In Nederland doet de herfst z’n intrede en dat betekent voor ons dat het grote afnavelen weer is begonnen voor we migreren naar warmere streken. We zeggen onze baan op. Ontslag nemen als vijftiger deed je vroeger nooit, want de kans op een baan was dan verkeken. Nu is het “a piece of cake”, er is werk genoeg en zo niet dan gaan we toch gewoon wat anders doen. Na meerdere keren zijn we er nu zelf ook een stuk makkelijker in geworden. Het went, ook voor de collega’s die stuk voor stuk “tot volgend jaar” roepen na onze laatste dienst.

Afscheid van vrienden en familie blijft altijd wel een lastige, zeker van onze ouders die ondertussen op respectabele leeftijd zijn en mogelijk onze hulp of nabijheid nodig hebben op korte termijn. Gelukkig zijn de lijnen kort en hebben we op reis zelfs meestal meer contact met onze directe kring dan thuis.

“Thuis” schrijf ik, wat is dat eigenlijk thuis? Is dat ons fijne plekje in Hellevoetsluis, waar het nu kaal en kil is en waar velen waarschijnlijk in een soort winterslaapachtige cocon achter een schermpje gedoken zit of is thuis waar ik ben met m’n lief, waar de zon m’n hart en huid verwarmt en avonturen wachten? Ik weet het nooit zo goed in de tussenmaanden. In oktober wil ik altijd heel graag richting Zuid Amerika en in april/mei wil ik niets liever dan naar Nederland. Gelukkig doen we dat ook al een tijdje zo, en hoe leuk is het als je 2x per jaar een groot en blij gevoel van thuiskomen hebt!

Zo ook nu weer en met zware koffers maar een verwachtingsvol en licht gevoel melden we ons op Schiphol. Michiel zegt daar dat z’n koffer bomvol is, dat vindt de douane een slechte woordkeuze en prompt moet heel z’n zooitje leeg, allerlei kabels, snoeren, motorrelais, vetspuiten en andere onderdelen gaan door de handen van de verbaasde mannen, maar het mag na uitleg gelukkig allemaal mee. Bij de gate treffen we onverwacht Els en Dian, die we twee jaar geleden in Argentinië hebben ontmoet, super leuk! Zij gaan naar Panama in een ander vliegtuig dan het onze, maar door het geklets over reizen, voel ik me al echt weer in m’n hum. De vlucht verloopt voorspoedig en binnen no time staan we in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay, waar Astrid, van de camping 50 km verderop, ons ophaalt. We worden gastvrij onthaald door de andere overlanders, twee Duitse gezinnen die daar al weken bivakkeren. Voor Hendrik hebben we wat onderdelen meegenomen en in ruil daarvoor krijgen we een doos vol heerlijkheden waarmee we de eerste dagen kunnen doorkomen en heeft Anke, z’n vrouw gekookt en kunnen we zo aanschuiven. Het is een heerlijke zwoele avond, we zitten gezellig met z’n allen onder de flessenboom, de vuurvliegjes vliegen om ons heen, we delen reiservaringen en geven elkaar tips, de luiken van onze truck staan allemaal open en door het zachte briesje hoor ik m’n windgong klingelen. Ja dit voelt als thuiskomen!! Geen burgers meer in de ratrace van alle dag maar avonturiers met om iedere hoek een nieuwe verrassing. Het gevoel weer op m’n plek te zijn.

Er moeten de nodige onderhoudsklusjes gebeuren, dus voorlopig staan we hier nog wel even, aldus Michiel. Terwijl ik oude kleding uitzoek, schoonmaak en alles weer een plekje geef, spoelt Michiel de watertank schoon met Steradent, zet een nieuw slot in de achterdeur, vervangt het brandstoffilter (waarna de truck weer als een zonnetje start), maakt nieuwe ledverlichting in de garage, bouwt een expansievaatje in zodat de pomp niet steeds bijspringt, dicht een lekkend klepje van het toilet, en rommelt dagen aan de motor die het al een jaar niet doet. Ondertussen moeten we erg wennen aan de warmte van rond de 33C, de fan draait overuren en het zwembad is een gewild object, helaas ook bij de vele kinderen op de camping, die overigens gelukkig niet vervelend zijn maar wel alom aanwezig. We proberen het ritme van dagelijks een actief uurtje vol te houden, maar dat valt niet mee in de hitte. We maken een paar wandelingen in de heuvels en bossen en fietsen zelfs via de snelweg bergje op, bergje af naar Caacupé om een nieuwe accu voor de motor te halen. Pfffeww dat is toch wel wat anders dan het rechte, rustige, vlakke (en vooral koelere) trambaanpad naar m’n werk! Gelukkig is die accu wel het laatste zetje dat de motor nodig had en Michiel Mc Gyver krijgt ‘m zowaar weer aan de praat en na een week zijn we (onverwacht eerder) klaar voor vertrek. Wat een verrassing! Yeahhhh, laat de roadtrip beginnen!!

