Deze week laat de zon zich wat minder zien. Maar ik ga echt niet klagen hoor! Zeker niet gezien jullie weersomstandigheden in Europa momenteel, gatver, ik moet er niet aan denken al die kou en bijkomstige ellende, en zo vroeg al, en dan moet je nog een hele winter, brrrrrrrrr. Jullie kunnen je waarschijnlijk haast niet voorstellen dat wij hier in korte broek lopen en aan het BBQ-en zijn. Ik kan me ook zo indenken dat je dat helemaal niet wilt weten, nou je kan jezelf van de mailinglist halen hé.

MariAnne heeft het goed bekeken en zit ondertussen ook op het zuidelijk halfrond waar het lente is. Nog een weekje en dan treffen we elkaar in Te Anau in het zuiden, leuk!! Michiel en ik reizen nu 9 weken samen en dit gaat, boven verwachting, erg goed. We hebben veel lol en het is nog steeds gezellig. Maar toch verheug ik me er op om een paar weken met een vriendin erbij te reizen. Is toch weer even anders, een extraatje. Het is nu al leuk om de horen welke avonturen zij momenteel beleeft op de plekken die we afgelopen weken bezocht hebben. Stoer hoor die skydive!

Wij zijn ondertussen aan de westkust van het zuidereiland beland. Eerst hebben we een paar dagen in Nelson doorgebracht. Even bijkomen van de Nydiatrack en hier rondkijken en uitpluizen waarom zoveel mensen hier wel zouden willen wonen (we horen dit van verschillende kanten). Het is inderdaad een relaxed stadje met een strand voor de deur, niet te groot, niet te klein, veel watersportactiviteiten en een paar gezellige terrasjes (zoiets als Hellevoetsluis dus eigenlijk!). Direct achter de stad beginnen de Alpen en daardoor ziet het er gewoon ook goed uit. We zien er een spectaculaire zonsondergang.

Daarna is het tijd om weer wat actiefs te gaan doen. We rijden naar het Abel Tasman National Park. Dit is een bosachtig gebied aan de kust met prachtige stranden en rotspartijen. De camper kunnen we bijna pal aan zee zetten en de rest van de dag kijk ik vanaf de bank af en toe op van m'n boek en zie kitesurfers voorbij racen en megahoge sprongen maken. Het ziet er zo makkelijk uit, maar dat schijnt het niet te zijn. Jammer, ik zou het ook wel willen leren maar hou het toch maar bij m'n vliegertje.

We besluiten om toch maar niet de Abel Tasman track (5 dagen lopen) te doen om tijd over te houden voor andere leuke dingen (er is in NZ zoveel te zien en te doen, echt niet normaal meer, en ik dacht nog wel dat 7 weken wat te lang zou zijn). We boeken een dagtripje dat wandelen en kayakken combineert en ook nog 's langs een zeehondenkolonie komt. 's Ochtends worden we opgehaald door een tractor met daaraan een trailer waarop de watertaxi ligt. We moeten al aan wal instappen, waarna de tractor het brede strand oversteekt richting de zee en ons daar het water in rijdt. Grappig systeem dat goed werkt in dit gebied met grote getijdenverschillen. We varen naar een paar baaien verderop en krijgen daar op het strand kayakinstructies. De vloedlijn is bezaaid met kleurige bloemetjes, dit blijken echter kleine kwalletjes te zijn, heel apart. Eenmaal in de kayak (we mogen pertinent geen kano zeggen) zien we de zandbodem goed door het heldere water, hier ligt het vol met zeesterren. We kayakken met een gids naar een eilandje voor de kust en bekijken een paar zeehonden die inactief op de rotsen luieren, daarna met de wind in de rug richting volgende baai. Ik heb me weer zorgen voor niets gemaakt, het kayakken gaat me prima af, de jarenlange Ardennentripjes (wanneer gaan we weer?) werpen hun vruchten af en we gaan veel te snel voor de rest van de groep! We picknicken op het strand waarna we op eigen houtje nog een paar uur kunnen wandelen door het bos met mooie doorkijkjes naar de strandjes en een leuke oversteek over een erg wiebelende hangbrug. Eind van de middag worden we weer door de watertaxi opgehaald en we zien nog een paar flinke roggen voorbij 'vliegen'.

De rit naar Punakaiki duurt de hele dag ook al is het nog geen 300 km, deels omdat we onderweg stoppen bij mooie plekken, maar ook omdat de misselijkmakende slingerweggetjes gewoon geen ruimte geven om 's even lekker door te gassen. We zien nog meer zeehonden, ruige kusten en vreemd gevormde rotsen en bergen in dit mooie karstgebied. De volgende dag gaan we zelf een mes maken bij Robyn en Steven, samen met nog een paar andere toeristen zijn we heel de dag bezig met ijzer smeden, slijpen, schuren, polijsten, hout zagen, impregneren enz.... Het is een perfecte dag, het miezert (we staan overdekt buiten) en tussen het knutselen door hebben we een heerlijke lunch, maken we een boswandeling (het staat er vol met vingerhoedskruid, prachtig), schommelt Michiel op de reuzeschommel en mag ik van Robyn lekker tuttelen met haar PipiLangkouspaard (quiz: hoe heette die ook alweer?). Het eindresultaat is verbluffend, twee prachtige messen (zie foto's).

In Greymouth bestaat het strand uit keien, hier liggen de edelstenen voor het oprapen in de vorm van jadekiezels. Ik ben fijn een avondje (het is hier tot 21.00 licht) aan het schatzoeken, maar dan echt. Er ligt ook veel drijfhout in de mooiste vormen en ik moet het allemaal laten liggen, moeilijk, moeilijk. De volgende dag rijden we richting een paar gletsjers. We rijden vlak langs de kust door tropisch ogend regenwoud en ik kan me maar niet voorstellen dat hier vlakbij gletsjers de bergen af komen glijden. Maar dan ineens sta ik er met m'n neus boven op, echt heel raar, maar wel indrukwekkend. Michiel krijgt uiteraard gelijk weer klimkriebels (wat is dat toch?) en regelt een dagje gletsjerlopen. De helihike (met een helicopter naar boven en daar door de sneeuw een wandeling maken) slaan we over. Ik omdat ik niet voor niets ons koude kikkerlandje ontvlucht ben (dan ga ik het hier toch niet opzoeken?) en Michiel omdat het natuurlijk niet echt is om boven op een berg te staan zonder dat dit bloed, zweet en tranen heeft gekost, maar alleen maar een hoop geld. Als het dal zich vult met dikke wolken en het al snel begint te regenen, zit ik warm en droog in ons campertje, pluis een dikke krant uit, luister radio Paradise (www.radioparadise.com, goude tip mirrie!), bak een eitje, kijk af en toe 's richting de gletsjer, die helemaal niet meer te zien is ondertussen, en waar Michiel nu aan het ploeteren is en vraag me af of ik medelijden zou moeten hebben met hem. Nouuuuuuuuu nee, ik weet zeker dat hij straks enthousiast vol verhalen terugkomt en bij een volgende berg net zo hard weer omhoog wil.