Ziek worden komt nooit gelegen, en zo ook nu niet, klem staande tussen twee aardverschuivingen op de hoofdweg naar Mendoza en waar ik het steeds benauwder krijg. Gelukkig zijn ze hier goed ingesteld op het zo snel mogelijk vrijmaken van de grootste verbindingsweg tussen Argentinië en Chili, en horen we de vele vrachtwagens in de nacht alweer voorbij denderen in de hoop hun verloren tijd in te halen. Ik krijg die ochtend niet veel mee van de weg naar het ziekenhuis, zuurstoftekort doet toch iets met je observerings- en denkvermogen. Gelukkig kunnen we snel terecht bij de eerste hulp post die ons doet denken aan een oude aftandse gevangenis met deuren van ijzeren tralies en verpleegkundige in rode overal met een grote sleutelbos. Deze keer geen omhelzing van de dokter, maar een knorrige man die mij maar een aansteller lijkt te vinden (heb je weer zo’n rijke toerist die hier gebruik komt maken van de gratis gezondheidszorg), stug in z’n dikke boek blijft schrijven (wat dan?) en oogcontact vermijdt. Ondertussen doet de verpleegkundige de controles, bloeddruk en pols blijken torenhoog en saturatie (zuurstofgehalte in bloed) schrikbarend laag, van die waardes die me doen denken aan de Coronatijd en waar ik m’n eigen cliënten mee zou insturen naar het ziekenhuis. Dus vraag ik de dokter of hij wil onderzoeken of ik een longontsteking heb. Nou vooruit dan maar en ik mag naar de röntgenafdeling, drie oude gebouwtjes verder, die er ook uit ziet als een museum met jaren 50 kleuren, verouderde apparatuur, verroeste leidingen en kapot meubilair, er is geen patiënt te zien. Waar zijn we beland? De foto wordt gemaakt. Terug naar de dokter, die nog steeds in z’n boek zit te schrijven. Pas als ik na een tijdje stilte vraag of er iets te zien is en wat hij denkt dat er aan de hand is (allemaal in stuntelspaans en zeer kortademig), zegt hij “je hebt een Astma aanval en krijgt Prednison”. Aangezien ik helemaal niet bekend ben met Astma, vraag ik toch nog een keer of hij het zeker weet. Zuchtend komt hij eindelijk achter z’n bureau vandaan, luistert 2 seconden met een stethoscoop, “ja Astma, zeker weten”, duwt me een recept in m’n hand en wijst me de deur (ook weer zonder oogcontact). Tja, vol wantrouwen start ik dan maar met de voorgeschreven stootkuur en wonder boven wonder voel ik me al snel iets beter. We staan ondertussen op een fijne camping net buiten Mendoza, lekker in de schaduw van de mooie bomen en met een heerlijk zwembad. Ik kan hier letterlijk op adem komen en Michiel lekker klussen (z’n favoriete werkwoord, echt waar) en mountainbiken. Mogelijk hebben de bosbranden in Chili vorige week inderdaad e.e.a. in mijn zuurstofvoorziening getriggerd.

Mendoza is een leuke stad en we zijn er voor de 2^e keer. Alle straten staan vol met mooie oude platanen die met hun schaduw de warme stad wat verkoelen. Overal hoor en zie je murmelende kanaaltjes vol water onder de trottoirs door lopen die zorgen dat de bomen te drinken hebben en die een makkelijke bron zijn om je stoepje voor je huis schoon te boenen, wat zorgt voor een opgeruimd uiterlijk. Ook veel parkjes en één heel groot park vol recreërende en kletsende mensen zorgen voor een groene en gezellige sfeer, en met weinig hoogbouw is Mendoza een gemoedelijke stad. We laten ons rond rijden door de toeristenbus vol jolige, vakantievierende, zingende Argentijnen, super gezellig, de muziek staat keihard, discolampen knipperen en iedereen vindt het leuk, ook de mensen op straat waar we langs rijden, swingen en zwaaien mee. Hun gebrek aan sociale schroom, hun gezonde nieuwsgierigheid en eeuwige vrolijkheid, maakt de Argentijnen voor ons nog steeds één van de leukste bevolkingsgroepen die we kennen. In Nederland is dat alleen met carnaval, waar mensen gemaskeerd door verkleedspullen en ontremd door de nodige alcohol, los durven te gaan en dan ook nog eens alleen maar onder de grote rivieren. Toevallig is het hier ook carnaval, maar daar doen ze in Mendoza niet echt aan, hier is gewoon iedere dag een feestje! We gaan lekker een paar keer uit eten en hebben geen haast. Een soort pauze, een time-out in 26 weken reizen, is welkom en nodig. Vorig jaar hebben we halverwege ook 10 dagen stil gestaan op een camping, even alle indrukken verwerken, even niet teveel prikkels, even pas op de plaats en er daarna weer helemaal zin in hebben!