We nemen toeterend afscheid van Astrid en Chris, de ondertussen 3 Duitse gezinnen en de Oostenrijkse workaways en volgen de grote snelweg richting Brazilië waar we over een paar dagen met Sjors en Monique (bevriende overlanders uit Nederland) hebben afgesproken om samen één van de grootste dammen en één van de grootste watervallen te bezoeken. Onderweg zien we een heuvelachtig landschap dat aan Uruguay doet denken, maar dan met veel meer drukte op de weg. We maken een tussenstop bij een grote melkfabriek (met Nederlandse roots) en eten daar het lekkerste softijsje ooit, vanille én koffiesmaak en heerlijk romig (verrassing)! We overnachten langs de kant van de weg in een Japans immigrantendorpje waar het opvallend schoon en sereen is. De volgende dag nog even langs een Zwitserse kaasfabriek voor lekkere kaas (verrassing) en dan het laatste stukje naar de grens bij Ciudad del Este. Michiel heeft ondertussen het plan opgevat om in ieder land dat we aandoen, een nummerbord te scoren. Dus nog even snel langs een sloperij. Daar geen nummerborden maar wel een taxibrommermeneer die er toevallig nog één thuis heeft liggen en deze zelfs voor ons op gaat halen! Michiel krijgt ‘m kado (verrassing), zo lief, en hij blij met z’n Nederlandse sleutelhanger met klompjes.

Ciudad del Este is één grote koopgoot met een overload aan kleding en elektrische apparatuur én koopjesjagende Brazilianen (Paraguay is veel goedkoper dan Brasil). Daarbij is het een grote, stoffige, drukke, hete grensplek met de nodige louche geldhandelaren, gokkasten, zwervers en bedelaars. We gaan op zoek naar een Starlink schotel voor op de truck, maar die is hier, gek genoeg, 3x zo duur als via internet (verrassing), dus houden we het voorlopig maar bij simkaartjes. Ook kijken we nog naar nieuwe banden bij een luxe Ferrari/Pirelli winkel en nieuwe zonnepanelen. Overal leuke en informatieve gesprekken, en inderdaad erg goedkoop, maar uiteindelijk wordt er niet meer dan een nieuwe haarspeld, een kleurrijk Paraguayaans indianen portemonneetje (verrassing) en een paar Pao de queso (kaasbroodjes) gekocht en rijden we snel de stad uit om nog even in de natuur te genieten voor we de grens oversteken.

Het Tati Yupi natuurreservaat is erg gereguleerd en we komen er niet zomaar binnen. We moeten een permit elders halen (pfffff, lekker logisch) en als we die gehaald hebben, blijkt het een dagpermit en mogen we er niet overnachten. Gelukkig weten we de bewakers over te halen en als alle dagjesmensen einde van de middag verdwijnen, verschijnen de dieren (verrassing). Eerst een paar mooie vogels, later ondeugende en spelende kapucijn aapjes en een paar coati’s (neusbeertjes) die wel heel dicht langs m’n hangstoel onder de grote mangoboom lopen. Ook zien we nog twee grote leguanen en prachtige vlinders. ‘s Nachts spannende junglegeluiden, en een hoop mooie fluitliedjes bij het ontwaken.

