AUSTRALIE - Cape Tribulation, Cairns, Townsville

We zijn begin deze week van Syney naar Cairns (in het noord-oosten) gevlogen. Hier hebben eindelijk weer een campertje, precies dezelfde als in NZ, dus het voelt gelijk vertrouwd. Wat niet vertrouwd voelt, is de temperatuur in combi met de luchtvochtigheid. Gatverdegatver gewoon niet uit te houden zo benauwd warm vooral ook 's nachts. Gelukkig is het een Van met een Fan. Overdag rijden we van airco naar airco. Michiel gaat nu zelfs graag mee boodschappen doen omdat de supermarkt zo'n beetje de enige plek is waar het uit te houden is. Al snel ben ik snipverkouden van al die temperatuurswisselingen en staat mijn week in het teken van een wattenhoofd dat liters snot lekt.

Wat natuurlijk nog veel meer speelt, zijn de overstromingen in Queensland. We zijn er overheen gevlogen (overigens niets te zien) en zitten nu ten noorden van het rampgebied. Ons plan was echter om met de camper via de oostkust naar het zuiden te rijden om via de zuidkust richting Perth te gaan waar we over 10 weken moeten zijn voor de volgende vlucht (Hongkong). De weg naar het zuiden is echter al een week afgesloten en dat kan nog wel even gaan duren. Omboeken van de camper gaat héél veel geld kosten, plus dat we dan ook extra vluchten moeten betalen om hier weg te komen. Aangezien we ruim de tijd hebben, is er nog geen paniek. Wel lezen we verhalen van reizigers die op korte termijn een vlucht moeten halen of een camper moeten inleveren aan de andere kant van de overstromingen, die hierdoor mogelijk wel in de problemen komen of als een kip zonder kop het overstromingsgebied in rijden op zoek naar tussendoorweggetjes die nog wel berijdbaar zijn (levensgevaarlijk!). Wij zitten de tijd wel uit aan de Noord-Oost kust, er is hier voldoende te beleven.

We zijn eerst naar Cape Tribulation gereden, dat is een gehucht in het Daintree Rainforest boven Cairns. De weg er naar toe is spectaculair met aan de ene kant de bergen waar de jungle vanaf rolt en aan de andere kant de blauwe zee met het Great Barrier Reef voor de deur. Volgens de camperverhuurder is snorkelen momenteel geen doen i.v.m. al de grond die met de hoosbuien de zee is ingespoeld. Als de campingeigenaresse het tegendeel beweert, boeken we direct een snorkeltrip bij haar en hebben we een geweldige dag op en vooral in de zee. Nog nooit zulke grote doopvontschelpen gezien en het stikt er van de schildpadden. Het zicht is prima gelukkig. We krijgen een speciaal lycra pak aan (charmant) i.v.m. met de levensgevaarlijke kwallen die hier van november tot mei rondhangen. Geen fijn idee, maar het rif trekt en ik wil het echt allemaal zien. De enige kwal die ik zie, blijkt een wat aangegroeid boeitje en de gids schudt meewarrig z'n hoofd als ik angstig wijs. Ook vindt hij m'n vraag over ongesteld zijn en gevaar voor haaien maar raar. Maar ik ben blij dat de rifhaaien het vandaag laten afweten.

In de jungle aan de kust kamperen we langs het strand, hier zijn veel vogels, o.a. de Cassowarry, een soort prehistorisch ogende struisvogel. Ook leven hier de 'salties', zoutwaterkrokodillen waar overal waarschuwingsbordjes voor staan. We zien beiden niet, maar het feit dat het zou kunnen, geeft onze wandelingen wel een extra dimensie.

De volgende dagen rijden op ons gemak richting zuiden. We zien vooral veel suikerrietvelden en af en toe wat bergen. De kusten zijn bezaaid met mooie stranden en de zee lokt ter afkoeling. Er zwemt echter niemand alleen op de plekken die afgezet zijn met netten vanwege die kwallen. We zien onze eerste Wallabies dankzij het geocachen (anders waren we hier nooit gestopt) en vinden daardoor tevens een mooi uitzichtspunt bij Bowen waar de film 'Australia' is opgenomen. In Townsville sjokken we een dagje langs de boulevard en zien we (in de airco, heeeeeeeerlijk) de film 'de tourist', slap verhaaltje, altijd leuke Johnny Depp.

