Michiel roept al weken hoe dom het van ons is om Bolivia te gaan bezoeken in regentijd, want dat betekent uiteraard veel regen, spekgladde modderwegen, niet kunnen hiken, ontoegankelijke oerwouden en mogelijk ook kou en sneeuw op de altiplano. Maar de meest geschikte tijd om hier te reizen valt samen met onze zomer en dan willen we gewoon graag in Nederland zijn. Dus rijden we toch maar weer omhoog de Andes in waar we op 3800 meter een nachtje acclimatiseren met uitzicht op de zonsondergang achter San Pedro de Atacama in de diepte en de Licancabur (heerlijke naam, het bekt zo lekker, probeer maar) vulkaan naast ons. Daaaaaag Chili, het was weer fijn!

De volgende dag rijden we naar de grensovergang van Chili naar Bolivia gelegen op 4700 meter in the middle of nowhere en handelen we alle formaliteiten redelijk gemakkelijk af op dus bijna dezelfde hoogte als de top van de Mont Blanc! Opvallend is dat er nog wel gevraagd wordt naar onze vaccinatiebewijzen, ik dacht dat we die fase nou wel gehad hadden. Maar nee, als we een week later de bewoonde wereld bereiken, moeten we zelfs weer mondkapjes kopen, anders komen we de telefoonwinkel niet in waar we Boliviaanse simkaarten willen kopen, gekkigheid!

Na een paar uurtjes langs verschillende grensposten en nog een controlepost van het national park rijden we dan eindelijk over de hoogvlaktes die letterlijk en figuurlijk adembenemend zijn. De beroemde en beruchte Lagunaroute in Bolivia! Best even een emotioneel moment voor ons omdat onze droom om door Zuid Amerika te reizen met een 4x4 vrachtwagen zich in ieder geval in mijn hoofd geconcretiseerd had naar dit moment. Samen deze niet geheel ongevaarlijke tocht aangaan met een wagen die daar geschikt voor is, een groot avontuur, alleen in de grote leegte, honderden km’s van de bewoonde wereld, overgeleverd aan de elementen van de natuur. Dat we achteraf geen één keer de 4x4 nodig hadden, voortdurend landcruisers vol toeristen zagen rijden, de weg prima te volgen was met een gedownloade route op de telefoon en we prachtig mooi weer hadden, neemt niet weg dat het inderdaad een geweldig avontuur was!

Daar waar de toeristentoertjes er allemaal 3 dagen over doen, nemen wij de tijd en doen er een week over. Het landschap en de lagunes zijn prachtig, allerlei verschillende kleuren en vormen, iedere keer weer anders, vol met flamingo’s en vicuña’s. Zo zien we een stuk woestijnlandschap met allerlei raar gevormde stenen dat niet voor niets “desierto de Salvador Dali” heet. Het zou zo één van z’n schilderijen kunnen zijn. We badderen in warmwaterbronnen tussen de flamingo’s met uitzicht op de in de voorgaande nacht vers besneeuwde bergtoppen (toch leuk regentijd). We komen langs sissende geisers en borrelende modderfumeroles. De lagunes zijn dan weer groen, dan blauw of rood, afhankelijk welke mineralen en bacteriën er in zitten, ze fungeren als spiegels en laten de omringende bergen en overvliegende vogels zien in dubbele pracht. Bizarre rode rotsformaties doen ons een beetje aan Utah denken, het zijn prachtige kampeerplekken en we zien uilen en grappige vizcuchas (chinchillas). Dan ineens een diepe grote canyon waar we leuk met de drone spelen, dan een groot veld vol versteend koraal (blijkbaar was hier vroeger zee) of plots een vruchtbare vallei met honderden lama’s en felgroene begroeide ronde vormen, het landschap blijft verrassen. Ook de luchten zijn prachtig met grote “atoombomwolken”, nachtelijke bliksems en bizarre zonsondergangen (toch leuk regentijd). En dan natuurlijk de kers op de taart, de grootste zoutvlakte van de wereld, de Salar de Uyuni!

Ik graaf m’n zonnebril ergens onder uit een kastje op na het lezen van verhalen over sneeuwblindheid die je op die grote witte vlakte zou kunnen krijgen. Onze visioenen over door het zout zakken en dagen vast zitten en alle waarschuwingen van andere overlanders (neem toch een toertje, het zout is zo slecht voor je wagen, neem geen risico enz….) schuiven we acuut ter zijde als we aan de rand staan van deze enorme witte leegheid. Hier wil je toch gewoon zelf op rijden! Dat doen we dan ook en het is geweldig! Bij een zouthotel bij de ingang worden we aangesproken door een Japanse filmploeg, ze willen heel graag de truck filmen, ook binnen en nadat ze ons 30x bedankt hebben, kunnen we eindelijk verder. We rijden naar het honderd kilometer verder gelegen eiland Incahuasi en nog komt er geen eind aan de zoutvlakte. We maken een leuke wandeling over het eiland met grote bejaarde cactussen (millenials, eeuwen oud). Daarna rijden we lukraak naar nowhere waar we overnachten en de volgende ochtend allemaal leuke filmpjes en foto’s maken. Ik rijd zelf ook nog een paar keer rond, zodat Michiel de drone kan besturen, op deze vlakte is toch niets waar ik tegenaan zou kunnen rijden.

