Het is gelukt! We hebben de steile modderhelling in de Boliviaanse bergen overwonnen! Na drie dagen regen ging de zon schijnen en droogde de modder net genoeg op om met behulp van de rijplaten en rupsbandmatten stapje voor stapje omhoog te komen. Wat een opluchting! Net voor het donker rijden we die dag eindelijk weer op asfalt en we bezweren elkaar daar deze reis niet meer van af te gaan. Het festival van Kaas & Melk hebben we gemist, maar we hebben elkaar en de truck én onze vrijheid terug. We hebben nog drie weken om naar de stallingsplek in Paraguay te komen, maar eerst gaan we nog een paar dagen terug naar de camping in Tarija, waar we uitgebreid kunnen douchen, de was laten doen, ons huis een flinke schoonmaakbeurt geven en bijkomen van ons modderavontuur (Michiel heeft nog 3 dagen spierpijn van de bergop/bergaf wandeling om voedselvoorraad te halen).

Bolivia is erg goedkoop en gelukkig lukt het ook nu weer (na twee mislukte pogingen) om de tanks vol te gooien voor een gereduceerd tarief. Onderweg naar de grens, waar we vier dagen over doen, eten we bij tentjes langs de weg voor 2 euro per persoon. De maaltijden bestaan uit eerst een bord goed gevulde soep met rijst, aardappel en een stuk kip er in. Daarna een volgend bord met steak en worst van de BBQ met daarbij een salade, een bak mais en ook rijst en aardappel. Een liter kan vol limonade is ook nog inclusief! Het is er druk, de eigenaar rent heen en weer met borden en doet ook nog een loterij tussendoor, er hangt een gezellige sfeer.

Het landschap verandert van jungle naar gewone en steeds drogere bossen. De bergen worden steeds lager en er verschijnen grote, hoge cactussen en een soort baobabbomen, ook wel flessen bomen genoemd vanwege hun bolling in de stam. Het groen wordt steeds vaker onderbroken door rode rotsen en vlak voor we de laatste stad voor de grens bereiken (Villamontes), houdt het asfalt ineens op en kunnen we niet anders dan over ripio door een prachtige canyon met overhangende rotsen en een steeds smaller wordende weg langs een snel stromende rivier diep onder ons rijden. Gelukkig rijden er twee vrachtwagens voor ons, waardoor we weten dat het mogelijk is om door te rijden en op sommige plekken tegenliggers te laten passeren, wat zij kunnen, kunnen wij ook. Toch nog even spannend!

Vlak voor Villamontes vieren we m’n verjaardag bij Hoterma, een hotel/camping met warm water baden mooi gelegen aan het eind van de canyon aan de rivier. Ik word door m’n eigen man versierd (met slingers), altijd leuk! We genieten van het uitzicht over de rivier, de vele vogels en het lekkere eten. Leuk gesprek met jonge Zwitsers Julia en Simon die ook aan het overlanden zijn door Zuid Amerika. De baden zijn eigenlijk te warm om lekker te zijn, dus na een dag rijden we toch maar verder naar het opvallend goed verzorgde stadje met brede, schone wegen, mooie parkjes en een levendige grote markt aan de rand van Villamontes. Geen stoffig grensstadje dus en onverwacht leuk. We drinken er lekkere fruitsapjes, eten een soort grote opgeblazen kaassoufflés en doen er de laatste inkopen. De super nieuwe, rechte, brede, vlakke en steeds leger wordende asfaltweg brengt ons naar de grens met Paraguay. Daar is het ook super rustig en zijn we vrij snel aan de andere kant. Daar staat een soort tolpoort, maar zonder tarieven. We moeten er twee verschillende bedragen betalen en als ik vraag waarom, krijg ik alleen als antwoord “dat is de wet, iedereen moet dat”. Als ik aandring en nog eens vraag of het tol is, of een soort tax of omdat de truck daar ingespoten wordt met landbouwgif, zegt één van de mannen in uniform dat hij er vanavond een lekker Hollands biertje van gaat drinken. Dat is onze eerste kennismaking met Paraguay.

