Nog meer meren in Argentinië en Chili

Daar sta je dan in the middle of nowhere, gestopt omdat er een geluid uit de truck komt dat we niet kennen en dat zeer onheilspellend klinkt! We horen ijzer op ijzer kapot draaien, alsof er iets vreselijk vast en klem zit, ik krijg er letterlijk kippenvel en tranen in m’n ogen van! We kijken elkaar aan en weten dat verder rijden geen optie is. Ondanks het minimale verkeer (het dichtstbijzijnde dorp is een uur rijden) parkeren we zoveel mogelijk aan de linker kant van de weg en zetten voor en achter een gevarendriehoek neer. Op het oog is er niks vreemds te zien, wel ontdekken we dat het geluid uit het linker voorwiel komt als het draait. Dit moet dieper zitten, dus krik er onder en proberen het wiel er af te krijgen voor verder onderzoek. Wat we ook proberen, het wiel gaat er niet af, ook niet met hulp van een Argentijns stel dat stopt en keihard hun best doen in hun mooie witte zomerkleren. Wat nu? Op de motor 50 km over de steile berggrindweg naar het dorp voor hulp? Het is zondag. Wachten? Er komt hier bijna niemand langs en we hebben geen proviand en geen bereik met onze telefoons. Al het eten op moeten maken omdat we de grens over gingen. Pfffff. De man van het Argentijnse stel adviseert toch door te rijden met 10 km per uur, en we realiseren ons dat er inderdaad niets anders op zit ondanks het gevaar nog meer kapot te maken. Er volgt een spannende rit waarbij het hevige geknars na 10 km ineens ophoudt en het lijkt of er niets aan de hand is, maar we weten dat er echt wel iets mankeert. Na een paar uur zien we het dorp en zijn super opgelucht dat we het gehaald hebben.

Het is 31 december, iedereen doet de laatste boodschappen en maakt zich op voor oud en nieuw. Een garage vinden, stellen we dan ook maar uit met een paar dagen, zorgen voor later, eerst het nieuwe jaar maar eens verwelkomen. Toevallig krijg ik een appje van Ciril en Franziska, ze blijken in hetzelfde dorp te zijn en we brengen oudejaarsavond gezellig met z’n vieren bij de BBQ door.

We staan heerlijk aan het meer waar we af en toe een verfrissende duik nemen. San Martin de los Andes voelt als thuis komen, het is een leuk, klein stadje met precies genoeg roering. Op de grote parkeerplaats aan het strand, waar we twee jaar geleden ook stonden, staan veel andere reizigers met hun camper/caravan/bus/truck/tent en is er dus genoeg aanspraak. Wat zijn we blij dat we doorgereden zijn en niet meer op de bergweg staan! Michiel vindt via google maps een mobiele monteur, Juan, die met z’n wagentje langs komt om te kijken wat hij kan doen. Hem lukt het wel om met grof geweld en veel gehamer het voorwiel er af te krijgen en ons vermoeden wordt bevestigd, het wiellager is compleet naar z’n mallemoer gedraaid, het is echt een wonder dat we nog zo’n eind over die hobbelweg hebben kunnen rijden. Er wordt een nieuwe besteld en na een week, waarin we ons best vermaken in en om het dorp, kunnen we eindelijk van de krik om een proefrit te maken met Juan en de vlag kan uit, we zijn weer back on the road!! Kost wat maar dan hebbie ook wat.

In Junin staan we een nachtje op een camping om uitgebreid te badderen in de hout gestookte warme douche. We maken er een wandeling over de via Christi, een pad door een bos op een berghelling vol religieuze beelden gemixt met Mapuche, Inca en oorlogsbeelden, aparte combi. Veel mozaïeken met tweekoppige slangen die me doen denken aan m’n eigen mozaïekbank met precies zo’n slang waarvan ik dacht dat ik hem zelf bedacht had, blijkbaar onbewust toch ergens gezien en opgeslagen, voor mij heel bijzonder om te zien in ieder geval.

We toppen de tanks weer af met diesel die ondertussen door de nieuwe president van Argentinië 2x zo duur is gemaakt. Voor ons nog steeds goed te betalen en ook nog steeds 30 eurocent goedkoper per liter dan in Chili. Maar moet je je voorstellen dat dit in Nederland zou gebeuren, er zou direct een ware volksopstand met wegblokkades volgen. Maar de Argentijnen zijn gewend aan voortdurende inflatie en absurde prijsverhogingen. Hoewel we over deze best toch wat mensen horen klagen, het lijkt gedaan met de gelatenheid en het incasseringsvermogen, we zijn benieuwd naar het vervolg. Het is zwaar voor de Argentijnen.

We keren terug naar Chili om de rest van het merengebied te gaan verkennen. Heerlijk zo die afwisseling van bekend terrein en nieuwe indrukken. We rijden de Andes weer omhoog, vlak langs de prachtige Lanin vulkaan, waar we nog een mooie wandeling naar Lago Tromen maken van 8,5 km, een nieuw record voor mij na de aanrijding en enkelbreuk nu 1,5 jaar geleden. Het is nog steeds geen 20 km, maar ik krijg eindelijk wat hoop dat het misschien toch nog wel goed komt. Het is er een Walhalla van drijfhout daar aan het rand van het meer en ik moet me inhouden al die mooie kronkelige stukken niet mee te nemen. We maken nog een praatje met een Nederlands stel die een camper gehuurd hebben in Chili, ook leuk.