We doen onszelf een dik boek (ik schat zo'n 2,5 kilo) kado met daarin alle australian wildlife. Wat een gekke dieren lopen/vliegen/zwemmen hier rond zeg. Leuk! Verheug me er op dit allemaal nog te gaan zien. Ondertussen zien we lepelaars rondscharrelen, dat is dan weer niet vreemd, die zie je in Hellevoetsluis ook.

Gisteren zijn we aangekomen in Airlie Beach, dit is het vertrekpunt om met een zeilboot de Whitsunday eilanden en het Great Barrier Reef te bezoeken. De megatrimaran Avatar die we graag geboekt hadden, is echter vol. Dan maar weer met een catamaran, ook geweldig natuurlijk! Morgen vertrekken we voor drie dagen en hopen dat in de tussentijd het water bij Rockhampton nog wat wil zakken. We horen dat Nederland zo z´n eigen rampen heeft. Hoe is het met de Maas? Nog last van de rook bij Moerdijk gehad?

NIEUW ZEELAND - Christchurch

Onze reis in Nieuw Zeeland is nogal bibberig en in lichte paniek geëindigd. Het begon al de dag voor vertrek toen MariAnne op haar ticket keek en van Auckland (dat 1000 km noordelijker ligt) bleek te vliegen i.p.v. van Christchurch. Hoe regel je op zo'n korte termijn ('s avonds laat en met kerst) dat je binnen 12 uur alsnog in Auckland bent om je vlucht te halen? Gelukkig bleek Djoser (die de vlucht verkeerd doorgegeven had) een noodnummer te hebben. Na een hoop heen en weer gebel naar Nederland konden we tegen middernacht eindelijk gaan slapen.

Om 2.00 werd ik wakker. Ik dacht van MariAnne die heen en weer lag te draaien in het stapelbed boven me. Ik ging zitten, maar het bed bleef schudden en ik hoorde nu ook harde, doffe knallen alsof er explosies onder het hostel waren. 'Een aardbeving Kiek!' hoorde ik boven me roepen. Compleet gedesorïenteerd ging ik op zoek naar het lichtknopje terwijl het gebouw om me heen kreunde en zuchtte en voor m'n gevoel ieder moment kon instorten. Er was echter geen elektriciteit en dus geen licht meer en m'n zaklamp was ver onder in m'n rugzak ingepakt. Tja wat te doen? We liepen als een kip zonder kop door de kamer heen te rennen terwijl michiel (met z'n oordoppen in) langzaam wakker werd en onderkoeld vroeg wat er aan de hand was. Ook na uitleg bleef hij rustig liggen. 'Geef me je zaklamp, we moeten hier weg!', gilde ik terwijl ik me in recordtempo aankleedde. Ondertussen was het schudden opgehouden en kalmeerden we enigszins. Als Base Backpackers (het hostel) in een gebouw van 100 jaar zit en een 7.1 quake in September heeft overleefd, zal het nu ook wel loslopen. In de gang kwamen we een paar dronken droppies tegen die er volkomen relaxed uitzagen, ondertussen sprong de verlichting weer aan en MariAnne ging terug naar bed, Michiel lag er gewoon nog steeds in.

Ik besluit niet meer naar bed te gaan, wil vluchtklaar zijn bij herhaling en kan er met m'n hoofd niet bij dat de rest er blijkbaar anders over denkt. Internet is gelukkig ook weer in de lucht en snel lees ik alles over aardbevingen. Er blijkt zelfs een site (http://www.christchurchquakemap.co.nz/) waar je alle naschokken in en rondom Christchurch vanaf september kan zien op google earth, dat zijn er zo'n 4000! Echter zo'n harde als deze nacht en zo in het centrum was nog niet voorgekomen. De beving van 2.07 uur staat er ook al op en blijkt een schok van 4,2 op de schaal van Richter. Terwijl ik dit zit te lezen in de kantine op de 3e verdieping hoor ik weer een paar harde knallen en beginnen de ruiten te trillen. De stroom (en internet) blijven het gelukkig doen en de volgende uren breng ik nerveus surfend door tot het het tijd is om Michiel te roepen voor de airportshuttle. Nog nooit zo opgelucht geweest om ergens te vertrekken. We nemen afscheid van MariAnne wiens vlucht een paar uur later gaat, en ik vind het helemaal niks om haar hier nu achter te laten. Maar zelf is ze er relaxed onder en gaat ze zelfs nog even terug naar bed.

Als we, veilig en wel, in Sydney zijn aangekomen, zie ik op de quake-site dat er om 10.30 uur nog een beving is geweest van 4,9 met veel schade aan gebouwen (vooral ons hostel) en evacuaties, het is zelfs op het nieuws hier in Australië. Gelukkig mailt MariAnne dat ze goed is weg gekomen met haar vlucht van 10.10 uur. Net op tijd.

