We moesten even wennen aan Brazilië en z’n uitbundige, sportieve, vrolijke en luidruchtige (ik denk steeds dat er ergens ruzie is, maar Brazilianen praten gewoon hard of zelfs schreeuwend) bewoners, het kijken en bekeken worden, de onbegrijpelijke taal, het nooit pikante en nooit kruidige eten, en de hoge uitgaven in de megasupermarkten, bij de pomp en in de veelal teleurstellende restaurants. Maar ondertussen hebben we onze weg en onze draai gevonden en zijn we langzaamaan verliefd geworden op dit heerlijke land!

Het dagelijkse kwartiertje Portugese les via een app werpt z’n vruchten af en we vinden eigenlijk verrassend veel overeenkomsten met Spaans nu we weten hoe woorden uitgesproken worden en wat ze betekenen. We eten vaker thuis met de lekkere Chileense Aji (hete saus) altijd op tafel (sambal kennen ze niet in Zuid Amerika) of we gaan naar een goedkoop kilorestaurant waar ze meestal veel salades in het buffet hebben en je zelf kunt bepalen wat er op je bord komt.

Het steeds bekeken worden voelt minder als een keuring, Brazilianen zijn gewoon erg van het uiterlijk, en dat zie je ook wel, de meeste mensen zijn prachtig en allemaal verschillend, dus kijken we lekker terug, zonder dat mensen daar dus aanstoot aan nemen, integendeel daar sporten ze juist zoveel voor, kleden ze zich in opvallende kleuren en laten ze veel ontblote sixpacks en veel van borsten en billen zien. De nadrukkelijke aanwezigheid van de Brazilianen ontvluchten we soms door op afgelegen plekken te parkeren en kunnen we over het algemeen juist ook wel waarderen, de mensen zijn enthousiast, delen kennis over waar en wat leuk is, maar ook over waar je op moet passen en waar het onveilig is.

Dat laatste horen we een beetje teveel naar onze zin. Zeker nu we richting Rio gaan, worden we veel gewaarschuwd voor gewapende overvallen of dat je telefoon uit je hand wordt getrokken, en allerlei trucks om je van andere waardevolle spullen te ontdoen. Een buitenlands nummerbord valt natuurlijk erg op en daar zouden dieven ook echt naar op zoek zijn. We zijn dus best wat gespannen en extra alert, halen een oude, over de datum zijnde, bus pepperspray van de vorige eigenaren achter de bank vandaan en leggen die standby bij de achterdeur, rijden met de cabinedeuren op slot en doen de ramen dicht als we lang bij een stoplicht moeten wachten (‘s nachts mag je in grote steden door rood rijden i.v.m. de vele overvallen bij stoplichten blijkbaar). Als er ‘s nachts een keer op de camper geklopt wordt terwijl we aan een strand vlakbij Rio geparkeerd staan, schrikken we dan ook behoorlijk en reageren niet. Er gebeurt verder niets, en we realiseren ons dat we eigenlijk best veilig zijn in de truck, niemand kan bij ons komen zonder ladder (de trap doen we ‘s avonds naar binnen) en dan nog is het heel moeilijk. Naar binnen kijken kan ook niet, want alle luiken en rolgordijnen zitten dicht (lang leve de extra ventilator!). Daarom durven we het aan om uiteindelijk alles bij elkaar meer dan een week op een parkeerplaats (er zijn hier geen campings) midden in Rio de Janeiro te wonen en dat bevalt uitstekend!