We belonen ons zelf met een middagje relaxen bij Termas Trancura waar we in verschillende warmwaterbaden dobberen met uitzicht op de actief rokende Villarica vulkaan, die we al eerder zagen, maar dan van de zuidelijke kant. We mogen blijven overnachten op de parkeerplaats van de Termen, wat ons een dure Chileense campingovernachting scheelt. We zijn hier vlakbij de zeer toeristische plaats Pucon, waar wild kamperen ontmoedigd wordt met overal verbodsborden. Op zich begrijpelijk, het is hier echt knetterdruk, we schrikken er een beetje van. Het is hoogseizoen en Pucon ligt in een werkelijk schitterende omgeving van besneeuwde vulkanen, auracaniabossen, warmwaterbronnen en prachtige rivieren en meren. We vluchten Pucon na een rondje rijden weer uit en gaan dan toch maar naar een camping bij het Parque National Huerquehue waar Michiel weer een prachtige wandeling in de bergen omhoog maakt. Ondertussen arriveren er 200 (!) padvinders op de camping, serieus geen doen, pubers vol gierende hormonen waar een partij herrie uit komt, niet normaal. Zodra Michiel terug is van z’n wandeling en een douche heeft genomen, vertrekken we snel naar een parkeerplaats aan een meer 60 km verder, waar we wel “vrij” mogen staan en prachtig uitzicht hebben op de vulkaan die in het donker gloeit, een bizar gezicht. Het verbaast me dat mensen hier zonder angst kunnen wonen, maar dat vinden zij van ons ook als we vertellen dat we onder zeeniveau leven in Nederland. Toch vind ik aardbevingen, tsunami’s en vulkaanuitbarstingen een reëler gevaar, zeker nu we zo vlakbij die puffende Villaricavulkaan staan. Als we ‘s nachts wakker worden omdat we hevig heen en weer staan te schudden, ben ik dan ook gelijk klaarwakker en overtuigd van een aardbeving. Michiel is wat nuchterder en verklaart een dronken droppie die tegen ons aan rijdt. We rennen allebei naar buiten in ons onderbroekie en ja hoor een pickup is te hard achteruit gereden en hangt nu met z’n laadbak aan onze motor voorop vast die nu helemaal scheef hangt, grrrrrr g@tver!!!! We tillen met vier man de laadbak omhoog en zo komtie gelukkig los waarna ze snel achterin springen en weg rijden. Tjonge jonge, de rijplaat van de motor is krom en de motor zelf staat helemaal klem. Gelukkig blijkt het de volgende dag allemaal wel mee te vallen, buigt Michiel de boel weer recht en is de motor onbeschadigd. Ik wis de foto met het nummerbord van het dronken droppie.

Het leuke van een paar dagen ergens staan, het stadje Villarica in dit geval, is dat je een aantal locals leert kennen. Zo is daar Ivan die we iedere dag zien in een andere rol. De ene dag is hij parkeerwachter (trek een lichtgevend hesje aan en je bent het) en vraagt hij ons om een centje om op de wagen te passen, de andere dag is hij cevicheverkoper en probeert hij z’n vis aan ons te slijten. De 3^e dag kom ik hem een paar keer in het dorp tegen en schudt hij steeds joviaal m’n hand en de 4^e dag wil hij weer parkeergeld, maar neemt hij genoegen met een paar Hollandse klompjes en nemen we hard lachend afscheid van elkaar. Ook zijn er twee Mapuche vrouwen die iedere avond tweestemmig hun liedjes oefenen met een gitaar op het bankje naast de truck, het klinkt prachtig. Michiel maakt een praatje met de bootjes verhuurder en mag een ochtend gratis mee roeien in z’n drakenboot, zodat de toeristen (vooral gezinnen met kinderen) niet zo hard hoeven te roeien. Ik maak een praatje met “Johnny Depp” (hij lijkt er echt op) die naast ons woont in een caravan voor de zomer met z’n twee kindjes en 2^e hands boeken verkoopt en een terrasje heeft overdag. Ik ruil een sleutelhanger met z’n zoons voor een zelf gevouwen origamidraak. De reiziger (zo noemt hij zichzelf) die al snel een dakloze blijkt te zijn (what’s the difference) en ook regelmatig op het bankje naast ons te vinden is, voorzie ik van een maaltje macaroni wat hij zichtbaar met smaak op eet.

