Jaaaa we zijn er weer, in ons favoriete land met z’n vrolijke, toegankelijke mensen, mooie, diverse landschappen en dieren, ruimte, stilte en blauwe luchten, waar we ons vrij, veilig en welkom voelen en waar we door de hoge inflatie veel (héél veel) pesos krijgen voor onze euro, waardoor alles 5x goedkoper is dan in Nederland. We doen dan ook lachend en fluitend de boodschappen de eerste dagen, verbazen ons bij de tankstations en slaan stijl achterover iedere keer als we afrekenen in restaurants en op terrasjes. We begrijpen maar niet dat niet iedereen op vakantie gaat naar Argentinië, waar het zo goed en makkelijk vertoeven is, waar zoveel is te zien en beleven en waar het nu en de komende maanden heerlijk weer is. Mocht je nog twijfelen over een bestemming, ga dan zeker dit land eens in overweging nemen!

Ons reisdoel is het merengebied bij de Andes van Argentinië en Chili, een beetje onder het midden van beide landen. Een prachtig gebied, waar we aan de Argentiniëkant al veel van gezien hebben, maar aan de Chilikant nog eigenlijk niets omdat de grenzen vorige keer bijna allemaal nog gesloten waren. Het is zo’n 2000 km rijden van waar we het land zijn binnen gekomen en we doen er bijna een maand over voor we de eerste besneeuwde bergtoppen zien opdoemen aan de horizon.

De eerste week begint met verdrietig nieuws waardoor onze euforie gedimd wordt, we weer geconfronteerd worden met onze eindigheid en kwetsbaarheid en wat aanzet tot overdenken van wat we belangrijk vinden in het leven en ook uiteindelijk weer dankbaarheid over waar we zijn en hoe we ons leven hebben ingericht. Eerst komen we Frank tegen, hij zat in 2019 vier weken bij ons aan boord en zwerft ook nog steeds in deze contreien rond met z’n truck. Hij vertelt dat Fabian (ook één van de 12 passagiers destijds, de jongste) recent is overleden op reis. De truck staat nog in Salta en z’n vrouw Nikky weet zich geen raad. Heftig zeg! Dan horen we dat Michiel z’n moeder ongelukkig is gevallen en geopereerd moet worden i.v.m. een nieuwe heup. Wat voelt Nederland dan toch ver weg! Dennis en Mirjam, vrienden van ons, kunnen niet op reis naar Vietnam omdat ook hij vlak daarvoor lelijk is gevallen en geopereerd wordt aan z’n arm. Vervolgens vernemen we dat de vader van Claudio in Chili, plots is overleden. We sturen een paar mooie portretfoto’s ter troost en nagedachtenis aan deze bijzondere man die ons zo gastvrij ontving ten tijde van de coronacrisis en die mooie Chileense liedjes op z’n accordeon speelde voor ons maar ook voor z’n kat als hij alleen thuis was. De lege pampa waar we de dagen daarna doorheen rijden, geeft ons ruimte om verdriet een plek te geven en te reflecteren op wat nog wel is.

In Lujan, een klein provinciaal stadje, staat een buitensporig grote kathedraal ter ere van een Mariabeeld dat ten midden van alle pracht en praal binnen een ereplek heeft gekregen. Het verhaal is dat in 1630 een schip met dit beeld aan boord onderweg vast liep hier en alleen los kwam als het Mariabeeld uitgeladen werd. Prompt vonden er allerlei wonderbaarlijke genezingen plaats en is de plaats een soort Lourdes geworden. Binnen is de kerk ook groot en naast de biddende pelgrims liggen honden lekker op de koele grond, lopen toeristen fotograferend rond en staren mooie marmeren engelen bedachtzaam voor zich uit. Een vriendelijke man vertelt me dat hij paranoïde schizofrenie heeft en dat dat zwaar is, hij heeft er een soort verdienmodel van gemaakt door dit eerst te zeggen, dan z’n geplastificeerde diagnose te overhandigen, en dan om pesos te vragen in ruil voor een sticker van Jezus, die ik meeneem voor m’n prikbord thuis.

De dorpjes met hun benzinepomp, zo om de 150 km, zijn de pauzes in onze rijdagen. Daar kunnen we een bakkie doen, even internetten, plasje plegen en een broodje eten. Ook vinden we eindelijk een bedrijfje dat onze lekke band van de velg wil verwijderen en afvoeren zonder dat we een nieuwe aanschaffen (die zijn hier niet te betalen door de hoge importbelasting die er op geheven wordt). Ze klaren de klus met 3 man en een heftruck, kosten 2 euro, niet te geloven toch.