Rio, wat een stad! Alleen al de ligging is spectaculair! Mooie puntige bergen bedekt met jungle rollen zo de blauwe zee in, lange witte stranden, maar ook lieve kleine schilderachtige baaitjes, eilanden voor de kust, palmbomen werpen lange schaduwen over het zand tegen zonsondergang, een zoutwaterlagune (waar wij geparkeerd staan) achter het Ipanema strand en een grote natuurlijke haven door de mooie baai waar de stad aan ligt. We bezoeken de stad veelal op de fiets. Er zijn goede fietspaden en zeker langs de stranden en door de achterliggende parken is het heerlijk fietsen. We nemen de pont naar de overkant van de baai om Rio eerst eens even van een afstandje te bekijken. Daar bezoeken we ook het museum voor moderne kunst, het gebouw is ontworpen door de bekendste architect uit Brazilië, Oscar Niemeyer. Het ziet er uit als een ufo en is dramatisch goed geplaatst boven op een klif aan de zee. Terug fietsen we weer langs de stranden, drinken her en der een sapje en beschouwen de Braziliaanse strandcultuur, want zo kun je het echt wel noemen en het is een feest om naar te kijken. Overal zijn ze aan het sporten, of het nou hardlopen, volleyballen, surfen of fitnessen (op sommige plekken staan hufterproof fitnessapparaten, goed idee!), skateboarden of fietsen is. Ook wordt er flink geflaneerd in de dus überkleine bikini’s en zwembroekjes. Iedereen zit in een klein vrolijk gekleurd strandstoeltje wat ze van thuis meenemen of wat je bij ieder drankstalletje kan huren. De Carioca’s (mensen uit Rio) hebben allemaal zo hun favoriete stukje strand en zo ontstaan er dus echt een soort buurten op het strand met hun eigen naam en strandpaalnummer, waar iedereen elkaar kent. Er klinkt muziek, iedereen is vrolijk en praat met elkaar, verkopers met mooi gekleurde cocktails op dienbladen lopen rond en het weer is heerlijk met zon, 30 graden en een windje. Wow wat een sfeertje. De volgende dagen maakt Michiel een duosprong met een parapenter boven Rio en vermaak ik met op de hippie markt. We fietsen langs een mooi gebouw van Calatrava (Museu do Amanha) en langs de kade waar de cruiseschepen aanmeren met mooie streetart en een leuke boulevard. We wandelen door de botanische tuin met z’n bijzondere hoge palmbomenlaan, megagrote ronde waterlelies en aapjes die zich tegoed doen aan de jackfruitvruchten. Tussendoor terrasjes, ijsjes, bakkies koffie en natuurlijk onze dagelijkse portie Pao de Queijo, wat een feest. Overal vanuit de stad en ook vanuit de camper hebben we zicht op het iconische jezusbeeld dat zo kenmerkend is voor Rio.

We moeten ons bezoek aan Rio echter veel te vroeg weer afbreken na 4 dagen omdat we met pasen in Ouro Preto willen zijn en dat is best nog een eindje rijden van af hier. Ook zijn de accu’s aardig leeg (de zonnepanelen pakken niet voldoende zon onder de bomen) en de wc cassette vol, dus tijd om te gaan. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan blijkt.

De stad is vol en druk met verkeer, als we de ringweg opdraaien om door de tunnel de kortste weg te pakken, worden we door de politie tegen gehouden, we mogen er als vrachtwagen niet door. Het hele verkeer (3 banen breed) wordt stil gelegd om ons achteruit te laten rijden en terug de nauwe straatjes in de dirigeren. Tjonge wat nu? Dwars door de stad dan maar, wat uiteindelijk 2 uur langer duurt dan door die tunnel. Daar is het ook nog spannend met borden verboden voor vrachtwagens (die we negeren), lage voetgangersbruggen waar we echt net onderdoor kunnen (automatisch bukken we, hahaha) en nog een tunnel waar we tegen gehouden worden door een verkeersregelaar omdat we een vrachtwagen zijn. Ik leg uit dat we een mobile home zijn en geen vracht hebben, en ik zie hem daarop naar de achteras kijken, waar we enkele banden hebben en geen dubbellucht, daarop wuift hij ons door en kunnen we gelukkig verder. Het is wel een mooie tocht zo over de boulevard en daarna langs de kade waar we 3,5 jaar geleden een regenachtige dag met de Grimaldiboot hebben gelegen voordat we doorvoeren naar Montevideo en ons overlandavontuur begon. Leuk om daar dan nu daadwerkelijk te rijden! We rijden de bergen in en het wordt gelukkig een stuk rustiger op de weg. We overnachten weer eens bij een benzinestation, waar we heerlijk uitgebreid kunnen douchen en overnachten, gratis, ómdat we een vrachtwagen zijn. Het heeft ook zo z’n voordelen.