Damage Caused to Christchurch by Boxing Day Aftershocks

A 4.2 quake awoke many Christchurch residents at 2:07am on the 26th December 2010. It was the first in a series that have caused more damage to buildings and structures in the city. After the 4.9 aftershock the areas adjacent to Cathedral Square were cordoned off to traffic.

X Base Backpackers in Cathedral Square suffered cracking, and bricks and masonry fell off the left hand side. The building was evacuated and shocked residents were sitting in the square with their bags, waiting to hear what arrangements had been made for them.

Een kerst om niet te vergeten dus. Een kerst die sowieso anders was door het lekkere weer en de leuke dag die we doorbrachten bij de zeer gastvrije familie van MariAnne. Pauline is van maori afkomst maar Leen en hun logé Eef zijn onvervalste schiedammers, die wel een borreltje lusten en in plat rotterdams onverbloemd hun mening verkondigen en waar we veel om moeten lachen. We hebben een heerlijke picknick in Akaroa, bezoeken een edelstenenverzamelaar en tafelen gezellig met de hele familie na in hun tuin in Sumner. Dat was een veel betere afsluiter van onze reis in Nieuw Zeeland!

NIEUW ZEELAND - Dunedin, Mount Cook, Banks Peninsular track

In het geheim bereiden we ons voor op Michiels verjaardag, als de dag daar is, en hij nietsvermoedend is gaan douchen, versieren we snel de camper met ballonnen en slingers, zetten taartjes met kaarsjes klaar, leggen een berg kadootjes op tafel en vertellen hem dat we vandaag niet via de saaie kust naar Christchurch rijden maar terug gaan z'n geliefde bergen in en dat we bij de hoogste berg een kayaktocht zullen maken op een gletsjermeer. De uitdrukking op z'n gezicht is goud waard, helemaal als 10 minuten daarna (wat een timing!) Gaby, Joyce, Ingrid, Ferry, Rene, Claudia en Robin via skype (ook compleet met gebak en slingers) hun felicitaties toezingen. Hij blijft maar 'nou ja zeg' herhalen en de glimlach zit voor de rest van de dag op z'n gezicht verankerd, zingend rijdt hij de extra 200 km naar Mount Cook. Daar moeten we flink tegen de wind in peddelen en zijn de beloofde ijsschotsen gesmolten, maar het uitzicht op de vier gletsjers en daarachter Mount Cook is fantastisch en zeker de moeite waard.

De volgende dag rijden alsnog het saaie stuk richting Christchurch. We arriveren ruim op tijd in Akaroa waar we met een busje naar het begin van de track, die we komende 4 dagen gaan lopen, zullen worden gebracht. De Banks Peninsula track loopt over privéland en wordt door 8 families onderhouden, zij zorgen ook voor de accommodatie die iedere nacht weer heel verschillend maar uitstekend verzorgd is. Er mogen maar 13 personen per dag lopen en als we op de bus zitten te wachten zien we twee gezinnen arriveren, één met twee en de ander met vier kinderen. MariAnne en ik kijken elkaar aan, dit is niet het gezelschap dat we verwacht hadden en zuchtend leggen we ons neer bij de verwachting dat het veel herrie, gegil en gejank gaat worden. Dit valt achteraf gezien 100 % mee en ik wordt zelfs aangenaam verrast als twee van de zes prachtig piano blijken te spelen.

Het busje brengt ons naar de Onuku lodge, deze ligt op de helling van een oude vulkaankrater en heeft uitzicht over de baai onder ons waar soms orka's en dolfijnen gespot worden. Er zijn genoeg bedden in verschillende kamertjes en hutjes, dus gelukkig niet met z'n allen op één slaapzaal zoals bij de Milford track, zo hebben we geen last 'vroege vogels' en wat meer privacy. We hoeven deze keer niet te sjouwen met bestek, borden, bekers, pannen enz.... Alle lodges hebben een complete keuken en de laatste twee dagen is het zelfs mogelijk om etenswaar te kopen. Als ik, na een lange dag rijden, eindelijk op de veranda zit met een bakkie thee, prachtig uitzicht op de baai met mooi avondlicht, m'n beste maatjes om me heen, de geur van lekker eten en de bloemen in de tuin, een paar heerlijke dagen in het vooruitzicht, zingende vogels en het pianospel op de achtergrond, lopen ineens de tranen over m'n wangen. Als MariAnne vraagt waarom ik huil, piep ik 'omdat het allemaal zo mooi is'.