Sjors en Monique appen, ze zijn ook al bijna bij de grens, maar dan vanuit de Argentijnse kant. Tijd om die kant op te gaan. Het is heel druk bij de grens en na twee uur file rijden komen we eindelijk bij de douane. We vinden het spannend want de invoerpermit van Paraguay was maar voor 3 maanden, maar doordat we er 6 maanden gestald hebben, is die dus ruim overschreden. Volgens de campingeigenaren zou dat helemaal geen probleem zijn, en dat is het inderdaad niet. Er wordt niet eens naar gevraagd en een stempel in ons paspoort is voldoende (verrassing). Zeer opgelucht rijden we naar de Braziliaanse douane. Daar verwachten we geen problemen, en vrolijk app ik alvast naar Monique dat we onderweg zijn. We halen ook daar een stempel in ons paspoort en gaan dan nog even een TIP (temporary import permit) aanvragen voor de truck en motor. Je moet dan eerst zelf een formulier op internet invullen. Daar komen we niet helemaal uit, omdat alles in het Portugees is. Eén van de medewerkers biedt aan om te helpen, wat we erg fijn vinden. Hij loopt weg met onze paspoorten en kentekenbewijzen en zegt zo terug te zijn. Als hij er na een kwartier nog niet is, gaan we naar hem op zoek. Nergens te vinden, ondertussen komt er wel een hele boze douanier naar ons toe en gebiedt in het Portugees Michiel de truck op een andere plek te zetten. Het blijkt een parkeerplek voor in beslag genomen voertuigen, zie ik net voordat Michiel er de truck in wil rijden en ik roep ineens gealarmeerd dat hij niet verder moet rijden. Hierop wordt de douanier nog bozer en haalt er een paar (brede) collega’s met geweren bij. What the f….. gebeurt hier (tja ook een verrassing?)? We snappen er niets van, er wordt tegen ons geschreeuwd en gedreigd, de testosteron vliegt ons om de oren. Ik raak in paniek, ze willen alles in beslag nemen en ik begrijp niet waarom. Ik ren over de parkeerplaats en klamp iedere douanier aan die ik zie, spreekt u Engels, spreekt u Spaans, waar zijn onze paspoorten, roep ik, help, help! Eindelijk vind ik iemand die wat Engels spreekt en die aan de ondertussen briesende douanier vraagt uit te leggen wat er aan de hand is. Dan blijkt dat de truck en de motor in 2023 niet uitgeklaard zijn uit Brazilië, dit is een ernstig misdrijf en de boete hiervoor is 10% van de waarde van je spulletje, of anders in beslagname! Dan valt het kwartje bij ons. De douanier verantwoordelijk voor de uitklaring destijds, zei toen tegen ons dat dat automatisch zou gebeuren bij ons vertrek en bij het uit stempelen van ons paspoort. Ik heb toen nog eens extra gevraagd of hij a.u.b. toch de papieren van de truck en motor wilde uit stempelen, waarop hij nogmaals zei dat dat echt niet nodig was. Waarschijnlijk had hij er geen zin in en later hebben we van nog zeker 10 overlanders gehoord dat dit uitklaren er vaak bij inschiet. Lekker dan! Moeten wij dan een torenhoge boete betalen omdat je collega z’n werk niet naar behoren heeft gedaan, bries ik terug tegen de douane. M’n paniek is omgeslagen naar boosheid over zoveel onrecht en wordt gevoed door een perplexe Michiel die maar blijft zeggen dat ze ons huis niet mogen afpakken. Tuurlijk gaan ze dat niet doen, denk ik, maar er wordt wel gedreigd met arrestatie als we de sleutels niet inleveren (wat we stellig weigeren). En die geweren zien er indrukwekkend uit. Plots verschijnt de verkoper van de Pirelli banden (hoe toevallig is dat dan, het lijkt wel een film), hij spreekt vloeiend Engels omdat hij getrouwd is met een Amerikaanse weten we, dus we klampen hem aan. Sommige mensen komen niet voor niks op je pad. Hij doet z’n best ons te helpen, maar ook hij ziet dat het de douanier ernst is en adviseert ons het Nederlandse consulaat te bellen, wat uiteindelijk lukt m.b.v. een vriendelijke politieagent die het nummer voor me googled. Er wordt over en weer gebeld tussen consulaat, politie en douane, ondertussen heeft de douane snel de bekeuring uitgeschreven via de computer terwijl ik juist bewijzen heb verzameld om te laten zien dat de truck en motor wel degelijk uit Brazilië zijn gegaan toen in mei 2023. Zo vind ik foto’s die ik heb genomen van de TIP van Uruguay, het land dat we daarna bezochten en waarop precies de datum staat dat we Brasil verlieten en Uruguay ingingen, TIP papieren van Bolivia die ik toevallig nog in m’n tasje heb zitten, Polarsteps, andere foto’s enz….. Via het consulaat laat ik dit allemaal zien en vertalen voor de douane maar die blijven volhouden dat wij de uitklaring hadden moeten doen destijds en als we het niet eens zijn met de boete we hier ná betaling bezwaar tegen kunnen aantekenen m.b.v. een advocaat, een proces van jaren, hoge kosten en nul resultaat, horen we later van vele Brazilianen en andere overlanders op de drukke appgroepen en socials over dit onderwerp.