Daarna door naar de lavanderia, waar 3 man in 1,5 uur de truck zo schoon soppen als hij nog nooit is geweest!

Terug in de bewoonde wereld is ook weer fijn. Overal mooi gekleurd geklede Boliviaanse vrouwen met leuke hoedjes, lekker eten, praatje her en der, schone was, internet, iets meer zuurstof (Uyuni ligt op 3700 meter), asfalt en weer boodschappen kunnen doen. De dagen daarna rijden we door de steeds groener wordende bergen (toch leuk regentijd) en bezoeken de koloniale steden Potosi en Sucre waar we lekkere straathapjes en drankjes uit proberen, door gezellige en kleurrijke markten dwalen en mooie gebouwen, kerken en musea bezoeken. De dinosaurus sporen net buiten Sucre en de zilvermijnen in Potosi slaan we over. Michiel heeft ze al gezien toen hij hier 15 jaar geleden in z’n uppie aan het backpacken was en mijn interesse heeft het niet.

Het is lastig rijden met de grote truck door de volle, smalle straten met overhangende balkonnetjes, loslopende honden, op straat zittende verkoopsters en laaghangende wirwar van elektrodraden, maar het moet wel, er zijn hier geen ringwegen.

Er lopen opvallend veel mensen met mondkapjes op. Een leuk Engelssprekend Boliviaans stel dat bij ons langskomt in de truck, legt uit dat veel mensen zich niet hebben laten vaccineren omdat ze daar geen vertrouwen in hebben. Bepaalde indianengroepen in het land geloven in douchen met gefermenteerde urine en as als behandeling tegen Corona, tja ieder zo z’n ideeën.

Op 2 februari willen we in het dorpje Totora zijn waar volgens de Lonely planet dan het jaarlijkse stierenvechten plaats vindt. Weer een mooie rit door de bergen met langs de weg af en toe een klein dorpje met landbouwakkers vol papayabomen, bananenbomen en aardbeienvelden, alles ziet er rijp gekleurd en eetbaar uit (toch leuk regentijd).

We hebben ontdekt dat de lunch in Bolivia de belangrijkste maaltijd is en overal kun je een Almuerzo completo krijgen. Dat is een groot bord soep, een volledige warme maaltijd en een drankje voor 1,40 euro pp. Daar kan ik niet tegenop koken en besluit dan ook in kookstaking te gaan deze 1,5 maand in Bolivia. Michiel schrikt hier een beetje van maar legt zich er toch bij neer, voortaan warme hap tussen de middag en ‘s avonds een boterham, dat bevalt eigenlijk heel goed.

Onderweg gaan we ook voor het eerst tanken, een gedoe weten van de overlandersapp omdat toeristen bijna 3x keer zoveel moeten betalen van de regering dan de Bolivianen die de brandstof gesubsidieerd krijgen (0,50 euro p/l), maar blijkbaar valt hierover soms te onderhandelen. In ons geval wel handig gezien het kostbare gebruik van 1 op 3! De kunst is om genoeg brandstof te hebben om door te kunnen rijden naar een volgende pomp als de onderhandeling mislukt. Wat tot nu toe gelukkig nog maar één keer gebeurt waarschijnlijk omdat er camera’s in dat tankstation hangen en de pompbediende zich niet wil branden, hij vraagt 1,43 euro per liter terwijl z’n collega bij een station verder 0,70 euro vraagt, de keuze is makkelijk.

Ondertussen hebben we via de app contact met Peter en Gaby. Zij komen uit Zwitserland en rijden ook al 3 jaar rond door Zuid Amerika in hun truck. Tot nu toe zijn we elkaar steeds misgelopen maar via social media en gemeenschappelijke vrienden Monique en Sjors weten we dat we in elkaars buurt zijn en op een dag elkaar tegemoet rijden op ruta 4 tussen Sucre en Totora. We treffen elkaar halverwege en hebben een hele gezellige middag en avond. Het is zo fijn om her en der mensen met dezelfde dromen en ideeën tegen te komen. Het sterkt ons in onze eigen overtuiging om vooral leuke dingen te doen in het leven en niet op te gaan in de ratrace om vervolgens dood neer te vallen.

