Zo heee, we zijn alweer een paar weken (en een paar hittegolven, aardbevingen, bosbranden en aardverschuivingen) verder, dus tijd voor een volgende notitie om ruimte in ons hoofd te maken voor andere avonturen!

We laten de bergen en de meren achter ons en steken het smalle Chili weer door richting de zee. Zo als altijd zijn we langzamer dan google maps denkt (onderweg uitgebreid lunchen, nog even langs een Zwitserse kaasboer, opengebroken weg enz…) en halen we de kust die dag net niet. Dus overnachten we midden in een onbekend stadje, waar zelfs I-overlander nog nooit geweest is. Het leuke van zulke stadjes zijn de verbaasde en nieuwsgierige bewoners die meestal nog nooit zo’n huis op wielen met een motor voor op hebben gezien. Eerst komen er in zo’n dorp meestal een paar jongetjes op fietsjes vragen wie we zijn en waar we vandaan komen. Dit wordt dan snel doorgebriefd aan de volwassenen die dan al wat dichterbij durven te komen i.p.v. alleen maar zwaaien en toeteren in het voorbij gaan. Vervolgens krijgen we nog veel meer vragen (zo vraagt Carlos Enrique bijvoorbeeld hoe je zijn naam in het Nederlands zegt, nou gewoon Karel Henk) en vertellen bewoners trots wat er te zien is in de omgeving. Zo ook deze keer. We kletsen gezellig met twee jongetjes op fietsjes, ik geef ze een paar Hollandse klompjes, waar ze superblij mee zijn en even later komen ze terug met een zelf gehaakte roze walvis aan een sleutelhanger, waar ik dan weer superblij mee ben, ik vind dit de allerleukste souvenirs! Al snel begint de toeloop. Een taxichauffeur vertelt dat er vanavond folklore dans geoefend wordt op het plein en een groepje mannen verzamelt zich onder aan onze trap met de gebruikelijke vragen. (waar kom je vandaan, waar ga je heen, hoe lang reis je al, waarom juist dit stadje enz….). Tot iemand vraagt “ja maar ken je me niet meer dan?” We moeten even goed kijken, maar herkennen dan Juan, die 4 jaar geleden samen met Matias in the middle of nowhere in Argentinië stond te liften, en die uiteindelijk twee dagen met ons mee gereden is om ook weer in the middle of nowhere uit te stappen. Die jonge knullen die zo onvoorbereid op reis waren dat we ons nog jaren hebben afgevraagd of ze ooit Chili gehaald hadden. Ja dus! Wat superleuk en wat toevallig ook weer om hem te treffen en bij te kunnen kletsen! Ondertussen is hij student af en werkt hij op grote landbouwmachines door het hele land om oogsten binnen te halen.

Volgens m’n aangetrouwde Chileense nicht Janette, die ons via whatsapp goed op de hoogte houdt van “things to do” en de ontwikkelingen in Chili, rijden we nu diep door Mapuche land. We merken er niet zo heel veel van, behalve her en der een Mapuche vlag of wat leuzen op bushokjes waarin ze land terug eisen. Maar gelukkig geen wegblokkades, demonstraties of agressie wat in het verleden nog wel eens speelde. Integendeel, het land ligt er vredig en rustig bij en we worden overal vriendelijk ontvangen. Het landschap is ook hier heuvelachtig door een bergketen langs de kust en bestaat voornamelijk uit landbouwgronden en heel veel aangelegde productiebossen met vooral Eucalyptus bomen, wat het een beetje eentonig maakt. Maar de kustlijn maakt veel goed met lange stranden of dan weer juist grillige baaitjes met kliffen, grotten en rotsen. De zee is koud, wild en grote golven maken het eigenlijk onmogelijk om te zwemmen. Maar de zonsondergangen zijn er prachtig of anders zeemist dat een mysterieus sfeertje schept.

In Lebu, een kustplaats, liggen honderden kleurige vissersboten in de haven. Pelikanen en zeeleeuwen proberen een visje mee te pikken. We bezoeken er een mijn museum op de plek waar voorheen steenkool werd gedolven. Wat een slecht werk was dat zeg! De curator van het museum is zo blij met de zeldzame buitenlandse bezoekers dat ze een filmje van ons wil maken waarin we in het Spaans moeten uitleggen waarom iedereen naar haar museum moet gaan. Pffff, we doen ons best maar het gemaakte filmpje zien we nooit op Instagram verschijnen, hahaha. Ook maken we er een mooie wandeling door een grote grot en langs de kust vol bijzondere planten en bloemen.