Ook maak ik kennis met de plaatselijke huisarts, waar ik na een beetje rondvragen, ‘s avonds langs mag komen. Ik heb namelijk in een paar dagen een abces ter grote van een ei op m’n schouder ontwikkeld, oorzaak onbekend, met veel pijn en een algeheel malaisegevoel. Als ik binnenkom, wil de dokter me omhelzen. Ik schrik er van en ontwijk hem met een ingewikkelde limbo beweging zodat hij in ieder geval m’n pijnlijke schouder niet aanraakt. Ik was door mijn spanning en zieke gevoel even vergeten dat iedereen dat hier gewoon doet. Zelfs de dokter dus, daar waar je in Nederland al niet eens meer een hand krijgt als je überhaupt langs mag komen en je zaakjes niet gewoon online regelt, wordt je in zuid Amerika omhelst, wordt er een half uur uitgetrokken om alle klachten te bespreken en ook nog eens uitgebreid en met interesse naar onze reis gevraagd. Dat abces moet gedraineerd worden en ik krijg naast een antibioticakuur een verwijzing naar een medisch centrum waar ik dat de volgende dag kan laten doen. Ik sta toe dat de dokter me alsnog zoent bij het afscheid (wat een andere, soms echt leukere, wereld is het hier toch) en tot mijn zeer grote opluchting opent het abces die nacht vanzelf en wordt er niet in mijn lijf gesneden zonder verdoving zoals een vriend thuis dat zo haarfijn uitlegt als ik hem om raad vraag (en bedankt Gaab ?).

We gaan verder met ons gezigzag door het merengebied en bereiken het noordelijke en laatste deel. Hier is het beduidend rustiger qua toeristen en verkeer. In de verte duiken de volgende vulkanen alweer aan de horizon op, o.a. de Lonquimay vulkaan die we omhoog mogen rijden door een soort maanlandschap vol kraters en gestolde lavastromen, echt prachtig. We kletsen een tijdje met de Belgisch Cathy en Paul, die ook aan het overlanden zijn. Leuk om hun manier van reizen te horen, paar maanden Zuid Afrika, paar maanden Zuid Amerika, paar maanden thuis. Beetje zoals Sjors en Monique, maar die zijn ze nog niet tegen gekomen.

We bevinden ons vlakbij het PN Conguillio, wat volgens meerdere bronnen één van de mooiste natuurgebieden van Chili is. Het is echter op maandag niet toegankelijk en morgen is het maandag. Dus doen we toch maar een detourtje Argentinië omdat de rit over de pas zo mooi is, om er te tanken en natuurlijk om er lekker uit eten te gaan en een grote zak chipas (kaasbolletjes) te kopen die ze in Chili niet hebben. De grensovergang is een makkie, het is er super rustig en voor het eerst in vier jaar reizen, hoeft er geen douanier in onze camper te koekeloeren. We rijden langs de Araucania bossen omlaag het kale prairie landschap van de provincie Neuquen weer in.

Bij las Lajas kunnen we bij onze favoriete bezinepomp, de YPF, weer vol tanken, wat cash pesos scoren bij de Western Union en voor belachelijk weinig geld op een camping staan, heerlijk uitgebreid douchen en onze was laten doen. Als we daar aankomen, krijgen we gelijk allebei een heerlijk broodje BBQ worst (choripan) in onze handen gedrukt van de buren als welkom, echt zo muy amable (supervriendelijk op z’n Spaans, een woord wat we vaak gebruiken en tekenend is voor de gemiddelde Argentijn). We blijven er drie dagen hangen, terwijl er eigenlijk niks te doen is, maar de sfeer in het dorp is gewoon zo fijn met iedereen die gedag zegt als ik langs fiets, gaucho’s die op hun paarden voorbij rijden en zwaaien, de schaapjes in de berm, de geluiden van de kiekeboevogel en de slager in de supermarkt die iedere dag een praatje aan gaat alsof hij me al jaren kent. Daarna rijden we de Andes weer in richting de bossen en voor de afwisseling nemen we een grensovergang die iets zuidelijker ligt, bij Villa Pehuenia. Ook daar is de overgang super easy, allervriendelijkst en geïnteresseerd zitten de douanebeambten eensgezind te swingen op een bekend nummer van de Red Hot Chilli Peppers en wij swingen met ze mee, muziek is een universele taal.

De volgende twee dagen rijden en lopen we rond in PN Conguillio en het is er inderdaad prachtig! En ondanks dat we ons al een tijdje in het merengebied bevinden, worden we ook hier weer verrast door het landschap en de natuur. Watervallen, vulkanen, bergen, kraters, lava velden, knalblauwe meren met het helderste water, sneeuw, grote en imposante araucaniabomen van 1800 jaar oud, 50 meter hoog en een doorsnee van 2,5 meter, spechten die 3x zo groot zijn dan die in Nederland, zeker 6 soorten bloemen die ik nog nooit gezien heb, vergezichten, ruimte, stilte, prachtig.

We zijn al twee maanden aan het heen en weren tussen oost en west en hebben zo’n 2500 km afgelegd, hemelsbreed van zuid naar noord zijn we slechts 200 km verder dan waar we twee maanden geleden waren. Alaska is nog lang niet in zicht dus, maar dat geeft helemaal niets. Het merengebied heeft ons positief verrast en we hebben er absoluut geen spijt van dat we toch nog een keer naar Argentinië en Chili zijn gegaan. Waarschijnlijk als we ooit rond zijn in Zuid Amerika, doen we het gewoon allemaal nog een keer, het verveelt hier nooit!