Weer een nieuwe fase van onze reis is voorbij, namelijk het opstarten en wennen aan een nieuw continent en de truck reisklaar maken. Een betere plek dan op de chacra (boerderij) van Jan en Marieke hadden we ons niet kunnen wensen! Daar horen we alles wat we willen weten over Uruguay (en de omringende landen) en worden we ingeburgerd en klaargestoomd om onze verdere reis goed beslagen ten ijs te komen. Daarnaast doen we er de laatste klussen en is het er gewoon beregezellig en superrelaxed!

Op vrijdag 18 oktober kwamen we aan in Montevideo met de boot. Om 10 uur varen we de haven binnen. Voor we eindelijk de stad in rijden is het 17.00. Het lossen neemt veel tijd in beslag, daarna moeten we nog met alle campers door een hele grote scanner rijden, er wordt gezocht naar drugs. Hoe ze dat kunnen zien, is ons een raadsel, ze zien zelfs de motor niet in de garage staan en we attenderen de douane er maar even zelf op anders krijgen we geen stempel voor de motor en krijgen we problemen als we Uruguay straks weer uit willen. De stempel wordt zonder problemen gegeven en de sfeer is joviaal en vrolijk, geïnteresseerd vraagt de beambte of mijn oma Emmerentia heette en complimenteert me voor m’n verdere geboortenamen (Maria Rafaëlla), grappig. We nemen afscheid van de andere passagiers en maken nog een eerste en gelijk laatste groepsfoto, daarna gaat ieder z’n eigen kant op. Er was niet echt sprake van groepscohesie, ook niet na een maand op elkaars lip. Maar achteraf gezien hebben we toch met iedereen wel leuke gesprekken gevoerd (behalve met shark) en was het tof allemaal hetzelfde doel en dezelfde droom te hebben. Sowieso kijk ik na een paar weken op het vaste land een stuk positiever terug op de bootreis (en op de opvarenden), die toch echt wel héél gaaf was om mee te maken.

La Chacra Holandesa is een boerderijtje op het platteland van Atlantida, zo’n 5 kilometer van de kust en zo’n 50 kilometer van Montevideo. In een uurtje rijden we met het licht van de ondergaande zon langs de kust naar de plek van bestemming. We kijken onze ogen uit, veel mensen relaxen op de boulevard met een thermoskan onder hun arm en een theebeker met zilverkleurig rietje in hun hand. Her en der staan er mooie art-deco gebouwen. Het is zo fijn weer nieuwe input te hebben en met de truck te rijden. Er wordt regelmatig naar ons gezwaaid en getoeterd, wat we eerst interpreteren als waarschuwing dat we iets fout doen (Rijden we ergens wat niet mag? Staat ons licht wel aan? Missen we iets?) maar het blijkt gewoon enthousiasme over het buitenlandse nummerbord en de truck! Wat leuk, wat voelen we ons welkom! Ook bij de Chacra worden we zo enthousiast ontvangen, drie vrolijk blaffende en kwispelende honden en Jan en Marieke die ons letterlijk en figuurlijk met open armen en dikke zoenen het hek binnen laten en direct aan het bier en de hapjes zetten. We zijn nog maar een paar uur aan wal en vinden Uruguay al helemaal geweldig, wat de dagen er na alleen maar meer bevestigd wordt.

De volgende ochtend wordt ik wakker van de fluitende vogeltjes en de kraaiende haan, wat een genot. Ik gooi alle luiken open en verbaas me er weer over hoe gaaf gezicht dat is als alles open staat, super uitzicht en gelijk contact met de buitenwereld. De zon komt net op en schijnt door de grondmist over het groene platteland. Om ons heen niets anders dan weilanden met koeien en paarden. Over het zandpad, waar de boerderij aan ligt, komt in de verte een paard en ruiter aan, het is een gaucho (zuid Amerikaanse cowboy) compleet met schapenvacht op het zadel, hoge rijlaarzen en schuine baret op z’n hoofd. Vriendelijk zwaait hij gedag in het voorbij gaan en ik staar hem met open mond na. Het voelt alsof ik in een film beland ben. Na een lekker bord havermout (fijn ons eigen ontbijt weer maken) neemt Jan ons mee naar de markt voor de eerste inkopen en legt uit hoe e.e.a. werkt (nummertje trekken bij de groentekraam, ergens anders afrekenen, waar haal je kaas, waar je brood, wat is de beste wijn, welke slager is goed enz…). Ik koop van alles 200 gram, want dat is het enige dat ik in het Spaans kan zeggen en er wordt hier geen woord Engels gesproken! Toch lukt het goed om met die paar woorden uit de voeten te kunnen en de op de boot geleerde lessen werpen z’n vruchten af.