Totora blijkt een lief dorp met mooi centraal plein en gekleurde huizen er om heen. De kasseienstraatjes zijn te smal, dus moeten we bij het busstation parkeren. Het regent en daardoor is het rustig op straat en gelukkig niet zoveel herrie (toch fijn die regentijd). Het dorp heeft een openbare douchegelegenheid waar we graag gebruik van maken, dat scheelt weer een natte boel bij ons binnen. We eten uiteraard weer een Almuerzo completo en halen als toetje een dikke plak cake bij de 82 jarige Mery die ons uitlegt wat er eigenlijk aan festiviteiten te doen is en waarom. De dag is ter ere van de Virgen de Candaleria (heilige maagd), zij wordt gesymboliseerd door een mooi aangeklede pop van ongeveer een meter hoog die normaal in de kerk staat maar nu na de ochtendmis door de dorpsbewoners het mooie pleintje wordt rondgedragen. Op iedere hoek staat de groep met pop stil, doet de bisschop een verhaaltje, gooien de vrouwen met confetti en steken een paar mannen luid knallend vuurwerk af, een feestelijk gezicht. ‘s Middags verzameld iedereen zich bij een ander plein waar de rijkste familie van het dorp trakteert op gratis drank en jonge mannen verschillende stieren uitdagen met gekleurde lappen en gelukkig zonder steekstokken. De stier blijft ongedeerd (op wat stress na) en het spel is om de sjaal die de stier om z’n nek heeft te pakken. In de sjaal zijn bankbiljetten genaaid. Ondertussen speelt er een hoempapaband onvermoeibaar en vals en wordt het geheel voorzien van commentaar door iemand vanaf één van de balkonnetjes rond het plein. De sfeer en stemming worden naarmate het drankgebruik vordert steeds joliger en amicaler. Obers met dienbladen vol mixdrankjes, vrouwen met emmers vol gefermenteerde maisdrap die ze in halve kokosnoten uitdelen en koehorens vol baco’s worden ongelimiteerd aangevoerd. De normaal wat schuchtere en terughoudende bevolking heeft ineens van alles te vragen en vertellen tegen ons en ook wij kunnen door het drankgebruik ineens in vloeiend Spaans de conversatie gaande houden en hebben veel lol. Er worden zakken vol cocabladeren van het balkonnetje gegooid en de meeste mannen lopen met één dikke wang rond waarin ze de bladeren vermalen. De stierenvechters doen hier vrolijk aan mee en worden steeds overmoediger. De dag eindigt met de afvoer van twee mannen in de gereed staande ambulance, volgens omstanders eindigt het zo altijd en Michiel die opgelicht wordt door een BBQvrouwtje bij het busstation (ze geeft een paar euro te weinig wisselgeld terug omdat ze in de ondertussen wat zwalkende en met dubbele tong pratende Michiel een makkelijk slachtoffer ziet, die het echter gelijk merkt en haar luidkeels “en publique” uitmaakt voor dief m.b.v. Google translate). Een beetje jammer einde van een verder superleuke dag.

De volgende dag zijn we uiteraard suffig en regent het de hele dag (die regentijd wordt nu toch iets minder fijn). We rijden naar de grootste Inca ruïne (Incallajta) van Bolivia, zeg maar een soort Machu Pichu maar dan zonder toeristen en maken daar een mooie wandeling in ons regenpak. Als we de volgende dag weg rijden over een smal (ondertussen modder)pad met overhangende bomen die Michiel probeert te ontwijken, glijden we van de weg en zakken diep weg in de dikke drab aan de zijkant (kutregentijd!). Na twee uren zelf proberen zonder resultaat, in tegendeel de truck zakt steeds schever en verder weg, ga ik toch maar op zoek naar hulp. Verderop is een tentenkamp van de Boliviaanse Marine (geen gein, Bolivia heeft geen kust, maar wel een marine!). Ik verwacht daar wel een truck of veel manschappen die kunnen helpen, maar het is zondag en alle mannen zijn naar een feest verderop aldus de twee achtergebleven bewakers van het kamp en ze zijn geenszins van plan om op zondag hun handen uit de mouwen te steken. Nou daar gaan ze dus ook de oorlog niet mee winnen zeg maar. Als ik terug kom bij de gevaarlijk scheef hangende truck, is er gelukkig een local met z’n nicht aan het graven. Ze scheppen droge zand onder de slippende wielen terwijl Michiel steeds een beetje naar voren en naar achteren rijdt. Hierdoor komt de truck langzaam weer wat rechter te staan, krijgen de wielen meer grip en uiteindelijk na 3 uur komt de truck los en staat weer op de weg tot onze grote opluchting. Ik overlaad ze met Nederlandse kadootjes en we bedanken uitgebreid voor de hulp en dat we nu dus geleerd hebben hoe je zoiets fixt. Ondertussen is het eindelijk gestopt met regenen en zien we in de verte blauwe lucht verschijnen tussen de grijze wolken. Daar moeten we heen, die kant gaan we op, op naar volgende avonturen!