Als we verder naar het noorden rijden komen we aan bij Conception, een grote stad. Veel fabrieken, heel veel industrieterreinen en lelijke bebouwing. We schrikken er een beetje van na al die maanden natuurschoon en kleine dorpen. Maar we moeten er doorheen en langs bij het bedrijf Solaryled, voor vervanging van onze leefaccu’s die het na 4 jaar niet meer goed doen en gevaarlijk heet worden. Gelukkig hebben ze precies wat we nodig hebben en helpt de verkoper met het naar binnen sjouwen van de vier 60kg wegende accu’s en mogen we de oude er achter laten. Daarna gaan we nog even los bij de Decathlon waarna we de volgende dag snel de herriestad verlaten met z’n files en getoeter. We lunchen onderweg bij een prachtig afgelegen baaitje en besluiten daar ook de nacht door te brengen vanwege het prachtige uitzicht en het alleen op de wereld gevoel. Als we samen de zonsondergang hebben bewonderd en aan ons dagelijks spelletje Rummikub zitten, horen we ineens twee auto’s aankomen en een hoop gerommel naast ons. Blijkt een groot gezin die hun drie tenten onderaan onze trap opzetten (waarom?) terwijl het strand verder geheel verlaten en leeg is. Ik vraag of ze wel goed bij hun hoofd zijn, wat in mijn gebrekkige Spaans (en beleefdheid) neerkomt op “alles goed?” en ja volgens het gezin is alles goed en gaan ze onverstoorbaar verder met opbouwen. Eigenlijk is het zo lachwekkend dat we dat dan ook maar doen, lachen, om hun blijkbaar hoge behoefte aan nabijheid, daar waar wij Europeanen alles overhebben voor personal space en rust.

De volgende dag maar verder dan, weer 100 km naar het noorden. Daar ligt bij Cobquecura een eilandje vlak voor de kust (met eb is het bereikbaar) met een zeeleeuwenkolonie er op. Er wonen 3000 exemplaren. We kunnen vanuit de truck met de verrekijker de kolonie goed bekijken. Het is 24/7 National Geographic voor de deur en we vermaken ons uren met het observeren van het haantjesgedrag van de grote mannen, de zogende vrouwtjes en de mekkerende pups, die af en toe door een grote golf van de rots geslagen worden en compleet hun oriëntatie verliezen in de hevige branding, wat dan natuurlijk wel weer erg zielig is. Er bevindt zich gelukkig een groep vrijwilligers in witte pakken die tot taak hebben om de gestrande pups te verzamelen en een paar uur later bij eb weer naar het eiland te brengen. We zien het ze die middag zeker 10x doen. We hebben er mixed feelings bij, laat de natuur lekker z’n gang gaan joh, die rots zit al vol genoeg en de gieren moeten ook eten. Maar als we ‘s nachts met regelmaat heel dichtbij de truck klagelijk gemekker horen en de volgende ochtend de gieren in een nog levende pup zien pikken, moeten we toch ook even slikken.

We rijden verder langs de kust, door drukke strandplaatsjes (heel Chili heeft vakantie en zit aan het water) en af en toe een stukje door stil en verlaten achterland. In de rivierenmondingen wordt zout gewonnen. Bij Pichilemu is het echt heel druk. Dit is de surfhoofdstad van Chili en er wordt in de zomer van alles georganiseerd om de toeristen bezig te houden. Een soort Renesse in augustus compleet met concerten, paardenkoetsjes, speelhallen, volle terrassen, souvenirkraampjes en natuurlijk een toeristentreintje. Best gezellig al die reuring en ook wij laten ons verwennen op een terras met heerlijke zeevruchten, koud bier en uitzicht over de surfers in zee die liggen te wachten op de perfecte golf. Overal wordt zeewier verkocht dat door Chilenen beschouwd wordt als een superfood, maar wij laten het aan ons voorbij gaan en houden het ‘s ochtends bij walnoten, blauwe bessen (hier heel goedkoop!) en havermoutpap.

Nog eens 150 km verder naar het noorden (Alaska komt gestaag dichterbij!) bezoeken we een vogelpark met het grootste aviarium (overdekt stuk bos waar vogels kunnen rondvliegen) van Zuid Amerika, vol exotische vogels (52 soorten) met de gekste kleuren. Het is leuk aangelegd en we maken er ook nog een mooie wandeling rond een stuwmeertje waar ze met een hoop fantasie de tuinen van Giverny (je weet wel van de schilderijen van Monet) hebben nagebouwd. Overnachten mogen we er niet. Dus rijden we verder naar het eerstvolgende stadje boven op kliffen vol grote miljonairsvilla’s waar wij prompt voor parkeren en dus letterlijk een miliondollarview hebben over de zee onder ons.

Ondertussen kunnen we nog niet heel erg genieten van onze nieuwe leefaccu’s omdat de inverter (apparaat dat nodig is om 220 volt te maken) ook de geest heeft gegeven. Bij wat nader onderzoek blijkt deze al 23 jaar oud en zaten we dus al in geleende tijd toen we de truck bouwden met hergebruik van e.e.a. aan apparatuur van de vorige eigenaren. Gelukkig zitten we ter hoogte van Santiago waar we relatief gemakkelijk (met een omweg van 225 km en weer een hoop geld minder) een nieuwe kunnen scoren. Wel schrikken we van de 38 graden die het daar is en de voorspelling dat het komende dagen 42 graden wordt in Mendoza, Argentinië waar we naar onderweg zijn. Gatver, geen zin in hitte, dus buigen we toch nog even terug naar de kust, waar Michiel de inverter in een dagje inbouwt (zo knap!) en we lekker nog een paar stranddagen inplannen om de hitte uit te zitten. Ook daar weer die mysterieuze zeemist die zorgt voor gefilterd zonlicht, vreemde rode gloed op het water en 10 graden koeler dan in het binnenland. De volgende dag stromen er verontruste appjes binnen vanuit Nederland of we toch niet te dicht in de buurt van de bosbranden zitten. Bosbranden? We wisten van niets, maar ondertussen is de grootste catastrofe sinds de heftige aardbeving van 2010 in Chili aan de gang, zo’n 50 km van ons vandaan! Er vallen een aantal kwartjes, die zeemist, dat was dus rook. Die prachtig gekleurde hemel bij zonsondergang en die apocalyptische sfeer, ook rook. Die toenemende benauwdheid en hoestprikkels bij mij. Die fliedertjes as op de truck, aha.