Als we de volgende dag verder rijden, zijn we nog geen kwartier op weg als ik Michiel ineens als een malle zie zwaaien. Nou gebeurt dit heel vaak, want ook hier in Brazilië wordt, zoals in Argentinië en Urugay, veel getoeterd en gezwaaid naar ons. Maar Michiel draait z’n raampje, al rijdend op de snelweg, open en begint in het Engels iets te roepen. Dan zie ik het, het is Taua, de Braziliaanse fotograaf, die we vorig jaar (precies een jaar geleden blijkt) in Argentinië hebben ontmoet en twee dagen mee zijn opgetrokken, rijdt op z’n Harley naast ons! Nou wat bizar toevallig in dit immens grote land!! We stoppen een eindje verder langs de kant en begroeten elkaar enthousiast, we kunnen er alle drie niet over uit elkaar weer te treffen. Taua blijkt hier vlakbij te wonen maar is onderweg naar z’n werk en wij naar de paasviering, dus na bij gekletst te hebben, nodigt Taua ons uit om volgende week naar z’n verjaardagsfeest te komen om dan verder te praten. Superleuk!

Voordat we in Ouro Preto zijn, overnachten we halverwege in Tiradentes, een leuk toeristisch koloniaal dorpje onderaan een steile berghelling met een heuse stoomtrein die 4x per dag langs de camper rijdt terwijl ik daar het vorige reisverhaal zit te schrijven. Grappig hoe geuren je instant ergens aan kunnen herinneren en prompt zit ik op de vestingdagen in Hellevoetsluis, waar ook altijd stoommachines te zien (en te ruiken!) zijn. Als de locomotief toetert is mijn herbeleving compleet. Michiel heeft er ondertussen het motormuseum bezocht en als we weg gaan moet hij daar nog even met de truck langs van de eigenaar die graag wil zien hoe we de motor mee hebben op de truck. Na een foto en filmsessie kunnen we eindelijk op weg en komen op goede vrijdag aan in de stad Ouro Preto, één van de rijkste steden ooit toen daar een paar eeuwen geleden goud werd ontdekt in de omliggende bergen. Prachtige gebouwen, vele barokke en dus rijk versierde kerken en leuke musea zien we de volgende dagen. Wat hierbij opvalt is dat de schilderingen en beelden vaak een Braziliaans uiterlijk hebben, zo zien we een wel heel donkere Maria én Sinterklaas.

Op zaterdagnacht versieren de bewoners de straten met gekleurd zaagsel dat ze in allerlei figuren neerleggen en zo een tapijt vormen waar zondagochtend de paasprocessie over heen loopt. We staan om 5.00 uur op, zodat we het tapijt kunnen bekijken zonder omstanders en nog helemaal onbelopen. Het ziet er prachtig uit, de verstilde, soms steile straatjes zo in de vroege ochtend met de kleurrijke motieven en patronen op de grond en gekleurde doeken die uit de ramen hangen. De klokken in de stad beginnen te luiden, er komt steeds meer volk op straat en vervolgens komt de processie langs lopen. Honderden mensen verkleed als engelen, paters, volgelingen en muzikanten lopen zingend en biddend voorbij terwijl het geluid van de klokken dit mooi complementeert. De donkere meisjes met hun witte vleugels en mooie jurkjes zien er schattig uit. Bijzonder om dit mee te maken.

Hierna trekken we ons 3 dagen terug in een afgelegen oud klooster in een natuurgebied 100 km verder naar het noorden. Hier vieren we m’n verjaardag, maken we een paar mooie wandelingen naar o.a. een waterval en verblijven in de sfeervolle posada (herberg) met 3x daags een overheerlijk en uitgebreid buffet. De overblijfselen van al dit overdadige eten worden niet weg gegooid maar worden ‘s avonds boven aan de hoge trap voor de kerk gelegd, waar dan dieren op af komen, o.a. bestaat de mogelijkheid om dan de zeldzame manenwolf (ik had er nog nooit van gehoord) te aanschouwen. Of er dieren komen en hoe laat is altijd maar afwachten volgens het personeel, ook afhankelijk van hoe luidruchtig de hotelgasten zijn en allerlei andere factoren zoals weer, tijd van het jaar enz….