De track begint de volgende dag gelijk met een steile klim de vulkaanhelling op, m'n gegroeide vertrouwen in m'n eigen loopmogelijkheden wankelt als ik voor m'n gevoel geen meter opschiet en er nog zoveel voor de boeg heb. Toch halen we ook nu weer de top en hebben zo vrij uitzicht over de zee aan de andere kant. We dalen af naar Fleabay waar een schattig pastelkleurig huisje van 145 jaar oud aan het strand op ons wacht. 's Avonds worden we door de landeigenaar rondgeleid langs de pinguinkolonie die hier nestelt. Ook zien we hem aan de slag met een kudde schapen en een paar honden, wat een kunst is dat zeg, geweldig gezicht hoe er perfect samengewerkt wordt.

De wandeling wordt vervolgd langs de kust, het waait hard maar het is droog en regelmatig schijnt de zon. We komen langs meerdere baaien, kliffen en grotten. De track gaat op en neer. We zien overal zeehonden die naar ons lijken te zwaaien. De volgende lodge bestaat uit een paar kleine 'HansenGrietje' huisjes compleet met een lekkernijenhuisje waar we een paar heerlijke steaks uit de koelkast toveren. Er is een douche onder een grote, oude boom, twee ligbaden buiten die met een houtvuurtje verwarmd worden, een heerlijke schommel, een biljart (ook buiten) en ja hoor, eindelijk na drie maanden kan ik weer 's een gitaar vasthouden en na diep graven gaan er in m'n hoofd een paar laatjes open en komen er toch nog een paar liedjes uit. Met een fles wijn vieren we de langste dag (bij jullie de kortste, wat raar toch) en de zon gaat rond 21.15 uur onder.

De volgende dag verheugen we ons op de mooie boogbrug in zee, deze blijkt echter ingestort door de aardbeving. We zien onderweg meerdere waarschuwingsbordjes bij kliffen die onstabiel zijn geworden na september. Het is prachtig weer, eigenlijk te warm om te wandelen. We doen het dus rustig aan, verfrissen ons in riviertjes en watervallen onderweg of zwemmen in de zee waar nieuwsgierige zeehonden naar ons kijken en zwaaien maar op gepaste afstand blijven. Ook in de volgende lodge is een gitaar en een fijne veranda. Hier ligt zelfs een cache, dus we kunnen op jacht naar de schat. De laatste 10 kilometer moeten we weer terug de kraterrand over, gelukkig iets minder steil als de heenweg, maar nog steeds een hele klim. Afdalen blijkt trouwens ook niet zo makkelijk, even ben ik blij dat ik niet meer omhoog hoef te zeulen, maar al snel beginnen heupen en knieën te protesteren tegen de voortdurende remstand. Beneden ons ligt Akaroa te bakken in de zon. We installeren ons op een camping, doen bergen was en mijmeren nog even op de boulevard. Maar dan wordt het zachtjes aan tijd om in te pakken. De BanksPeninsulaTrack is echt een aanrader voor mensen die nog naar NZ gaan, plan deze zeker in als je van wandelen, ruige kusten en leuke accommodatie houdt. We hebben veel van wat NZ mooi maakt tijdens deze track gezien.

Vandaag moeten we ons trouwe campertje inleveren. We gaan nog twee dagen naar Christchurch. MariAnne heeft daar familie waar we met kerst op visite gaan. Daarna vliegen we zondag naar Sydney en MariAnne naar A'dam. Is het nog wit in Nederland? In ieder geval wensen we jullie hele fijne feestdagen toe!

NIEUW ZEELAND - Milford track, South Coast, Curio Bay

De meters regen (er valt 9 meter per jaar in dit gebied!) zijn uitgebleven tijdens onze trektocht van vier dagen en op wat miezer na zijn we droog overgekomen. Natuurlijk wel ettelijke zweetdruppels vergoten, maar dat mag ook wel als je 53,4 km loopt met een klim van 800 m en een daling van 1000 m (we lopen richting zee). De regen viel voornamelijk 's nachts en zorgde alsnog voor tientallen watervallen, gladde wandelpaden en mooie laaghangende wolken tussen de bergen.