Het idee om naar Paaseiland te gaan, hebben we ondertussen laten schieten. We hadden het graag gewild, maar hadden het BC (Before Corona) moeten doen. Nu is het onder de voet gelopen, mag je er alleen nog met een gids plekken bezoeken en is het daarnaast knetterduur. In tegenstelling tot vorige keren hebben we deze reis toevallig veel onderhoudskosten aan de truck, dus ook dat maakt zo’n dure trip een stuk minder aantrekkelijk. Gelukkig is er nog genoeg te zien op het continent zelf en maken we plannen over hoe we de laatste maanden door gaan brengen en zelfs over hoe en waar we de volgende keer heen gaan, want we kunnen er geen genoeg van krijgen, dit is zo leuk!

Na de Mendozapauze (weer eens wat anders dan de menopauze) gaan nog een paar mooie bergpassen door de Andes rijden, nog wat weken terug naar zee voor de afwisseling én we hebben besloten de truck in Paraguay te gaan stallen zodat we niet helemaal naar Uruguay terug hoeven te rijden. Volgende episode (nov‘24 t/m apr ‘25) willen we namelijk graag naar Bolivia, Peru en Ecuador en vanuit Paraguay scheelt dat 3000 km (1000 liter diesel) met Uruguay.

Het regelen van werk blijkt ook weer supereasy en met een paar whatsappjes zijn we verzekerd van inkomen voor komende juni t/m oktober, zo fijn!

Maar zover is het nog niet. We zijn uitgenodigd door Michael en Claudia. Een Duits overlander stel die we ontmoetten bij de grensovergang toen we naar Mendoza reden. Zij hebben in Argentinië in de Coronatijd vast gestaan en ondertussen een huis gekocht in de bergen boven Mendoza waar ze overlanders gastvrij ontvangen en laten overnachten omdat ze dat gewoon gezellig vinden. We treffen er ook de Duitse Edwin en Irene, die daar in hun camper logeren, en die ik vier jaar geleden heb ontmoet in Ushuaia toen Michiel naar Antarctica was. Weer zo toevallig! We bakken zelf pizza’s, trekken een paar flessen wijn open en hebben een gezellige avond.

Daarna via Barreal en Calingasta (over een door ons eerder gereden weg, maar zo mooi!), naar het plaatsje Rodeo, gelegen aan een stuwmeer aan de voet van de Andes. Het is dé plek voor kitesurfers omdat er standaard iedere namiddag een keiharde westenwind opsteekt, dus gegarandeerde pret voor de liefhebbers. Wij genieten vooral van de prachtige omgeving met aan de horizon de machtige Andes waar de zon gracieus achter zakt, compleet met bijzonnen, kleurige prisma’s en gordijnen van regen in de verte, wow!

De volgende dag staat de lange en hoge trip via de Agua Negra pas op de planning. Ik ben aan het dralen en zie er tegenop aangezien m’n zuurstofopname nog steeds wat gebreken vertoond en op 4800 meter hoogte is al niet zoveel zuurstof. Het is al een eind in de middag als we starten bij de Argentijnse douane. Zo’n 180 km verderop bevindt zich de Chileense douane en we rijden dus zo’n 6 uur in niemandsland, via een steile ripioweg zigzaggend omhoog en weer omlaag. Het landschap is adembenemend, maar wonderbaarlijk genoeg blijf ik rustig doorademen, beter dan tijdens alle voorgaande reizen op hoogte. Misschien heeft die mopperdokter dan toch gelijk met z’n Astma en helpen zijn voorgeschreven pufjes me de pas over. We zien wonderlijk gekleurde regenboogbergen in de vreemdste vormen, gletsjers, een grote kudde guanacos, en een paars ravijn. We moeten af en toe door de rivier om verder te kunnen en de truck doet het allemaal met gemak en lijkt het zelfs leuk te vinden, wat is het toch een werkpaard! Na deze prachtige trip moeten we nog even de grens bij Chili over met de truck. De Chileense douaniers staan er met z’n 10-en omheen (we zijn de enigen en w.s. zijn ze blij dat ze wat te doen hebben) en proberen met hun strenge blik intimiderend over te komen, ondertussen versta ik dat ze vol bewondering over de casa rodante praten, toch leuk dat we steeds meer Spaans begrijpen. Helaas moet ik m’n struisvogelsveren (die al vier jaar en 20 grensovergangen mee gaan) inleveren en vertonen de douaniers een overwinningslach als ze met een verdwaalde citroen (die we altijd opzettelijk plaatsen, zodat ze inderdaad blij zijn dat ze niet voor niets controleren) na 20 minuten grondige inspectie de camper uit komen. We parkeren 5 km verder langs de kant van de weg en sluiten de dag af met een tapasavondje met de goed verstopte ham, kaas en salami.