Zodra de bak met eten is neer gezet voor de kerkdeur, begint het lange wachten. Het regent, dus ik installeer me op een stoel voor een open raam met uitzicht op de donkere jungle onderaan de kerktrap. Michiel is er van overtuigd dat we niets gaan zien en installeert zich op een bank met z’n telefoon (gelukkig is er internet). Er staan nog wat mensen in de deuropeningen te wachten, maar iedereen haakt na een tijdje af. Na 3 uur wachten en iedere keer de gedachte “en nou ga ik naar bed”, denk ik terug aan het verhaal van Rene en Marijke uit Holambra. Zij waren hier ook ooit (zo kwamen we ook op het idee), Marijke vertrok na een paar uur wachten naar bed, maar Rene bleef zitten tot hij uiteindelijk om 4.00 uur ‘s ochtends de maanwolf zag. Dus blijf ik zitten, desnoods de hele nacht, maar gelukkig zie ik een half uur later ineens een bijzonder en groot beest verschijnen op de rand van het donkere bos en waar het zwakke licht van de kerk schijnt. Snel gebaar ik naar Michiel en lopen we naar de deuropening bij de kerk. Daar is onze verbazing groot als de maanwolf ook nog een jong bij zich blijkt te hebben! Het lijken wel dieren uit een sprookje, een soort grote vossen op hele hoge dunne benen, en in hun nek zwarte manen. Ademloos kijken we toe hoe het jong zich te goed doet aan de kippenbouten terwijl z’n moeder schichtig op de uitkijk blijft staan, ze zijn duidelijk niet op hun gemak en binnen een paar minuten zijn ze weer weg. Misschien geen toevallige maar wel een hele bijzondere ontmoeting met een mythologisch dier dat zich normaal niet snel laat zien. Wow!

Als we na drie dagen de truck weer instappen en beginnen aan de afdaling door de bergen, blijkt al snel dat het gaspedaal af en toe blijft hangen wat het heel lastig maakt om normaal te rijden. Nog geen 2 km van het klooster af stoppen we. Michiel haalt de motor van de voorkant en kantelt de cabine om te zoeken waar de boel stagneert, dit kan op meerdere overbrengingspunten zijn. Er zit wat speling her en der maar niet iets echt duidelijk kapot of zo. Dan maar naar een garage, maar we zitten weer eens in the middle of nowhere zonder bereik. Dus alles ingespoten met WD40, cabine en motor op z’n plek en terug naar het klooster waar we via hun internet een garage vinden 80 km verder. Met horten en stoten rijden we die kant op, maar de dag is al een eind om, het gaat niet hard in de bergen en de zon zakt snel achter de horizon. We overnachten weer bij een benzinestation en als we de volgende dag door rijden, lijkt alles het weer goed te doen. De garage slaan we dus maar over en we rijden alsnog richting kust in twee dagen door mooi heuvelachtig landschap met veel bossen met daartussen oude fazenda’s met mooie palmbomen en koffieplantages, af en toe zien we toekans vliegen met hun grote kleurige snavels. Taua’s verjaarsfeest is gecanceld door omstandigheden en dat betekent dat we niet via zijn woonplaats terug hoeven te rijden.

Aan de oostkust ligt Búzios, het St. Tropez van Brazilië, op een schiereiland dat een eind de zee in steekt en erg mediterraan aandoet met z’n baaitjes vol zeilboten, mooie huizen vol tropische bloemen op de heuvels, leuke restaurantjes met seafood, heerlijke weer, en super heldere blauwe water. Brigit Bardot kwam hier vaak met haar Braziliaanse vriend, er zit zelfs een standbeeld van haar op een bankje aan de boulevard. Hier hebben we een paar heerlijke stranddagen, met snorkelen zien we zeeschildpadden en mooi gekleurde vissen. Als we een rondje over het schiereiland fietsen zien we vanaf een uitzichtpunt walvissen spuiten in de verte.