De track start met een leuke boottocht van anderhalf uur over Lake Te Anau naar het begin van het pad. Daar worden onze schoenen ontsmet om verspreiding van algen te voorkomen en mogen we aan onze wandeling beginnen. Eerst taped MariAnne m'n blaargevoelige hiel nog even in. Dit blijft de rest van de track zitten en doet z'n werk naar behoren, ik loop geen enkele blaar. Het eerste stuk is slechts 5 km, een mooie opwarmer dus. We lopen door het bos langs een brede rivier, die we één keer oversteken middels een lange hangbrug. Onze verblijfsplaats bestaat uit 3 hutten, waarvan twee gevuld met stapelbedden en één is de keuken en gemeenschapsruimte. Op de track mogen per dag 40 mensen lopen en deze druppelen 's middags binnen en zoeken een bed uit. Het gezelschap is zeer gemêleerd en bestaat uit een groep schoolmeiden incl. twee begeleiders uit Australië, een man uit Singapore met 4 vrouwen (Michiel is niet de enige bofkont met z'n twee 'schatjes'), een kluppie uit Israël, een stel Zwitsers, Belgen, Spanjaarden, Nederlanders en twee scandinavische blonde lachebekkies. Michiel bakt spekpannekoeken die scrambled uit de pan komen maar overheerlijk smaken na een dag in de buitenlucht. Eind van de middag geeft ranger Peter 'pinkeltje' Jackson (die week op/af in de hut woont) nog een korte rondleiding in de omgeving. Hij ziet er prachtig uit in z'n kiwistyle outfit (zie foto).

We sjouwen aardig wat gewicht mee in onze backpacks. Zo moet er voor 4 dagen eten mee, een slaapzak, toiletspullen, kookgerei, e-readers, spelletjes en voor alle seizoenen kleding. MariAnne neemt haar grote backpack mee en loopt dus met 90 liter op haar rug waarbij mijn 35 liter een beetje in het niet valt. Als ik achter haar loop zie ik een grote tas met een paar beentjes er onder. Ik voel me een beetje bezwaard dat ze mijn slaapzak draagt, maar de 'packs' blijken ondanks hun verschil in grootte, even zwaar. In de dagen die volgen worden de tassen steeds lichter en aan het eind voel ik 'm haast niet meer zitten.

De volgende dag is het bewolkt en begint het halverwege te miezeren. De regenkleding gaat aan en we lopen 16 km door een onwaarschijnlijk mooie vallei richting tweede hut. Omdat iedereen dezelfde kant op loopt en op verschillende tijden vertrekt, kom je haast geen mens tegen. Wel zien we wat medelopers bij de shelters onderweg waar zowel voor de regen als voor de sandflies (zeer agressieve muggetjes, hier in grote getalen aanwezig) geschuild kan worden. In de rivier zien we forellen zwemmen en eindelijk na vijf weken zoeken, zien we de Whio, de zeldzame blauwe eend waar iedere ranger, folder en infobalie het over heeft. We zijn niet onder de indruk en hij haalt de fotosite dus niet. Het laatste uurtje gaat behoorlijk omhoog en ik ben blij als we eindelijk bij de hut zijn en de natte kleding verwisseld kan worden voor een lekkere warme pyjama. Michiel gaat kiwistyle en terwijl MariAnne en ik hierdoor bijna in ons broek piesen van het lachen, gaat de rest van het gezelschap onverstoorbaar door met koken, eten en kletsen. De newzealandlook is blijkbaar modieus en algemeen geaccepteerd, hahaha.

's Nachts zeikt het van de regen en als we 's ochtends naar buiten kijken, zien we vele watervallen die er gisteren nog niet waren. We ontbijten op ons gemak en als we eindelijk klaar zijn om te vertrekken, houdt het op met regenen en kunnen we het klimmen continueren richting MacKinnonpass op 1069 m hoogte. Als we na anderhalf uur eindelijk boven zijn, is het uitzicht niet van deze wereld. Overal watervallen, prachtige valleien met hoge, steile, besneeuwde bergen er omheen, flarden bewolking die snel over de pas heen schuiven (het waait hard) en zorgen voor steeds weer een ander doorkijkje. Kea's (een soort grote papagaaien) scharrelen rond en kijken ons vragend aan (waar blijft die boterham?). We maken warme koffie in de shelter waar de scandinavische schonen prachtig tweestemmig 'Santa Lucia' voor ons zingen. Daarna maken we de afdaling naar een volgend schitterend dal. Michiel maakt daar nog even een omweggetje van 4 km naar een waterval. MariAnne en ik kunnen ondertussen geen waterval meer zien (waarom zijn ze eigenlijk nooit mooi op de foto?) en vinden 14 km voor vandaag ook wel genoeg, dus lopen wij alvast door naar de laatste hut. Vlak na aankomst begint het weer hard te regenen tot de volgende ochtend.