De Elqui vallei ligt elegant tussen de hoge kale bergen in Chili. Al honderden jaren irrigeren de bewoners de valleibodem en liggen er kilometers wijngaarden en groeien er vele fruitbomen waardoor het eruit ziet als een oase in de woestijn. De beroemde Pisco komt er vandaan. We bezoeken een distilleerderij, snappen niets van het Spaanse verhaal wat de Chileense gids vertelt, maar vinden de rondleiding, de proeverij en het glaasje in de vorm van een doodshoofd dat we mogen houden, erg leuk, maar dat kan ook door het hoge alcoholpercentage van 40% komen. We genieten van de mooi gekleurde huizen, lieve kerkjes aan gezellige pleintjes en prachtige grote cactussen in de vallei, het doet zo heerlijk Zuid Amerikaans aan.

We zijn een stukje noordelijker Chili weer ingekomen en hier begint de droogste plek op aarde, de Atacamawoestijn. Onderweg naar de kust, lunchen we onderweg in die grote lege zandbak en zijn erg verbaast dat een groepje vosjes uit het niets opduikt en zichtbaar gaan staan bedelen bij ons onder aan de trap. Hier stoppen blijkbaar vaker toeristen op weg naar de kust. Ze zijn erg blij met een paar hondenbrokjes die ik nog heb en blijven daarna geduldig in de buurt van de truck liggen. Daar stopt ook nog een Nederlander die z’n dochter in Chili bezoekt. We hebben een leuk gesprek en hij vertelt enthousiast over de boottocht die hij de dag daarvoor heeft gemaakt voor de kust naar een paar eilandjes. Klinkt goed, gaan we ook doen! Het is zo geregeld in het kustdorpje Punta de Choros, dat bestaat uit 2 straten en ligt tussen de kale woestijn en de roerige zee. We varen 3 uur over de woelige baren (gelukkig niet zeeziek) in een open bootje met 6 andere toeristen langs de eilanden en zien pinguïns, zeeleeuwen en vele zeevogels zoals pelikanen, aalscholvers, Jan van Genten, verschillende soorten meeuwen en nog een paar die we niet kennen. De walvissen, zeeotters en orka’s laten zich helaas niet zien, maar het is een leuke tocht. In een restaurant op het strand met het zand als vloer genieten we van 3 soorten Chupa, een soort kaassoep met garnalen, krab (echte, geen surimi) en abelone, superlekker. Aan het water ligt een megagrote berg schelpen, afval van het restaurant, paradijs voor mij.

Over een verlaten mijnweg rijden we verder naar het noorden langs hoge duinen en kartelige bergen, behalve 2 motorrijders, komen we de hele ochtend niemand tegen. Her en der zien we bijzondere cactussen, lange en hoge die in bloei staan met kleine rode bloemetjes en hele kleine bolletjes die grote gele bloemen hebben, prachtig, dat dat hier overleeft joh, ik word ter plekke cactusfan. Verder langs de kust omhoog. We overnachten tsunamiproof (boven op kliffen) bij verschillende kustdorpjes zoals Huasco, Puerto Viejo, Bahia Inglesa en Caldera. Bij de laatste 2 blijven we meerdere dagen en ontmoeten we andere reizigers en leuke locals, o.a. de Franse Happy Family die met 4 (!) kinderen in een truck rond rijden, La planta valiente met z’n T2volkswagenbusje waarmee we een beachcleanup doen en de Colombiaanse Sandra die met haar kiosk vlakbij de truck allerlei snacks verkoopt, ons af en toe een ijsje komt brengen en Michiel regelmatig inzet voor klusjes die bij haar winkeltje moeten gebeuren terwijl ik iedere dag heerlijk in de bruisende zee duik vlak voor de deur. Naast de ijsjes van Sandra, verdient Michiel ook nog een biertje als hij een grote vrachtwagen die in de zanderige berm vast zit, er met de truck uit trekt. We genieten van de overdaad aan seafood, proberen rauwe Sint Jacobs schelpen en doen ons regelmatig tegoed aan Ceviche, Chupa’s en gebakken vis. En uiteindelijk zien we toch nog een zeeotter, die zich naast de zeeleeuwen, pelikanen en pinguïns, tegoed doet aan de leftovers van de vismarkt in Caldera.