Een eindje voorbij Búzios ligt een grote lagune waarover ik lees dat er zeepaardjes leven en wat ook een prima plek lijkt om ons bootje weer eens op te blazen voor een zeiltochtje. Helaas loop ik een oorontsteking op door het snorkelen waar ik een paar dagen hangerig van ben, van zeilen en zeepaardjes zoeken komt niet veel. Daarbij regent het ook en hebben we na een tijdje de lagune wel gezien. We rijden door naar een volgend dorpje, Saquarema, minder toeristisch als Búzios, met een mooie kerk op een heuvel aan de zee. We staan weer op een mooie plek aan de kade tussen een lagune en de zee in en zien ‘s ochtends de zeeschildpadden voorbij de truck zwemmen. We blijven er plakken, aanschouwen het strandleven van de Brazilianen op hun stoeltjes en met hun parasol, golfsurfers, kayakers en supboarders op het water, vissers en snorkelaars met hun harpoengeweren die zelfs een grote murene vangen, koereigers en de kadekat die geduldig wachten tot hun een ondermaats visje toegeworpen wordt, parapenters in de lucht en maken (moeizame) praatjes met andere kadebewoners die daar in vwbusjes het weekend doorbrengen en mij voorzien van echte Braziliaanse koffie als ze me bezig zien met oplos cappuccino. De dagen vliegen voorbij, Michiel maakt een lekkere tocht op z’n mountainbike, speelt met de drone en knutselt nieuwe spatlappen voor de truck. Ik hang m’n stoel in een boom aan de kade, klets met de kat (die verstaat me tenminste), verf een krukje in de kleuren van de truck en lees me in op de laatste maand die straks in gaat. We pakken af en toe een terrasje, halen een ijsje bij de zelfschepwinkel en wandelen naar de kerk waar een mooi uitzicht is. En zo zijn er weer 4 dagen voorbij!

De terugweg naar Rio verloopt een stuk soepeler, er staat geen politie bij de tunnel, we negeren de verbodsborden voor vrachtwagens en binnen no time staan we weer op onze parkeerplek waar we drie weken geleden vertrokken voor een mooi rondje door de provincie Minas Gerais. We fietsen gelijk ‘s middags naar Pao de acucar, een hoge rots op de punt van de baai bij Rio, en gaan met de kabelbaan (én honderden andere toeristen) naar de top. Ook daar zien we de Cristo Redentor weer uitnodigend met z’n armen wijd op een berg in de verte staan. We drinken wat bij de sunsetclub met een weergaloos uitzicht over heel Rio, de baai, de stranden en de zee en ik denk aan de regenachtige foto’s uit Nederland en het krantenartikel dat het daar al 172 dagen niet boven de twintig graden is geweest, precies het aantal dagen dat we vandaag in Zuid Amerika zijn, terwijl het hier al die tijd dus juist boven de twintig, vaak boven de dertig en zelfs een keer boven de veertig graden was. Het blijft bijzonder al die verschillen op één en dezelfde aardbol.

Ons bezoek aan Rio besluiten we met een rondwandeling door het centrum met z’n vergane glorie art deco huizen waar soms hele bomen uit de gevel groeien, nietszeggende wolkenkrabbers en standaard massapubliek winkels en restaurants zoals die in iedere grote stad te vinden zijn. Ook liggen er veel daklozen op de straten en ruikt het overal naar poep en pies. Het centrum kan ons niet bekoren.

Tot slot nemen we de trein naar de Cristo Redentor die zo beeldbepalend en alom aanwezig is in deze stad, 700 meter boven zeeniveau staat het beeld. Het blijkt een goede afsluiter van ons bezoek aan deze wereldstad. Het uitzicht is werkelijk fantastisch en van dichtbij kan ik de mozaïektegeltjes eindelijk zien waar het beeld mee bekleed is. Dag prachtige stad, wat een belevenis dat we hier een week mochten wonen, fietsen en genieten. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld en geen nare dingen meegemaakt gelukkig, maar vandaag gaan we je verlaten om nog één maand door het zuiden van Brazilië te reizen. We hopen op nog meer onverwachte ontmoetingen en laten ons graag verrassen.