We rijden de eerste dagen honderden kilometers over de transchaco highway. Er is niks te beleven, de weg is leeg en slaapverwekkend, super saai. Er wordt gewaarschuwd middels borden voor overstekende miereneters, tapirs, luipaarden, manenwolven, herten en vossen maar we zien niets van dit alles. De hitte, modder en begroeiing van struiken en bomen met veel stekels maken van dit landschap een ondoordringbaar gebied wat de Chaco genoemd wordt en beslaat een groot deel van Paraguay, en een stukje van west Bolivia en noord Argentinië. Er leven wat Guarani’s en andere indianenstammen die er een nomadisch bestaan hebben. Sinds 1927 wonen er ook Mennonieten die gevlucht zijn uit Nederland, Duitsland en Rusland toen hun zonen dienstplicht moesten gaan vervullen. Mennonieten zijn vanuit hun geloof pacifisten en weigerden hun zonen “in te leveren”, daarvoor werden ze vervolgd of het leven moeilijk gemaakt. Paraguay bood ze de dorre, ondoordringbare Chaco aan waar ze met veel moeite en volharding stukjes landbouwgrond aanlegden en nu een succesvolle gemeenschap vormen waar nog steeds platduits gesproken wordt.

Halverwege onze lange rit naar de stallingsplek voor de truck, blijven we een paar dagen in Filadelfia, de bevoorradingsstad van de Mennonieten die in het land daar omheen hun boerderijen hebben. Het is een welkome break, met twee leuke en informatieve musea over de Chaco, de flora en fauna, en de bevolking daar. Ook kunnen we er eindelijk pinnen en is er een goed gevulde supermarkt met veel Duitse producten. Er zijn ook veel onderdelenwinkels voor motoren, trucks en tractoren maar ook hier vinden we niet het door ons gewilde motorrelais. Voor we de stad verlaten, willen we het nog bij één zaak proberen die iets verder uit het centrum ligt. Dus gaan we er niet lopend heen maar met de truck. Het is weer einde asfalt en we zijn nog geen 20 meter op de natte kleiweg als we de truck weer voelen glijden, we niets meer kunnen doen en zo schuin in de sloot, die naast de weg loopt, belanden. Pfffff, nee he, dit zouden we niet meer doen!! Gelukkig zijn de bewoners super behulpzaam en nadat een pickup en een andere vrachtwagen vruchteloze pogingen doen om ons zware huis te redden, komt er uiteindelijk een tractor (gelukkig hebben ze er daar veel van hier!) die ons er zo uit trekt. “Herzlich willkommen” zegt een voorbijganger vrolijk die ons heeft zien ploeteren in de modder.

De hoofdstad Asuncion komt dichterbij en onderweg overnachten we onder andere bij een benzinestation, waar ‘s ochtends gaucho’s op hun paard een bakkie komen doen. Het ziet er uit als de saloons uit de Lucky Luck, maar dan met wifi en airco in plaats van klapdeurtjes en bordeeldames ter vermaak. Ook overnachten we in een voorstadje aan een grote rivier. Opvallend is dat er overal gokkasten staan op straat. De knipperlichtjes daarvan maken het gezellig aangezien het hier al om 17.30 uur donker is. De kortste dag nadert met rasse schreden.

In Asuncion laten we de truck schoonspuiten (eindelijk al die modder er af!), ze zijn er 2 uur mee bezig. Daarna bezoeken we één van de vele grote shoppingmalls en lunchen op een foodcourt, zoals dat heet. Het doet allemaal wat Amerikaans en erg modern aan. Heel anders als het primitieve Bolivia en de uitgestrekte, lege Chaco die we nu achter ons gelaten hebben.

Overnachten in een hoofdstad van een land heeft altijd een extra dimensie. Naast alle luxe, winkels en restaurants zijn er ook juist veel mensen die er in armoede leven en hopen in de stad een beter leven te krijgen. Als we een rondje door het centrum lopen en via een kortere weg denken terug te kunnen, worden we door meerdere mensen aangesproken die ons haast letterlijk de weg versperren en dringend adviseren de langere weg terug te nemen aangezien het daar “zona roja”, een rode zone is. Zoiets als een favela in Rio de Janeiro waar de kans op een gewapende overval 100% is volgens de locals. We zijn niet bang aangelegd maar gaan het gevaar ook niet opzoeken (op wat modderwegen na dan, hahaha), dus nemen de lange route en zoeken zorgvuldig naar een veilige overnachtingsplek.