Deze dag moeten we op tijd lopen want we moeten een boot halen aan het eind van de track. Mijn angst om ergens te laat te komen valt in het niets bij de peopletjes uit Singapore die om 5.30 keihard een wekker laten aflopen en vervolgens een uur bezig zijn met krakende zakjes en pakjes in hun backpack doen om daarna bijna rennend aan de track te beginnen. Het weer klaart helemaal op en de zon gaat zelfs schijnen. De laatste 18 km zijn easy walking en iedereen haalt de boot ruim op tijd. Waarna we nog een cruise maken over de Milford Sound, een prachtige fjord waar het bijna altijd regent maar vandaag niet. Met een bus rijden we in twee uurtjes terug naar Te Anau, waar we eindelijk onder de douche kunnen, heerlijk!

De dagen daarna doen we erg relaxed, we rijden op ons gemak langs de mooie zuidkust, zien zeeleeuwen en pinguins op het strand en duizenden schapen op de groene heuvels. Langzaam verdwijnt mijn spierpijn en ga ik me instellen op de volgende trektocht, namelijk de Banks Peninsula track. Hier gaan we zaterdag beginnen aan een 5-daagse wandeling. Maar eerst gaan we Michiels verjaardag vieren morgen!

'LANG ZAL DIE LEVEN, LANG ZAL DIE LEVEN, LANG ZAL DIE LEVEN IN DE GLORIA'

NIEUW ZEELAND - Wanaka, Queenstown, Te Anau

Deze week staat in het teken van bergen en meren, en natuurlijk de uitbreiding van ons reisgezelschap met MariAnne die we in Queenstown tegen het lijf lopen. Heerlijk om bij te praten en alle nieuwtjes uit te wisselen. We blijken in hetzelfde holidaypark (waar ze vaak én een camping én een hotel hebben) te verblijven, dus dat is erg handig. MariAnne reist met Djoser en haakt voortijdig af om nu nog 18 dagen met ons mee te trekken. Ze kan gebruik maken van ons tentje en tijdens de trektochten die nog gepland staan (één van vier dagen en één van vijf dagen) slapen we natuurlijk in de hutten van het Department of Conservation, vergelijkbaar met stichting natuurmonumenten in Nederland.

Het vorige verhaal eindigde op de de Fox Glacier waar Michiel toch iets minder enthousiast vanaf kwam dan ik dacht. Voornamelijk omdat het wel erg druilerig en grijs weer was, waardoor het blauwe ijs niet goed tot z'n recht kwam. Als we de volgende dag van de kust het berglandschap in rijden is het gelukkig alweer een stuk beter en bij aankomst in Wanaka, dat prachtig aan een groot meer ligt, is het zelfs ronduit zonnig en 30 graden! Jammer dat het meer voornamelijk uit smeltwater bestaat en het water zo'n 5 graden is. Zwemmen komt er dus niet van, dan maar wat vliegeren en hangmat hangen, ook fijn. De volgende dag maken we een wandeling met 450 meter stijging, ik merk dat m'n beenspieren sterker worden, helaas lijkt de rek af en toe uit m'n longen en moet ik toch veel stoppen om op adem te komen. Wel weer een kans om te genieten van het super uitzicht over het meer en de naderende regenbuien in de verte. Michiel gaat hier ook nog een paar uurtjes mountainbiken op een goede fiets en leuke routes, wel mist hij iemand om mee te sparren.

In de krant staat dat de UV-factor momenteel 10 is (de schaal gaat tot 11, en in Nederland komt het niet boven de 5). Goed insmeren dus, er hangen zelfs zonnebrandcréme automaten in de stad, er wordt veel gewaarschuwd voor huidkanker. Tussen 11 uur en 16 uur kun je maar beter uit de zon blijven. M'n petje draait overuren en ik draag vaak lange mouwen. Gelukkig heb ik in Fiji zonnebrandcreme gevonden waar ik niet al te bobbelig van word. In de bergen vormen zich mooie ufowolken die ook voor wat bescherming zorgen.

In Wanaka gaan we naar de Paradisebioscoop. Hier staan allemaal oude bankstellen en zelfs een autootje en kijken we dus heel relaxed een rare maar toch grappige film (Four lions). Hier is ook het puzzelmuseum, waar we in het aangrenzende café allerlei puzzels proberen op te lossen tijdens onze lunch, en in het museum zelf mooie hologrammen en allerlei andere optische illusies zien. In een scheef gebouwde kamer waar aan de wanden alles recht is opgehangen ontstaat er kortsluiting in m'n hersenen en ren ik kostmisselijk met m'n hand voor m'n ogen naar een plek waar alles weer begrijpbaar volgens de wetten van de zwaartekracht in de ruimte geplaatst is.

