Nadat Michiel zich losgeweekt heeft van de surfersscene in Torquay (we hebben nog een uur bij het beroemde Bell's Beach naar de pro's staan kijken, voor we echt wegreden), kan de zoektocht naar de seadragons beginnen. We rijden richting Melbourne en steken met de veerpont over naar het Mornington schiereiland, dat rechtsonder Melbourne hangt. Vanaf de pont speur ik alvast naar de jetty (pier) waar volgens een piepklein verhaaltje op internet de draakjes moeten wonen. Als de kust nadert, zien we niet één jetty, maar tellen er zo al een stuk of 20 en zien er in de verte nog veel meer! Jeetje waar moeten we beginnen, welke zou het zijn? Eerst maar naar de plaatselijke VVV dan. De enthousiaste dame die ons met alles wil helpen, wordt ineens een stuk minder vriendelijk als ik naar de zeedraken vraag. Ze duwt me een folder van een touroperator die snorkeltochten doet, in de hand en zegt dat ik het daar maar moet vragen. Wat een gekkigheid! Ook andere mensen die we vragen bij welke pier we moeten zijn doen erg geheimzinnig en verwijzen allemaal naar de touroperator. Misschien heeft die een soort monopolie op die pier of zo, denken we. Maar we gaan natuurlijk geen 80 euro pp betalen terwijl we gewoon zelf vanaf de pier kunnen snorkelen. Maar ja dan moet je wel weten welke het is, dus.

We beginnen met een jetty waar een duikzaak vlakbij zit, dat zal wel niet voor niets zijn. Inderdaad zijn er een paar duikers en een groep schoolkinderen aan het snorkelen. We huren een wetsuit voor een dag en gaan op speurtocht. Onder de jetty is het zo'n 6 meter diep, het zicht is niet zo goed en er hangt een spookachtige sfeer door het diffuse licht, op de palen krioelt en beweegt van alles en door de stroming moet je oppassen er niet tegenaan te komen. In m'n ooghoek zie ik iets heel snel voorbij zwemmen, en ik ga er als een speer achteraan. Ik hoor een hoop gegil en als ik m'n hoofd uit het water steek, blijk ik in een paar vislijnen te zijn gezwommen van vissers die op de steiger staan. Al watertrappelend ontdoe ik me van de lijnen met enggrote haken (langleve het dikke wetsuit) en begrijp nu dat snorkelaars onder de steiger moeten blijven. De volgende schrik is een grote rog (zo één die Steeeeve Irwin gedood heeft) die op de palen af komt vliegen, gelukkig negeert hij ons. Het snelle ding dat ik zag, blijkt een aalscholver die aan het jagen is onder water, wat een gaaf gezicht zeg! Michiel ziet in de verre diepte een 'gewoon' zeepaardje, het is erg wazig en door de wetsuits kunnen we niet naar beneden duiken, het drijfvermogen is te groot. Mmmmmmm, het geeft weinig hoop ooit een weedy seadragon te spotten, die zijn zo goed gecamoufleerd. We gaan op weg naar een volgende jetty, maar ook hier vinden we ze niet, het is veel te diep en te wazig. Als ik later vanaf het strand nog wat ga snorkelen in het ondiepe, zie ik ineens een roerloos takje zeewier vlak boven het zand zweven, ik kijk nog 's goed en ja hoor, het is er één!!!! Ik zie er later nog een paar, ook een babydraakje. De camera knippert dat de batterij leeg is, maar toch maak ik snel nog een paar foto's. De volgende dag stormt het flink, het water kolkt vol zand en snorkelen is geen doen. De voorspelling is dat dit de komende week zo blijft, dus beslissen we richting grote stad te gaan. Mijn queste is volbracht.

