Haast wordt het normaal, weer een half jaartje naar Zuid Amerika om daar te overwinteren. Valt daar nog wel wat over te vertellen, vraag ik me af in de weken voor vertrek. Zit er nog wel iemand te wachten op lange verhalen over persoonlijke avonturen in alweer Uruguay, Argentinië en Chili? Foto’s van gaucho’s, lama’s, besneeuwde bergtoppen en verschillende poses van de truck? Vind ik het zelf nog wel leuk om te doen, want het is best veel zo al die social media. Polarsteps om de route bij te houden en er later makkelijk een fotoboek van te kunnen laten drukken, Facebook voor het grote bereik en de leuke evenementen en ideeën die ik er zelf af haal, Instagram omdat dat veel in Zuid Amerika gebruikt wordt en het ons ook standaard gevraagd wordt door locals en dan ook nog eens een blog met veelal dezelfde foto’s als op Polarsteps? Ik lees nog eens een beetje terug in ons blog en moet vaak hard op lachen om de herinneringen die plots omhoog komen en ik verlekker me aan de foto’s waardoor ik me nog meer verheug op de volgende episode en ik besluit daarna zeker verder te gaan met het schrijven van de verhalen al is het maar voor mezelf! Dus zie hier het antwoord op de titel van dit volgende nieuwe reisverhaal.

De zomer loopt op z’n eindje in Nederland, hoewel die lekker lang door gesudderd heeft qua goed weer en we heerlijk hebben kunnen genieten van de gezelligheid van familie en vrienden, de cultuuruitjes, fietstochten en ons fijne huis en tuin. Gelukkig voor ons, maar een stuk minder voor de achterblijvers, begint het eind oktober toch zeer richting herfst te gaan met storm, regen en een fikse temperatuurdaling. Tijd om te vertrekken! We nemen ontslag van ons werk, in de hoop er volgend jaar weer verder te kunnen. In Michiel z’n geval staat dat iets meer op losse schroeven aangezien de fabriek waar hij werkte, vlak voor ons vertrek, is afgebrand! Het zal maanden, zo niet jaren gaan duren voordat die weer op volle sterkte gaat draaien. Toch wat vreemd om zo afscheid te nemen. Vamos a ver (we gaan het zien) zoals ze hier zeggen.

Het vliegtuig terug naar de truck in Uruguay maakt een tussenstop in Rio de Janeiro, die we gelijk waarnemen en er voor een paar dagen uitstappen om nog eens rond te kijken in één van onze meest favoriete steden in de wereld (gedeelde eerste plek met Barcelona en kort daar op gevolgd door Rotterdam). We huren een appartementje aan de kust tussen de stranden van Copacabana en Ipanema en de grote hoeveelheden fregatvogels en palmbomen geven gelijk een heerlijk exotisch gevoel. De volgende dag huren we een paar fietsen en over de goed aangelegde fietspaden, rijden we langs de kust. Halverwege maken we een leuke wandeling door een stuk regenwoud bij Pan de Azucar, de zo kenmerkende hoge ronde rots aan het begin van de baai bij Rio. We wanen ons in de jungle en het is moeilijk te geloven dat de drukke stad hier om de hoek ligt. Het is bewolkt en niet al te warm voor Rio, zo’n 25 graden, perfect fietsweer zonder dat we gelijk veranderen in twee rode kreeften. We lunchen bij een kilo restaurant, waar je kunt opscheppen van het uitgebreide buffet wat je maar wil en daarna per gewicht van wat er op je bord ligt, afrekent. Een prima concept! Het prachtige, door Calatrava ontworpen, museo do Amanha (museum van morgen) steekt uit in de zee en is een genot om naar te kijken. Ook de exposities binnen zijn leuk en afwisselend met veel interactieve multimedia opstellingen en wonderbaarlijk dansende doeken die lijken te zweven op onvoelbare wind, we laten ons weer verwonderen. Langs de mooie muurschilderingen aan de cruise kade terug over de boulevard van Copacabana, waar de schemering om 18.00 al is begonnen en overal livemuziek klinkt en de vrolijke, good looking carioca’s (inwoners van Rio) zich te goed doen aan lekkere cocktails. We voelen ons een beetje meeeeeehhhh en moe (jetleg?), laten de cocktails aan ons voorbij gaan, liggen vroeg op bed en doen de volgende dag rustig aan. Een wandeling naar Pedro do Arpoador, een mooi uitzichtpunt over het strand van Ipanema vol bloeiende cactussen, waarvan sommige in de vorm van een hartje. Lekkere pao de queso (kaasbroodjes, op zich al een reden om naar Brasil te gaan!), nog maar eens een kilorestaurant en een bezoek aan een oud fort met dan alweer heel vroeg de zonsondergang, maken veel te snel een einde aan ons bezoek aan deze fijne stad. Op naar Uruguay! Maar niet voordat de douane het schuurpapier uit ons handbagage haalt als zijnde gevaarlijk, stel je voor dat we de wand van het vliegtuig doorschuren, tsssssss!