Als we naar Queenstown rijden komen we langs veel weilanden met schapen, koeien en herten (die fokken ze hier ook). Bij een grote fruitteeltboerderij kopen we een kilo kersen en eten onze vingers en mondhoeken helemaal paars aan deze heerlijkheid. We komen ook langs de brug waar het bungyjumpen ooit begonnen is en het nog steeds gedaan wordt. We vermaken ons een uur met het kijken naar gillende meiden die zich door de instructeurs van het platform laten duwen. Michiel twijfelt lang genoeg (zal ik wel/niet de sprong wagen), als hij besluit om het wel te doen, is de balie net gesloten en wordt hem de vernedering van mogelijk niet durven bespaard.

Queenstown is dé activiteitenstad van NZ, hier kun je echt van alles doen, van jetboat tot skydive, van helibike tot wildwaterraft, kayakken, paardrijden, hiken enz.........Michiel moet natuurlijk weer de berg op (Ben Lomond, 1750m). Ik vergezel hem de eerste 500 m. middels het kabelbaantje en onze wegen scheiden zich bij het uitkijkplatform, waarna ik lekker een dagje ga shoppen en mezelf verwen met een supersushilunch. 's Avonds arriveert de reisgroep van Djoser, treffen we MariAnne en gaan we lekker BBQ-en. De volgende dag gaan we paardrijden in Glenorchy. Michiel gaat wijselijk niet mee en kiest voor de shotoverjet (met een raceboot door enge smalle canyons scheuren). De rit door het het 'Lord of the Rings' landschap is werkelijk adembenemend. We gaan door rivieren en velden vol met paarse lupines omringd door besneeuwde bergen. Het is weer prachtig weer, we kunnen goed om ons heen kijken (de paarden kijken wel of we goed lopen) en we hebben de gids voor ons alleen waardoor we ook goed geïnstrueerd kunnen worden en MariAnne haar galoppeerangst overwint. Weer een lekkerdagje.nl zeg maar!

Gisteren zijn we naar Te Anau gereden, hier doen we boodschappen voor de komende vier dagen. We gaan de Milford track lopen van zaterdag t/m dinsdag. De weersvooruitzichten zijn erg slecht helaas. Regen, regen, regen. We had it coming na 5 weken prachtig weer, het is niet anders. Even de positieve kanten op een rijtje:

- minder last van sandflies
- niet te warm om te lopen
- mooie wolkenpartijen tussen de bergen
- watervallen met volume
- regenkleding niet voor niets mee lopen sjouwen
- dure wollen hikingtruitjes niet voor niets aangeschaft
- minder kans op huidkanker en verbrandingen
- meer kans op regenbogen

Nou het wordt gewoon hartstikke gaaf dus!

P.s. het paard van Pipi Langkous heette klein witje, als eerste correct beantwoord door Gaab (wel bij het verkeerde verhaal overigens).

NIEUW ZEELAND - Taupo, Napier, Wellington, Nydiatrack

De lezerskring wordt steeds groter, hartstikke leuk, bedankt weer voor al jullie enthousiaste reacties! Ik heb deze week veel aan jullie en aan Nederland gedacht. We bespraken of we in Nieuw Zeeland zouden willen wonen (er stond een heel leuk guesthouse te koop). Toen Michiel vroeg waarom niet, was het eerste dat in me opkwam 'Ik ken hier niemand' en ik merk dat dit toch wel heel zwaar telt. Dus de emigratieplannen zijn, wat mij betreft, een eind naar de achtergrond verdwenen. De vakantieplannen verwezelijken we natuurlijk wel en ook deze week hebben we weer een hoop gedaan en gezien.

In Taupo hebben we een boottochtje gemaakt naar de maoricarvings, die in de rotsen boven het meer zijn uitgehakt. We dachten dat ze heel oud waren. Maar niets in dit land is echt oud, en de carvings blijken in de jaren '70 te zijn gemaakt. Ook zien we de Hukafalls, slechts 10 meter hoog, maar toch wel indrukwekkend. De rivier wordt 4x per dag een uurtje 'aan' gezet door een dam open te zetten, dit om in piekstroom te kunnen voorzien. Raar gezicht zo'n droge bedding die binnen een kwartier verandert in een kolkende rivier. We lunchen in een café. Deze zijn in NZ allemaal zeer goed voorzien van allerlei heerlijkheden en natuurlijk lekkere koffie in allerlei soorten en maten. Vaak zit er een kunstgallerie en/of een mooie tuin bij. Dit café heeft een tuin vol mozaiek, ik kijk m'n ogen weer uit, prachtig, en jemig wat een werk!