Als we Melbourne naderen valt de regen met bakken uit de hemel, het is spits en onze gps stuurt ons steeds over tolwegen die we juist willen vermijden vanwege het ingewikkelde betaalsysteem via internet (binnen 24 uur betalen anders boete van 300 euro). Na twee uur file rijden, vinden we eindelijk een camping, 9 km van de stad vandaan, het is niet anders. De volgende dag is het gelukkig heerlijk weer en Melbourne blijkt een hele leuke stad! Het heeft geen speciale bezienswaardigheden, maar de sfeer is er gewoon goed. Het voelt relaxed aan, trammetjes tuffen af en aan, overal zijn leuke straatartiesten en ik moet m'n vaste gewoonte om straatmuzikanten te financieren even opschorten, het zijn er zoveel, en gelukkig niet alleen panfluitverkrachtende indiaantjes die Celine Dion coveren. Er is geen politieagent te zien, het openbaar vervoer is gratis in het centrum, er staan veel oude, victoriaanse gebouwen (kerken, theaters, universiteiten), er zijn een hoop leuke winkeltjes in mooie oude winkelpassages en er is natuurlijk een keur aan overheerlijk eten. De mensen zien er allemaal net iets stijlvoller uit dan in sydney, hier weinig teenslippers en geen (te) korte broekjes/rokjes en iedereen lijkt het prima naar z'n zin te hebben. Een stad om vrolijk van te worden dus. We zien graffitiartiesten aan het werk in een steegje, een photoshoot voor een japans mannenblad, we slenteren langs de Yarrarivier waar een gondel voorbij komt dobberen en de terrasjes vol zitten, we bezoeken een grote markt, gaan 's avonds naar een openlucht filmfestival en proberen de 'shredded jellyfish' (aardig) in Chinatown. De duckflipper, eendentongen en varkensoren laten we nog even aan ons voorbij gaan, misschien in Hongkong. Melbourne houdt ons twee dagen zoet maar dan trekt de natuur toch weer.

The Grampians is een bergachtig gebied tussen Melbourne en Adelaide waar mooie wandelingen met prachtige vergezichten te maken zijn. Helaas zijn bijna alle wegen onbegaanbaar geworden door overstromingen in Januari en kunnen we slechts een heel klein gedeelte zien. De camping in Halls Gap ligt in een kloof en wordt naast campinggasten druk bevolkt door kaketoes en kangoeroes. Er staan veel Nederlanders en her en der maken we een praatje pot en wisselen we reistips uit. Regelmatig moet ik meeschateren met de kookaburras. Dit zijn een soort karikaturen van de ijsvogel en hun roep klinkt als een groep vet zelfvoldane groep oude mannen die helemaal in een deuk liggen, té grappig. De overstromingen zorgen wel voor een groen landschap waar het volgens de australiërs rond deze tijd al lang dor en geel had moeten zijn. Ook de insecten zijn er blij mee, onderweg rijden we door grote zwermen sprinkhanen en het lijkt of het hagelt, echt disgusting!

Ondertussen wordt het langzaam tijd om richting westen te gaan. We zijn nu een maand aan de zuidkust geweest en het voelde echt als vakantie. Nu moeten we toch echt weer wat kilometers gaan maken want 18 maart moeten we de camper inleveren in Perth, zo'n 4000 km verderop. Deze roadtrip zal ons over de Nullarbor (nul bomen) plain voeren, weer zo'n stuk niemandsland met heel veel niets. Wie weet wat het weer voor inzichten verschaft. Ondertussen weten we zeker dat we niet gaan emigreren naar het zuidelijk halfrond. Het is hier hartstikke mooi hoor en het idee dat er zeepaardjes en walvissen voor je deur langs kunnen zwemmen lokt enorm, maar ja jullie zijn hier niet en wat toch ook best jammer is, is dat de zon hier een kwaardaardig randje heeft en je beter binnen kunt blijven tussen 10.00 en 17.00. In zo'n land wil ik niet leven. Ik wil blij zijn dat de zon schijnt en kunnen genieten van haar warmte op m'n huid. En een paartje baltsende futen in de vestinggracht is toch ook wel heel bijzonder.