De rest van onze 70 kilo wegende bagage (veelal klusspullen en onderdelen voor de truck, maar ook heel veel Indonesische en Thaise boemboe’s) komen moeiteloos door alle controles en gooien we achter in de pick-up van Jan die ons ophaalt van het vliegveld en binnen een half uurtje afzet bij de truck die al startklaar bij de ingang van de opslag staat. Joepie!!! Door de groene weilanden vol heerlijk geurende lentebloemen met overal zingende vogels en een lekker zonnetje rijden we met de raampjes open naar la Chacra Holandesa, de boerderijcamping van Jan en Marieke, waar we weer allerhartelijkst ontvangen worden door oude en nieuwe bewoners en ‘s avonds zo aan kunnen schuiven bij een overheerlijke BBQ, wat een gezelligheid!

Mirjam, een oud klasgenoot en kennis uit Hellevoetsluis, blijkt (zo zie ik op facebook) in Montevideo voor een congres te zijn. We nemen contact met elkaar op en de volgende dag laat ze zich door een taxi, na een uur rijden, afzetten op het platteland van Uruguay, om een bakkie bij ons te komen doen, de wereld is soms zo klein! Wat volgt is een supergezellig bezoek van bij kletsten en oude verhalen ophalen met elkaar over o.a. leraren van vroeger, gek eigenlijk dat we dat in Hellevoet nooit eerder hebben gedaan, we hebben een goede klik, lijken zelfs een beetje op elkaar en iedereen op de camping denkt dat m’n zus op visite is. Na een paar uur bestelt ze een über, en verdomd die weet ook de boerderij te vinden, de volgende dag vliegt ze terug naar Nederland.

We maken nader kennis met de andere overlanders. Jogchum en zijn hond Skip, die we nog kennen van ons vertrek afgelopen juni en die er nog steeds staat met z’n mooie truck, hij komt maar niet weg van de gezelligheid en helpt Jan her en der met klussen. Kees en creatieve Bien, die schilderijtjes maakt i.p.v. foto’s van de reis, uit Nederland, net begonnen aan hun Zuid Amerika avontuur ook met een prachtige truck. De Duitse Josh en Paula die al een maand als workaway’s op la Chacra werken in ruil voor gratis verblijf en maaltijden, Barbara ook een Duitse workaway en nog een Zuid Afrikaans stel met een landcruiser en daktent. Na een paar dagen arriveren ook Sjors (oud collega van Michiel) en Monique die al 11 jaar met hun zelfgebouwde truck op reis zijn door o.a. heel Afrika en het midden oosten en sinds vorig jaar dus ook door Zuid Amerika. Ter ere van hun aankomst maken Michiel en ik een Indonesische rijsttafel voor de hele groep (14 man!), met rijst, rendang, sambaleieren, sajoerboontje, gebakken uitjes, seroendeng en een komkommersalade. Bien maakt heerlijke gebakken bananen en Josh, Paula en Barbara bakken een superlekkere appeltaart. Wat een feest weer!

Het weer is ondertussen omgeslagen naar hetzelfde weer in Nederland, koude harde wind, veel regen en zo’n 12 graden, brrrrrr. Het zwembad ligt er verlaten bij, er staan grote plassen op het veld en we vermaken ons met klussen, knutselen, spelletjes, wandelen, kletsen en kennismaken met nieuwe arrivés tijdens de dagelijkse wine ‘o clock om 17.00 uur. Zo zijn daar Piet en Marian uit Nederland, Ulf en Katrien uit Duitsland, Wendy en Graham uit Canada, Richard en Belle uit Nederland, Tess (nichtje van Marieke), Ursula uit Zuid Afrika, Phil (vriend van Jan) en nog een Duits, Zwitsers en een Roemeens stel die wat op zichzelf zijn. Er wordt over en weer voor elkaar gekookt o.a. hartige taarten van Jogchum en de workaway’s , pannekoeken met spek van Jan, we bestellen een keer shoarma en ik maak Thaise pompoensoep met naanbrood als Michiel een keer thuiskomt met een flespompoen i.p.v. de courgette die ik op het boodschappenbriefje had gezet. Helaas kan niemand klaverjassen, maar we leren wel een nieuw spel, namelijk zwikken, dat net zoiets en erg leuk is.