Voor de avond regelt Jan vlees voor de BBQ, we worden samen met het Nieuw-Zeelandse stel die er ook kamperen, uitgenodigd om mee te feesten met huisvriend Daniël die z’n vijftigste verjaardag viert op de boerderij. Ook hij (en tevens al zijn feestende vrienden en familie) ontvangen ons met een omhelzing en een zoen, gewoonte in Uruguay, aldus Jan. Er zijn empanadas (gevulde deegenvelopjes) en vooral heel veel vlees, 1 kilo de man! De fruitsalade die ik heb gemaakt wordt door de Uruguayanen niet gegeten, je gaat toch geen fruit eten als je vlees kunt eten! Gelukkig vinden de gringos en de kinderen ‘m wel lekker en gaat-ie toch nog op. De wijn vloeit rijkelijk, er is een vrolijke, uitgelaten sfeer en we worden overal bij betrokken. Goed voor ons Spaans. Al snel staat iedereen te dansen en gaat het feest tot in de kleine uurtjes door. Een aantal gasten blijft slapen in het airbnb huisje. En als ze de volgende ochtend vertrekken worden wij, de motor en de truck nog even op de film gezet, gewoon omdat ze het allemaal zo leuk vinden! Oh ja en ze hebben ook nog even met een paar man de motor uit de truck getild. En wij ons maar zorgen maken over hoe we dat zouden gaan fiksen.

De dagen worden gevuld met klusjes doen en de omgeving verkennen op de motor. We delen de camper (Marieke noemt het de keet met haar lekkere Twentse accent) handiger in. Michiel maakt een kledingkast, sluit de verwarming, de gasflessen en de achteruitkijkcamera aan, maakt stopcontacten en usb aansluitingen in de cabine, past de trap verder aan, hangt de brandblusser op, maakt verlichting in de garage en zorgt dat alle spiegels goed staan en vast zitten. Ik verf het laatste muurtje binnen nog een keer geel, probeer de oven en de magnetron uit (jaaaaa het werkt allemaal!), ga in m’n uppie op de motor een paar keer boodschappen doen in het dorp (wat ben ik blij dat ik dit kan en durf, helemaal gelukkig cross ik langs de knalgele bermen vol heerlijk geurende brem!) en knutsel een bordje voor in de tuin van drijfhout van het plaatselijke strand. Ook helpen we op de boerderij met wat klusjes, ik maai het gras (doe daar 2 dagen over en na een week is het alweer nodig!), en laat de honden uit en Michiel helpt bij het verplaatsen en opnieuw zetten van een afrastering om de paardenwei. Ook worden we een paar keer aangesteld als campinghouders als Jan en Marieke een middag of een avondje weg gaan. Heel druk is dat niet, want de helft van de dagen zijn we de enigen kampeerders. Naast de Nieuw-Zeelanders, die maar twee nachten blijven, zijn er ook nog een Duits stel, een Italiaans stel en een Belgisch stel voor een paar nachten. We eten gezamenlijk onder de grote overkapping en dat gaat heel gemoedelijk en gezellig. Iedereen brengt wat ter tafel qua eten en qua verhalen en op één van de avonden is er zelfs een heus darttoernooi met Michiel als winnaar. Ook hierbij vloeit de wijn rijkelijk, iedere avond wel eigenlijk en ik kies er regelmatig voor om na het eten lekker m’n boek te gaan lezen in “de keet” om te voorkomen dat er nog meer kilo’s bij vliegen door een te hoge alcoholconsumptie. Iets waar Michiel geen last van heeft, de boffert. Hij brengt dan ook vele avonden pimpelend met Jan door waarbij de sterke verhalen over en weer uitgewisseld worden en er veel gelachen wordt.

