Heel veel km's gemaakt deze dagen van de Grampians richting het westen, waar we nu in Albany beland zijn. Het landschap onderweg was vooral vlak en leeg met soms een verrassing in de vorm van een frisgroene wijngaard, een boom vol schoenen (of knuffels, of keukenspullen, of petjes, of onderbroeken), loodrechte kliffen de zee in, een wolk zwarte kaketoes of een mooie hagedis die de ellenlange weg brak met z'n prachtige silhouet.

Het stuk tussen Adelaide en Port Augusta hebben we al een keer gereden, de rest is nieuw maar komt toch ook bekend voor van onze vorige roadtrip door de outback.Het is gelukkig een stuk koeler en het regent zelfs af en toe. Als we na drie dagen Streaky Bay (een plaatsje aan de kust, vlak voor de lange weg door de Nullarbor Plain) bereiken, rusten we daar een paar dagen uit. De camping wordt vooral bevolkt door pensionado's die hier komen vissen. Ze hebben allemaal zonder uitzondering een 4WD met caravan en een boot op het dak. De gesprekken om ons heen gaan alleen maar over vissen, zelfs de vrouwen in het toiletblok zijn er vol van. Bij de plaatselijke benzinepomp hangt een replica van de 'great white shark' (1500 kg) die hier een paar jaar geleden met een hengel gevangen is. Moet een aardig hengeltje geweest zijn.

Dan beginnen we aan het langste stuk rechte, vlakke weg van Australië. Er wordt zelfs een deel gebruikt als landingsbaan. We doen er drie dagen over. Michiel geeft voor het eerst deze reis het stuur uit handen als hij kramp krijgt in z'n gaspedaalvoet, cruisecontrol is voor dit soort wegen uitgevonden maar ons campertje doet daar niet aan. Zo'n 1x per uur komen we een (zwaaiende) tegenligger tegen en om de 200 km is een benzinepomp het enige vermaak om de reis even te onderbreken voor een bak koffie of een kleffe loempia. Toch vliegen de dagen voorbij, veel te snel nadert het einde van onze wereldreis. We praten over een vervolg en zijn het er over eens dat we dit best nog een keer willen. Hopelijk zijn onze werkgevers in 2015 bereid om ons weer te laten gaan. De vrijheid van zo'n reis is een ware sensatie en het 'no worries, no drama' van Australie heeft z'n beslag gekregen, nog nooit had ik zo'n rust in m'n normaal zo drukke hoofd. De enige zorg die af en toe de kop op steekt is dat het stramien van vóór okt. 2010 me niet meer past. Hopelijk kan ik teren op dit afgelopen half jaar, tot de volgende reis zich aandient.

In Esperance bevinden we ons eindelijk weer in de bewoonde wereld. We gaan naar de bios (black swan, bijzonder)(kings speech, goed acteerwerk), doen flink inkopen en kunnen weer online bij Mickey D (gratis, maar oh zoooooooo traag). Ik vind een ansichtkaart die bij openen het geluid van de australische eksters produceert. Hier worden we al maanden iedere ochtend mee wakker, de kaart komt thuis op m'n nachtkastje. Leuk, onze reis gevangen in één geluidje. Voor als ik wil lachen koop ik ook nog een kaart met schaterende kookaburra's.

Bij Cape le Grand bevinden zich meerdere top 10 stranden, wat een wit zand, wat een blauw water! Na al die stranden van afgelopen maanden worden we toch weer sprakeloos van al dit moois. Het zand lijkt op sneeuw, zo wit maar ook qua textuur, het kraakt en piept onder je voeten en het blijft ook koel. We maken fijne wandelingen, zien een kitesurfer als een veertje de lucht in vliegen, grote walvisbotten, en vreemde strandgangers (kangoeroes). Ik snorkel in het kraakheldere water in de hoop nog een paar seadragons te zien, die vind ik niet, maar het onderonsje met een paar synchroon zwemmende kleine pijlstaartinktvisjes is ook heel leuk.

Michiel komt ineens met het idee om een nicht, die in Australie woont, te bezoeken. Natuurlijk is het veel te kort dag, heeft de nicht al andere plannen voor het labourdayweekend en zie ik het eigenlijk ook niet zitten om 350 km om te rijden voor een bakkie. De geplande route langs de zuidwest kust blijft dus gewoon staan. Wel rijden we nog even naar Bremer Bay, waar leafy seadragons zouden wonen, maar ook hier vinden we ze niet. We horen steeds meer verhalen over haaien en dat maakt het snorkelen toch ook minder relaxed. We maken een praatje met een paar duikers en komen te praten over walvishaaien (wat zou ik die graag zien, volgende queste). Een van hen vertelt dat men ze vroeger op de Filipijnen ving door met een touw hun mond in te zwemmen en via de kieuwen er weer uit, knoop er in en slepen maar. Bizar!

In Albany gaan we ouderwets op zondagmiddag livemuziek luisteren met een biertje erbij. De setting is heerlijk Australisch, strandtent, terras, zon, zee en heel veel teenslippers. Ik hoor m'n ouders nu zeggen 'dat kan in vlissingen ook hoor!'. Tja, dat is waar, alleen de temperatuur moet nog iets omhoog daar, hahaha. Vandaag hebben we een oude walvisverwerkingshaven bezocht, in bedrijf geweest tot 1978, moet goor werk geweest zijn. Alles werd erg beeldend gebracht met 3Dfilms, werkende machines en geluiden. Gelukkig niet met geuren. Vanavond gaan we sinds lange tijd weer eens naar het theater, heb er erg zin in, dat zijn zo van die dingen die ik mis. Als ik vraag aan Michiel wat hij het meeste mist, zegt hij zonder twijfelen, 'm'n bankstel'. Ik moet zeggen, daar kan ik me wel iets bij voorstellen.