Bedankt weer voor alle leuke reacties en mails, ook van de mensen die we helemaal niet kennen, maar die wel meelezen, grappig! Het is prettig om op de hoogte te blijven van het thuisfront. Ik heb nog geen heimwee, maar dat komt waarschijnlijk juist omdat er zo makkelijk contact gelegd kan worden met jullie.

Het is raar om na een vakantie niet naar huis te gaan maar door te vliegen naar de volgende vakantie. We’re living our dream! Na een tussenstop in Los Angeles, waar we 24 uur zijn, vliegen we door naar Fiji. De vlucht van 11 uur valt gelukkig mee, de helft van de tijd hebben we geslapen. We komen ’s ochtends met zonsopkomst aan en gaan met een taxi gelijk door naar de haven.

Fiji bestaat uit twee grote eilanden en honderden kleintjes. Vooral de kleintjes zijn de picturepostcard wittestrandenpalmbomendroom. Dus varen we met de ferry in 3 uur (lang leve de zeeziekpillen!) naar de Yasawas en kiezen voor Nanuya Balavu, een onbewoond eiland zo groot als het Tiengemeten, maar dan met heuvels, jungle en een koraalrif er omheen. Er is slechts 1 restaurant met 15 hutjes (Mantaray Resort) en vooral veel jonge backpackers die net als ons een tussenstop maken tijdens een wereldreis. Eindelijk mogen we het eerste envelopje open maken van de stapel die we hebben meegekregen van de vriendenclub. Hierin vinden we 10 dollar en de opdracht om een cocktail te nemen. Op naar de pina colada’s en amaretto! Wat lief, bedankt allen en proost!

Het plan om maar twee nachten te blijven verzandt al snel en ineens is er een week voorbij en pakken we zuchtend onze zware rugzakken weer in om de laatste drie dagen toch nog het grote eiland te verkennen. Het was een heerlijke week met vooral veel snorkelen en hangmat hangen. We lezen ieder 5 boeken (lang leve de e-readers!), slapen zo’n 11 uur per etmaal en worden 3x per dag letterlijk opgetrommeld om naar het restaurant op de heuvel te komen om te eten en uit te kijken over de zee met alle knalblauwe schakeringen die er zijn. (Als ik later op het hoofdeiland een trommel hoor, loopt het speeksel in m’n mond, Pavlov aan der lijve ondervonden).

We hebben geluk want na twee maanden afwezigheid (volgens de uitgebluste duikinstructeur Mike, “every day is the same here”) zijn er ineens weer mantaroggen in de buurt. We worden er met een bootje heen gebracht en na een kwartiertje turen in de peilloze blauwte, komt er plots iets zwarts en megagroot uit de diepte omhoog. Wauw, scary, 4 meter doorsnee, gracieus vliegend zweeft hij voorbij. Michiel is gelukkig zo alert om foto’s te maken, ik staar met open mond (zover dat kan al snorkelend)naar de open mond van de manta die recht op me af komt. Ik val gelukkig niet binnen zijn menu en vlak voor me verkiest hij toch het rondzwevende plankton en gaat links af. Erg mooi. We zien ook nog een gitaarhaai, Mike gelooft ons niet, gelukkig heeft Michiel het gefilmd en het is het enige moment dat we Mike enthousiast zien deze week.

Verder kayakken we over de zee, maak ik een armband van een kokosnoot, dans ik ’s avonds met een gespierde fijiaan in een rieten rokje (tja die kans laat ik me niet ontgaan!), zien we mooie sterrenhemels, kletsen we met de andere reizigers en genieten we vooral van het rif voor ons hutje. Het is net een mooie bloeiende tuin waar je overheen zwemt en er is zo ontzettend veel vis, iedere dag ontdekken we nieuwe dingen. Als we na een week terugvaren naar het hoofdeiland kijk ik achterom naar de steeds kleiner wordende eilandjes, in de verte zie ik een dolfijn recht omhoog uit het water springen, een mooi afscheid van de Yasawas.

In Nadi huren we een auto met de bedoeling het grote eiland helemaal rond te rijden (500 km). De zuidkust is mooi met veel riffen, prachtige schelpen en getijdenpoelen, we zien de zee-egelvangsters aan het werk. Na 100 km ontdekken we een mooi guesthouse aan het strand (the beachhouse) en ook hier blijven we weer hangen. Ik maak een sunset rit per paard met Eddie en wordt door hem uitgenodigd om ’s avonds in zijn dorp een kavaritueel bij te wonen. We verwachten een touristtrap maar gaan er toch heen.

Uit het donker komt Eddie op ons af en neemt ons mee naar het dorpshuis, er is niemand, maar na een half uur druppelt langzaam het hele dorp binnen. Vrouwen in de linkerhoek, kinderen in de rechter, alle mannen in het midden, zo’n 30 man naar ons kijkend, giechelend en fijiaans pratend. Het voelt behoorlijk ongemakkelijk. Af en toe wordt er een vraag in het engels aan ons gesteld en het feit dat er 17 miljoen mensen in Nederland wonen veroorzaakt grote verbazing bij de dorpsoudste en wordt vertaald voor de rest die met ooohhhs en aaaaaaaaaahs reageren.

Ondertussen maken een paar mannen de kavadrank in een speciale schaal klaar. Het is poeder gemaakt van vermalen kavawortels dat met water wordt vermengd, er ontstaat een grijsachtig drankje dat er uit ziet als afwaswater en ook zo blijkt te smaken. We krijgen steeds een halve kokosnoot vol aangeboden en worden geacht dit in één teug leeg te drinken. Na 7 volle bakken begin ik het op te boeren en ik vraag me voortdurend af of het erg onbeleefd zou zijn om nee te zeggen. Ondertussen klappen de mannen en prevelen gebeden. De vrouwen en kinderen houden zich op de achtergrond bezig met het klaarzetten van eten. We worden uitgenodigd om mee te eten, maar na de pizza in het guesthouse en de sloten kava kan er eigenlijk niets meer bij, en we voelen ons steeds ongemakkelijker. Maar er wordt erg aangedrongen en we zetten ons toch maar aan de gebakken rifvisjes en grote hompen octopus. Na twee uur ben ik er echt klaar mee en vraag de goedlachse pastoor van het dorp of het erg onbeleefd zou zijn als we vertrekken. Gelukkig is het ok en als we in het donker door de regen teruglopen, struikelend over de vele kikkers (lang leve de zaklantaarn!), beseffen we ons dat dit toch wel bijzonder was om mee te maken.

Morgen vliegen we naar Nieuw Zeeland, weer iets heel anders, waarschijnlijk een stuk koeler. Hier was het iedere dag 30 graden, om de dag een paar flinke onweersbuien en verder prachtig weer. Ik ben benieuwd hoe het gaat met de camper, weer zelf koken, omschakelen van de luiheidsmodus naar weer iedere dag wandelen. Ik heb er helemaal zin in!