We vragen vele malen of we alsjeblieft terug Paraguay in mogen en beloven dan nooit meer terug te komen, maar ook dat mag niet, eerst betalen, aldus de douane. De wet is de wet. Als dan zelfs het consulaat adviseert te betalen of de sleutels in te leveren en een politieagent fluistert ‘s nachts een vluchtpoging naar Paraguay te doen, breekt bij ons het lijntje en trekken we ons terug in de camper, de boze wereld buiten sluitend. Dit is serieuze shit, dit is geen corruptie of iemand die wat bij probeert te verdienen, dit wordt geen verhaal waar we later om kunnen lachen. Dit gaat om duizenden euro’s. Morgen zien we wel verder.

Als we wakker worden, staan er betonblokken en paaltjes om de camper waar een lint omheen gespannen is, ook hebben we een persoonlijke bewaker die naast de truck de wacht houdt. We overleggen nog eens met het consulaat en met overlanders op de appgroepen. De steun is hartverwarmend en we ontvangen veel persoonlijke berichtjes en adviezen, ook juist van Monique en Sjors, die ook twee jaar geleden bij dezelfde grensovergang hetzelfde te horen kregen, uitklaren gaat automatisch, je moet er maar gewoon op vertrouwen. Monique kijkt het na op de site van de douane, want zij durven nu Brazilië niet meer in na ons verhaal. Blijkt dat zij wel uitgeklaard zijn en wij niet, totale willekeur dus, waardoor we nog bozer worden. Allemaal zo onterecht. Tevens horen we nog van overlanders die niet uitgeklaard zijn op de grens waar wij nu de problemen hebben. Dus zelfs directe collega’s van de briesende douanier (of misschien zelfs hij zelf wel) zeggen dat uitklaren niet nodig is! Is het dan toch een verdienmodel? Is het dan toch corruptie? Wat heeft dat nou voor zin bij die paar overlanders per maand die de grens over gaan? En waarom is die boete zo absurd hoog? Het consulaat heeft hier allemaal geen antwoorden op, behalve dan dat is nou eenmaal het systeem, de wet is de wet, betaal maar en ga in beroep, wordt er herhaald.

Murwgeluld besluiten we te betalen en de zaak als verloren te beschouwen. Geluk bij een ongeluk heb ik een veel lagere waarde opgegeven toen we in 2023 naar Brazilië gingen, maar dan nog gaat het om een boete van 2500 euro. Een maand extra nachtdiensten draaien en poepbillen afvegen in Nederland! We zijn er ziek van, wat een onrecht, wat een machtsvertoon van deze ellendelingen, kotsziek.

Als we ons na lang wachten eindelijk omhoog geworsteld hebben in de hiërarchie van de douane post en aangeven dat we willen betalen en door willen met onze reis, blijkt dat we niet met creditcard of cash kunnen betalen. Het moet via een Braziliaanse bankapp, die we niet hebben en ook niet kunnen krijgen omdat we buitenlanders zijn. Serieus!!!! En zo gaat er weer een dag verloren met het zoeken naar oplossingen voor deze volgende horde.