Na deze heerlijke twee weken aan zee rijden we weer richting bergen en overnachten eerst nog een nachtje in een garage in Copiapó, waar we onze oude motorsteunen laten vervangen door onze reserve nog oudere, maar betere motorsteunen (nieuwe zijn niet te krijgen hier) door Supermario, een handige monteur die op de I-overlanderapp de hemel wordt in geprezen en gouden handjes blijkt te hebben. Michiel maakt nog even gebruik van de smeerput om alle vetpunten te smeren. We halen een grote voorraad boodschappen bij de goed geoutilleerde Jumbo supermarkt, ze hebben er zelfs duohazelnotenpasta, pannenkoekenstroop, ontbijtspek en speculaasjes! Nog nooit gezien in Zuid Amerika, dat wordt pannenkoeken met spek vanavond, yes! Ook moeten we zeker nog even tanken, want het volgende tankstation is 500 kilometer verder!

Daarna rijden we op ons gemak een stukje de hoogte in richting de volgende mooie bergpas, de paso de San Francisco. Doordat we van zeeniveau komen, willen we niet te snel stijgen om hoogteziekte te voorkomen. Het is hier geen straf om langzaam aan te doen, het landschap is weer tranen trekkend en overweldigend mooi, ik kan het niet anders zeggen. Wat een natuur, roofvogels, guanaco’s met jongen, vicunas, wilde ezels. Wat een kleuren van bloeiende cactussen, witte pluimen van het pampagras tot okergele begroeide hoogvlaktes, verschillende tinten turquoise lagunes met stranden van zout i.p.v. zand, roze flamingo’s, hemelsblauwe luchten zonder vliegtuigstrepen, iriserende wolken en om ons heen 50 tinten roestbruine, rode, gele, grijze, zwarte en witte bergen, vele besneeuwde vulkanen waarvan één de hoogste werkende vulkaan ter wereld (de Ojos del Salado, 6891 meter). Ongelooflijk wat een pracht en de sterrenhemel is letterlijk en figuurlijk “out of this world”! Geen teken van menselijk ingrijpen, behalve de grensposten (hier 130 km niemandsland tussen Chili en Argentinië) en een te gekke nieuwe asfaltweg all the way die de reis zeer smooth laat verlopen. We doen 5 dagen over de trip naar de bewoonde wereld in Argentinië. Het weer is prachtig, overdag zonnig en 25 graden, ‘s nachts vriest het licht en slapen we weer eens heerlijk onder het dekbed. Bij één van de lagunes staat het basiskamp met ronde tentjes van een groep bergbeklimmers, het zijn (uiteraard luidruchtige, maar goed gestemde en praatgrage) Brazilianen die hier wennen aan de hoogte en een paar van de vulkanen gaan beklimmen. Ze kunnen hier badderen in de natuurlijke warmwaterbadjes naast de lagune en Michiel gaat ook nog even lekker weken. Ik voel me een beetje meeeeehhhh nu we al een paar dagen zo hoog zitten en volgens de goedkope saturatiemeter van de action ben ik al lang dood dus doe ik het maar rustig aan.

We doen ook nog een heen en weertje, waar we de hele dag over doen, over een ripio(grind)zijweg naar Balcon del Pissis, de weg er heen wordt goed glad gehouden door een grader (soort bulldozer) voor de vrachtwagens die er rijden naar de in Chinese handen zijnde mijnen, de verkeersborden zijn in het Chinees, een raar en vervreemdend gezicht zo hier op de altiplano in de Andes. Gelukkig zien we de mijn verder niet en valt het mee met het aantal vrachtwagens in dit verder zo lege gebied. Het uitzichtpunt aan het eind is weer van wonderbaarlijke schoonheid en omvat alle boven beschreven pracht in één oogopslag. Ik zie er toeristen, die er met een 4x4 jeeptour heen komen, letterlijk in tranen uitbarsten als ze uitstappen en snap dat wel, de hoogte, de lange rit er heen én het 360 graden uitzicht zijn overweldigend en helaas niet in foto’s te vatten, zelfs niet met de drone, gelukkig hebben we onze herinneringen nog.

We dalen af naar Fiambala, een leuk dorpje aan de Argentijnse kant van de bergen en genieten ook weer van de bewoonde wereld geneugten zoals een koud ijsje (het is er 38 graden!), menselijk contact en socialmedia, uitgebreide douche bij de mooie thermen, een heerlijke wijnproeverij en uit eten in een restaurant. Michiel doet z’n sollicitatiegesprek via internet op een lief pleintje met mooi adobe kerkje, lekker in de schaduw van de palmbomen. Wat een fijn leven is dit toch!

Via ruta 40 gaan we verder naar het noorden de komende tijd. We zijn voor de 3^e keer in Noord-West Argentinië, één van onze favoriete stukken, leuk om daar weer te zijn. Over 6 weken zijn we thuis. Dat is iets waar we ook heel erg naar uitkijken, fijn om vrienden en familie live te kunnen zien en spreken, de lente te omarmen en te genieten van onze heerlijke ruime plek aan de vestinggracht van Hellevoetsluis. Maar eerst nog even genieten van het hier en nu. Tot snel!!