Volgens de app Ioverlander zou je aan de boulevard van de Rio Paraguay goed kunnen overnachten omdat daar 24 uurs surveillance is door de politie. Dus rijden we daar eind van de middag heen, dwars door de drukke stad met z’n overvolle verkeerswegen. Als we de boulevard opdraaien, worden we ingehaald door een motoragent met zwaailichten. Hij sommeert ons naar de kant van de weg en legt uit dat er geen vrachtwagens op de costanera (boulevard) mogen rijden. Michiel heeft inderdaad een bord zien staat “verboden voor vrachtwagens”, maar dat staat voor ieder dorp en niemand, dus ook wij niet, trekt zich daar iets van aan. Maar deze agent laat zich niet vermurwen en in plaats van snel wat cash geld vragen (wat nog wel eens gebeurt bij aanhoudingen op straat door corrupte agenten), dwingt hij ons mee te komen naar het bureau want volgens hem hebben we een ernstige overtreding begaan.

Op het bureau zijn meerdere agenten en worden we voorgeleid en neergezet in een kantoor. Het ziet er allemaal zeer serieus uit en volgens de wet waren we ook echt verkeerd. Er wordt zelfs een reglementenboek van de verkeerspolitie uit de kast gehaald waarin duidelijk staat dat er geen vrachtverkeer op de costanera toegestaan is. Dus we leggen ons er bij neer dat we een boete gaan krijgen tot de agent het heeft over dat dat dan 350 Amerikaanse dollar is, cash te betalen! What!!! roep ik verschrikt en begrijp de seconde daarna gelijk dat dit een scam moet zijn, zo’n achterlijk hoog bedrag. We overleggen en ik vraag achteloos tussen neus en lippen m’n papieren terug, zodat we daar niet mee gechanteerd kunnen worden. De agenten denken beet te hebben en geven vol vertrouwen ons rijbewijs en kentekenbewijs terug. Dan beginnen we ons mantra “sorry dat kunnen we niet betalen” te herhalen en herhalen, hierop doet de agent of hij ons wil helpen en verlaagt de prijs 4x (!) in het uur dat volgt. Daarbij is hij met z’n collega wisselend bad cop, good cop, en wordt er gedreigd met in beslag name van de truck, met de leidinggevende die morgen komt en zeker weten de hoogste boete gaat innen en met dat we het land niet uitkomen zonder bewijs van betaling. Daar tegenover zeggen wij domme toeristen te zijn die niet beter wisten, dat we zoveel cash niet hebben en dat we dan inderdaad maar in de truck gaan slapen en wachten op die leidinggevende die morgen komt.

Wegrijden lukt niet want één van de agenten zet snel een motor achter de truck. Dus gaan we binnen zitten met de lichten uit en de luiken dicht. Tja dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Er wordt dan ook na 10 minuten boos op de deur geklopt, terug naar het bureau, schreeuwt de bad cop. Best spannend allemaal, maar Michiel en ik houden samen vol “lo siento, no podemos pagar”, we kunnen niet betalen, sorry, het spijt ons. De good cop geeft aan naar huis te willen, betaal nou wat, dan kunnen jullie ook gaan, maar wij hebben tijd genoeg (daar istie weer) en hebben ons huis bij ons. Als alle argumenten tegen elkaar weg gespeeld zijn en het 7-0 voor ons is, voel ik me sterk en zeg in het Spaans dat we gaan slapen en we staan op en lopen het kantoor uit. Met de mond vol tanden kijkt de good cop ons na en roept de bad cop tegen z’n collega “waar zijn hun documenten”? De good cop kijkt z’n collega beschaamd aan en moet toegeven dat hij die al terug gegeven heeft. (toch handig als je wat Spaans begrijpt).