In Napier hebben we onze eerste echte regendag. In de camper draaien we ons knus nog 's om en verzuchten hoe fijn het is om lekker droog te liggen terwijl de regen op het dak klettert. Prompt begint het raam te lekken en binnen no time is het laken nat en het veilige, knusse gevoel is ook gelijk ver te zoeken. We bellen met de camperverhuur en er wordt geregeld dat we de volgende dag het raam kunnen laten repareren. Gelukkig stopt het met regenen en kunnen we de mooie Art Deco gebouwen waar het stadje mee vol staat, bewonderen. Leuke stijl, het lijkt alsof we in een decor voor een jaren '30 film lopen. Michiel z'n conditie blijkt tijdens stadswandelingen altijd wel een stuk minder dan wanneer hij een vulkaan moet beklimmen, vooral als er veel leuke winkeltjes zijn. Gelukkig voor hem is het zondagmiddag en blijft het bij de het bewonderen van de buitenkant van de gebouwen.

De volgende dag rijden we naar Wellington, daar parkeren we de camper bij de raamzetter in het centrum en als we 's middags terugkomen is het allemaal weer gefixt en zou het in theorie weer mogen gaan regenen. Gelukkig blijft de zon maar schijnen en is het heerlijk weer met zo'n 22 graden. We bezoeken een groot, modern museum, Te Papa, waar je alles mag aanraken en er veel interactieve dingen te doen zijn. Het gaat over de flora, fauna en cultuur van NZ. Erg leuk opgezet en we zijn er uren zoet. 's Avonds zien we in de bioscoop de film 'the social network' over de bedenker en ontwikkeling van 'Facebook'.

We nemen de 'interislander' naar het zuidereiland, onderweg zie ik zo'n 30 hectordolfijntjes over de boeggolven springen, de ferry kantelt haast van alle toeristen die naar één kant lopen om dit te zien, helaas is michiel op dat moment net elders met z'n fototoestel. We varen het laatste uur door de Marlborough Sounds met vele eilandjes en baaien, erg mooi.

We rijden langs de bochtige kust naar Havelock en regelen daar voor de volgende dagen vervoer en verblijf voor de Nydiatrack (dank voor de tip Marleen, het was een supertrack, we zagen je naam nog in het guestbook!). We varen met een watertaxi naar het beginpunt van de track en wandelen in 5 uur over de bergen naar de Nydiabaai. Hier zijn geen wegen naar toe, dus je kunt er alleen met een bootje of lopend komen. Wel is er een heel leuk guesthouse, dat erg hippieachtig aandoet met z'n paarse kozijnen, zitzakken en tibetaanse gebedsvlaggetjes. De eigenaren zijn echte Greenpeacestrijders, ze varen al jaren op de Rainbow Warrior en in de zomer runnen ze deze lodge. Natuurlijk op een erg eco-achtige manier, zelf brood bakken, groente verbouwen, alles composteren, geen bestrijdingsmiddelen, vegetarisch, enz.....Het is goed geregeld, we krijgen er diner en ontbijt (scheelt sjouwen) en kunnen er zelfs een warme douche nemen. De volgende dag lopen we verder door de bergen naar een volgende baai met prachtig blauw water, en als we, na even pootje baden, zitten te lunchen aan de waterkant komt er een grote rog langs zwemmen om te kijken of we nog wat te eten hebben losgewoeld. Eind van de middag worden we door een busje opgehaald dat ons terugbrengt naar Havelock. Tijdens het wandelen zijn we geen mens tegengekomen en we kunnen weer 31 km bijschrijven.

Op de camping staat een weegschaal. Deze geeft aan dat ik 15 stenen weeg, na wat rekenwerk blijkt dit slechts 1 kilo lichter dan 8 weken geleden toen we uit Nederland vertrokken. Tjonge, dat schiet ook niet op zeg, nog heel wat stenen te lozen. Dat zou ook een stuk makkelijker lopen. Nou, op naar de volgende track dan maar. De komende dagen zullen we vertoeven in het Abel Tasman National Park. Blijkbaar moet het activiteitenlevel nog een stukje verder omhoog geschroefd worden. Pffffffffffffff.