In Sierra de la Ventana, komen we Sjors en Monique zoals afgesproken, weer tegen en staan we een paar dagen op een fijne camping met kolibries en een grote leguaan. Het is verkiezingstijd, daar merken we niet veel van, tot we op een terras zitten met een paar lekker biertjes en tapas. Na vrijdag 20.00 mag er geen alcohol meer verkocht worden tot dat de verkiezingen zijn op zondag. Blijkbaar worden Argentijnen geacht dit met een nuchter hoofd te doen. Dat wordt dus BBQ in een parillarestaurant met een vruchtensapje, toch niet helemaal zoals het moet, ook blijkt het vooral orgaanvlees te zijn, dus eten we niet veel die avond. De lunch de volgende dag in “El molino de la casa azul” maakt het gelukkig allemaal weer goed. Een heerlijke reservawijn wordt stiekem toch geschonken (de fles mag alleen niet op tafel) en de heerlijkste gerechten komen voorbij zoals, gebakken kaasrondjes, kip in roquefortsaus, flensjes met pulled chicken, varkenshaas met chutney, gebakken appel, sinaasappeltaart en ijsjes toe, drie gangen genieten in een leuk, rustiek restaurant met perfecte bediening en goed gezelschap. Het leven is zo fijn!

De verkiezingen worden uiteindelijk gewonnen door Milei, de trumpachtige kandidaat met extreme ideeën, of dat fijn is voor de Argentijnen valt nog te bezien, maar we snappen dat ze gekozen hebben voor verandering aangezien het land failliet is en veel mensen het echt moeilijk hebben. Dat er een week later hetzelfde gebeurt bij de verkiezingen in Nederland, één van de welvarendste landen ter wereld, kunnen we met onze pet niet bij.

Ondertussen komen we meer en meer in de buurt van Patagonië, langs de weg zijn de groene weilanden vol koeien en jaribus (ooievaars met brede snavel) veranderd in lage bosjes met af en toe choiques (een soort struisvogels) en mara’s (grote haasachtige beesten) en verder heel veel niets. We zijn onderweg naar El Condor, een plek aan zee waar duizenden papegaaien de grootste kolonie op aarde vormen, een spectaculair gezicht als ze in grote getalen als een groen blauwe veeg in de lucht voorbij komen kwetteren. Hier waren we vier jaar geleden ook en wilden we toen onze weg vervolgen langs de kust wat helaas niet lukte omdat er grote duinen over de weg waren gewaaid en wij niet alleen over het strand durfden te rijden uit angst vast te komen zitten terwijl het vloed werd. Maar nu zijn we niet alleen! Sjors en Monique zijn ervaren overlanders die het leuk vinden om over duinen te rijden a la Parijs-Dakar. Al jaren praten we over deze weg als een gemiste kans (Michiel had het graag willen proberen) en nu kunnen we ‘m eindelijk alsnog gaan rijden. We wachten elkaar op bij Bahia Creek, waar we vorige keer “strandden” en rijden vervolgens samen verder, de weg overdekt door hoge duinen ligt er nog steeds. Maar wat blijkt (tot grote teleurstelling van ieder, behalve van mij) er is een goede ripioweg naast het strand aangelegd en zonder centje pijn rijden we zo de mooie afgelegen kustroute naar San Antonio. Het bezoeken en parkeren bij Loberias (zeeleeuwenkolonies) mag al maanden niet i.v.m. de vogelgriep waar deze beesten ook aan doodgaan. Dus parkeren we een eind verder aan het schelpenstrand waar veel Argentijnen met hun pickups/campers staan, leuk, het lijkt de Brouwersdam wel, en waar de zeeleeuwen af en toe voorbij zwemmen en nieuwsgierig spyhoppen om te zien wat er allemaal op het strand gebeurd.