Uiteindelijk kunnen we via ons ministerie van buitenlandse zaken betalen (tegen een extra tarief), die stort het geld dan door naar het consulaat in Sao Paulo en die gaan het dan op de bank van de douane storten. Het is werkelijk niet te geloven. Op dag drie krijgen we eindelijk (op vertoon van ons betalingsbewijs aan het ministerie van BUZA) onze documenten terug en een vrijwaringsbewijs van de douane voor de truck en motor en uiteraard een nieuwe Tijdelijke Import Permit. Zucht. De betonpalen en linten worden verwijderd, onze gijzeling is voorbij en de bewaker wenst ons een mooie reis door Brazilië. Vrijheid met een hele nare bijsmaak en een heel ander gevoel dan dat we 2 jaar geleden hadden toen we bij Corumba vrolijk werden binnen gehaald door übervriendelijke, zwaaiende en knipogende Braziliaanse douaniers. Bizar toch? Ons geld is overigens ergens tussen het Consulaat en de douane verdwenen, een betaalbewijs hebben we nooit meer gekregen en ons whatsappcontact met Joyce van het Consulaat (die overigens wel echt bestaat, we hebben haar gegoogled) reageert plots helemaal niet meer. Nu ik het zo allemaal opschrijf borrelen de emoties weer op en proef ik gewoon weer die hele nare bijsmaak. Even pauze, even koffie om die smaak weg te spoelen en dan nog een fijn en leuk stuk om het verhaal toch positief te eindigen. Neem ook even een bakkie zou ik zeggen.

We rijden naar de dichtstbijzijnde supermarkt (na drie dagen vast zitten is de mondvoorraad aardig geslonken), halen allemaal lekkere dingen en racen dan door naar de ecocamping 10 km verderop waar Sjors en Monique al op ons wachten. Zo fijn om bekende gezichten te zien en te kunnen praten met gelijkgestemden over wat ons overkomen is. We proosten op de vrijheid, kletsen bij en eten gezellig wraps met junglegeluiden om ons heen terwijl het treintje van Elon Musk over ons heen vliegt als de kerstman met z’n slee en rendieren. Zo is het leven weer fijn en goed! Zelfs de dikke grote pad die me aankijkt terwijl ik eindelijk onder een heerlijke koude douche stap, vind ik geweldig.

De volgende dag gaan we naar de Iguazu watervallen. We hebben er al veel over gehoord en van gezien en onze verwachtingen zijn hoog gespannen. Maar wat we zien als we aankomen overtreft alle verwachtingen en het kippenvel staat letterlijk op onze armen. Wow, overal watervallen, wat veel, wat een bruut geweld van water, wat een natuurschoon zo midden in het oerwoud, echt zo ontzettend mooi!! Met open mond vergapen we ons aan dit natuurwonder en wandelen we een prachtige route langs de watervallen en met een looppad over de rivier kom je er zelfs haast onder te staan. We voelen de koele spetters op ons gezicht, heerlijk! De ochtendzon versiert het geheel met de meest fantastische regenboog en de grote gele snavel van een Toekan vangt het licht, terwijl de coati’s rondsnuffelen en papegaaien krijsen en kwetteren. We zijn er twee uur lang ondersteboven van. In één keer herinneren we ons weer waarom we reizen en het nare gevoel van de afgelopen dagen verdwijnt naar de achtergrond. ‘s Middags verwerken we al die indrukken gezellig relaxend op de camping, het is heerlijk weer, zo’n 28 graden. ‘s Avonds zie ik de pad weer voorbij komen maar nu door het restaurant waar we genieten van hamburgers met een koud biertje. In de dagen daarna gaan we nog met z’n vieren naar een groot vogelpark met o.a. de Harpy arend, vlinders en kolibries, we bezoeken de één na grootste dam ter wereld, de Itaipu dam en later nog een ecomuseum. De dagen vliegen voorbij en het is supergezellig om dit met z’n vieren te doen. Onze reisplannen doen onze wegen uiteindelijk echter weer scheiden. Sjors en Monique, die een paar jaar later dan ons zijn begonnen aan Zuid Amerika, hebben nog één en ander in Chili en Argentinië te zien, terwijl wij al toe zijn aan wat noordelijke regionen. Dus nemen we afscheid voor nu en vertrekken zij naar onze “probleem grens” om gelukkig zonder problemen Paraguay in te rijden en op zoek te gaan naar de melkfabriek na onze verheerlijkte softijsverhalen. Terwijl wij ons instellen op 1500 km noordwaarts door oneindige heuvels vol sojaplantjes voor we eindelijk, hopelijk nog op tijd voor het regenseizoen begint, bij de Pantanal aan zullen komen. Het grootste moerasgebied ter wereld, waar we hopen veel dieren te zullen zien. We laten ons weer verrassen!