Ondertussen zijn we wel weer naar het strand gewandeld en zien we de lucht weer langzaam betrekken, als dan ook nog eens bij iedereen op het strand een nationaal alarm binnenkomt (luid piepende telefoons overal, ook die van ons) dat we moeten evacueren, checken we bij een aantal mensen wat nou handig is om te doen. Niemand lijkt zich druk te maken, dus doen wij dat ook maar niet. Juan (een andere als in het begin van dit verhaal), een wel bereisde Chileense leraar, die we op het strand leren kennen, nodigt ons bij hem thuis uit, waar we z’n moeder en z’n 3 honden ontmoeten en leuke gesprekken hebben. We overnachten in een zanduitgraving bij hun om de hoek, waar we veilig staan, aldus Juan. Vlak voor we naar bed gaan checken we natuurlijk nog wel even het nieuws en de satellietbeelden van de branden, nog steeds niet helemaal gerust. Er zijn hele woonwijken verbrand, en vele doden en vermisten, jeetje wat een ellende. We praten er nog even over na tot ineens de truck hevig heen en weer gaat staan schudden. Eerst denken we dat iemand in de cabine probeert te klimmen, maar als het schudden aanhoudt en best hevig is, denk ik aan een kudde koeien die jeuk heeft en zich schuurt aan de hoek van ons huis. Ik roep nog hard “HALLO”, tot ik achter ons zand hoor vallen in de afgraving en allebei roepen we “een aardbeving!” Ineens is het ook weer net zo stil als daarvoor en we kijken elkaar aan, ja dit lijkt op wat we 13 jaar geleden in Nieuw Zeeland voelden en ook (in veel mindere mate) een paar jaar geleden in Salta. De rest van de nacht gebeurt er gelukkig niets meer en Juan bevestigt de volgende dag ons vermoeden. Hoewel hij het geen aardbeving noemt maar een temblor (tremor), en hij ook helemaal niet onder de indruk is, welkom in het dagelijks leven van Chili, zegt hij.

We zijn niet ver verwijderd van Maitencillo waar Ad en Annemarie maanden hebben gewoond toen ze vast kwamen te zitten in de Coronacrisis. Ze waren er erg over te spreken dus besluiten we daar nog langs te rijden. Wat verder van de bosbranden vandaan. Het is er superdruk, geen parkeerplek te vinden en terecht, het is een levendige plaats met prachtige baaitjes en stranden. Stukje verder dan maar over de hooggelegen kustweg naar het volgende dorp. Daar komen we langs een prachtig uitzichtpunt, waar we prompt nog een paar dagen blijven en een superleuke kustwandeling maken langs een eiland vol Humboldt pinguïns die daar gek genoeg tussen de cactussen wonen en het dorp Cachagua waar rijke Chilenen hun vakantiehuis hebben. Het ziet er haast een beetje als Australië uit, de bouwstijl, de kustbegroeiing, de blauwe zee, witte zandbaaitjes, prachtig!

Ondertussen is de hittegolf (ola de calor) gelukkig voorbij en zijn we toe aan wat anders, dus rijden we na ruim twee weken zee terug naar de machtige bergen van het Andesmassief. De lucht om ons heen is nog steeds erg heiig en mijn benauwdheid blijft toenemen. De schone berglucht op 2500 meter en de pufjes van de dokter van een maand geleden brengen hier geen verbetering in en als we de grens over zijn (trouwens een prachtige rit met allerlei verschillende gekleurde en gevormde bergen) besluiten we na één overnachting door te rijden naar Mendoza om maar weer eens een dokter om advies te vragen. Maar voor we daar zijn breekt er een heftig onweer los met bijbehorende regenbuien en noodweer. Mendoza zag in 5 jaar niet zoveel water, tjonge! We komen vast te staan tussen twee aardverschuivingen in die zowel de weg voor ons als achter ons onbegaanbaar maken! De bewoonde wereld buiten bereik. Gelukkig hebben we ons huis bij ons en hebben we die ochtend flink ingeslagen bij de eerste Argentijnse supermarkt die we zagen in het vorige dorp. We houden de sterk stijgende en kolkende rivier naast ons goed in de gaten en verbazen ons wederom over het natuurgeweld om ons heen. Ver boven ons cirkelen drie condors, we zijn terug in de bergen.