Op verzoek van Peter M. een verhaaltje vóór het weekend (maar dan wil ik ook helemaal niets meer horen over Prince, tenzij de gitaar die hij in het publiek gooide voor me gescoord is, of dat MOJO hem voor volgende maand in Sydney geboekt heeft!). De prijsvraag van vorige week is na enige aanpassing gewonnen door Loek, kroegtaal is wel aan hem besteed, hahaha. I owe you one.

Deze week vertoeven we in het midden van het noordereiland dat vooral heel vulkanisch is en overal borrelt, stoomt, puft en naar rotte eieren ruikt. Maar eerst rijden we via een prachtige kustweg naar het Coromandel schiereiland. Onderweg proeven we de plaatselijke heerlijkheden en kopen we onder andere een dozijn oesters voor een schijntje, de twee citroenen krijgen we kado. Michiel z'n darmen trekken het niet en hij is dan ook voorlopig klaar met de oesters.

We blijven twee dagen in Whitianga aan de oostkust, ik hou een tutteldagje terwijl Michiel terecht vlucht voor mijn 'fijne ongestelde bui' en op een mountainbike de bergachtige kust verkent. Hij haalt het naar Cathedral Cove en komt helemaal kapot terug, wel weer een paar mooie foto's gescoord. De volgende dag moeten we vroeg op om met eb bij hot water beach kuilen te gaan graven. Hier verwarmt een oude vulkaan wat waterbronnen vlak onder het zand. Je kunt hier dus heerlijk badderen in je eigen kuil en je moet zelfs oppassen dat je je niet verbrandt aan het kokend hete water. Om me heen zie ik allemaal rode billen. Het is een gevecht tegen het opkomende tij, en Michiel heeft het helemaal druk met dijken bouwen.

Onderweg naar Rotorua rijden we langs kiwiplantages en een grote goudmijn, ondertussen beginnen we het zwavel te ruiken. 's Avonds op de camping ruik ik het niet meer, zeker gewenning. Alle campings hier in de buurt hebben een eigen spa en in de douche word ik aangenaam verrast door de aanwezige vloerverwarming. We bezoeken twee vulkanische parken (Wai O Tapu en Waimangu) en zijn daar een hele dag zoet mee. Om 10.15 uur staan we stipt bij de Lady Knox geiser, die wordt daar al zo'n honderd jaar dagelijks op dat tijdstip middels wat zeepsop (om de oppervlaktespanning van het water te breken) aan het spuiten gebracht. Het voorafgaande gerommel en geborrel belooft heel wat, maar het uiteindelijke pisstraaltje van 5 meter hoog (dat trouwens wel een uur doorgaat) is enigszins teleurstellend en snel worstelen we ons door de tientallen aziaten die allemaal met het spuitding op de foto willen. Van de andere vulkanische attracties zijn we ook niet echt onder de indruk. Met Yellowstone op ons netvlies zijn we geneigd te gaan vergelijken. Wel hebben we de hele dag lekker gewandeld in een mooie omgeving en ook nog een relaxed boottochtje gemaakt op één van de kratermeren.

Dan gaat onze eerste echte hike van start, dat wil zeggen een wandeling van twee dagen met overnachting in een hut in the middle of nowhere. In de voorbereiding blijkt al heel snel dat m'n nieuwe rugzak toch wel erg klein is. Als ik m'n slaapzak er in heb gepropt, zit hij al half vol. M'n regenkleding, nachtpon en een paar schone sokken vullen de rest. Na nog wat harder duwen kan ook m'n waterzak van 2 liter en wat bestek mee. Michiel mag al het eten dragen, en dat vind ik natuurlijk best een goede regeling. We kiezen voor de Whirinaki track, een pad langs een rivierkloof door oerbos met grote varenbomen en junglevegetatie. Het is heel mooi en heel stil, op het geruis van de rivier na. We zien in die twee dagen slechts 4 mensen in het voorbij gaan. De hut hebben we helemaal voor ons alleen, moeilijk kiezen tussen de 28 beschikbare bedden! We slepen een van de matrassen de veranda op, kruipen in onze slaapzak en zien de zon het bos in zakken. Het romantische moment wordt bruut verstoord door prikbeestjes, dus kiezen we toch maar een bed uit. Ik lees één zin en val prompt in coma om klokkie rond te slapen. De volgende dag voltooien we de track zonder noemenswaardige problemen en kunnen we 35 km bijschrijven. Wat ben ik blij als we ons campertje weer zien!!

Er is trouwens opvallend weinig 'wildlife' te zien in de bossen. Het meeste zien we eigenlijk op de campings, waar het iedere ochtend weer een verrassing is wie of wat er nu weer voor de deur staat te wachten op een boterhamhapje. Zo hadden we al zwarte zwanen, weka's, katten, eenden, mussen, merels en vreemde pluimvogeltjes op visite. De beroemde kiwi's hebben we nog niet gezien.

Na ons hikingavontuur rijden we richting Lake Taupo dat in de buurt van een andere belangrijke track ligt, namelijk de Tongarirocrossing (19km), een pad over en tussen een aantal vulkanen van meer dan 2000 meter hoog. Een must voor fitte, sportieve mensen. Een goed moment om weer 's een dagje apart door te brengen dus. Michiel bekijkt het weerbericht en ziet dat de enige goede dag om dit te doen vandaag is, direct na onze tweedaagse hike. Enthousiast regelt hij vervoer bij het infocentrum en vanmorgen is hij om 5.30 uur opgestaan om de bergen te gaan bedwingen. Ik bezie dit alles met verbazing, waar haalt hij de energie en zin vandaan? Hoe verschillend kunnen mensen zijn. Ik geniet van m'n rustdag op de camping, doe een wasje, schrijf dit verhaal, lees een goed boek en bungel met m'n blaren in het meer. Heerlijk!