Na een weekje is het lenteweer gelukkig terug, kan ik dagelijks een half uur zwemmen en Michiel buiten verven, roest weghalen, uitlaat maken en nog duizend andere klusjes. Ik probeer het motorrijden weer op te pakken, dat de eerste dag vies tegenvalt, ik vind het eng, niet leuk en ben bang te vallen bij het remmen en de bochten, w.s. een gevolg van mijn val van 4 jaar geleden. Maar ik zet door en bij dag 5, als ik al naar de dichtstbijzijnde winkel durf te rijden, ervaar ik weer dat fijne gevoel van controle over de machine, de zoevende wind en het mooie landschap dat voorbij glijdt en een geheel gevoel van vrijheid dat ik zonder afhankelijk te zijn van anderen overal heen kan gaan waar ik maar wil. Ik verken Atlantida en zie de vele veranderingen vergeleken bij vier jaar geleden. Er ligt nu asfalt waar eerst een slaperig zandweggetje was, er worden gelikte beachhouses gebouwd achter de duinen, er kunnen supboards en kites gehuurd worden, de Mc Donalds is nu het hele jaar open i.p.v. alleen tijdens de vakantiemaanden januari en februari, er rijden meer auto’s langs de boerderij dan gaucho’s op paarden en het is er over het algemeen een stuk drukker. Het stadje lijkt ontdekt als zijnde meer dan alleen een vakantiebestemming in de zomermaanden alsof er een geheim verklapt is, eigenlijk best jammer.

Michiel raakt het klussen een beetje zat en het ziet er naar uit dat we eindelijk kunnen gaan starten met onze roadtrip, ik kan niet wachten! Als we nog een laatste afspraak hebben bij een uitlaatspecialist in de buurt en langs moeten komen met de truck, horen we onderweg een enorme explosie en de truck zakt scheef weg, what the f….. was dat?? Blijkt dat we de scherpe hoek van een laag muurtje geraakt hebben met de zijkant van de achterband, bij het te krap nemen van de bocht (Michiel stond nog in “rijden in een gewone auto” stand). Ohhhh noooo onze eerste lekke band in 4 jaar! De klap is op la Chacra ook gehoord en Josh komt op de motor polshoogte nemen. Met z’n drieën is het banden wisselen wonderbaarlijk genoeg snel gebeurd en Michiel verbaast me weer met dat hij precies blijkt te weten wat hij moet doen, binnen een uurtje is het gepiept en zit ook het nieuwe stuk uitlaat op z’n plek en horen we eindelijk niet meer bij de lekkeuitlaatherriemakers die Zuid Amerika al meer dan genoeg heeft. Gelukkig hebben we nog een reserveband en kunnen we na twee weken op de boerderij als nog op pad. Yes!!

Binnen één dag rijden we door naar de grens met Argentinië. Uruguay is een leuk en mooi land, maar na 4x hebben we het wel gezien en laten we het weidse, groene en zacht glooiende land met z’n enthousiaste, zwaaiende en zeer vriendelijke bevolking nu waarschijnlijk voor de komende paar jaar achter ons. We komen tegen zonsondergang aan bij Frey Bentos dat aan de rivier Rio Uruguay ligt die de grens vormt met Argentinië. Er is een oude, niet meer in gebruik zijnde, vleesverwerkingsfabriek die tot industrieel erfgoed is verklaard door Unesco. Daar blijkt juist die dag een festival aan de gang met muziek, dans, kunstnijverheidsstalletjes, foodtrucks en heel veel mate (thee) drinkende Uruguayanen. Leuk en gezellig! We vermaken ons een paar uurtjes voor dat bij ons echt het licht uit gaat na een lange rijdag. Gelukkig staat ons huis dichtbij. De volgende ochtend wordt er op de deur geklopt en worden we in het Nederlands aangesproken door Niek. Hij blijkt al jaren in Uruguay te wonen nadat hij er ooit een groot stuk land heeft gekocht pal aan de rivier. Hij nodigt ons uit om langs te komen. Een uurtje later worden we allervriendelijkst ontvangen door hem en zijn Uruguayaanse vrouw Irene, kletsen we zo de ochtend weg onder het genot van een bakkie met taart en krijgen we een rondleiding over zijn landgoed met zelfgebouwde huis, koeien, paarden, kippen en honden, en groot privéstrand waar vandaan hij met z’n 70 jaar nog regelmatig vandaan vertrekt met z’n windsurfplank. Wat een leuke ontmoeting weer! Veel later dan verwacht zijn we eindelijk op de rit richting de douane, maken we onze laatste pesos op bij een ijsjeszaak en rijden we de hoge brug tegemoet over de rivier naar Argentinië, waar we de komende tijd ook weer bekenden ontmoeten, stijl achterover slaan van de lage prijzen (0,39 euro voor een liter diesel en benzine nog goedkoper!) en allerlei avonturen beleven, maar dat is een volgend verhaal! Hasta luego!!