Ik geniet enorm van alle dieren om ons heen, wat heb ik die gemist aan boord. Er zijn drie honden die het gek genoeg heel leuk vinden om aan de lijn uitgelaten te worden terwijl ze een groot erf hebben waar ze los kunnen lopen en kunnen doen wat ze willen. Twee kroelkatten, vier paarden, een enorm varken met de mooie naam Snitzel, een grote schare kippen en kuikens (en dus verse eieren) en heel veel verschillende vogels. De lapwings, een soort kievieten, die hun eieren en jongen schreeuwend verdedigen boven de weiden. Statige ibissen die met hun kromme snavel ook bijzondere geluiden produceren. Zwermen groene papagaaitjes die een tropisch tintje aan het polderlandschap verschaffen. Ovenbirds met hun ronde nesten van klei en discussies voor de deur wie van de twee er voor het eten moet zorgen. En natuurlijk de kroelende uiltjes die ik iedere ochtend vanaf de bank kan observeren als ze op hun uitkijkbergje staan rond te kijken en hun nest in de grond prepareren nu de lente hier begint. Regelmatig komen er mensen te paard voorbij (meer dan auto’s) en Marieke nodigt me uit om ook een ritje te maken wat we op een mooie zonnige middag dan ook doen. Het is zeker 20 jaar geleden dat ik m’n laatste buitenrit heb gedaan en we houden het dan ook gewoon bij lekker stappen door het mooie landschap, wat super fijn om dit weer eens te kunnen doen!

We gaan ook nog een dagje terug naar Montevideo, we staan veel te laat op, nemen de bus die bij 85 haltes stopt (maar wel live gitaarmuziek onderweg!) en komen dus vrij laat aan in de stad. We hebben hierdoor maar een paar uur en gaan bij de plaatselijke VVV vragen wat er allemaal te zien is. “Nou niet zoveel” zegt het meisje achter de balie. Ook kan ze ons niet uitleggen hoe en waar we internet op onze simkaart kunnen regelen. Die heeft dus het verkeerde beroep gekozen! Dus nemen we de gratis kaart mee en dwalen door het voetgangersgebied met leuke winkeltjes en restaurantjes. Gelukkig heeft Marieke ons een goed restaurant getipt en daar genieten we van een heerlijke lunch. Bijzonder is dat als je met je creditcard betaalt je gelijk je tax weer terugkrijgt, dus ben je een stuk minder kwijt dan de prijs die op de menukaart staat. Nu is uit eten toch al niet zo duur, voor 10 euro pp heb je een goede maaltijd met een paar biertjes. De boodschappen daarentegen zijn schreeuwend duur, brood, fruit, kaas is zelfs 2 soms 3x zo duur als in Nederland! Wijn en vlees (de plaatselijke producten) zijn echter wel weer wat goedkoper dan bij ons.

Naarmate de dagen voorbij gaan, raken de klusjes aan de camper op. We gaan langzaam eens nadenken over waar we heen zullen gaan. Het is bijzonder om zonder plan op reis te zijn en zoveel tijd te hebben. We beseffen ons ineens dat we nog nooit zo lang op één plek op vakantie zijn geweest! Als de vogeltjes nestjes beginnen te bouwen in de dubbele uitlaatpijpen van de truck en ik zonder te kijken kan zeggen wie er langs rijdt in de auto of op de brommer, weten we dat het tijd is om te gaan. We horen echter van Jan dat er een paar dagen later een jaarlijks festival (een soort vestingdagen) in Atlantida is. Hierbij draait alles om de gauchocultuur en iedereen komt in z’n beste kleding op z’n paard naar het strand om daar een optocht te starten door het dorp en te eindigen op een pleintje/veld vlak bij onze chacra waar dan behendigheidswedstrijden zijn, een braderie is en live muziek gespeeld wordt. We besluiten dat we dat nog wel graag willen meemaken en het is een geweldige dag met meer dan honderd paarden en gauchos, zo mooi op het strand! Er is geen toerist te bekennen (behalve wij) en we schieten mooie plaatjes en completeren de mooie herinneringen die we zullen hebben aan Atlantida, een gemoedelijk dorp aan het strand met mooie riviermonding en prachtig achterliggend platteland en altijd zwaaiende mensen en grote verscheidenheid aan vogels en niet te vergeten La Chacra Holandesa met z’n gastvrije bewoners, zowel mens als dier. Het was fijn zo.