De volgende dag nemen we voor nu afscheid van Sjors en Monique na een hele gezellige week. Zij gaan door naar Ushuaia in het zuiden, een route die wij al gedaan hebben, en wij slaan af naar het westen richting Andes. We rijden langs de Rio Negro rivier en de omgeving ziet er steeds meer uit als de Betuwe. Overal staan fruitbomen en bij de stoplichten kopen we een grote zak kersen van één van de vele straatverkopers, heerlijk. Na twee dagen rijden arriveren we in de hoofdstad van de provincie Neuquen, waar de stad ook naar vernoemd is. We blijven er 4 dagen op een camping zodat Michiel wat klussen kan doen, we bij kunnen komen van het vele rijden en wat cultuur kunnen snuiven. De camping ligt zo’n 15 km van het centrum, helaas start de motor niet en is de snelweg niet echt geschikt om op te fietsen. Taxi’s zien we niet voorbij komen, über hebben ze hier niet en liften blijkt niet te werken, wel stopt er een lijnbus op onze uitgestoken duimen. Cash betalen kan echter niet, gelukkig regelen de andere passagiers dat we een chipkaart kunnen gebruiken (zo aardig) en kunnen we alsnog mee. We pakken terrasjes, eten lekkere lomitas (broodje warm vlees), bezoeken musea, rijden een rondje met de gratis toeristenbus en doen boodschappen. Gelukkig Mcgyvert Michiel de motor na een paar dagen weer aan de praat (w.s. vuil in de carburateur), is de olie en zijn de filters ververst van de truck, zit er een nieuwe fietsband op de mountainbike, de watertank weer gevuld, geld gehaald, naar de kapper geweest en de koelkast vol. Tijd om de laatste etappe naar de bergen te gaan rijden.

Het landschap is veranderd naar een soort Arizona/Utah-achtig uiterlijk, steppe met her en der lage tafelbergen en canyons. We komen uit bij el Anfiteatro, dat in geen ene reisgids staat en ook niet op de app Ioverlander waar we veel van onze overnachtingsplekken op vinden. Het is een natuurlijk gevormd amfitheater met mooi gekleurde gestreepte rotsen. In de USA zou dit een national park zijn, we maken er een mooie wandeling. Veel voorjaarsbloemen en ook de cactussen staan in bloei, prachtig. We overnachten aan een megablauw stuwmeer, waar wat eilandjes uit steken, boven op de kliffen. De volgende dag bezoeken we een museum waar opgravingen uit de buurt van vooral dinosauriërs te zien zijn. Het is verrassend leuk opgezet en we zien er het skelet van het grootste landroofdier dat ooit op aarde rondliep, de giganotosaurus.

In Piedra de Aguila, ook weer zo’n benzinestationdorpje onderweg, blijkt 5 km verder een mooi meer met o.a. flamingo’s te zijn. Ook hier maken we een leuke wandeling en zien we een chinchilla hoppen over de rotsen. Het landschap wordt steeds mooier, de eerste bossen verschijnen, er staat een groepje guanacos (wilde lama’s) langs de rivier en als we boven op een heuvel rijden zien we eindelijk in de verte de besneeuwde bergen van de Andes verschijnen aan de horizon. Na nog eens een dag rijden, bereiken we de voet van de bergen.

We overnachten op een prachtig uitzichtpunt en als ik ‘s ochtends wakker word, zie ik 200 meter verder een hert naar binnen kijken, haar grote oren gespitst. Het blijkt een mooi begin van een perfecte dag, zo’n dag waar op alles klopt. We rijden verder over de grindweg met spannende houten bruggetjes over de vele blauwe snel stromende smeltrivieren die hoog staan nu in de lente. Eén van de bruggen ziet er zo wankel uit (hij schudt al heen en weer bij 100 kg, laat staan bij 13.000 kg!), dat we het niet aandurven er over heen te rijden. Er ligt een lang niet gebruikt pad door de rivier heen die we van beide kanten inspecteren. Het zou net kunnen, qua diepte water, qua hoogte bomen, qua modder/zand, schatten we zo in. Als ik nog even ben plassen (van de spanning), blijkt Michiel de wagen al gestart te hebben en ragt ‘m zo door die rivier! Even zakt de truck schuin weg en slipt door, maar hij haalt de overkant en we kunnen verder naar Lago Filo Hua Hum, pfffewww. De omgeving is prachtig hier in National Park Lanin, grillige bergen met mooie oude bomen, bermen vol bloeiende gele brem, overal fluiten vogels en horen we water stromen, sneeuw op de toppen, het ruikt er lekker naar dennebomen. We slaan af richting het meer en het weggetje wordt steeds smaller en we moeten nog een paar kleine stroompjes door, maar we halen het tot de camping. Wild kamperen mag hier niet, maar gelukkig is de camping zo groot en vol bomen, dat het voelt alsof we in het wild staan, pal aan het meer. Wow, het is alsof we in een schilderij van Bob Ross zijn beland, wat een natuur, wat een wildernis, prachtig! We maken het bootje vaarklaar, halen de mountainbike uit de garage, hangen de hangstoel op, ik trek m’n badpak aan en Michiel z’n wandelkleren en we zijn klaar voor het merengebied.