het landschap een weelde voor al onze andere zintuigen. We hebben genoten en hopelijk jullie ook een beetje!

Op naar Chili en volgende avonturen, voor iedereen een gelukkig nieuwjaar en de allerbeste wensen voor 2023!