Weer zitten we een tijdje in het donker met de luiken dicht in de truck, en weer wordt er geklopt, vriendelijker deze keer. De good cop heeft z’n burgerkleding aan en zegt dat we mogen vertrekken zonder te betalen voor deze keer. Het spel is gespeeld en vol bewondering geeft hij nog een paar complimenten over de truck voor hij met z’n collega het verkeer stil legt op de drukke weg voor het bureau zodat wij makkelijker kunnen weg rijden, wat een service! We gaan alsnog aan de boulevard staan en voelen ons daar veilig met de 24uurs bewaking van de politie, die zijn tenslotte je beste vriend! Pffffff.

We rijden het laatste stukje naar de camping van Chris en Astrid, die 50 km van de hoofdstad wonen en waar weer wat bergen zijn en de jungle weer begint. Zij zijn 2 jaar geleden uit Duitsland geëmigreerd (o.a. vanwege de vaccinatieverplichting en overheidsbemoeienis gedurende de coronatijd blijkt later in gesprek) en een camping begonnen voor overlanders. Daarnaast bieden ze ook de mogelijkheid om langdurig te stallen waar we graag gebruik van maken. Ze hebben een vrijstaand huis onder aan een berg vol bossen met een heerlijk zwembad, de grootste en schoonste douche en wc die ik gezien heb deze reis en een klein supermarktje op loopafstand. Een prima plek om de laatste wassen te doen, nog wat onderhoud aan de truck en alles in te pakken. Na een week zijn we klaar voor vertrek, willen we graag naar huis (het is hier zooooo warm en vochtig) en overnachten we nog twee nachten in Asuncion waar we een mooi museum over het land bezoeken maar vooral genieten van de airco in het hotel en nog een dag in Rio de Janeiro afnavelen van Zuid Amerika met Pao de queso (die heerlijke Braziliaanse kaasbroodjes!), een bezoek aan de wijk Santa Teresa met een oud trammetje en het grootste en laatste concert van Madonna op het strand van Copacabana net mislopen omdat we toch graag de geplande vlucht naar huis willen nemen.

Dat was dan episode 4, 11.000 kilometer on the road, waarvan 2 weken in Uruguay, 11 weken in Argentinië, 9 weken in Chili, 2 weken in Bolivia en 2 weken in Paraguay. En natuurlijk nog een paar fijne dagen in Brazilië door de tussenlanding in Rio.

De 15 leukste dingen waren:

• - week met Sjors en Monique reizen, Argentinië

• - zeilen en wandelen Lago Filo Hua Hum, Argentinië

• - bezoek en kado kunstenaar Guillermo Galetti, Argentinië

• - zeeleeuwen die vismarkt in Valdivia bezoeken, Chili

• - wandelingen in NP Huilo Huilo, Chili

• - uitzicht op werkende vulkaan Villarica, Chili

• - wandelingen in NP Conguillio, Chili

• - kustwandeling Cachagua, Chili

• - over de hoge passen in de Andes, m.n. Paso Agua Negra en Paso San Francisco

• - stranddagen bij Playa Luna, Bahia Inglesa en Caldera, Chili

• - balcon del Pissis, Argentinië

• - wijnproeverijen en hotelletje in Cafayate, Argentinië

• - of the beaten track in de bergen van zuid Bolivia

• - alle leuke en bijzondere mensen die we ontmoet hebben

• - alle fijne reacties op ons blog en andere socials

De 5 minder leuke dingen waren:

• - de eerste drie maanden erg benauwd en hoesten

• - er niet kunnen zijn voor vrienden en familie, heimwee

• - vastzitten in/door modder

• - band kapot gereden, veel noodzakelijk onderhoud truck deze keer

• - corrupte politie (hoewel ook wel weer een soort van grappig)

Over all was het vooral heel leuk en hebben we genoten van het heerlijke weer, de prachtige landschappen, de vriendelijke mensen en vooral het stressloze van tijd genoeg. Dus gaan we in november weer terug om alsnog de Iguazu watervallen eindelijk eens in het echt te gaan zien. Nog een stuk van authentiek en prachtig Bolivia te bereizen. Peru nu eens met eigen vervoer te bezoeken na onze backpackreis van 25 jaar geleden naar dat land. En tot slot Ecuador inclusief Galapagos eilanden. Dat is de planning voor episode 5, reizen jullie dan weer met ons mee? We hopen van wel want sharing is caring en wel zo gezellig. Bedankt voor het meelezen en tot de volgende! Hasta luego!