Pfffffffffff, het moeilijkste gedeelte van deze sabbatical is achter de rug. Afscheid nemen van familie, vrienden, buren, collega’s en cliënten. Het voelt alsof ik jaren weg ga of voorgoed vertrek. Wat een rare en vervreemdende ervaring. Toch kan ik maar een paar weken vooruit kijken en hult de periode na maart 2011 zich in nevelen, ik krijg het niet scherp op m’n netvlies, en dat hoeft nu gelukkig ook niet. Er zit al een paar weken een zinnetje in m’n hoofd (nee, geen stemmetje…….) “laat los” “laat los”. Wonderbaarlijk genoeg lukt dit redelijk. Tot de laatste week, waarin ik ineens weer ten volle besef wat een heerlijke ouders, fijne schoonfamilie, super vrienden, aardige buren en leuke collega’s ik eigenlijk heb. Er volgt zelfs een kort moment dat ik helemaal niet weg wil, maar dat was gelukkig zoals gezegd, kort.

Vijf jaar geleden werd er in Nederland het levensloopsparen bedacht. Laat je werkgever iedere maand wat geld inhouden van je salaris en neem over een paar jaar onbetaald verlof met behoud van baan, waarbij je uit je “spaarpotje” een vervangend salaris kunt souperen. Dit bracht ons hoofd op hol. Wat een kans, wat een mogelijkheden! In no time hadden we een globaal plan, namelijk in 2010 een half jaar op reis, en kon het sparen beginnen. Nu, vijf jaar later, hebben we voldoende gespaard. Daar moeten we het toch 6 maanden mee volhouden en mogelijk zelfs nog overhouden. Het is moeilijk inschatten wat alles gaat kosten. Aan vervoer (vliegtickets, auto USA, campers Aus. & NZ.) zijn we nu al 12.000 euro kwijt, en dan zijn we nog niet eens vertrokken!

Morgen is het zover. Dan vliegen we naar New York, pikken daar de auto op en gaan New England verkennen. Mijn rugzak is gepakt. Michiel wacht uiteraard tot het laatste moment en is zelfs vandaag nog nieuwe wandelschoenen gaan kopen. Ik kijk terug op afgelopen week, alle mensen die ik gedag heb gezegd, de hilarische act die gisteravond door vrienden werd opgevoerd, het prachtige boekje dat we kado kregen met foto’s en verhaaltjes van vrienden, familie en collega’s, en het huilmoment is daar. Wat zal ik jullie missen!